Book of Common Prayer

50 Asafs-sálmur. Drottinn er alvaldur Guð, hann talar og kallar á jörðina frá upprás sólar til niðurgöngu hennar.

² Frá Síon, ímynd fegurðarinnar, birtist Guð í geisladýrð.

³ Guð vor kemur og þegir ekki. Eyðandi eldur fer fyrir honum, og í kringum hann geisar stormurinn.

⁴ Hann kallar á himininn uppi og á jörðina, til þess að dæma lýð sinn:

⁵ "Safnið saman dýrkendum mínum, þeim er gjört hafa sáttmála við mig með fórnum."

⁶ Þá kunngjörðu himnarnir réttlæti hans, því að Guð er sá sem dæmir. [Sela]

⁷ "Heyr, þjóð mín, og lát mig tala, Ísrael, og lát mig áminna þig, ég er Drottinn, Guð þinn!

⁸ Eigi er það vegna fórna þinna, að ég ávíta þig, brennifórnir þínar eru stöðuglega frammi fyrir mér.

⁹ Ég þarf ekki að taka uxa úr húsi þínu né geithafra úr stíu þinni,

¹⁰ því að mín eru öll skógardýrin og skepnurnar á fjöllum þúsundanna.

¹¹ Ég þekki alla fugla á fjöllunum, og mér er kunnugt um allt það sem hrærist á mörkinni.

¹² Væri ég hungraður, mundi ég ekki segja þér frá því, því að jörðin er mín og allt sem á henni er.

¹³ Et ég nauta kjöt, eða drekk ég hafra blóð?

¹⁴ Fær Guði þakkargjörð að fórn og gjald Hinum hæsta þannig heit þín.

¹⁵ Ákalla mig á degi neyðarinnar, og ég mun frelsa þig, og þú skalt vegsama mig."

¹⁶ En við hinn óguðlega segir Guð: "Hvernig dirfist þú að telja upp boðorð mín og taka sáttmála minn þér í munn,

¹⁷ þar sem þú þó hatar aga og varpar orðum mínum að baki þér?

¹⁸ Sjáir þú þjóf, leggur þú lag þitt við hann, og við hórkarla hefir þú samfélag.

¹⁹ Þú hleypir munni þínum út í illsku, og tunga þín bruggar svik.

²⁰ Þú situr og bakmælir bróður þínum og ófrægir son móður þinnar.

²¹ Slíkt hefir þú gjört, og ég ætti að þegja? Þú heldur, að ég sé líkur þér! Ég mun hegna þér og endurgjalda þér augljóslega.

²² Hyggið að þessu, þér sem gleymið Guði, til þess að ég sundurrífi ekki og enginn fái bjargað.

²³ Sá sem færir þakkargjörð að fórn, heiðrar mig, og þann sem breytir grandvarlega, vil ég láta sjá hjálpræði Guðs."

59 Til söngstjórans. Lag: Spill eigi. Miktam eftir Davíð, þá er Sál sendi menn og þeir héldu vörð um húsið til þess að drepa hann.

² Frelsa mig frá óvinum mínum, Guð minn, bjarga mér frá fjendum mínum.

³ Frelsa mig frá illgjörðamönnunum og hjálpa mér gegn morðingjunum,

⁴ því sjá, þeir sitja um líf mitt, hinir sterku áreita mig, þótt ég hafi ekki brotið eða syndgað, Drottinn.

⁵ Þótt ég hafi eigi misgjört, hlaupa þeir að og búast til áhlaups. Vakna þú mér til liðveislu og lít á!

⁶ En þú, Drottinn, Guð hersveitanna, Ísraels Guð, vakna þú til þess að vitja allra þjóðanna, þyrm eigi neinum fráhverfum syndara. [Sela]

⁷ Á hverju kvöldi koma þeir aftur, ýlfra eins og hundar og sveima um borgina.

⁸ Sjá, það freyðir úr munni þeirra, sverð eru á vörum þeirra, því að _ "Hver heyrir?"

⁹ En þú, Drottinn, hlærð að þeim, þú gjörir gys að öllum þjóðunum.

¹⁰ Vígi mitt, um þig vil ég kveða, því að Guð er háborg mín.

¹¹ Guð kemur í móti mér með náð sinni, Guð lætur mig sjá óvini mína auðmýkta.

¹² Drep þá eigi, svo að lýður minn gleymi eigi, lát þá reika fyrir veldi þínu og steyp þeim af stóli, þú Drottinn, skjöldur vor,

¹³ sakir syndar munns þeirra, orðsins af vörum þeirra, og lát þá verða veidda í hroka þeirra, og sakir formælinga þeirra og lygi, er þeir tala.

¹⁴ Afmá þá í reiði, afmá þá, uns þeir eru eigi framar til, og lát þá kenna á því, að Guð ríkir yfir Jakobsætt, allt til endimarka jarðar. [Sela]

¹⁵ Á hverju kveldi koma þeir aftur, ýlfra eins og hundar og sveima um borgina.

¹⁶ Þeir reika um eftir æti og urra, ef þeir verða eigi saddir.

¹⁷ En ég vil kveða um mátt þinn og fagna yfir náð þinni á hverjum morgni, því að þú hefir gjörst háborg mín og athvarf á degi neyðar minnar.

¹⁸ Vígi mitt, um þig vil ég kveða, því að Guð er háborg mín, minn miskunnsami Guð.

60 Til söngstjórans. Lag: Vitnisburðarliljan. Miktam eftir Davíð, til fræðslu,

² þá er hann barðist við Sýrlendinga frá Mesópotamíu og Sýrlendinga frá Sóba, og Jóab sneri við og vann sigur á Edómítum í Saltdalnum, tólf þúsund manns.

³ Guð, þú hefir útskúfað oss og tvístrað oss, þú reiddist oss _ snú þér aftur að oss.

⁴ Þú lést jörðina gnötra og rofna, gjör við sprungur hennar, því að hún reikar.

⁵ Þú lést lýð þinn kenna á hörðu, lést oss drekka vímuvín.

⁶ Þú hefir gefið þeim, er óttast þig, hermerki, að þeir mættu flýja undan bogunum. [Sela]

⁷ Hjálpa þú með hægri hendi þinni og bænheyr oss, til þess að ástvinir þínir megi frelsast.

⁸ Guð hefir sagt í helgidómi sínum: "Ég vil fagna, ég vil skipta Síkem, mæla út Súkkót-dal.

⁹ Ég á Gíleað og ég á Manasse, og Efraím er hlíf höfði mínu, Júda veldissproti minn.

¹⁰ Móab er mundlaug mín, í Edóm fleygi ég skónum mínum, yfir Filisteu fagna ég."

¹¹ Hver vill fara með mig í örugga borg, hver vill flytja mig til Edóm?

¹² Þú hefir útskúfað oss, ó Guð, og þú, Guð, fer eigi út með hersveitum vorum.

¹³ Veit oss lið gegn fjandmönnunum, því að mannahjálp er ónýt.

¹⁴ Með Guðs hjálp munum vér hreystiverk vinna, og hann mun troða óvini vora fótum.

8 Til söngstjórans. Á gittít. Davíðssálmur.

² Drottinn, Guð vor, hversu dýrlegt er nafn þitt um alla jörðina! Þú breiðir ljóma þinn yfir himininn.

³ Af munni barna og brjóstmylkinga hefir þú gjört þér vígi til varnar gegn óvinum þínum, til þess að þagga niður í hefndargirni óvinarins.

⁴ Þegar ég horfi á himininn, verk handa þinna, tunglið og stjörnurnar, er þú hefir skapað,

⁵ hvað er þá maðurinn þess, að þú minnist hans, og mannsins barn, að þú vitjir þess?

⁶ Þú lést hann verða litlu minni en Guð, með sæmd og heiðri krýndir þú hann.

⁷ Þú lést hann ríkja yfir handaverkum þínum, allt lagðir þú að fótum hans:

⁸ sauðfénað allan og uxa, og auk þess dýr merkurinnar,

⁹ fugla loftsins og fiska hafsins, allt það er fer hafsins vegu.

¹⁰ Drottinn, Guð vor, hversu dýrlegt er nafn þitt um alla jörðina!

84 Til söngstjórans. Á gittít. Kóraíta-sálmur.

² Hversu yndislegir eru bústaðir þínir, Drottinn hersveitanna.

³ Sálu mína langaði til, já, hún þráði forgarða Drottins, nú fagnar hjarta mitt og hold fyrir hinum lifanda Guði.

⁴ Jafnvel fuglinn hefir fundið hús, og svalan á sér hreiður, þar sem hún leggur unga sína: ölturu þín, Drottinn hersveitanna, konungur minn og Guð minn!

⁵ Sælir eru þeir, sem búa í húsi þínu, þeir munu ætíð lofa þig. [Sela]

⁶ Sælir eru þeir menn, sem finna styrk hjá þér, er þeir hugsa til helgigöngu.

⁷ Er þeir fara gegnum táradalinn, umbreyta þeir honum í vatnsríka vin, og haustregnið færir honum blessun.

⁸ Þeim eykst æ kraftur á göngunni og fá að líta Guð á Síon.

⁹ Drottinn, Guð hersveitanna, heyr bæn mína, hlýð til, þú Jakobs Guð. [Sela]

¹⁰ Guð, skjöldur vor, sjá og lít á auglit þíns smurða!

¹¹ Því að einn dagur í forgörðum þínum er betri en þúsund aðrir, heldur vil ég standa við þröskuldinn í húsi Guðs míns en dvelja í tjöldum óguðlegra.

¹² Því að Drottinn Guð er sól og skjöldur, náð og vegsemd veitir Drottinn. Hann synjar þeim engra gæða, er ganga í grandvarleik.

¹³ Drottinn hersveitanna, sæll er sá maður, sem treystir þér.

¹⁶ Og enn fremur sá ég undir sólinni: Þar sem rétturinn átti að vera, þar var ranglæti, og þar sem réttlætið átti að vera, þar var ranglæti.

¹⁷ Ég sagði við sjálfan mig: Hinn ráðvanda og hinn óguðlega mun Guð dæma, því að hann hefir sett tíma öllum hlutum og öllum gjörðum.

¹⁸ Ég sagði við sjálfan mig: Það er mannanna vegna, til þess að Guð geti reynt þá, og til þess að þeir sjái, að þeir eru sjálfir ekki annað en skepnur.

¹⁹ Því að örlög mannanna og örlög skepnunnar _ örlög þeirra eru hin sömu: Eins og skepnan deyr, svo deyr og maðurinn, og allt hefir sama andann, og yfirburði hefir maðurinn enga fram yfir skepnuna, því að allt er hégómi.

²⁰ Allt fer sömu leiðina: Allt er af moldu komið, og allt hverfur aftur til moldar.

²¹ Hver veit, hvort andi mannanna fer upp á við, en andi skepnunnar niður á við til jarðar?

²² Þannig sá ég, að ekkert betra er til en að maðurinn gleðji sig við verk sín, því að það er hlutdeild hans. Því að hver kemur honum svo langt, að hann sjái það sem verður eftir hans dag?

4 Og enn sá ég alla þá kúgun, sem viðgengst undir sólinni: Þarna streyma tár hinna undirokuðu, en enginn huggar þá. Af hendi kúgara sinna sæta þeir ofbeldi, en enginn huggar þá.

² Þá taldi ég hina framliðnu sæla, þá er fyrir löngu eru dánir, í samanburði við hina lifandi, þá er enn eru á lífi,

³ en sælli en þessa hvora tveggja þann, sem enn er ekki til orðinn og ekki hefir séð þau vondu verk, sem framin eru undir sólinni.

3 Þér óskynsömu Galatar! Hver hefur töfrað yður? Þér hafið þó fengið skýra mynd af Jesú Kristi á krossinum, málaða fyrir augum yðar.

² Um þetta eitt vil ég fræðast af yður: Öðluðust þér andann fyrir lögmálsverk eða við að hlýða á fagnaðarerindið og trúa?

³ Eruð þér svo óskynsamir? Þér sem byrjuðuð í anda, ætlið þér nú að enda í holdi?

⁴ Hafið þér til einskis reynt svo mikið? _ ef það þá er til einskis!

⁵ Hvað um það, _ sá sem veitir yður andann og framkvæmir máttarverk meðal yðar, gjörir hann það vegna lögmálsverka yðar eða vegna þess að þér heyrið og trúið?

⁶ Svo var og um Abraham, "hann trúði Guði, og það var honum til réttlætis reiknað."

⁷ Þér sjáið þá, að þeir sem byggja á trúnni, þeir eru einmitt synir Abrahams.

⁸ Ritningin sá það fyrir, að Guð mundi réttlæta heiðingjana fyrir trú, og því boðaði hún Abraham fyrirfram þann fagnaðarboðskap: "Af þér skulu allar þjóðir blessun hljóta."

⁹ Þannig hljóta þeir, sem byggja á trúnni, blessun ásamt hinum trúaða Abraham.

¹⁰ En bölvun hvílir á öllum þeim, sem byggja á lögmálsverkum, því að ritað er: "Bölvaður er sá, sem ekki heldur fast við allt það, sem í lögmálsbókinni er ritað, og breytir eftir því."

¹¹ En það er augljóst að fyrir Guði réttlætist enginn með lögmáli, því að "hinn réttláti mun lifa fyrir trú."

¹² En lögmálið spyr ekki um trú. Það segir: "Sá, sem breytir eftir boðum þess, mun lifa fyrir þau."

¹³ Kristur keypti oss undan bölvun lögmálsins með því að verða bölvun fyrir oss, því að ritað er: "Bölvaður er hver sá, sem á tré hangir."

¹⁴ Þannig skyldi heiðingjunum hlotnast blessun Abrahams í Kristi Jesú, og vér öðlast fyrir trúna andann, sem fyrirheitið var.

¹³ Þegar Jesús heyrði þetta, fór hann þaðan á báti á óbyggðan stað og vildi vera einn. En fólkið frétti það og fór gangandi á eftir honum úr borgunum.

¹⁴ Þegar Jesús steig á land, sá hann þar mikinn mannfjölda, og hann kenndi í brjósti um þá og læknaði þá af þeim, er sjúkir voru.

¹⁵ Um kvöldið komu lærisveinarnir að máli við hann og sögðu: "Hér er engin mannabyggð og dagur liðinn. Lát nú fólkið fara, að þeir geti náð til þorpanna og keypt sér vistir."

¹⁶ Jesús svaraði þeim: "Ekki þurfa þeir að fara, gefið þeim sjálfir að eta."

¹⁷ Þeir svara honum: "Vér höfum hér ekki nema fimm brauð og tvo fiska."

¹⁸ Hann segir: "Færið mér það hingað."

¹⁹ Og hann bauð fólkinu að setjast í grasið. Þá tók hann brauðin fimm og fiskana tvo, leit upp til himins, þakkaði Guði, braut brauðin og gaf lærisveinunum, en þeir fólkinu.

²⁰ Og þeir neyttu allir og urðu mettir. Og þeir tóku saman brauðbitana, er af gengu, tólf körfur fullar.

²¹ En þeir, sem neytt höfðu, voru um fimm þúsund karlmenn, auk kvenna og barna.