M’Cheyne Bible Reading Plan

Słowo Boże, tradycja i czystość człowieka

15 W tym czasie przybyli do Jezusa faryzeusze oraz znawcy Prawa z Jerozolimy. Sprowadziło ich takie pytanie: ² Dlaczego Twoi uczniowie łamią tradycję starszych, nie myjąc rąk przed jedzeniem?

³ On zaś odpowiedział: A dlaczego wy, z powodu swojej tradycji, łamiecie przykazanie Boga? ⁴ Bóg bowiem powiedział: Szanuj ojca i matkę, oraz: Kto znieważa ojca lub matkę, niech poniesie śmierć. ⁵ A wy mówicie: Kto powiedziałby ojcu lub matce: To, co z mojej strony mogłoby być dla was wsparciem, złożyłem już jako dar na ofiarę, ⁶ ten wolny jest od troski o rodziców. W ten sposób unieważniliście Słowo Boga na korzyść waszej tradycji. ⁷ Obłudnicy! Słusznie prorokował o was Izajasz:

¹⁰ Następnie przywołał tłum i powiedział: Słuchajcie i zrozumcie. ¹¹ Człowieka czyni nieczystym nie to, co wchodzi do ust, lecz to, co z nich wychodzi.

¹² Wtedy podeszli uczniowie i zapytali Go: Czy wiesz, że te słowa zraziły do Ciebie faryzeuszów?

¹³ A On odpowiedział: Każda roślina, której nie zasadził mój Ojciec w niebie, zostanie wyrwana z korzeniami. ¹⁴ Zostawcie ich! To ślepi przewodnicy ślepych. Jeśli ślepy prowadzi ślepego, obaj skończą w rowie.

¹⁵ Wówczas odezwał się Piotr: Wyjaśnij nam tę przypowieść.

¹⁶ Jezus na to: To i wy wciąż jesteście tak niepojętni? ¹⁷ Czy nie rozumiecie, że wszystko, co wchodzi do ust, trafia do żołądka, a potem jest wydalane? ¹⁸ Lecz to, co wychodzi z ust, pochodzi z serca — i to czyni człowieka nieczystym. ¹⁹ Bo z serca pochodzą złe zamiary, morderstwa, cudzołóstwo, rozwiązłe czyny, kradzieże, fałszerstwa, obelżywe słowa ²⁰ i to czyni człowieka nieczystym. Jedzenie nie umytymi rękoma nie czyni człowieka nieczystym.

Kananejka i uzdrowienie jej córki

²¹ Jezus wyszedł stamtąd i udał się w strony Tyru i Sydonu. ²² Wówczas pewna Kananejka przyszła z tamtych okolic i zaczęła Go głośno prosić: Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną! Mam córkę. Demon straszliwie ją dręczy.

²³ Lecz Jezus nie odpowiedział jej ani słowem. Wtedy podeszli Jego uczniowie. Odeślij ją^[a] — przekonywali — bo wciąż woła za nami.

²⁴ A On odpowiedział: Jestem posłany tylko do owiec, które zaginęły z domu Izraela.

²⁵ Lecz kobieta podeszła, pokłoniła Mu się i poprosiła: Panie, pomóż mi!

²⁶ Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom — odpowiedział — i rzucać szczeniętom.

²⁷ Tak, Panie — odparła kobieta — ale i szczenięta jadają okruchy, które spadają ze stołu ich panów.

²⁸ Wtedy Jezus zwrócił się do niej: O, kobieto, wielka jest twoja wiara! Niech ci się stanie, jak chcesz. I od tej chwili jej córka była już zdrowa.

Wielu obdarowanych zdrowiem

²⁹ Po opuszczeniu tamtych stron Jezus przybył nad Jezioro Galilejskie. Tam zatrzymał się na górze. ³⁰ Zgromadziły się przy Nim rzesze ludzi. Wśród nich byli chromi, niewidomi, niesprawni, głuchoniemi i inni cierpiący. Ci, którzy z nimi przyszli, kładli ich u Jego stóp, a On ich uzdrawiał. ³¹ Tłum był zdumiony widząc, że głuchoniemi mówią, kalecy odzyskują sprawność, chromi chodzą, a niewidomi widzą. Oddawano za to chwałę Bogu Izraela.

Nakarmienie czterech tysięcy

³² A Jezus przywołał swoich uczniów i powiedział: Bardzo mi żal tych ludzi. Są ze Mną już trzy dni. Nie mają co jeść, a Ja nie chcę odsyłać ich głodnych, bo mogliby zasłabnąć w drodze.

³³ Wówczas uczniowie zapytali: Skąd tu na odludziu wziąć tyle chleba, żeby nakarmić tak wielki tłum?

³⁴ Ile macie chlebów? — zapytał ich Jezus.

Siedem, i kilka rybek — odpowiedzieli.

³⁵ Wówczas polecił ludziom rozsiąść się na ziemi, ³⁶ wziął te siedem chlebów oraz ryby, podziękował Bogu, łamał i podawał uczniom, a uczniowie — tłumom.

³⁷ Wszyscy więc spożyli posiłek i nasycili się, a pozostałymi kawałkami napełnili siedem koszy. ³⁸ Tych zaś, którzy jedli, było cztery tysiące mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci. ³⁹ Następnie, po odprawieniu tłumów, Jezus wsiadł do łodzi i udał się w granice Magadanu.

Sobór w Jerozolimie

15 Z Judei natomiast przybyli pewni ludzie, którzy zaczęli nauczać braci, że jeśli nie zostaną obrzezani zgodnie ze zwyczajem Mojżesza, nie dostąpią zbawienia. ² Gdy na tym tle doszło do poważnego zatargu i sporu między Pawłem i Barnabą a nimi, postanowiono, że Paweł, Barnaba oraz kilku spośród nich uda się w tej sprawie do apostołów i starszych do Jerozolimy. ³ Wyprawieni zatem przez kościół, ruszyli przez Fenicję i Samarię, szczegółowo opowiadając o nawróceniu pogan i sprawiając tym wielką radość wszystkim braciom.

⁴ Po przybyciu do Jerozolimy zostali przyjęci przez kościół oraz przez apostołów i starszych. Opowiedzieli im o wszystkim, czego Bóg przez nich dokonał. ⁵ Wówczas wystąpili ludzie należący do stronnictwa faryzeuszów, którzy uwierzyli, i stwierdzili: Trzeba ich obrzezać i nakazać, aby przestrzegali Prawa Mojżesza.

⁶ Zeszli się więc apostołowie i starsi, aby rozpatrzyć tę sprawę. ⁷ A gdy ją już długo rozpatrywano, powstał Piotr i powiedział do nich: Drodzy bracia, wy wiecie, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli Słowo dobrej nowiny i uwierzyli. ⁸ Bóg też, który zna serca, potwierdził to, dając im Ducha Świętego podobnie, jak nam. ⁹ Nie zrobił przy tym żadnej różnicy między nami a nimi, gdyż oczyścił ich serca na podstawie wiary. ¹⁰ Dlaczego więc teraz chcecie narażać się Bogu, wkładając na kark uczniów jarzmo, którego nie mogli unieść nasi ojcowie, a i dla nas było ono ponad siły? ¹¹ Przecież wierzymy, że zostaliśmy zbawieni dzięki łasce Pana Jezusa — zupełnie tak samo, jak oni.

¹² Wówczas cały tłum umilkł. Zaczęto słuchać Barnaby i Pawła opisujących znaki i cuda, których Bóg dokonał za ich pośrednictwem między poganami.

¹³ Po ich wystąpieniu zabrał głos Jakub: Posłuchajcie, drodzy bracia! ¹⁴ Szymon zwrócił naszą uwagę, że to Bóg pierwszy zatroszczył się o to, by przygotować sobie wśród pogan lud mający czcić Jego imię. ¹⁵ Potwierdzają to pisma Proroków, gdzie czytamy:

¹⁹ Dlatego ja uważam, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Boga. ²⁰ Należy natomiast powiadomić ich listem, aby wstrzymywali się od rzeczy splamionych przez ofiarowanie ich bóstwom, od nierządu, od tego, co uduszone, oraz od krwi. ²¹ Mojżesz bowiem od pokoleń ma w różnych miastach tych, którzy go głoszą w synagogach, ponieważ jego pisma czyta się w każdy szabat.

List do braci

²² Wtedy apostołowie oraz starsi wraz z całym zgromadzeniem postanowili posłać do Antiochii, razem z Pawłem i Barnabą, wybranych spośród siebie ludzi. Byli nimi Juda, zwany Barsabbas, i Sylas. Należeli oni wśród braci do przywódców. ²³ Za ich pośrednictwem przekazali na piśmie:

³⁰ A gdy posłańcy przybyli do Antiochii, zwołali ogólne zgromadzenie i przekazali list. ³¹ Jego zachęcająca treść ucieszyła zebranych.

³² Juda zaś i Sylas, którzy byli prorokami, swoimi licznymi wypowiedziami zachęcali i umacniali braci. ³³ Po spędzeniu tam pewnego czasu zostali w pokoju odesłani przez braci do tych, którzy ich posłali. ( ³⁴ Sylas jednak postanowił pozostać.^[a]) ³⁵ Paweł i Barnaba natomiast pozostawali w Antiochii. Wraz z wieloma innymi nauczali tam i głosili Słowo Pana.

Druga Podróż Misyjna

50–53 r. po Chr.

³⁶ Po pewnym czasie Paweł powiedział do Barnaby: Powróćmy już do tych wszystkich miast, w których głosiliśmy Słowo Pana, i odwiedźmy tam braci. Sprawdźmy, jak się mają. ³⁷ Barnaba jednak zamierzał zabrać z sobą również Jana, zwanego Markiem. ³⁸ Paweł natomiast obstawał przy tym, że lepiej nie zabierać z sobą kogoś, kto opuścił ich w Pamfilii i nie brał już udziału w ich dalszej pracy. ³⁹ Na tym tle doszło między nimi do ostrego sporu, tak że się z sobą rozstali: Barnaba zabrał Marka i odpłynął na Cypr. ⁴⁰ Paweł natomiast, polecony przez braci łasce Pana, dobrał sobie Sylasa i także odszedł. ⁴¹ Przechodzili razem przez Syrię i Cylicję, umacniając tamtejsze kościoły.