Book of Common Prayer

131 Drottinn, hjarta mitt er eigi dramblátt né augu mín hrokafull. Ég fæst eigi við mikil málefni, né þau sem mér eru ofvaxin.

² Sjá, ég hefi sefað sál mína og þaggað niður í henni. Eins og afvanið barn hjá móður sinni, svo er sál mín í mér.

³ Vona, Ísrael, á Drottin, héðan í frá og að eilífu.

132 Drottinn, mun þú Davíð allar þrautir hans,

² hann sem sór Drottni, gjörði heit hinum volduga Jakobs Guði:

³ "Ég vil eigi ganga inn í tjaldhús mitt, eigi stíga í hvílurúm mitt,

⁴ eigi unna augum mínum svefns né augnalokum mínum blunds,

⁵ fyrr en ég hefi fundið stað fyrir Drottin, bústað fyrir hinn volduga Jakobs Guð."

⁶ Sjá, vér höfum heyrt um hann í Efrata, fundið hann á Jaarmörk.

⁷ Látum oss ganga til bústaðar Guðs, falla fram á fótskör hans.

⁸ Tak þig upp, Drottinn, og far á hvíldarstað þinn, þú og örk máttar þíns.

⁹ Prestar þínir íklæðist réttlæti og dýrkendur þínir fagni.

¹⁰ Sakir Davíðs þjóns þíns vísa þú þínum smurða eigi frá.

¹¹ Drottinn hefir svarið Davíð óbrigðulan eið, er hann eigi mun rjúfa: "Af ávexti kviðar þíns mun ég setja mann í hásæti þitt.

¹² Ef synir þínir varðveita sáttmála minn og reglur mínar, þær er ég kenni þeim, þá skulu og þeirra synir um aldur sitja í hásæti þínu."

¹³ Því að Drottinn hefir útvalið Síon, þráð hana sér til bústaðar:

¹⁴ "Þetta er hvíldarstaður minn um aldur, hér vil ég búa, því að hann hefi ég þráð.

¹⁵ Vistir hans vil ég vissulega blessa, og fátæklinga hans vil ég seðja með brauði,

¹⁶ presta hans vil ég íklæða hjálpræði, hinir guðhræddu er þar búa skulu kveða fagnaðarópi.

¹⁷ Þar vil ég láta Davíð horn vaxa, þar hefi ég búið lampa mínum smurða.

¹⁸ Óvini hans vil ég íklæða skömm, en á honum skal kóróna hans ljóma."

133 Sjá, hversu fagurt og yndislegt það er, þegar bræður búa saman,

² eins og hin ilmgóða olía á höfðinu, er rennur niður í skeggið, skegg Arons, er fellur niður á kyrtilfald hans,

³ eins og dögg af Hermonfjalli, er fellur niður á Síonfjöll. Því að þar hefir Drottinn boðið út blessun, lífi að eilífu.

134 Já, lofið Drottin, allir þjónar Drottins, þér er standið í húsi Drottins um nætur.

² Fórnið höndum til helgidómsins og lofið Drottin.

³ Drottinn blessi þig frá Síon, hann sem er skapari himins og jarðar.

135 Halelúja. Lofið nafn Drottins, lofið hann, þér þjónar Drottins,

² er standið í húsi Drottins, í forgörðum húss Guðs vors.

³ Lofið Drottin, því að Drottinn er góður, leikið fyrir nafni hans, því að það er yndislegt.

⁴ Því að Drottinn hefir útvalið sér Jakob, gert Ísrael að eign sinni.

⁵ Já, ég veit, að Drottinn er mikill og að Drottinn vor er öllum guðum æðri.

⁶ Allt, sem Drottni þóknast, það gjörir hann, á himni og jörðu, í hafinu og öllum djúpunum.

⁷ Hann lætur skýin uppstíga frá endimörkum jarðar, gjörir eldingarnar til að búa rás regninu, hleypir vindinum út úr forðabúrum hans.

⁸ Hann laust frumburði Egyptalands, bæði menn og skepnur,

⁹ sendi tákn og undur yfir Egyptaland, gegn Faraó og öllum þjónum hans.

¹⁰ Hann laust margar þjóðir og deyddi volduga konunga:

¹¹ Síhon, Amorítakonung, og Óg, konung í Basan, og öll konungsríki í Kanaan,

¹² og gaf lönd þeirra að erfð, að erfð Ísrael, lýð sínum.

¹³ Drottinn, nafn þitt varir að eilífu, minning þín, Drottinn, frá kyni til kyns,

¹⁴ því að Drottinn réttir hlut þjóðar sinnar og aumkast yfir þjóna sína.

¹⁵ Skurðgoð þjóðanna eru silfur og gull, handaverk manna.

¹⁶ Þau hafa munn, en tala ekki, augu, en sjá ekki,

¹⁷ þau hafa eyru, en heyra ekki, og eigi er heldur neinn andardráttur í munni þeirra.

¹⁸ Eins og þau eru, verða smiðir þeirra, allir þeir, er á þau treysta.

¹⁹ Ísraels ætt, lofið Drottin, Arons ætt, lofið Drottin!

²⁰ Leví ætt, lofið Drottin, þér sem óttist Drottin, lofið hann!

²¹ Lofaður sé Drottinn frá Síon, hann sem býr í Jerúsalem! Halelúja.

⁵ Filistar söfnuðust saman til að berjast við Ísrael, þrjú þúsund vagnar og sex þúsund riddarar og fótgöngulið, svo margt sem sandur á sjávarströndu, og þeir lögðu af stað og settu herbúðir sínar í Mikmas fyrir austan Betaven.

⁶ Og er Ísraelsmenn sáu, að þeir voru komnir í kreppu, því að að þeim þrengdi, þá faldi liðið sig í hellum, jarðholum, klettaskorum, gjótum og gryfjum.

⁷ Nokkrir Hebreanna fóru yfir vöðin á Jórdan yfir í Gaðs land og Gíleaðs. Sál var enn í Gilgal, en allt liðið hafði flúið burt frá honum fyrir hræðslu sakir.

⁸ Og hann beið í sjö daga, til þess tíma, er Samúel hafði til tekið, en Samúel kom ekki til Gilgal, og fólkið dreifðist burt frá honum.

⁹ Þá sagði Sál: "Færið mér hingað brennifórnina og heillafórnirnar." Og hann fórnaði brennifórninni.

¹⁰ En er hann hafði fórnað brennifórninni, sjá, þá kom Samúel. Og Sál gekk út á móti honum til þess að heilsa honum.

¹¹ Og Samúel mælti: "Hvað hefir þú gjört?" Sál svaraði: "Þegar ég sá, að liðið dreifðist burt frá mér og að þú komst ekki á tilteknum tíma, en Filistar söfnuðust saman í Mikmas,

¹² þá hugsaði ég: ,Nú munu Filistar fara ofan á móti mér til Gilgal, áður en ég hefi blíðkað Drottin.` Fyrir því herti ég upp hugann og fórnaði brennifórninni."

¹³ Þá sagði Samúel við Sál: "Heimskulega hefir þér farið. Þú hefir ekki gætt skipunar Drottins, Guðs þíns, sem hann fyrir þig lagði, því að nú hefði Drottinn staðfest konungdóm þinn yfir Ísrael að eilífu.

¹⁴ En nú mun konungdómur þinn ekki standa. Drottinn hefir leitað sér að manni eftir sínu hjarta, og hann hefir Drottinn skipað höfðingja yfir lýð sinn, því að þú hefir ekki gætt þess, er Drottinn fyrir þig lagði."

¹⁵ Þá tók Samúel sig upp og fór frá Gilgal og hélt leiðar sinnar. En leifarnar af liðinu fóru á eftir Sál í móti herliðinu. Og er þeir voru komnir frá Gilgal til Gíbeu í Benjamín, þá kannaði Sál liðið, sem hjá honum var, um sex hundruð manns.

¹⁶ Sál og Jónatan sonur hans og liðið, sem með þeim var, sátu í Geba í Benjamín, en Filistar höfðu sett herbúðir sínar í Mikmas.

¹⁷ Ránssveit fór út úr herbúðum Filista í þrem hópum. Einn hópurinn stefndi veginn til Ofra inn í Sjúal-land,

¹⁸ annar hópurinn stefndi veginn til Bet Hóron, og þriðji hópurinn stefndi veginn til hæðarinnar, sem gnæfir yfir Sebóímdalinn gegnt eyðimörkinni.

²⁶ En engill Drottins mælti til Filippusar: "Statt upp og gakk suður á veginn, sem liggur ofan frá Jerúsalem til Gasa." Þar er óbyggð.

²⁷ Hann hlýddi og fór. Þá bar að mann frá Eþíópíu. Hann var hirðmaður og höfðingi hjá Kandake, drottningu Eþíópa, og settur yfir alla fjárhirslu hennar. Hann hafði farið til Jerúsalem til að biðjast fyrir

²⁸ og var á heimleið, sat í vagni sínum og las Jesaja spámann.

²⁹ Andinn sagði þá við Filippus: "Gakk að þessum vagni og vertu sem næst honum."

³⁰ Filippus skundaði þangað og heyrði manninn vera að lesa Jesaja spámann. Hann spurði: "Hvort skilur þú það, sem þú ert að lesa?"

³¹ Hinn svaraði: "Hvernig ætti ég að geta það, ef enginn leiðbeinir mér?" Og hann bað Filippus stíga upp í og setjast hjá sér.

³² En orð þeirrar ritningar, sem hann var að lesa, voru þessi: Eins og sauður til slátrunar leiddur, og sem lamb þegir hjá þeim, er klippir það, svo lauk hann ekki upp munni sínum.

³³ Í niðurlægingunni var hann sviptur rétti. Hver getur sagt frá ætt hans? Því að líf hans var hrifið burt af jörðinni.

³⁴ Hirðmaðurinn mælti þá við Filippus: "Seg þú mér: Um hvern segir spámaðurinn þetta, sjálfan sig eða einhvern annan?"

³⁵ Filippus tók þá til orða, hóf máls á ritningu þessari og boðaði honum fagnaðarerindið um Jesú.

³⁶ Þegar þeir fóru áfram veginn, komu þeir að vatni nokkru. Þá mælti hirðmaðurinn: "Hér er vatn, hvað hamlar mér að skírast?"

³⁸ Hann lét stöðva vagninn, og stigu báðir niður í vatnið, Filippus og hirðmaðurinn, og Filippus skírði hann.

³⁹ En er þeir stigu upp úr vatninu, hreif andi Drottins Filippus burt. Hirðmaðurinn sá hann ekki framar og fór fagnandi leiðar sinnar.

⁴⁰ En Filippus kom fram í Asdód, fór um og flutti fagnaðarerindið í hverri borg, uns hann kom til Sesareu.

¹³ Pílatus kallaði nú saman æðstu prestana, höfðingjana og fólkið

¹⁴ og mælti við þá: "Þér hafið fært mér þennan mann og sagt hann leiða fólkið afvega. Nú hef ég yfirheyrt manninn í yðar viðurvist, en enga þá sök fundið hjá honum, er þér ákærið hann um.

¹⁵ Ekki heldur Heródes, því hann sendi hann aftur til vor. Ljóst er, að hann hefur ekkert það drýgt, er dauða sé vert.

¹⁶ Ætla ég því að hirta hann og láta lausan." [

¹⁷ En skylt var honum að gefa þeim lausan einn bandingja á hverri hátíð.]

¹⁸ En þeir æptu allir: "Burt með hann, gef oss Barabbas lausan!"

¹⁹ En honum hafði verið varpað í fangelsi fyrir upphlaup nokkurt, sem varð í borginni, og manndráp.

²⁰ Pílatus talaði enn til þeirra og vildi láta Jesú lausan.

²¹ En þeir æptu á móti: "Krossfestu, krossfestu hann!"

²² Í þriðja sinn sagði Pílatus við þá: "Hvað illt hefur þá þessi maður gjört? Enga dauðasök hef ég fundið hjá honum. Ætla ég því að hirta hann og láta hann lausan."

²³ En þeir sóttu á með ópi miklu og heimtuðu, að hann yrði krossfestur. Og hróp þeirra tóku yfir.

²⁴ Þá ákvað Pílatus, að kröfu þeirra skyldi fullnægt.

²⁵ Hann gaf lausan þann, er þeir báðu um og varpað hafði verið í fangelsi fyrir upphlaup og manndráp, en Jesú framseldi hann, að þeir færu með hann sem þeir vildu.