Book of Common Prayer

88 Ljóð. Kóraíta-sálmur. Til söngstjórans. Syngist með Makalat-lagi. Hemans-maskíl Esraíta.

² Drottinn, Guð minn, ég kalla um daga, um nætur hrópa ég frammi fyrir þér.

³ Lát bæn mína koma fyrir þig, hneig eyra að hrópi mínu,

⁴ því að sál mín er mett orðin af böli, og líf mitt nálægist Hel.

⁵ Ég er talinn með þeim, sem gengnir eru til grafar, ég er sem magnþrota maður.

⁶ Mér er fenginn bústaður með framliðnum, eins og vegnum mönnum, er liggja í gröfinni, er þú minnist eigi framar, því að þeir eru hrifnir burt úr hendi þinni.

⁷ Þú hefir lagt mig í gryfju undirheima, í myrkrið niðri í djúpinu.

⁸ Reiði þín hvílir á mér, og alla boða þína hefir þú látið skella á mér. [Sela]

⁹ Þú hefir fjarlægt frá mér kunningja mína, gjört mig að andstyggð í augum þeirra. Ég er byrgður inni og kemst ekki út,

¹⁰ augu mín eru döpruð af eymd. Ég ákalla þig, Drottinn, dag hvern, breiði út hendurnar í móti þér.

¹¹ Gjörir þú furðuverk vegna framliðinna, eða munu hinir dauðu rísa upp til þess að lofa þig? [Sela]

¹² Er sagt frá miskunn þinni í gröfinni, frá trúfesti þinni í undirdjúpunum?

¹³ Eru furðuverk þín kunngjörð í myrkrinu eða réttlæti þitt í landi gleymskunnar?

¹⁴ En ég hrópa til þín, Drottinn, og á morgnana kemur bæn mín fyrir þig.

¹⁵ Hví útskúfar þú, Drottinn, sálu minni, hylur auglit þitt fyrir mér?

¹⁶ Ég er hrjáður og aðþrengdur frá æsku, ég ber skelfingar þínar og er ráðþrota.

¹⁷ Reiðiblossar þínir ganga yfir mig, ógnir þínar eyða mér.

¹⁸ Þær umkringja mig eins og vötn allan liðlangan daginn, lykja um mig allar saman.

¹⁹ Þú hefir fjarlægt frá mér ástvini og félaga og gjört myrkrið að kunningja mínum.

91 Sæll er sá, er situr í skjóli Hins hæsta, sá er gistir í skugga Hins almáttka,

² sá er segir við Drottin: "Hæli mitt og háborg, Guð minn, er ég trúi á!"

³ Hann frelsar þig úr snöru fuglarans, frá drepsótt glötunarinnar,

⁴ hann skýlir þér með fjöðrum sínum, undir vængjum hans mátt þú hælis leita, trúfesti hans er skjöldur og verja.

⁵ Eigi þarft þú að óttast ógnir næturinnar, eða örina, sem flýgur um daga,

⁶ drepsóttina, er reikar um í dimmunni, eða sýkina, er geisar um hádegið.

⁷ Þótt þúsund falli þér við hlið og tíu þúsund þér til hægri handar, þá nær það ekki til þín.

⁸ Þú horfir aðeins á með augunum, sér hversu óguðlegum er endurgoldið.

⁹ Þitt hæli er Drottinn, þú hefir gjört Hinn hæsta að athvarfi þínu.

¹⁰ Engin ógæfa hendir þig, og engin plága nálgast tjald þitt.

¹¹ Því að þín vegna býður hann út englum sínum til þess að gæta þín á öllum vegum þínum.

¹² Þeir munu bera þig á höndum sér, til þess að þú steytir ekki fót þinn við steini.

¹³ Þú skalt stíga ofan á höggorma og nöðrur, troða fótum ljón og dreka.

¹⁴ "Af því að hann leggur ást á mig, mun ég frelsa hann, ég bjarga honum, af því að hann þekkir nafn mitt.

¹⁵ Ákalli hann mig, mun ég bænheyra hann, ég er hjá honum í neyðinni, ég frelsa hann og gjöri hann vegsamlegan.

¹⁶ Ég metta hann með fjöld lífdaga og læt hann sjá hjálpræði mitt."

92 Gott er að lofa Drottin og lofsyngja nafni þínu, þú Hinn hæsti,

² að kunngjöra miskunn þína að morgni og trúfesti þína um nætur

³ á tístrengjað hljóðfæri og hörpu með strengjaleik gígjunnar.

⁴ Þú hefir glatt mig, Drottinn, með dáð þinni, yfir handaverkum þínum fagna ég.

⁵ Hversu mikil eru verk þín, Drottinn, harla djúpar hugsanir þínar.

⁶ Fíflið eitt skilur eigi, og fáráðlingurinn einn skynjar eigi þetta.

⁷ Þegar óguðlegir greru sem gras og allir illgjörðamennirnir blómguðust, þá var það til þess að þeir skyldu afmáðir verða að eilífu,

⁸ en þú sem ert á hæðum, ert til að eilífu, Drottinn.

⁹ Því sjá, óvinir þínir, Drottinn, því sjá, óvinir þínir farast, allir illgjörðamennirnir tvístrast.

¹⁰ En mig lætur þú bera hornið hátt eins og vísundinn, mig hressir þú með ferskri olíu.

¹¹ Auga mitt lítur með gleði á fjandmenn mína, eyra mitt heyrir með gleði um níðingana, er rísa gegn mér.

¹² Hinir réttlátu gróa sem pálminn, vaxa sem sedrustréð á Líbanon.

¹³ Þeir eru gróðursettir í húsi Drottins, gróa í forgörðum Guðs vors.

¹⁴ Jafnvel í hárri elli bera þeir ávöxt, þeir eru safamiklir og grænir.

¹⁵ Þeir kunngjöra, að Drottinn er réttlátur, klettur minn, sem ekkert ranglæti er hjá.

¹¹ Þá sá ég himininn opinn, og sjá: Hvítur hestur. Sá, sem á honum sat, heitir Trúr og Sannur, hann dæmir og berst með réttvísi.

¹² Augu hans eru sem eldslogi og á höfði hans eru mörg ennisdjásn. Og hann ber nafn ritað, sem enginn þekkir nema hann sjálfur.

¹³ Hann er skrýddur skikkju, blóði drifinni, og nafn hans er: Orðið Guðs.

¹⁴ Og hersveitirnar, sem á himni eru, fylgdu honum á hvítum hestum, klæddar hvítu og hreinu líni.

¹⁵ Og af munni hans gengur út biturt sverð að slá þjóðirnar með, og hann stjórnar þeim með járnsprota. Og hann treður vínþröng heiftarreiði Guðs hins alvalda.

¹⁶ Og á skikkju sinni og lend sinni hefur hann ritað nafn: "Konungur konunga og Drottinn drottna."

¹³ Þegar Jesús kom í byggðir Sesareu Filippí, spurði hann lærisveina sína: "Hvern segja menn Mannssoninn vera?"

¹⁴ Þeir svöruðu: "Sumir Jóhannes skírara, aðrir Elía og enn aðrir Jeremía eða einn af spámönnunum."

¹⁵ Hann spyr: "En þér, hvern segið þér mig vera?"

¹⁶ Símon Pétur svarar: "Þú ert Kristur, sonur hins lifanda Guðs."

¹⁷ Þá segir Jesús við hann: "Sæll ert þú, Símon Jónasson! Hold og blóð hefur ekki opinberað þér þetta, heldur faðir minn á himnum.

¹⁸ Og ég segi þér: Þú ert Pétur, kletturinn, og á þessum kletti mun ég byggja kirkju mína, og máttur heljar mun ekki á henni sigrast.

¹⁹ Ég mun fá þér lykla himnaríkis, og hvað sem þú bindur á jörðu, mun bundið á himnum, og hvað sem þú leysir á jörðu, mun leyst á himnum."

²⁰ Þá lagði hann ríkt á við lærisveinana að segja engum, að hann væri Kristur.