Beginning
พระผู้เป็นเจ้าตอบโยบ
38 พระผู้เป็นเจ้าจึงตอบเป็นเสียงจากพายุว่า
2 “นี่ใครกัน ที่สงสัยแผนการของเรา
ด้วยการพูดจาที่ปราศจากความรู้
3 จงเตรียมพร้อมอย่างลูกผู้ชาย
เราจะถามเจ้า
และเจ้าจงตอบเรา
4 เจ้าอยู่ที่ไหนเวลาที่เราวางฐานรากของแผ่นดินโลก
บอกเราสิ ถ้าเจ้าเข้าใจเรื่องนี้ดี
5 ใครตัดสินใจขนาดของมัน เจ้าต้องรู้แน่เชียว
หรือใครวัดขนาดที่แผ่กว้างบนแผ่นดินโลก
6 ฐานของโลกตั้งอยู่บนอะไร
หรือใครเป็นผู้วางศิลามุมเอก
7 เมื่อดวงดาวยามย่ำรุ่งร้องประสานเสียงกัน
และบรรดาบุตรของพระเจ้า[a]โห่ร้องด้วยความยินดี
8 หรือใครใช้ประตูปิดกั้นทะเลไว้
เมื่อน้ำทะลักออกจากท้องทะเล
9 เมื่อเราสร้างเมฆให้เป็นดั่งเครื่องนุ่งห่ม
และพันด้วยความมืดมิดดั่งผ้าพันทารก
10 และสั่งให้มีขอบเขตจำกัด
ด้วยสลักดาลประตู
11 และบอกทะเลว่า ‘เจ้าออกมาได้เพียงเท่านี้ ห้ามเลยออกไปอีก
และพลังคลื่นที่คึกคะนองก็หยุดอยู่ที่นั่น’
12 ตั้งแต่เจ้าเกิดมา เจ้าเคยบัญชาให้เกิดเวลาเช้าหรือ
และสั่งให้รุ่งอรุณรู้จักตำแหน่งหน้าที่ของมันหรือ
13 และให้รุ่งอรุณครอบคลุมทั่วแหล่งหล้า
และสลัดคนชั่วออกไปจากโลกหรือ
14 แผ่นดินโลกเปลี่ยนไปเหมือนดินเผาที่มีตราประทับ
และมีลักษณะเด่นชัดดั่งเครื่องนุ่งห่ม
15 คนชั่วถูกยึดแสงไป
และพวกเขาถูกตัดกำลัง
16 เจ้าเคยเข้าไปถึงตาน้ำในทะเล
หรือเรียนรู้ถึงความลึกลับซับซ้อนของห้วงน้ำลึกหรือ
17 ประตูแดนคนตายถูกเปิดเผยให้เจ้ารู้แล้วหรือ
เจ้าเคยเห็นประตูแห่งความมืดมิดแล้วหรือ
18 เจ้าเคยเข้าใจถึงโดมกว้างใหญ่ของโลกไหม
ถ้าเจ้ารู้ทุกสิ่งในเรื่องนี้ก็บอกเราสิ
19 เจ้าไปทางไหนจึงจะพบความสว่างได้
และความมืดอยู่ที่ไหน
20 เจ้าจะได้พามันไปยังเขตแดนของมัน
และจะได้รู้ทางกลับไปยังที่ของมัน
21 เจ้ารู้สินะ เพราะในเวลานั้นเจ้าก็เกิดแล้ว
และเจ้าก็มีอายุมากเสียเหลือเกิน
22 เจ้าเคยเข้าไปในแหล่งเก็บหิมะ
หรือเจ้าเคยเห็นแหล่งเก็บลูกเห็บไหม
23 เป็นที่ซึ่งเราเก็บสำรองไว้ในยามคับขัน
ในยามต่อสู้และสงคราม
24 เจ้ารู้จักทางไปยังที่ซึ่งเราแจกจ่ายกระแสฟ้าแลบ
หรือที่ซึ่งลมทะเลทรายถูกพัดไปบนแผ่นดินโลกไหม
25 ใครเบิกทางให้ฝนกระหน่ำลง
และเปิดทางให้ฟ้าผ่า
26 เพื่อนำฝนลงมาบนแผ่นดินที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่
บนทะเลทรายซึ่งหามีผู้คนไม่
27 เพื่อทำให้ที่ร้างอันแร้นแค้นได้ชุ่มชื่น
และทำให้พื้นดินมีหญ้างอกขึ้นมา
28 ฝนมีพ่อหรือ
หรือใครทำให้หยดน้ำค้างเกิดขึ้น
29 น้ำแข็งออกมาจากครรภ์ของผู้ใด
และใครให้กำเนิดน้ำค้างแข็งแห่งฟ้าสวรรค์
30 น้ำกลายเป็นน้ำแข็งดั่งหิน
และผิวห้วงน้ำลึกก็แข็งตัว
31 เจ้าสามารถผูกมัดดาวลูกไก่
หรือแก้มัดสายดาวไถได้หรือ
32 เจ้าสามารถนำกลุ่มดาวออกมาตามฤดูกาลของมันได้หรือ
เจ้าสามารถนำทางดาวจระเข้ออกมากับลูกๆ ของมันได้หรือ
33 เจ้ารู้กฎเกณฑ์ของดวงสว่างบนฟ้าสวรรค์ไหม
เจ้าสามารถใช้กฎของมันเป็นกฎบนแผ่นดินโลกได้หรือ
34 เจ้าสามารถตะโกนสั่งหมู่เมฆ
เพื่อให้ฝนตกหนักท่วมตัวเจ้าได้หรือ
35 เจ้าสามารถสั่งสายฟ้าให้แลบและมันก็ทำตามเจ้า
และจะตอบเจ้าอีกด้วยว่า ‘พวกเราอยู่นี่’ อย่างนั้นหรือ
36 ใครสร้างสติปัญญาไว้ในส่วนลึก
หรือให้ความเข้าใจแก่ความนึกคิด
37 ใครสามารถนับจำนวนเมฆด้วยปัญญา
หรือใครสามารถเอียงถุงเก็บน้ำในท้องฟ้าได้
38 ยามที่ฝุ่นกลายเป็นโคลน
และก้อนดินเกาะติดกันแน่น
39 เจ้าสามารถล่าเหยื่อให้สิงโต
และทำให้สิงโตหนุ่มหายหิวได้หรือ
40 เมื่อพวกมันหมอบอยู่ในถ้ำ
หรือนอนซุ่มพร้อมจะกระโจน
41 ใครจัดหาเหยื่อให้อีกา
เมื่อพวกลูกน้อยของมันร้องขอความช่วยเหลือจากพระเจ้า
และเร่ร่อนไปมาเพราะขาดอาหาร
39 เจ้ารู้ไหมว่าพวกแพะป่าตกลูกเมื่อไหร่
เจ้าสังเกตกวางตัวเมียออกลูกหรือเปล่า
2 เจ้ารู้ไหมว่าสัตว์เหล่านี้ตั้งท้องนานกี่เดือน
เจ้ารู้เวลาที่มันตกลูกไหม
3 เวลาที่มันโก้งโค้งตกลูก
และหย่อนลูกน้อยลงบนพื้น
4 พวกลูกน้อยของมันแข็งแรงขึ้น เติบโตในที่โล่งกว้าง
พวกมันออกไปและไม่กลับมาหามันอีก
5 ใครให้ลาป่าออกไปอย่างมีอิสระ
ใครแก้เชือกและปล่อยให้ลาไป
6 เราให้ที่ร้างอันแร้นแค้นเป็นบ้านของพวกมัน
และให้ที่ดินเค็มเป็นที่อาศัย
7 มันสบประมาทเสียงอึกทึกในเมือง
มันไม่ได้ยินเสียงตะโกนของคนคุมสัตว์
8 มันเสาะหาอาหารตามภูเขา
และมันเสาะหาใบหญ้าเขียวชอุ่ม
9 โคป่ายอมรับใช้เจ้าหรือ
มันจะค้างแรมอยู่ที่รางหญ้าของเจ้าหรือ
10 เจ้าสามารถใช้เชือกผูกโคป่าให้มันไถร่องได้หรือ
หรือมันจะลากคันไถตามหลังเจ้าไปหรือ
11 เจ้าจะไว้ใจมันได้เพราะกำลังอันมหาศาลของมันหรือ
เจ้าจะมอบหมายงานหนักของเจ้าไว้กับมันหรือ
12 เจ้าเชื่อในตัวมันหรือว่ามันจะเก็บเกี่ยวข้าวให้เจ้าได้
และรวบรวมไปที่ลานนวดข้าวของเจ้าได้
13 นกกระจอกเทศโบกสะบัดปีกของมันอย่างร่าเริงใจ
ปีกและขนของมันเทียบเทียมกับนกกระสาหรือ
14 เพราะมันวางไข่ไว้ใต้ดิน
และปล่อยให้ไข่รับความอุ่นจากพื้นดิน
15 ไม่ได้นึกว่าเท้าอาจจะเหยียบไข่นกแตก
หรือสัตว์ป่าอาจจะเหยียบย่ำมันก็ได้
16 แม่นกนั้นโหดร้ายต่อลูกของมันเหมือนว่าไม่ใช่ลูกของมันเอง
และไม่เสียดายว่ามันเสียแรงไปเปล่าๆ
17 เป็นเพราะเราทำให้มันลืมปัญญา
และไม่ได้ให้มันมีสัญชาตญาณ
18 เวลาที่มันกระพือปีกขณะวิ่งไป
มันก็หัวเราะเยาะม้ากับคนขี่
19 เจ้าให้พลังแก่ม้าหรือ
เจ้าปกคอม้าด้วยขนที่ยาวของมันหรือ
20 เจ้าทำให้มันกระโดดโผไปอย่างตั๊กแตนหรือ
เสียงดังพรืดๆ ทางจมูกของมันน่าสะพรึงกลัวนัก
21 มันยันพื้นดินและโลดขึ้นด้วยกำลังของมัน
มันวิ่งออกไปผจญสงคราม
22 มันไม่กลัว ไม่ตกใจ
มันไม่หันหลังให้กับการสู้รบ
23 บนหลังของมันมีเสียงเขย่าของแล่งธนู
หอกและหอกซัดวาววับ
24 มันห้อไปด้วยฝีเท้าที่ว่องไว มันคึกและเดือดดาล
มันยืนนิ่งไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงแตรงอน
25 เมื่อเสียงแตรงอนดังขึ้น มันก็ทำเสียง ‘ฮี้’
มันได้กลิ่นสงครามแต่ไกล
ผู้นำทัพตะโกนออกคำสั่งเสียงกึกก้อง
26 เป็นเพราะปัญญาของเจ้าหรือที่เหยี่ยวโผบินสูงขึ้น
และกางปีกออกบินไปทางทิศใต้ได้
27 เป็นเพราะคำบัญชาของเจ้าหรือที่นกอินทรีโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
และสร้างรังของมันบนที่สูงสุดได้
28 มันอาศัยและสร้างบ้านของมันบนหินสูง
ที่ผาหินและที่ปลอดภัย
29 มันสอดส่องหาเหยื่อจากที่นั่น
มันมองเห็นเหยื่อได้แต่ไกล
30 ลูกๆ ของมันดูดกินเลือด
และที่ไหนมีร่างที่ถูกฆ่า มันก็อยู่ที่นั่น”
Copyright © 1998, 2012, 2020 by New Thai Version Foundation