Book of Common Prayer

Psalm Dawida.

26 Osądź mnie, PANIE, bo postępuję uczciwie, zaufałem PANU i nie zachwieję się.

² Zbadaj mnie, PANIE, i doświadcz mnie; poddaj próbie moje nerki i serce.

³ Mam bowiem twoje miłosierdzie przed oczyma i postępuję w twojej prawdzie.

⁴ Nie zasiadałem z ludźmi próżnymi i nie zadaję się z obłudnikami.

⁵ Nienawidzę zgromadzenia złoczyńców i z niegodziwymi nie usiądę.

⁶ Umyję w niewinności swoje ręce i obejdę twój ołtarz, PANIE;

⁷ Aby wznosić głos dziękczynienia i opowiadać o wszystkich twoich cudach.

⁸ PANIE, miłuję dom, w którym mieszkasz, i miejsce, gdzie przebywa twoja chwała.

⁹ Nie zabieraj mojej duszy z grzesznikami ani mojego życia z krwawymi ludźmi;

¹⁰ W ich rękach jest przewrotność, a ich prawica pełna jest przekupstwa.

¹¹ Lecz ja będę postępować uczciwie, odkup mnie i zmiłuj się nade mną.

¹² Moja noga stoi na równej drodze, będę błogosławił PANA w zgromadzeniach.

Psalm Dawida.

28 Do ciebie wołam, PANIE, skało moja; nie bądź głuchy na moje wołanie, abym jeśli się nie odezwiesz, nie stał się podobny do zstępujących do dołu.

² Usłysz głos mego błagania, gdy wołam do ciebie, gdy podnoszę ręce ku twojemu miejscu najświętszemu.

³ Nie zabieraj mnie z niegodziwymi i z czyniącymi nieprawość, którzy mówią o pokoju z bliźnimi, a zło jest w ich sercach.

⁴ Oddaj im według ich uczynków i według zła ich postępków; według czynów ich rąk odpłać im, oddaj im, co im się należy.

⁵ Skoro nie zważają na czyny PANA ani na dzieła jego rąk, on zniszczy ich i nie odbuduje.

⁶ Błogosławiony niech będzie PAN, bo wysłuchał głosu mego błagania.

⁷ PAN jest moją siłą i tarczą, moje serce jemu zaufało i doznałem pomocy; dlatego moje serce się rozweseliło i moją pieśnią będę go chwalić.

⁸ PAN jest siłą dla swoich i twierdzą zbawienia swego pomazańca.

⁹ Wybaw twój lud, PANIE, błogosław twemu dziedzictwu, paś ich i nieś na wieki.

Przewodnikowi chóru. Psalm Dawida, sługi PANA.

36 Nieprawość niegodziwego świadczy w mym sercu, że nie ma bojaźni Bożej przed jego oczyma.

² Schlebia sobie bowiem w swoich oczach, aż jego nieprawość okaże się obrzydliwa.

³ Słowa jego ust to niegodziwość i fałsz, porzucił mądrość i czynienie dobra.

⁴ Na swoim łożu obmyśla nieprawość, stoi na drodze niedobrej i nie brzydzi się złem.

⁵ PANIE, twoje miłosierdzie sięga niebios, twoja wierność aż do obłoków.

⁶ Twoja sprawiedliwość jak najwyższe góry, twoje sądy jak wielka przepaść; ty, PANIE, zachowujesz ludzi i zwierzęta!

⁷ Jak cenne jest twoje miłosierdzie, Boże! Dlatego synowie ludzcy chronią się w cieniu twoich skrzydeł.

⁸ Nasycą się obfitością twego domu, napoisz ich strumieniem twoich rozkoszy.

⁹ U ciebie bowiem jest źródło życia, w twojej światłości ujrzymy światłość.

¹⁰ Roztocz twe miłosierdzie nad tymi, którzy cię znają, a twoją sprawiedliwość nad ludźmi prawego serca.

¹¹ Niech nie następuje na mnie noga pyszałka, niech nie wygania mnie ręka niegodziwego.

¹² Oto tam upadli czyniący nieprawość, zostali powaleni i nie będą mogli powstać.

Przewodnikowi chóru, Jedutunowi. Psalm Dawida.

39 Powiedziałem: Będę strzegł moich dróg, abym nie zgrzeszył językiem; nałożę na usta wędzidło, dopóki niegodziwy będzie przede mną.

² Zaniemówiłem oniemiały, zamilkłem nawet w dobrej sprawie, lecz moja boleść się wzmagała.

³ Rozgorzało we mnie serce; gdy rozmyślałem, zapłonął ogień, a wtedy mój język tak przemówił:

⁴ PANIE, daj mi poznać mój kres i miarę moich dni, abym wiedział, jak jestem słaby.

⁵ Oto wymierzyłeś moje dni na szerokość dłoni, a mój wiek jest niczym przed tobą; zaprawdę każdy człowiek, nawet najlepszy, jest całkowitą marnością. Sela.

⁶ Doprawdy człowiek przemija jak cień; doprawdy na próżno się kłopocze; gromadzi, a nie wie, kto to zabierze.

⁷ A teraz czego mam oczekiwać, Panie? W tobie jest moja nadzieja.

⁸ Uwolnij mnie od wszystkich moich występków, nie wystawiaj mnie na pośmiewisko głupca.

⁹ Zamilkłem i nie otworzyłem moich ust, bo ty to sprawiłeś.

¹⁰ Oddal ode mnie twoje karanie, bo ginę od uderzeń twojej ręki.

¹¹ Gdy karą chłoszczesz człowieka za nieprawość, to jak mól niszczysz jego piękno; doprawdy marnością jest każdy człowiek. Sela.

¹² Wysłuchaj mojej modlitwy, PANIE, i nakłoń ucha na moje wołanie; nie bądź głuchy na moje łzy, bo jestem gościem u ciebie i przychodniem, jak wszyscy moi ojcowie.

¹³ Oszczędzaj mnie, abym się wzmacniał, zanim odejdę i już mnie nie będzie.

12 W tym czasie król Herod zaczął gnębić niektórych członków kościoła.

² I zabił mieczem Jakuba, brata Jana.

³ Widząc, że to podobało się Żydom, postanowił schwytać także Piotra. A były to dni Przaśników.

⁴ Kiedy go schwytał, wtrącił go do więzienia i oddał pod straż szesnastu żołnierzom, zamierzając po święcie Paschy wydać go ludowi.

⁵ Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a kościół nieustannie modlił się za niego do Boga.

⁶ A tej nocy, kiedy Herod miał go wydać, Piotr spał między dwoma żołnierzami, związany dwoma łańcuchami, a przed drzwiami strażnicy strzegli więzienia.

⁷ Wtedy zjawił się anioł Pana i w więzieniu zajaśniało światło. Trącił Piotra w bok i obudził go, mówiąc: Wstań szybko. I opadły łańcuchy z jego rąk.

⁸ I powiedział do niego anioł: Przepasz się i włóż sandały. Tak też zrobił. I powiedział mu: Narzuć płaszcz i chodź za mną.

⁹ Piotr więc wyszedł i udał się za nim, a nie wiedział, że to, co się działo za sprawą anioła, działo się naprawdę, lecz sądził, że to widzenie.

¹⁰ A gdy minęli pierwszą i drugą straż, doszli do żelaznej bramy, która prowadzi do miasta, a ta sama się przed nimi otworzyła. Kiedy wyszli i przeszli jedną ulicę, natychmiast anioł odstąpił od niego.

¹¹ Kiedy Piotr doszedł do siebie, powiedział: Teraz wiem na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z ręki Heroda i z tego wszystkiego, czego oczekiwał lud żydowski.

¹² Gdy to sobie uświadomił, przyszedł do domu Marii, matki Jana, którego nazywano Markiem, gdzie wielu zebrało się na modlitwie.

¹³ I zapukał Piotr do drzwi w bramie, i wyszła dziewczyna imieniem Rode, aby nasłuchiwać:

¹⁴ Gdy poznała głos Piotra, z radości nie otworzyła bramy, lecz pobiegła i oznajmiła, że Piotr stoi przed bramą.

¹⁵ A oni powiedzieli do niej: Oszalałaś! Jednak ona twierdziła, że tak jest istotnie. Odpowiedzieli: To jego anioł.

¹⁶ Piotr zaś nie przestał pukać. A gdy otworzyli, zobaczyli go i zdumieli się.

¹⁷ A dawszy im ręką znak, aby zamilkli, opowiedział im, jak Pan wyprowadził go z więzienia, i powiedział: Powiadomcie o tym Jakuba i braci. Potem wyszedł i udał się w inne miejsce.

2 A po kilku dniach znowu przyszedł do Kafarnaum i usłyszano, że jest w domu.

² I zaraz zeszło się tak wielu ludzi, że nie mogli się zmieścić nawet przed drzwiami. I głosił im słowo Boże.

³ Wtedy przyszli do niego, niosąc sparaliżowanego, a niosło go czterech ludzi.

⁴ A gdy nie mogli do niego podejść z powodu tłumu, odkryli dach nad miejscem, gdzie był Jezus, wyłamali go i spuścili na dół posłanie, na którym leżał sparaliżowany.

⁵ A Jezus, widząc ich wiarę, powiedział do sparaliżowanego: Synu, twoje grzechy są ci przebaczone.

⁶ A byli tam niektórzy z uczonych w Piśmie, siedząc i myśląc w swoich sercach:

⁷ Czemu on mówi takie bluźnierstwa? Któż może przebaczać grzechy oprócz samego Boga?

⁸ A zaraz Jezus, poznawszy w swym duchu, że tak myśleli, powiedział do nich: Czemuż tak myślicie w swoich sercach?

⁹ Cóż jest łatwiej – powiedzieć sparaliżowanemu: Przebaczone są ci grzechy, czy powiedzieć: Wstań, weź swoje posłanie i chodź?

¹⁰ Ale żebyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi moc przebaczać grzechy – powiedział do sparaliżowanego:

¹¹ Mówię ci: Wstań, weź swoje posłanie i idź do domu.

¹² A on natychmiast wstał, wziął swoje posłanie i wyszedł na oczach wszystkich, tak że wszyscy byli zdumieni i chwalili Boga, mówiąc: Nigdy nie widzieliśmy czegoś takiego.