Book of Common Prayer

¹⁴⁵ Ég kalla af öllu hjarta, bænheyr mig, Drottinn, ég vil halda lög þín.

¹⁴⁶ Ég ákalla þig, hjálpa þú mér, að ég megi varðveita reglur þínar.

¹⁴⁷ Ég er á ferli fyrir dögun og hrópa og bíð orða þinna.

¹⁴⁸ Fyrr en vakan hefst eru augu mín vökul til þess að íhuga orð þitt.

¹⁴⁹ Hlýð á raust mína eftir miskunn þinni, lát mig lífi halda, Drottinn, eftir ákvæðum þínum.

¹⁵⁰ Þeir eru nærri, er ofsækja mig af fláræði, þeir eru langt burtu frá lögmáli þínu.

¹⁵¹ Þú ert nálægur, Drottinn, og öll boð þín eru trúfesti.

¹⁵² Fyrir löngu hefi ég vitað um reglur þínar, að þú hefir grundvallað þær um eilífð.

¹⁵³ Sjá þú eymd mína og frelsa mig, því að ég hefi eigi gleymt lögmáli þínu.

¹⁵⁴ Flyt þú mál mitt og leys mig, lát mig lífi halda samkvæmt fyrirheiti þínu.

¹⁵⁵ Hjálpræðið er fjarri óguðlegum, því að þeir leita eigi fyrirmæla þinna.

¹⁵⁶ Mikil er miskunn þín, Drottinn, lát mig lífi halda eftir ákvæðum þínum.

¹⁵⁷ Margir eru ofsækjendur mínir og fjendur, en frá reglum þínum hefi ég eigi vikið.

¹⁵⁸ Ég sé trúrofana og kenni viðbjóðs, þeir varðveita eigi orð þitt.

¹⁵⁹ Sjá, hversu ég elska fyrirmæli þín, lát mig lífi halda, Drottinn, eftir miskunn þinni.

¹⁶⁰ Allt orð þitt samanlagt er trúfesti, og hvert réttlætisákvæði þitt varir að eilífu.

¹⁶¹ Höfðingjar ofsækja mig að ástæðulausu, en hjarta mitt óttast orð þín.

¹⁶² Ég gleðst yfir fyrirheiti þínu eins og sá er fær mikið herfang.

¹⁶³ Ég hata lygi og hefi andstyggð á henni, en þitt lögmál elska ég.

¹⁶⁴ Sjö sinnum á dag lofa ég þig sakir þinna réttlátu ákvæða.

¹⁶⁵ Gnótt friðar hafa þeir er elska lögmál þitt, og þeim er við engri hrösun hætt.

¹⁶⁶ Ég vænti hjálpræðis þíns, Drottinn, og framkvæmi boð þín.

¹⁶⁷ Sál mín varðveitir reglur þínar, og þær elska ég mjög.

¹⁶⁸ Ég varðveiti fyrirmæli þín og reglur, allir mínir vegir eru þér augljósir.

¹⁶⁹ Ó að hróp mitt mætti nálgast auglit þitt, Drottinn, veit mér að skynja í samræmi við orð þitt.

¹⁷⁰ Ó að grátbeiðni mín mætti koma fyrir auglit þitt, frelsa mig samkvæmt fyrirheiti þínu.

¹⁷¹ Lof um þig skal streyma mér af vörum, því að þú kennir mér lög þín.

¹⁷² Tunga mín skal mæra orð þitt, því að öll boðorð þín eru réttlæti.

¹⁷³ Hönd þín veiti mér lið, því að þín fyrirmæli hefi ég útvalið.

¹⁷⁴ Ég þrái hjálpræði þitt, Drottinn, og lögmál þitt er unun mín.

¹⁷⁵ Lát sál mína lifa, að hún megi lofa þig og dómar þínir veiti mér lið.

¹⁷⁶ Ég villist sem týndur sauður, leita þú þjóns þíns, því að þínum boðum hefi ég eigi gleymt.

128 Sæll er hver sá, er óttast Drottin, er gengur á hans vegum.

² Já, afla handa þinna skalt þú njóta, sæll ert þú, vel farnast þér.

³ Kona þín er sem frjósamur vínviður innst í húsi þínu, synir þínir sem teinungar olíutrésins umhverfis borð þitt.

⁴ Sjá, sannarlega hlýtur slíka blessun sá maður, er óttast Drottin.

⁵ Drottinn blessi þig frá Síon, þú munt horfa með unun á hamingju Jerúsalem alla ævidaga þína,

⁶ og sjá sonu sona þinna. Friður sé yfir Ísrael!

129 Þeir hafa fjandskapast mjög við mig frá æsku, _ skal Ísrael segja _

² þeir hafa fjandskapast mjög við mig frá æsku, en þó eigi borið af mér.

³ Plógmennirnir hafa plægt um hrygg mér, gjört plógför sín löng,

⁴ en Drottinn hinn réttláti hefir skorið í sundur reipi óguðlegra.

⁵ Sneypast skulu þeir og undan hörfa, allir þeir sem hata Síon.

⁶ Þeir skulu verða sem gras á þekju, er visnar áður en það frævist.

⁷ Sláttumaðurinn skal eigi fylla hönd sína né sá fang sitt sem bindur,

⁸ og þeir sem fram hjá fara skulu ekki segja: "Blessun Drottins sé með yður." Vér blessum yður í nafni Drottins!

130 Úr djúpinu ákalla ég þig, Drottinn,

² Drottinn, heyr þú raust mína, lát eyru þín hlusta á grátbeiðni mína!

³ Ef þú, Drottinn, gæfir gætur að misgjörðum, Drottinn, hver fengi þá staðist?

⁴ En hjá þér er fyrirgefning, svo að menn óttist þig.

⁵ Ég vona á Drottin, sál mín vonar, og hans orðs bíð ég.

⁶ Meir en vökumenn morgun, vökumenn morgun, þreyr sál mín Drottin.

⁷ Ó Ísrael, bíð þú Drottins, því að hjá Drottni er miskunn, og hjá honum er gnægð lausnar.

⁸ Hann mun leysa Ísrael frá öllum misgjörðum hans.

2 Naomí átti þar frænda manns síns, ríkan mann af ætt Elímeleks, og hét hann Bóas.

² Og Rut hin móabítíska sagði við Naomí: "Ég ætla að fara út á akurinn og tína upp öx á eftir einhverjum þeim, er kann að sýna mér velvild." Naomí svaraði henni: "Far, þú, dóttir mín!"

³ Rut fór og tíndi á akrinum á eftir kornskurðarmönnunum, og henni vildi svo vel til, að teig þennan átti Bóas, sem var í ætt við Elímelek.

⁴ Og sjá, Bóas kom frá Betlehem og sagði við kornskurðarmennina: "Drottinn sé með yður!" Þeir svöruðu: "Drottinn blessi þig!"

⁵ Bóas mælti við þjón sinn, sem settur var yfir kornskurðarmennina: "Hverjum heyrir þessi stúlka til?"

⁶ Þjónninn, sem settur var yfir kornskurðarmennina, svaraði og sagði: "Það er móabítísk stúlka, sú sem kom aftur með Naomí frá Móabslandi.

⁷ Hún sagði: ,Leyf mér að tína upp og safna saman meðal bundinanna á eftir kornskurðarmönnunum.` Og hún kom og hefir verið að frá því í morgun og þangað til nú og hefir ekki gefið sér neinn tíma til að hvíla sig."

⁸ Þá sagði Bóas við Rut: "Heyr þú, dóttir mín! Far þú ekki á annan akur til þess að tína, og far þú heldur ekki héðan, en haltu þig hér hjá stúlkum mínum.

⁹ Gef þú gætur að þeim akri, þar sem kornskurðarmennirnir skera upp, og gakk þú á eftir þeim. Ég hefi boðið piltunum að amast ekki við þér. Og ef þig þyrstir, þá gakk að ílátunum og drekk af því, sem piltarnir ausa."

¹⁰ Þá féll hún fram á ásjónu sína og laut niður að jörðu og sagði við hann: "Hvers vegna sýnir þú mér þá velvild að víkja mér góðu, þar sem ég þó er útlendingur?"

¹¹ Bóas svaraði og sagði við hana: "Mér hefir verið sagt allt af því, hvernig þér hefir farist við tengdamóður þína eftir dauða manns þíns, og að þú hefir yfirgefið föður þinn og móður og ættland þitt og farið til fólks, sem þú þekktir ekki áður.

¹² Drottinn umbuni verk þitt, og laun þín verði fullkomin, er þú hlýtur af Drottni, Ísraels Guði, þar sem þú ert komin að leita skjóls undir vængjum hans."

¹³ Rut sagði: "Ó, að ég mætti finna náð í augum þínum, herra minn, því að þú hefir huggað mig og talað vinsamlega við ambátt þína, og er ég þó ekki einu sinni jafningi ambátta þinna."

²³ Ég kalla Guð til vitnis og legg líf mitt við, að það er af hlífð við yður, að ég hef enn þá ekki komið til Korintu.

²⁴ Ekki svo að skilja, að vér viljum drottna yfir trú yðar, heldur erum vér samverkamenn að gleði yðar. Því að í trúnni standið þér.

2 En það ásetti ég mér, að koma ekki aftur til yðar með hryggð.

² Ef ég hryggi yður, hver er þá sá sem gleður mig? Sá sem ég er að hryggja?

³ Ég skrifaði einmitt þetta til þess að þeir, sem áttu að gleðja mig, skyldu ekki hryggja mig, er ég kæmi. Ég hef það traust til yðar allra, að gleði mín sé gleði yðar allra.

⁴ Af mikilli þrengingu og hjartans trega skrifaði ég yður með mörgum tárum, ekki til þess að þér skylduð hryggjast, heldur til þess að þér skylduð komast að raun um þann kærleika, sem ég ber til yðar í svo ríkum mæli.

⁵ En ef nokkur hefur orðið til þess að valda hryggð, þá hefur hann ekki hryggt mig, heldur að vissu leyti _ að ég gjöri ekki enn meira úr því _ hryggt yður alla.

⁶ Nægileg er þeim manni refsing sú, sem hann hefur hlotið af yður allflestum.

⁷ Því ættuð þér nú öllu heldur að fyrirgefa honum og hugga hann til þess að hann sökkvi ekki niður í allt of mikla hryggð.

⁸ Þess vegna bið ég yður að sýna honum kærleika í reynd.

⁹ Því að í þeim tilgangi skrifaði ég yður, til þess að komast að raun um staðfestu yðar, hvort þér væruð hlýðnir í öllu.

¹⁰ En hverjum sem þér fyrirgefið, honum fyrirgef ég líka. Og það sem ég hef fyrirgefið, hafi ég þurft að fyrirgefa nokkuð, þá hefur það verið vegna yðar fyrir augliti Krists,

¹¹ til þess að vér yrðum ekki vélaðir af Satan, því að ekki er oss ókunnugt um vélráð hans.

¹² En er ég kom til Tróas til að boða fagnaðarerindið um Krist og mér stóðu þar opnar dyr í þjónustu Drottins,

¹³ þá hafði ég enga eirð í mér, af því að ég hitti ekki Títus, bróður minn, svo að ég kvaddi þá og fór til Makedóníu.

¹⁴ En Guði séu þakkir, sem fer með oss í óslitinni sigurför Krists og lætur oss útbreiða ilm þekkingarinnar á honum á hverjum stað.

¹⁵ Því að vér erum góðilmur Krists fyrir Guði meðal þeirra, er hólpnir verða, og meðal þeirra, sem glatast;

¹⁶ þeim síðarnefndu ilmur af dauða til dauða, en hinum ilmur af lífi til lífs. Og hver er til þessa hæfur?

¹⁷ Ekki erum vér eins og hinir mörgu, er pranga með Guðs orð, heldur flytjum vér það af hreinum huga frá Guði frammi fyrir augliti Guðs, með því að vér erum í Kristi.

²¹ Þér hafið heyrt, að sagt var við forfeðurna: ,Þú skalt ekki morð fremja. Sá sem morð fremur, skal svara til saka fyrir dómi.`

²² En ég segi yður: Hver sem reiðist bróður sínum, skal svara til saka fyrir dómi. Sá sem hrakyrðir bróður sinn skal svara til saka fyrir ráðinu og hver sem svívirðir hann, hefur unnið til eldsvítis.

²³ Sértu því að færa fórn þína á altarið og minnist þess þar, að bróðir þinn hefur eitthvað á móti þér,

²⁴ þá skaltu skilja gjöf þína eftir fyrir framan altarið, fara fyrst og sættast við bróður þinn, koma síðan og færa fórn þína.

²⁵ Vertu skjótur til sátta við andstæðing þinn, meðan þú ert enn á vegi með honum, til þess að hann selji þig ekki dómaranum í hendur og dómarinn þjóninum og þér verði varpað í fangelsi.

²⁶ Sannlega segi ég þér: Eigi munt þú komast út þaðan, fyrr en þú hefur borgað síðasta eyri.