Book of Common Prayer

Wskazania dla starszych i opiekunów

3 Słuszne jest stwierdzenie, że kto ubiega się o starszeństwo,^[a] pragnie pięknej pracy. ² Starszy zatem ma być nienaganny. Powinien być mężem jednej żony,^[b] człowiekiem trzeźwo myślącym, umiarkowanym, przyzwoitym, gościnnym, zdolnym do nauczania, ³ wolnym od nałogów, niewybuchowym, lecz łagodnym, niekłótliwym, nie nastawionym na pieniądz, ⁴ dobrze kierującym własnym domem, dzieci trzymającym w posłuszeństwie, z wszelką godnością. ⁵ Bo skoro ktoś nie potrafi kierować własnym domem, jak może troszczyć się o kościół Boży?

⁶ Starszy nie powinien być człowiekiem świeżo nawróconym, aby nie popadł w pychę i nie ściągnął na siebie wyroku podobnego jak diabeł. ⁷ Powinien natomiast cieszyć się dobrą opinią u ludzi spoza kościoła, aby nie spotkał się z lekceważeniem i nie wpadł w sidła diabła.

⁸ To samo odnosi się do opiekunów.^[c] Powinni być ludźmi szanowanymi, nie dwulicowymi, nie nadużywającymi wina, nie chciwymi brudnego zysku, ⁹ zachowującymi z czystym sumieniem tajemnicę wiary. ¹⁰ Niech oni najpierw przejdą okres próbny, a potem — jeśli okażą się nienaganni — rozpoczną posługę.

¹¹ Podobnie kobiety: Powinny budzić szacunek, nie mieć skłonności do obmawiania, zachowywać trzeźwość i wierność pod każdym względem.

¹² Opiekunowie powinni być mężami jednej żony, dobrze kierującymi dziećmi oraz własnymi domami. ¹³ Ci bowiem, którzy mogą się wykazać wspaniałą służbą, zyskują sobie piękną pozycję i wiele śmiałości w wierze, której źródłem jest Chrystus Jezus.

Prawdy wiary

¹⁴ Te rzeczy przekazuję ci w nadziei, że wkrótce do ciebie przyjdę. ¹⁵ Gdybym jednak opóźniał przybycie, to masz wiedzieć, jak trzeba sobie radzić w domu Bożym, który jest kościołem żywego Boga, filarem i podporą prawdy. ¹⁶ A niezaprzeczalnie wielka jest tajemnica pobożności:

Jezus pełnomocnikiem nieba

²⁷ Znów przyszli do Jerozolimy. A gdy się przechadzał po świątyni, podeszli do Niego arcykapłani, znawcy Prawa i starsi. ²⁸ Rozpoczęli od pytania: Jakim prawem dokonujesz tych rzeczy? Kto ci dał władzę, abyś ich dokonywał?

²⁹ Jezus zaś powiedział im: Zapytam was o jedną rzecz; odpowiedzcie mi, a Ja wam powiem, jakim prawem dokonuję tych rzeczy. ³⁰ Czy Jan chrzcił ludzi na polecenie nieba, czy też była to rzecz ludzka? Odpowiedzcie mi.

³¹ Zaczęli rozważać to między sobą: Gdybyśmy odpowiedzieli: Na polecenie nieba, powie: Dlaczego więc nie uwierzyliście mu? ³² A co, jeśli powiemy: Była to rzecz ludzka? Lecz tu obawiali się tłumu. Nikt bowiem nie wątpił, że Jan był prorokiem. ³³ Odpowiedzieli zatem: Nie wiemy.

Wówczas Jezus powiedział im: To i Ja wam nie powiem, jakim prawem dokonuję tych rzeczy.

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

12 Następnie Jezus odwołał się do przypowieści: Otóż pewien człowiek zasadził winnicę, ogrodził ją murem, przygotował zbiornik, wybudował wieżę, wynajął ją rolnikom — i odjechał. ² W okresie winobrania posłał do dzierżawców sługę, aby odebrał od nich część plonów winnicy. ³ Lecz dzierżawcy wzięli go, wychłostali do krwi i odesłali z niczym. ⁴ Posłał więc do nich innego sługę. Temu rozbili głowę i znieważyli go. ⁵ Posłał zatem kolejnego — tego zabili. I tak wyprawił wielu innych. Jednych wychłostali, drugich pozabijali. ⁶ Miał jeszcze jednego — ukochanego syna. Posłał go do nich na końcu, bo pomyślał sobie: Mojego syna uszanują.

⁷ Dzierżawcy natomiast wpadli na takie rozwiązanie: To jest dziedzic, chodźmy, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze. ⁸ Chwycili go zatem, zabili i wyrzucili poza winnicę.

⁹ Co więc uczyni właściciel winnicy? Przyjedzie i wygubi rolników, a winnicę wynajmie innym. ¹⁰ Czy nie zetknęliście się z tym fragmentem Pisma:

¹² Po wysłuchaniu tego tym bardziej zastanawiali się, jak Go schwytać, lecz przestraszyli się tłumu. Zrozumieli bowiem, że przypowieść ta była skierowana przeciw nim. Opuścili Go więc i odeszli.