Book of Common Prayer

55 Til söngstjórans. Með strengjaleik. Davíðs-maskíl.

² Hlýð, ó Guð, á bæn mína, fel þig eigi fyrir grátbeiðni minni.

³ Veit mér athygli og svara mér. Ég kveina í harmi mínum og styn

⁴ sakir háreysti óvinarins, sakir hróps hins óguðlega, því að þeir steypa yfir mig ógæfu og ofsækja mig grimmilega.

⁵ Hjartað berst ákaft í brjósti mér, ógnir dauðans falla yfir mig,

⁶ ótti og skelfing er yfir mig komin, og hryllingur fer um mig allan,

⁷ svo að ég segi: "Ó að ég hefði vængi eins og dúfan, þá skyldi ég fljúga burt og finna hvíldarstað,

⁸ já, ég skyldi svífa langt burt, ég skyldi gista í eyðimörkinni. [Sela]

⁹ Ég skyldi flýta mér að leita mér hælis fyrir þjótandi vindum og veðri."

¹⁰ Rugla, Drottinn, sundra tungum þeirra, því að ég sé kúgun og deilur í borginni.

¹¹ Dag og nótt ganga þær um á múrum hennar, en ógæfa og armæða eru þar inni fyrir.

¹² Glötun er inni í henni, ofbeldi og svik víkja eigi burt frá torgi hennar.

¹³ Því að það er eigi óvinur sem hæðir mig _ það gæti ég þolað, og eigi hatursmaður minn er hreykir sér yfir mig _ fyrir honum gæti ég farið í felur,

¹⁴ heldur þú, jafningi minn, vinur minn og kunningi,

¹⁵ við sem vorum ástúðarvinir, sem gengum í eindrægni saman í Guðs hús.

¹⁶ Dauðinn komi yfir þá; stígi þeir lifandi niður til Heljar, því að illska er í bústöðum þeirra, í hjörtum þeirra.

¹⁷ En ég hrópa til Guðs, og Drottinn mun hjálpa mér.

¹⁸ Kvöld og morgna og um miðjan dag harma ég og styn, og hann heyrir raust mína.

¹⁹ Hann endurleysir sál mína og gefur mér frið, svo að þeir geta eigi nálgast mig, því að mótstöðumenn mínir eru margir.

²⁰ Guð mun heyra, og hann er ríkir frá eilífð mun lægja þá. [Sela] Þeir breytast ekki og óttast eigi Guð.

²¹ Vinur minn lagði hendur á þann er lifði í sátt við hann, hann rauf sáttmál sitt.

²² Hálli en smjör er tunga hans, en ófriður er í hjarta hans, mýkri en olía eru orð hans, og þó brugðin sverð.

²³ Varpa áhyggjum þínum á Drottin, hann mun bera umhyggju fyrir þér, hann mun eigi að eilífu láta réttlátan mann verða valtan á fótum.

²⁴ Og þú, ó Guð, munt steypa þeim niður í grafardjúpið. Morðingjar og svikarar munu eigi ná hálfum aldri, en ég treysti þér.

138 Eftir Davíð. Ég vil lofa þig af öllu hjarta, lofsyngja þér frammi fyrir guðunum.

² Ég vil falla fram fyrir þínu heilaga musteri og lofa nafn þitt sakir miskunnar þinnar og trúfesti, því að þú hefir gjört nafn þitt og orð þitt meira öllu öðru.

³ Þegar ég hrópaði, bænheyrðir þú mig, þú veittir mér hugmóð, er ég fann kraft hjá mér.

⁴ Allir konungar á jörðu skulu lofa þig, Drottinn, er þeir heyra orðin af munni þínum.

⁵ Þeir skulu syngja um vegu Drottins, því að mikil er dýrð Drottins.

⁶ Því að Drottinn er hár og sér þó hina lítilmótlegu og þekkir hinn drambláta í fjarska.

⁷ Þótt ég sé staddur í þrengingu, lætur þú mig lífi halda, þú réttir út hönd þína gegn reiði óvina minna, og hægri hönd þín hjálpar mér.

⁸ Drottinn mun koma öllu vel til vegar fyrir mig, Drottinn, miskunn þín varir að eilífu. Yfirgef eigi verk handa þinna.

139 Til söngstjórans. Davíðssálmur. Drottinn, þú rannsakar og þekkir mig.

² Hvort sem ég sit eða stend, þá veist þú það, þú skynjar hugrenningar mínar álengdar.

³ Hvort sem ég geng eða ligg, þá athugar þú það, og alla vegu mína gjörþekkir þú.

⁴ Því að eigi er það orð á tungu minni, að þú, Drottinn, þekkir það eigi til fulls.

⁵ Þú umlykur mig á bak og brjóst, og hönd þína hefir þú lagt á mig.

⁶ Þekking þín er undursamlegri en svo, að ég fái skilið, of háleit, ég er henni eigi vaxinn.

⁷ Hvert get ég farið frá anda þínum og hvert flúið frá augliti þínu?

⁸ Þótt ég stigi upp í himininn, þá ertu þar, þótt ég gjörði undirheima að hvílu minni, sjá, þú ert þar.

⁹ Þótt ég lyfti mér á vængi morgunroðans og settist við hið ysta haf,

¹⁰ einnig þar mundi hönd þín leiða mig og hægri hönd þín halda mér.

¹¹ Og þótt ég segði: "Myrkrið hylji mig og ljósið í kringum mig verði nótt,"

¹² þá myndi þó myrkrið eigi verða þér of myrkt og nóttin lýsa eins og dagur, myrkur og ljós eru jöfn fyrir þér.

¹³ Því að þú hefir myndað nýru mín, ofið mig í móðurlífi.

¹⁴ Ég lofa þig fyrir það, að ég er undursamlega skapaður, undursamleg eru verk þín, það veit ég næsta vel.

¹⁵ Beinin í mér voru þér eigi hulin, þegar ég var gjörður í leyni, myndaður í djúpum jarðar.

¹⁶ Augu þín sáu mig, er ég enn var ómyndað efni, ævidagar voru ákveðnir og allir skráðir í bók þína, áður en nokkur þeirra var til orðinn.

¹⁷ En hversu torskildar eru mér hugsanir þínar, ó Guð, hversu stórkostlegar eru þær allar samanlagðar.

¹⁸ Ef ég vildi telja þær, væru þær fleiri en sandkornin, ég mundi vakna og vera enn með hugann hjá þér.

¹⁹ Ó að þú, Guð, vildir fella níðingana. Morðingjar! Víkið frá mér.

²⁰ Þeir þrjóskast gegn þér með svikum og leggja nafn þitt við hégóma.

²¹ Ætti ég eigi, Drottinn, að hata þá, er hata þig, og hafa viðbjóð á þeim, er rísa gegn þér?

²² Ég hata þá fullu hatri, þeir eru orðnir óvinir mínir.

²³ Prófa mig, Guð, og þekktu hjarta mitt, rannsaka mig og þekktu hugsanir mínar,

²⁰ Á þeim degi skulu leifarnar af Ísrael og þeir af Jakobs húsi, sem af komast, eigi framar reiða sig á þann sem sló þá, heldur munu þeir með trúfesti reiða sig á Drottin, Hinn heilaga í Ísrael.

²¹ Leifar munu aftur hverfa, leifarnar af Jakob, til hins máttuga Guðs.

²² Því að þótt fólksfjöldi þinn, Ísrael, væri sem sjávarsandur, skulu þó aðeins leifar af honum aftur hverfa. Eyðing er fastráðin, framveltandi flóð réttlætis.

²³ Því að eyðingu, og hana fastráðna, mun hinn alvaldi, Drottinn allsherjar framkvæma á jörðinni miðri.

²⁴ Svo segir hinn alvaldi, Drottinn allsherjar: Þú þjóð mín, sem býr á Síon, óttast þú eigi Assúr, er hann slær þig með sprota og reiðir að þér staf sinn, eins og Egyptar gjörðu.

²⁵ Því að eftir skamma hríð er reiðin á enda, og þá beinist heift mín að eyðing þeirra.

²⁶ Þá reiðir Drottinn allsherjar svipuna að þeim, eins og þegar hann laust Midíansmenn hjá Óreb-kletti. Stafur hans er útréttur yfir hafið, og hann færir hann á loft, eins og gegn Egyptum forðum.

²⁷ Á þeim degi skal byrði sú, sem hann hefir á þig lagt, falla af herðum þér og ok hans af hálsi þínum, og okið skal brotna fyrir ofurfitu.

¹⁷ En, þér elskaðir, minnist þeirra orða, sem áður hafa töluð verið af postulum Drottins vors Jesú Krists.

¹⁸ Þeir sögðu við yður: "Á síðasta tíma munu koma spottarar, sem stjórnast af sínum eigin óguðlegu girndum."

¹⁹ Þessir menn eru þeir, sem valda sundrungu, holdlegir menn, sem eigi hafa andann.

²⁰ En þér, elskaðir, byggið yður sjálfa upp í yðar helgustu trú. Biðjið í heilögum anda.

²¹ Varðveitið sjálfa yður í kærleika Guðs, og bíðið eftir náð Drottins vors Jesú Krists til eilífs lífs.

²² Verið mildir við suma, þá sem eru efablandnir,

²³ suma skuluð þér frelsa, með því að hrífa þá út úr eldinum. Og suma skuluð þér vera mildir við með ótta, og hatið jafnvel kyrtilinn, sem flekkaður er af holdinu.

²⁴ En honum, sem megnar að varðveita yður frá hrösun og láta yður koma fram fyrir dýrð sína, lýtalausa í fögnuði,

3 Á fimmtánda stjórnarári Tíberíusar keisara, þegar Pontíus Pílatus var landstjóri í Júdeu, en Heródes fjórðungsstjóri í Galíleu, Filippus bróðir hans í Ítúreu og Trakónítishéraði og Lýsanías í Abílene,

² í æðstapreststíð Annasar og Kaífasar, kom orð Guðs til Jóhannesar Sakaríasonar í óbyggðinni.

³ Og hann fór um alla Jórdanbyggð og prédikaði iðrunarskírn til fyrirgefningar synda,

⁴ eins og ritað er í bók Jesaja spámanns: Rödd hrópanda í eyðimörk: Greiðið veg Drottins, gjörið beinar brautir hans.

⁵ Öll gil skulu fyllast, öll fell og hálsar lægjast. Krókar skulu verða beinir og óvegir sléttar götur.

⁶ Og allir menn munu sjá hjálpræði Guðs.

⁷ Við mannfjöldann, sem fór út til að skírast af honum, sagði hann: "Þér nöðru kyn, hver kenndi yður að flýja komandi reiði?

⁸ Berið þá ávexti samboðna iðruninni, og farið ekki að segja með sjálfum yður: ,Vér eigum Abraham að föður.` Ég segi yður, að Guð getur vakið Abraham börn af steinum þessum.

⁹ Öxin er þegar lögð að rótum trjánna og hvert það tré, sem ber ekki góðan ávöxt, verður upp höggvið og í eld kastað."