Book of Common Prayer

69 Til söngstjórans. Liljulag. Davíðssálmur.

² Hjálpa mér, ó Guð, því að vötnin ætla að drekkja mér.

³ Ég er sokkinn niður í botnlausa leðju og hefi enga fótfestu, ég er kominn ofan í vatnadjúp og bylgjurnar ganga yfir mig.

⁴ Ég hefi æpt mig þreyttan, er orðinn brennandi þurr í kverkunum, augu mín eru döpruð orðin af að þreyja eftir Guði mínum.

⁵ Fleiri en hárin á höfði mér eru þeir er hata mig að ástæðulausu, fleiri en bein mín þeir sem án saka eru óvinir mínir. Því sem ég hefi eigi rænt, hefi ég samt orðið að skila aftur.

⁶ Þú, Guð, þekkir heimsku mína, og sakir mínar dyljast þér eigi.

⁷ Lát eigi þá, er vona á þig, verða til skammar mín vegna, ó Drottinn, Drottinn hersveitanna, lát eigi þá er leita þín, verða til svívirðingar mín vegna, þú Guð Ísraels.

⁸ Þín vegna ber ég háðung, þín vegna hylur svívirðing auglit mitt.

⁹ Ég er ókunnur orðinn bræðrum mínum og óþekktur sonum móður minnar.

¹⁰ Vandlæting vegna húss þíns hefir uppetið mig, og smánanir þeirra er smána þig, hafa lent á mér.

¹¹ Ég hefi þjáð mig með föstu, en það varð mér til háðungar.

¹² Ég gjörði hærusekk að klæðnaði mínum, og ég varð þeim að orðskvið.

¹³ Þeir er sitja í hliðinu, ræða um mig, og þeir er drekka áfengan drykk, syngja um mig.

¹⁴ En ég bið til þín, Drottinn, á stund náðar þinnar. Svara mér, Guð, í trúfesti hjálpræðis þíns sakir mikillar miskunnar þinnar.

¹⁵ Drag mig upp úr leðjunni, svo að ég sökkvi eigi, lát mig björgun hljóta frá hatursmönnum mínum og úr hafdjúpinu.

¹⁶ Lát eigi vatnsbylgjurnar ganga yfir mig, né djúpið svelgja mig, og lát eigi brunninn lykja aftur op sitt yfir mér.

¹⁷ Bænheyr mig, Drottinn, sakir gæsku náðar þinnar, snú þér að mér eftir mikilleik miskunnar þinnar.

¹⁸ Hyl eigi auglit þitt fyrir þjóni þínum, því að ég er í nauðum staddur, flýt þér að bænheyra mig.

¹⁹ Nálgast sál mína, leys hana, frelsa mig sakir óvina minna.

²⁰ Þú þekkir háðung mína og skömm og svívirðing, allir fjendur mínir standa þér fyrir sjónum.

²¹ Háðungin kremur hjarta mitt, svo að ég örvænti. Ég vonaði, að einhver mundi sýna meðaumkun, en þar var enginn, og að einhverjir mundu hugga, en fann engan.

²² Þeir fengu mér malurt til matar, og við þorstanum gáfu þeir mér vínsýru að drekka.

²³ Svo verði þá borðið fyrir framan þá að snöru, og að gildru fyrir þá sem ugglausir eru.

²⁴ Myrkvist augu þeirra, svo að þeir sjái eigi, og lát lendar þeirra ávallt riða.

²⁵ Hell þú reiði þinni yfir þá og lát þína brennandi gremi ná þeim.

²⁶ Búðir þeirra verði eyddar og enginn búi í tjöldum þeirra,

²⁷ því að þann sem þú hefir lostið, ofsækja þeir og auka þjáningar þeirra er þú hefir gegnumstungið.

²⁸ Bæt sök við sök þeirra og lát þá eigi ganga inn í réttlæti þitt.

²⁹ Verði þeir afmáðir úr bók lifenda og eigi skráðir með réttlátum.

³⁰ En ég er volaður og þjáður, hjálp þín, ó Guð, mun bjarga mér.

³¹ Ég vil lofa nafn Guðs í ljóði og mikla það í lofsöng.

³² Það mun Drottni líka betur en uxar, ungneyti með hornum og klaufum.

³³ Hinir auðmjúku sjá það og gleðjast, þér sem leitið Guðs _ hjörtu yðar lifni við.

³⁴ Því að Drottinn hlustar á hina fátæku og fyrirlítur eigi bandingja sína.

³⁵ Hann skulu lofa himinn og jörð, höfin og allt sem í þeim hrærist.

³⁶ Því að Guð veitir Síon hjálp og reisir við borgirnar í Júda, og menn skulu búa þar og fá landið til eignar.

³⁷ Niðjar þjóna hans munu erfa það, og þeir er elska nafn hans, byggja þar.

73 Asafs-sálmur. Vissulega er Guð góður við Ísrael, við þá sem hjartahreinir eru.

² Nærri lá, að fætur mínir hrösuðu, lítið vantaði á, að ég skriðnaði í skrefi,

³ því að ég fylltist gremju út af hinum hrokafullu, þegar ég sá gengi hinna guðlausu.

⁴ Þeir hafa engar hörmungar að bera, líkami þeirra er heill og hraustur.

⁵ Þeim mætir engin mæða sem öðrum mönnum, og þeir verða eigi fyrir neinum áföllum eins og aðrir menn.

⁶ Fyrir því er hrokinn hálsfesti þeirra, þeir eru sveipaðir ofríki eins og yfirhöfn.

⁷ Frá mörhjarta kemur misgjörð þeirra, girndir þeirra ganga fram úr öllu hófi.

⁸ Þeir spotta og tala af illsku, mæla kúgunarorð í mikilmennsku sinni.

⁹ Með munni sínum snerta þeir himininn, en tunga þeirra er tíðförul um jörðina.

¹⁰ Fyrir því aðhyllist lýðurinn þá og teygar gnóttir vatns.

¹¹ Þeir segja: "Hvernig ætti Guð að vita og Hinn hæsti að hafa nokkra þekkingu?"

¹² Sjá, þessir menn eru guðlausir, og þó lifa þeir ætíð áhyggjulausir og auka efni sín.

¹³ Vissulega hefi ég til ónýtis haldið hjarta mínu hreinu og þvegið hendur mínar í sakleysi,

¹⁴ ég þjáist allan daginn, og á hverjum morgni bíður mín hirting.

¹⁵ Ef ég hefði haft í hyggju að tala þannig, sjá, þá hefði ég brugðið trúnaði við kyn barna þinna.

¹⁶ En ég hugsaði um, hvernig ég ætti að skilja það, það var erfitt í augum mínum,

¹⁷ uns ég kom inn í helgidóma Guðs og skildi afdrif þeirra:

¹⁸ Vissulega setur þú þá á sleipa jörð, þú lætur þá falla í rústir.

¹⁹ Sviplega verða þeir að auðn, líða undir lok, tortímdir af skelfingum.

²⁰ Eins og draum er maður vaknar, þannig fyrirlítur þú, Drottinn, mynd þeirra, er þú ríst á fætur.

²¹ Þegar beiskja var í hjarta mínu og kvölin nísti hug minn,

²² þá var ég fáráðlingur og vissi ekkert, var sem skynlaus skepna gagnvart þér.

²³ En ég er ætíð hjá þér, þú heldur í hægri hönd mína.

²⁴ Þú munt leiða mig eftir ályktun þinni, og síðan munt þú taka við mér í dýrð.

²⁵ Hvern á ég annars að á himnum? Og hafi ég þig, hirði ég eigi um neitt á jörðu.

²⁶ Þótt hold mitt og hjarta tærist, er Guð bjarg hjarta míns og hlutskipti mitt um eilífð.

²⁷ Því sjá, þeir sem fjarlægjast þig, farast, þú afmáir alla þá, sem eru þér ótrúir.

²⁸ En mín gæði eru það að vera nálægt Guði, ég hefi gjört Drottin að athvarfi mínu og segi frá öllum verkum þínum.

¹¹ Ég hef gjörst frávita. Þér hafið neytt mig til þess. Ég átti heimtingu á að hljóta meðmæli af yður. Því að í engu stóð ég hinum stórmiklu postulum að baki, enda þótt ég sé ekki neitt.

¹² Postulatákn voru gjörð á meðal yðar af mikilli þrautseigju, tákn, undur og kraftaverk.

¹³ Í hverju voruð þér settir lægra en hinir söfnuðirnir, nema ef vera skyldi í því, að ég sjálfur hef ekki verið yður til byrði? Fyrirgefið mér þennan órétt.

¹⁴ Þetta er nú í þriðja sinn, að ég er ferðbúinn að koma til yðar, og ætla ég ekki að verða yður til byrði. Ég sækist ekki eftir eigum yðar, heldur yður sjálfum. Því að ekki eiga börnin að safna fé handa foreldrunum, heldur foreldrarnir handa börnunum.

¹⁵ Ég er fús til að verja því, sem ég á, já, leggja sjálfan mig í sölurnar fyrir yður. Ef ég elska yður heitar, verð ég þá elskaður minna?

¹⁶ En látum svo vera, að ég hafi ekki verið yður til byrði, en hafi verið slægur og veitt yður með brögðum.

¹⁷ Hef ég notað nokkurn þeirra, sem ég hef sent til yðar, til þess að hafa eitthvað af yður?

¹⁸ Ég bað Títus að fara og sendi bróðurinn með honum. Hefur þá Títus haft eitthvað af yður? Komum við ekki fram í einum og sama anda? Fetuðum við ekki í sömu fótsporin?

¹⁹ Fyrir löngu eruð þér farnir að halda, að vér séum að verja oss gagnvart yður. Nei, vér tölum fyrir augliti Guðs, eins og þeir, sem tilheyra Kristi. Allt er það yður til uppbyggingar, mínir elskuðu.

²⁰ Ég er hræddur um, að mér muni þykja þér öðruvísi en ég óska, er ég kem, og að yður muni þykja ég öðruvísi en þér óskið og á meðal yðar kunni að vera deilur, öfund, reiði, eigingirni, bakmælgi, rógburður, hroki og óeirðir.

²¹ Ég er hræddur um, að Guð minn muni auðmýkja mig hjá yður, þegar ég kem aftur, og að ég muni hryggjast yfir mörgum þeirra, sem áður hafa syndgað og ekki hafa snúið sér frá saurlífi, frillulífi og ólifnaði, sem þeir hafa drýgt.

⁴¹ Og er hann kom nær og sá borgina, grét hann yfir henni

⁴² og sagði: "Ef þú hefðir aðeins vitað á þessum degi, hvað til friðar heyrir! En nú er það hulið sjónum þínum.

⁴³ Því að þeir dagar munu koma yfir þig, að óvinir þínir munu gjöra virki um þig, setjast um þig og þröngva þér á alla vegu.

⁴⁴ Þeir munu leggja þig að velli og börn þín, sem í þér eru, og ekki láta standa stein yfir steini í þér, vegna þess að þú þekktir ekki þinn vitjunartíma."

⁴⁵ Þá gekk hann inn í helgidóminn og tók að reka út þá er voru að selja

⁴⁶ og mælti við þá: "Ritað er: Hús mitt á að vera bænahús, en þér hafið gjört það að ræningjabæli."

⁴⁷ Daglega var hann að kenna í helgidóminum, en æðstu prestarnir og fræðimennirnir svo og fyrirmenn þjóðarinnar leituðust við að ráða hann af dögum,

⁴⁸ en fundu eigi, hvað gjöra skyldi, því að allur lýðurinn vildi ákaft hlýða á hann.