Beginning

⁸ ถามพวกอาวุโสเถิด
    และเสาะดูว่าบรรพบุรุษเรียนรู้อะไรบ้าง
⁹ เพราะชีวิตพวกเราเพิ่งเริ่มเมื่อวานและไม่รู้อะไร
    วันเวลาของเราทั้งหลายเป็นเหมือนเงา
¹⁰ พวกเขาจะไม่สอนท่านและบอกท่าน
    และพูดสิ่งที่เขาเข้าใจหรือ
¹¹ ต้นกกจะเติบโตในที่ไม่มีหนองน้ำได้หรือ
    ต้นอ้อจะงอกขยายในที่ไม่มีน้ำได้หรือ
¹² ขณะผลิดอกที่ยังอ่อนอยู่และยังไม่ถูกตัด
    ดอกก็เหี่ยวไปก่อนพืชชนิดอื่น
¹³ ทางของทุกคนที่ลืมพระเจ้าก็เป็นเช่นนั้น
    ความหวังของคนที่ไม่เชื่อในพระเจ้าก็จะดับสูญไป
¹⁴ ความหวังที่เขามีนั้นเปราะบาง
    และความไว้วางใจก็เป็นอย่างใยแมงมุม
¹⁵ เขาพิงบ้าน แต่มันทานไม่ไหว
    เขาจับคว้ามันไว้ แต่มันก็คุ้มหัวเขาไม่ได้
¹⁶ เขาเป็นดั่งพืชเขียวชอุ่มที่แสงตะวันสาดส่อง
    และรากก็แผ่ขยายไปทั่วสวน
¹⁷ รากชอนไชและพันรอบหิน
    เขาหาที่เกาะกับหินให้แน่น
¹⁸ ถ้าเขาถูกกำจัดไปจากที่ของเขา
    ที่นั้นจะปฏิเสธว่า ไม่มีใครเคยรู้จักเขา
¹⁹ ดูเถิด นั่นคือทางสู่ความสำราญของเขา
    และผู้อื่นจะงอกโผล่ขึ้นจากดินเพื่อแทนที่เขา

²⁰ ดูเถิด พระเจ้าจะไม่ปฏิเสธคนที่ไร้ข้อตำหนิ
    และไม่ช่วยเหลือคนทำความชั่ว
²¹ พระองค์จะโปรดให้ปากของท่านได้หัวเราะ
    และริมฝีปากของท่านได้ตะโกนร้อง
²² บรรดาผู้ที่เกลียดชังท่านจะได้รับความอับอาย
    และกระโจมของผู้ชั่วร้ายจะไม่มีอีกต่อไป”

¹⁴ แล้วฉันจะให้คำตอบพระองค์
    และสรรหาคำมาพูดกับพระองค์ได้อย่างไร
¹⁵ แม้ว่าฉันจะเป็นฝ่ายถูก ฉันก็ให้คำตอบพระองค์ไม่ได้
    ฉันต้องร้องเรียนขอความเมตตาจากผู้พิพากษาของฉัน
¹⁶ ถ้าฉันร้องเรียกพระองค์ และพระองค์ตอบฉัน
    ฉันก็จะไม่เชื่อว่า พระองค์ฟังเสียงของฉัน
¹⁷ เพราะพระองค์ปราบฉันด้วยลมอันแรงกล้า
    และเพิ่มบาดแผลโดยไม่มีสาเหตุ
¹⁸ พระองค์จะไม่ปล่อยให้ฉันหายใจ
    แต่ทำให้ฉันเต็มด้วยความขมขื่น
¹⁹ ถ้าเป็นการประลองกำลังแล้วละก็ ดูเถิด พระองค์มีพลานุภาพยิ่งนัก
    ถ้าเป็นเรื่องความยุติธรรม ใครจะท้าทายพระองค์ได้
²⁰ แม้ว่าฉันเป็นฝ่ายถูก ปากของฉันเองก็จะปรักปรำฉัน
    แม้ว่าฉันไร้ข้อตำหนิ พระองค์ก็จะพิสูจน์ว่า ฉันผิด

²¹ ฉันไร้ข้อตำหนิ
    ฉันไม่คิดถึงตัวเอง
    ฉันเกลียดชีวิตของฉัน
²² ถึงอย่างไรทุกสิ่งก็เหมือนกันทั้งนั้น ฉะนั้น ฉันจึงพูดได้ว่า
    พระองค์ทำให้ทั้งคนที่ไร้ข้อตำหนิและคนชั่วพินาศไป
²³ เมื่อภัยพิบัติทำให้คนเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิด
    พระองค์หัวเราะเยาะกับความหายนะของคนไร้ความผิด
²⁴ ทุกสิ่งในโลกตกอยู่ในมือของคนชั่ว
    พระองค์พรางตาบรรดาผู้พิพากษา
    ถ้าหากว่าไม่ใช่พระองค์ แล้วจะเป็นผู้ใดเล่า

²⁵ วันเวลาของฉันผ่านไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่านักวิ่ง
    มันเผ่นหนีไปโดยไม่มีความสุข
²⁶ มันผ่านไปเหมือนเรือที่ทำจากต้นอ้อ
    เหมือนเหยี่ยวที่โฉบตะครุบเหยื่อ
²⁷ ถ้าฉันพูดว่า ‘ฉันจะเลิกบ่น
    และจะเลิกทำหน้าเศร้า แล้วก็กลับร่าเริง’
²⁸ ข้าพเจ้าหวั่นกลัวเรื่องความทุกข์ทรมาน
    เพราะข้าพเจ้าทราบว่า พระองค์นับว่าข้าพเจ้าไม่ใช่คนไร้ความผิด
²⁹ ในเมื่อข้าพเจ้าถูกกล่าวโทษ
    แล้วข้าพเจ้าจะทำไปเพื่ออะไร
³⁰ ถ้าข้าพเจ้าจะชำระล้างตัวด้วยหิมะ^[b]
    และล้างมือด้วยน้ำด่าง
³¹ พระองค์ก็ยังจะผลักข้าพเจ้าลงในบ่อโคลน
    แม้แต่เสื้อของข้าพเจ้ายังจะเป็นที่ขยะแขยงต่อข้าพเจ้า

³² เพราะพระองค์ไม่ใช่มนุษย์เหมือนที่ฉันเป็น ฉันจะได้ตอบพระองค์ได้ว่า
    เราทั้งสองควรไปสู้หน้ากันในศาล
³³ ไม่มีผู้ชี้ขาดระหว่างเรา
    ซึ่งมีอำนาจตัดสินเราทั้งสองได้
³⁴ ขอพระองค์หยุดลงโทษฉัน
    และขออย่าให้ความกลัวพระองค์ทำให้ฉันหวาดหวั่น
³⁵ แล้วฉันก็จะพูดได้โดยไม่ต้องกลัวพระองค์
    แต่เท่าที่เป็นอยู่ ฉันทำไม่ได้

⁸ มือของพระองค์ปั้นและสร้างข้าพเจ้า
    แต่มาบัดนี้พระองค์ได้ทำให้ข้าพเจ้าพินาศ
⁹ ขอพระองค์ระลึกเถิดว่า พระองค์ได้สร้างข้าพเจ้าขึ้นจากดิน
    และพระองค์จะให้ข้าพเจ้ากลับไปเป็นผงธุลีอีกหรือ
¹⁰ พระองค์เทข้าพเจ้าออกดั่งน้ำนม
    และทำข้าพเจ้าให้แข็งตัวดั่งเนยแข็งมิใช่หรือ
¹¹ พระองค์ปกคลุมข้าพเจ้าด้วยผิวหนังและเนื้อหนัง
    และสานกระดูกและกล้ามเนื้อเข้าด้วยกัน
¹² พระองค์ได้มอบชีวิตและความรักอันมั่นคงแก่ข้าพเจ้า
    และการดูแลของพระองค์เก็บรักษาวิญญาณของข้าพเจ้า

¹³ พระองค์ซ่อนสิ่งต่อไปนี้ไว้ในใจของพระองค์
    ซึ่งข้าพเจ้าก็ทราบว่าเป็นจุดประสงค์ของพระองค์
¹⁴ ถ้าข้าพเจ้าทำบาป ขอพระองค์เฝ้าดูข้าพเจ้าไว้
    และไม่ปล่อยให้ข้าพเจ้าหลุดพ้นจากข้อหาของข้าพเจ้า
¹⁵ ถ้าข้าพเจ้ามีความผิด ข้าพเจ้าก็วิบัติ
    แต่ถ้าแม้ว่าข้าพเจ้าไม่ผิด ข้าพเจ้าก็ยังเงยหน้าขึ้นไม่ได้
เพราะตัวข้าพเจ้ามีแต่ความอัปยศ
    และรู้ตัวดีว่า ข้าพเจ้าจมอยู่ในความทุกข์
¹⁶ และถ้าข้าพเจ้ายกศีรษะขึ้นได้ พระองค์ก็จะปราบข้าพเจ้าอย่างสิงห์
    และต่อต้านข้าพเจ้าอย่างไม่น่าเชื่อ
¹⁷ พระองค์สร้างพวกพยานคนต่อๆ ไปขึ้นมาต่อต้านข้าพเจ้าอีก
    และโกรธข้าพเจ้ามากยิ่งขึ้น
    พระองค์ส่งกำลังเสริมเข้ามาโจมตีข้าพเจ้า

¹⁸ เหตุใดพระองค์จึงนำข้าพเจ้าออกจากครรภ์
    ข้าพเจ้าอยากตายก่อนที่ใครจะเห็นข้าพเจ้า
¹⁹ ข้าพเจ้าไม่ควรมีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้เลย
    และน่าจะถูกอุ้มจากครรภ์ไปยังหลุมศพ’
²⁰ วันเวลาของข้าพเจ้าสั้นมิใช่หรือ
    ถ้าเช่นนั้น ขอพระองค์ยุติเถิด ปล่อยข้าพเจ้าตามลำพัง เพื่อข้าพเจ้าจะได้พบกับความรื่นเริงสักนิด
²¹ ก่อนที่ข้าพเจ้าจะไป ไปแล้วจะไม่กลับมาอีก
    ไปยังดินแดนแห่งความมืดและเงาแห่งความตาย
²² ดินแดนแห่งความมืดมิด
    ดั่งเงาแห่งความตายและสับสน
    ซึ่งเป็นความสว่างของคืนที่มืดสนิท”