Book of Common Prayer

137 Við Babýlons fljót, þar sátum vér og grétum, er vér minntumst Síonar.

² Á pílviðina þar hengdum vér upp gígjur vorar.

³ Því að herleiðendur vorir heimtuðu söngljóð af oss og kúgarar vorir kæti: "Syngið oss Síonarkvæði!"

⁴ Hvernig ættum vér að syngja Drottins ljóð í öðru landi?

⁵ Ef ég gleymi þér, Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd.

⁶ Tunga mín loði mér við góm, ef ég man eigi til þín, ef Jerúsalem er eigi allra besta yndið mitt.

⁷ Mun þú Edóms niðjum, Drottinn, óheilladag Jerúsalem, þegar þeir æptu: "Rífið, rífið allt niður til grunna!"

⁸ Babýlonsdóttir, þú sem tortímir! Heill þeim, er geldur þér fyrir það sem þú hefir gjört oss!

⁹ Heill þeim er þrífur ungbörn þín og slær þeim niður við stein.

144 Eftir Davíð. Lofaður sé Drottinn, bjarg mitt, sem æfir hendur mínar til bardaga, fingur mína til orustu.

² Miskunn mín og vígi, háborg mín og hjálpari, skjöldur minn og athvarf, hann leggur þjóðir undir mig.

³ Drottinn, hvað er maðurinn þess, að þú þekkir hann, mannsins barn, að þú gefir því gaum.

⁴ Maðurinn er sem vindblær, dagar hans sem hverfandi skuggi.

⁵ Drottinn, sveig þú himin þinn og stíg niður, snertu fjöllin, svo að úr þeim rjúki.

⁶ Lát eldinguna leiftra og tvístra óvinum, skjót örvum þínum og skelf þá.

⁷ Rétt út hönd þína frá hæðum, hríf mig burt og bjarga mér úr hinum miklu vötnum, af hendi útlendinganna.

⁸ Munnur þeirra mælir tál, og hægri hönd þeirra er lyginnar hönd.

⁹ Guð, ég vil syngja þér nýjan söng, ég vil leika fyrir þér á tístrengjaða hörpu.

¹⁰ Þú veitir konungunum sigur, hrífur Davíð þjón þinn undan hinu illa sverði.

¹¹ Hríf mig burt og bjarga mér af hendi útlendinganna. Munnur þeirra mælir tál, og hægri hönd þeirra er lyginnar hönd.

¹² Synir vorir eru sem þroskaðir teinungar í æsku sinni, dætur vorar sem hornsúlur, úthöggnar í hallarstíl.

¹³ Hlöður vorar eru fullar og veita afurðir af hverri tegund, fénaður vor getur af sér þúsundir, verður tíþúsundfaldur á haglendum vorum,

¹⁴ uxar vorir klyfjaðir, ekkert skarð og engir hernumdir og ekkert óp á torgum vorum.

¹⁵ Sæl er sú þjóð, sem svo er ástatt fyrir, sæl er sú þjóð, sem á Drottin að Guði.

104 Lofa þú Drottin, sála mín! Drottinn, Guð minn, þú ert harla mikill. Þú ert klæddur hátign og vegsemd.

² Þú hylur þig ljósi eins og skikkju, þenur himininn út eins og tjalddúk.

³ Þú hvelfir hásal þinn í vötnunum, gjörir ský að vagni þínum, og ferð um á vængjum vindarins.

⁴ Þú gjörir vindana að sendiboðum þínum, bálandi eld að þjónum þínum.

⁵ Þú grundvallar jörðina á undirstöðum hennar, svo að hún haggast eigi um aldur og ævi.

⁶ Hafflóðið huldi hana sem klæði, vötnin náðu upp yfir fjöllin,

⁷ en fyrir þinni ógnun flýðu þau, fyrir þrumurödd þinni hörfuðu þau undan með skelfingu.

⁸ Þau gengu yfir fjöllin, steyptust niður í dalina, þangað sem þú hafðir búið þeim stað.

⁹ Þú settir takmörk, sem þau mega ekki fara yfir, þau skulu ekki hylja jörðina framar.

¹⁰ Þú sendir lindir í dalina, þær renna milli fjallanna,

¹¹ þær svala öllum dýrum merkurinnar, villiasnarnir slökkva þorsta sinn.

¹² Yfir þeim byggja fuglar himins, láta kvak sitt heyrast milli greinanna.

¹³ Þú vökvar fjöllin frá hásal þínum, jörðin mettast af ávexti verka þinna.

¹⁴ Þú lætur gras spretta handa fénaðinum og jurtir, sem maðurinn ræktar, til þess að framleiða brauð af jörðinni

¹⁵ og vín, sem gleður hjarta mannsins, olíu, sem gjörir andlitið gljáandi, og brauð, sem hressir hjarta mannsins.

¹⁶ Tré Drottins mettast, sedrustrén á Líbanon, er hann hefir gróðursett

¹⁷ þar sem fuglarnir byggja hreiður, storkarnir, er hafa kýprestrén að húsi.

¹⁸ Hin háu fjöll eru handa steingeitunum, klettarnir eru hæli fyrir stökkhérana.

¹⁹ Þú gjörðir tunglið til þess að ákvarða tíðirnar, sólin veit, hvar hún á að ganga til viðar.

²⁰ Þegar þú gjörir myrkur, verður nótt, og þá fara öll skógardýrin á kreik.

²¹ Ljónin öskra eftir bráð og heimta æti sitt af Guði.

²² Þegar sól rennur upp, draga þau sig í hlé og leggjast fyrir í fylgsnum sínum,

²³ en þá fer maðurinn út til starfa sinna, til vinnu sinnar fram á kveld.

²⁴ Hversu mörg eru verk þín, Drottinn, þú gjörðir þau öll með speki, jörðin er full af því, er þú hefir skapað.

²⁵ Þar er hafið, mikið og vítt á alla vegu, þar er óteljandi grúi, smá dýr og stór.

²⁶ Þar fara skipin um og Levjatan, er þú hefir skapað til þess að leika sér þar.

²⁷ Öll vona þau á þig, að þú gefir þeim fæðu þeirra á réttum tíma.

²⁸ Þú gefur þeim, og þau tína, þú lýkur upp hendi þinni, og þau mettast gæðum.

²⁹ Þú byrgir auglit þitt, þá skelfast þau, þú tekur aftur anda þeirra, þá andast þau og hverfa aftur til moldarinnar.

³⁰ Þú sendir út anda þinn, þá verða þau til, og þú endurnýjar ásjónu jarðar.

³¹ Dýrð Drottins vari að eilífu, Drottinn gleðjist yfir verkum sínum,

³² hann sem lítur til jarðar, svo að hún nötrar, sem snertir við fjöllunum, svo að úr þeim rýkur.

³³ Ég vil ljóða um Drottin meðan lifi, lofsyngja Guði mínum meðan ég er til.

³⁴ Ó að mál mitt mætti falla honum í geð! Ég gleðst yfir Drottni.

³⁵ Ó að syndarar mættu hverfa af jörðunni og óguðlegir eigi vera til framar. Vegsama þú Drottin, sála mín. Halelúja.

¹⁶ Sjónarverðir Sáls í Gíbeu í Benjamín lituðust um, og sjá, þá var allt á tjá og tundri í herbúðum Filista.

¹⁷ Og Sál sagði við mennina, sem með honum voru: "Kannið nú liðið og hyggið að, hver frá oss hefir farið." Könnuðu þeir þá liðið, og vantaði þá Jónatan og skjaldsvein hans.

¹⁸ Þá mælti Sál við Ahía: "Kom þú með hökulinn!" _ því að hann bar þá hökulinn frammi fyrir Ísraelsmönnum.

¹⁹ En meðan Sál var að tala við prestinn, varð ysinn í herbúðum Filista æ meiri og meiri, svo að Sál sagði við prestinn: "Hættu við það!"

²⁰ Og Sál og allt liðið, sem með honum var, safnaðist saman. En er þeir komu í orustuna, sjá, þá reiddi þar hver sverð að öðrum, og allt var í uppnámi.

²¹ En Hebrear þeir, er að undanförnu höfðu lotið Filistum og farið höfðu með þeim í stríðið, snerust nú og í móti þeim og gengu í lið með Ísraelsmönnum, þeim er voru með Sál og Jónatan.

²² Og er allir Ísraelsmenn, þeir er falið höfðu sig á Efraímfjöllum, fréttu, að Filistar væru lagðir á flótta, þá veittu þeir þeim og eftirför til þess að berjast við þá.

²³ Þannig veitti Drottinn Ísrael sigur á þeim degi. Orustan þokaðist fram hjá Betaven,

²⁴ og Ísraelsmenn voru mæddir orðnir þann dag. Þá gjörði Sál mikið glappaverk. Hann lét liðið vinna svolátandi eið: "Bölvaður sé sá, sem neytir matar áður en kveld er komið og ég hefi hefnt mín á óvinum mínum!" Fyrir því bragðaði enginn af liðinu mat.

²⁵ En nú voru hunangsbú á völlunum.

²⁶ Og er liðið kom að hunangsbúunum, sjá, þá voru býflugurnar flognar út, en þrátt fyrir það bar enginn hönd að munni, því að liðið hræddist eiðinn.

²⁷ En Jónatan hafði eigi hlýtt á, þá er faðir hans lét liðið vinna eiðinn. Hann rétti því út enda stafsins, sem hann hafði í hendinni, og dýfði honum í hunangsseiminn og bar hönd sína að munni sér. Urðu augu hans þá aftur fjörleg.

²⁸ Þá tók einn úr liðinu til máls og sagði: "Faðir þinn hefir látið liðið vinna svolátandi eið: ,Bölvaður sé sá, sem matar neytir í dag!"` En liðið var þreytt.

²⁹ Jónatan svaraði: "Faðir minn leiðir landið í ógæfu. Sjáið, hversu fjörleg augu mín eru, af því að ég bragðaði ögn af þessu hunangi.

³⁰ Hversu miklu meira mundi mannfallið hafa verið meðal Filista en það nú er orðið, ef liðið hefði etið nægju sína í dag af herfangi óvinanna, er það náði."

¹⁰ Í Damaskus var lærisveinn nokkur, sem hét Ananías. Við hann sagði Drottinn í sýn: "Ananías." Hann svaraði: "Hér er ég, Drottinn."

¹¹ Drottinn sagði við hann: "Far þegar í stræti það, sem kallað er Hið beina, og í húsi Júdasar skaltu spyrja eftir manni frá Tarsus, er heitir Sál. Hann er að biðja.

¹² Og hann hefur í sýn séð mann, Ananías að nafni, koma inn og leggja hendur yfir sig, til þess að hann fái aftur sjón."

¹³ Ananías svaraði: "Drottinn, heyrt hef ég marga segja frá manni þessum, hve mikið illt hann hefur gjört þínum heilögu í Jerúsalem.

¹⁴ Og hér fer hann með vald frá æðstu prestunum að færa í bönd alla þá, sem ákalla nafn þitt."

¹⁵ Drottinn sagði við hann: "Far þú, því að þennan mann hef ég valið mér að verkfæri til þess að bera nafn mitt fram fyrir heiðingja, konunga og börn Ísraels,

¹⁶ og ég mun sýna honum, hversu mikið hann verður að þola vegna nafns míns."

¹⁷ Þá fór Ananías af stað, gekk inn í húsið og lagði hendur yfir hann og mælti: "Sál, bróðir, Drottinn hefur sent mig, Jesús, sá er birtist þér á leið þinni hingað. Þú átt að fá aftur sjón þína og fyllast heilögum anda."

¹⁸ Jafnskjótt var sem hreistur félli af augum hans, hann fékk aftur sjónina og lét þegar skírast.

¹⁹ Síðan neytti hann matar og styrktist. Sál var nokkra daga hjá lærisveinunum í Damaskus

³² Með honum voru og færðir til lífláts aðrir tveir, sem voru illvirkjar.

³³ Og er þeir komu til þess staðar, sem heitir Hauskúpa, krossfestu þeir hann þar og illvirkjana, annan til hægri handar, hinn til vinstri.

³⁴ Þá sagði Jesús: "Faðir, fyrirgef þeim, því að þeir vita ekki, hvað þeir gjöra." En þeir köstuðu hlutum um klæði hans og skiptu með sér.

³⁵ Fólkið stóð og horfði á, og höfðingjarnir gjörðu gys að honum og sögðu: "Öðrum bjargaði hann, bjargi hann nú sjálfum sér, ef hann er Kristur Guðs, hinn útvaldi."

³⁶ Eins hæddu hann hermennirnir, komu og báru honum edik

³⁷ og sögðu: "Ef þú ert konungur Gyðinga, þá bjargaðu sjálfum þér."

³⁸ Yfirskrift var yfir honum: ÞESSI ER KONUNGUR GYÐINGA.

³⁹ Annar þeirra illvirkja, sem upp voru festir, hæddi hann og sagði: "Ert þú ekki Kristur? Bjargaðu sjálfum þér og okkur!"

⁴⁰ En hinn ávítaði hann og sagði: "Hræðist þú ekki einu sinni Guð, og ert þó undir sama dómi?

⁴¹ Við erum það með réttu og fáum makleg gjöld fyrir gjörðir okkar, en þessi hefur ekkert illt aðhafst."

⁴² Þá sagði hann: "Jesús, minnst þú mín, þegar þú kemur í ríki þitt!"

⁴³ Og Jesús sagði við hann: "Sannlega segi ég þér: Í dag skaltu vera með mér í Paradís."