Beginning

Sprawa darów duchowych

12 Jeśli chodzi o dary duchowe, nie chcę, bracia, abyście byli nieświadomi rzeczy. ² Wiecie, że gdy byliście poganami, zwodzono was za każdym razem, gdy was wprowadzano przed nieme bożyszcza. ³ Dlatego oświadczam wam, że nikt, kto przemawia w Duchu Bożym, nie powie: Jezu, bądź przeklęty! I nikt nie jest w stanie wyznać, że Jezus jest Panem, jak tylko w Duchu Świętym.

⁴ Dary łaski są różne, ale Duch — ten sam. ⁵ Różne są dziedziny służby, ale Pan — ten sam. ⁶ Różne też są formy działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich.

⁷ W każdym zaś, dla wspólnej korzyści, w jakiś sposób przejawia się Duch.^{[a] 8} Jeden za Jego pośrednictwem otrzymuje słowo mądrości. Drugi, w podobny sposób, otrzymuje słowo poznania. ⁹ Jednemu Duch daje wiarę. Drugiemu ten sam Duch udziela darów uzdrowień. ¹⁰ Przez jednego przejawia się moc,^[b] przez drugiego proroctwo. Jeden potrafi rozpoznawać duchy, drugi mówić różnego rodzaju językami. Kto inny z kolei potrafi je wyłożyć. ¹¹ Wszystko to sprawia jeden i ten sam Duch, darząc każdą osobę tak, jak chce.

Jedno ciało, wiele członków

¹² Rzecz ma się tak, jak z ciałem. Jest jedno, lecz członków ma wiele. Wszystkie jego członki, mimo że ich wiele, stanowią jedno ciało. Podobnie z Chrystusem. ¹³ Otóż w jednym Duchu my wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało — Żydzi, Grecy, niewolnicy i wolni. Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem.

¹⁴ A ciało to nie jeden członek, lecz wiele. ¹⁵ Gdyby stopa stwierdziła: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała — czy można by się z tym zgodzić? ¹⁶ Lub gdyby ucho oświadczyło: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała — czy rzeczywiście miałoby rację? ¹⁷ Jeśli całe ciało byłoby okiem, gdzie byłby słuch? Jeśli słuchem, gdzie byłby węch?

¹⁸ Tymczasem Bóg, tak jak zresztą chciał, zbudował ciało z różnych członków. ¹⁹ Gdyby wszystkie członki były identyczne, trudno byłoby mówić o ciele. ²⁰ A zatem członków jest wiele, ale ciało — jedno. ²¹ I nie może oko powiedzieć ręce: Nie potrzebuję ciebie. Podobnie głowa stopom: Obejdę się bez was.

²² Da się nawet zauważyć, że te członki ciała, które wydają się słabsze, są o wiele potrzebniejsze. ²³ Te, które uważamy za drugorzędne, otaczamy większą troską. O przyzwoitość intymnych dbamy bardziej, ²⁴ podczas gdy członki bardziej widoczne takiej troski nie wymagają. Lecz Bóg tak właśnie złożył ciało, że pomniejszemu dał większe znaczenie, ²⁵ aby w ciele nie zabrakło harmonii i aby wszystkie członki w równym stopniu się o siebie troszczyły. ²⁶ Stąd jeśli cierpi jeden członek, cierpią z nim wszystkie; jeśli doznaje chwały jeden członek, cieszą się z nim wszystkie.

²⁷ W tym właśnie sensie wy wszyscy jesteście ciałem Chrystusa, a każdy z osobna — członkami. ²⁸ Bóg tak umieścił je w Kościele:

²⁹ Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy przez wszystkich przejawia się moc? ³⁰ Czy wszyscy mają dary uzdrowień? Czy wszyscy mówią językami? Czy wszyscy je wykładają? ³¹ Oczywiście gorąco pragnijcie większych darów łaski.

Ja wam nawet wskażę drogę najwspanialszą.

Miłość drogą najlepszą

13 Choćbym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, pozostałbym miedzią, co dźwięczy, lub hałaśliwym cymbałem. ² Choćbym posiadł dar prorokowania i pojął wszystkie tajemnice, myślą ogarnął całą wiedzę i dysponował pełnią wiary, tak że przenosiłbym góry, a miłości bym nie miał — byłbym niczym. ³ I choćbym część po części rozdał swą całą własność, i swoje ciało wydał w sposób budzący uznanie,^[d] lecz miłości bym nie miał — nic bym nie osiągnął.

⁴ Miłość czeka cierpliwie, miłość postępuje uprzejmie, nie zazdrości, miłość się nie wynosi, nie jest nadęta, ⁵ postępuje taktownie, nie szuka własnej korzyści, nie jest porywcza, nie prowadzi rachunku krzywd, ⁶ nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz dzieli radość z prawdy; ⁷ wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, ze wszystkim wiąże nadzieję, wszystko potrafi przetrwać. ⁸ Miłość nigdy nie ustaje.

Natomiast proroctwa? — Te się wypełnią. Języki? — Te ustaną. Wiedza? — Jej świeżość przeminie. ⁹ Zresztą nasza wiedza jest i tak wycinkowa, a prorokowanie dotyczy tylko części spraw. ¹⁰ Gdy nastanie czas doskonałości, to, co ograniczone, utraci swe znaczenie. ¹¹ Kiedy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, myślałem jak dziecko, rozumowałem jak dziecko. Gdy stałem się mężczyzną, zaniechałem dziecięcych spraw. ¹² Mówię tak, gdyż teraz widzimy zagadkowe kontury. Nadejdzie jednak czas, gdy zobaczymy twarzą w twarz. Teraz poznaję po części. Przyjdzie jednak czas, kiedy poznam tak, jak zostałem poznany.

¹³ Teraz trwają: wiara, nadzieja i miłość — te trzy. A z nich największa jest miłość.

Dar mówienia językami na tle daru prorokowania

14 Zabiegajcie o miłość, i gorąco pragnijcie duchowych darów, a najbardziej tego, żeby prorokować. ² Bo kto mówi nieznanym językiem, zwraca się nie do ludzi, lecz do Boga. Nikt go nie rozumie, a on pod wpływem Ducha wypowiada rzeczy, które pozostają tajemnicą. ³ Kto natomiast prorokuje, mówi do ludzi, dla ich zbudowania, zachęty i pociechy. ⁴ Kto mówi językiem, buduje sam siebie. Kto prorokuje — buduje Kościół.

⁵ Pragnąłbym, abyście wy wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali. Gdyż ten, kto prorokuje, jest większy niż ten, kto mówi językami, chyba żeby je wykładał, aby Kościół doznał zbudowania.

⁶ Pomyślcie, bracia, gdybym przyszedł do was i mówił językami, na co bym się przydał, nie przekazując żadnego objawienia, poglądu, proroctwa lub pouczenia. ⁷ Weźmy jakiś przedmiot, który wydaje dźwięk, na przykład flet albo cytrę. Gdyby w swoim brzmieniu niczym się nie różniły, skąd byłoby wiadomo, kiedy gra flet, a kiedy cytra? ⁸ Również gdyby trąba zagrała niewyraźnie, nikt by nie pomyślał, że trzeba wyruszać do bitwy.

⁹ Podobnie z wami: Jeżeli nie przemówicie językiem w sposób zrozumiały, kto uchwyci sens waszej wypowiedzi? Wasz głos rozejdzie się w powietrzu.

¹⁰ Z pewnością świat rozbrzmiewa całym mnóstwem dźwięków. Właściwie nie ma nic, co w jakiś sposób nie brzmi. ¹¹ Gdybym jednak nie wiedział, co każdy dźwięk znaczy, byłbym cudzoziemcem dla mego rozmówcy, on natomiast cudzoziemcem dla mnie. ¹² Wy zatem, ponieważ z takim zapałem odnosicie się do działań Ducha,^[e] skupcie się na tych darach, które służą zbudowaniu Kościoła.

¹³ Dlatego kto mówi językiem, niech się modli o dar jego wykładania. ¹⁴ Jeśli bowiem modlę się językiem, mój duch się modli, rozum natomiast pozostaje bierny.

¹⁵ Jak to rozwiążę? Będę modlił się w Duchu, ale skorzystam też w modlitwie z rozumu; będę śpiewać w Duchu — i użyję przy śpiewie rozumu.^{[f] 16} Bo jeśli błogosławisz w Duchu, to w jaki sposób człowiek z tym nie obeznany potwierdzi twoje dziękczynienie swoim tak, niech się stanie?^[g] Przecież nie rozumie, co mówisz. ¹⁷ Ty wprawdzie pięknie dziękujesz, ale drugi się nie buduje.

¹⁸ Dzięki Bogu więcej niż wy wszyscy mówię językami, ¹⁹ w kościele jednak wolę powiedzieć pięć słów dobrze przemyślanych, aby innych pouczyć, niż tysiące słów językiem niezrozumiałym.

²⁰ Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu. W złem bądźcie jak dzieci, w myśleniu natomiast — dojrzali. ²¹ W Prawie czytamy:

²² Języki zatem są znakiem dla niewierzących, a nie dla wierzących. Znakiem dla wierzących, a nie dla niewierzących, jest proroctwo. ²³ Stąd jeśli się gromadzi cały kościół i wszyscy zaczynają mówić językami, a pojawią się ludzie nie obeznani z tym lub niewierzący, to czy nie powiedzą, że poszaleliście? ²⁴ Jeśli natomiast wszyscy prorokują, a wejdzie niewierzący lub słabo obeznany, i wszyscy się na nim skupią, dokładnie zbadają, ²⁵ a przy tym wyjdą na jaw sprawy ukryte głęboko w sercu, to może się zdarzyć, że upadnie na twarz, złoży pokłon Bogu i wyzna: Rzeczywiście Bóg jest między wami.

Sprawa porządku na zgromadzeniach

²⁶ Cóż więc, bracia? Gdy się schodzicie, a są wśród was osoby gotowe usłużyć psalmem, pouczeniem, objawieniem, językiem lub jego wykładem, niech to uczynią, lecz wszystko niech będzie dla zbudowania.

²⁷ Jeśli jest więcej osób mówiących językami, to niech usłużą dwaj, najwyżej trzej — i to po kolei — a jeden niech wykłada. ²⁸ A gdyby się zdarzyło, że zabraknie tłumacza, to niech w kościele nie występują, lecz mówią sobie i Bogu.

²⁹ Prorocy podobnie, niech usłużą dwaj lub trzej, a inni niech to dokładnie rozważą. ³⁰ Jeśliby zaś kolejnej siedzącej w zgromadzeniu osobie dane zostało objawienie, to niech ten, który przemawia, zakończy swą mowę. ³¹ Każdy z was może przecież po kolei prorokować, tak, by wszyscy mogli się uczyć i wszyscy doznać zachęty. ³² Duch działający w prorokach nie krępuje ich woli,^{[h] 33} gdyż Bóg nie jest Bogiem zamieszania, ale pokoju.

Jak we wszystkich kościołach skupiających świętych, ³⁴ kobiety niech w czasie zgromadzeń nie zabierają głosu — nie pozwala się im mówić. Niech raczej będą poddane, tak, jak mówi Prawo. ³⁵ Natomiast jeśli chcą się czegoś nauczyć, niech w domu pytają swoich mężów, gdyż kobiecie nie wypada zabierać głosu w kościele.

³⁶ Czy Słowo Boże od was wyszło, albo czy tylko do was dotarło? ³⁷ Jeśli ktoś uważa, że jest prorokiem albo człowiekiem duchowym, to niech weźmie pod uwagę, że to, co wam piszę, jest nakazem Pana. ³⁸ Jeśli ktoś tego nie chce uznać, to sam już stracił uznanie.

³⁹ Tak więc, moi bracia, gorąco pragnijcie prorokować i nie przeszkadzajcie mówić językami, ⁴⁰ a wszystko niech się dzieje w sposób godny i uporządkowany.