Book of Common Prayer

⁴⁹ Minnst þú þess orðs við þjón þinn, sem þú lést mig vona á.

⁵⁰ Þetta er huggun mín í eymd minni, að orð þitt lætur mig lífi halda.

⁵¹ Ofstopamenn spotta mig ákaflega, en ég vík eigi frá lögmáli þínu.

⁵² Ég minnist dóma þinna frá öndverðu, Drottinn, og læt huggast.

⁵³ Heiftarreiði við óguðlega hrífur mig, við þá er yfirgefa lögmál þitt.

⁵⁴ Lög þín eru efni ljóða minna á þessum stað, þar sem ég er gestur.

⁵⁵ Um nætur minnist ég nafns þíns, Drottinn, og geymi laga þinna.

⁵⁶ Þetta er orðin hlutdeild mín, að halda fyrirmæli þín.

⁵⁷ Drottinn er hlutskipti mitt, ég hefi ákveðið að varðveita orð þín.

⁵⁸ Ég hefi leitað hylli þinnar af öllu hjarta, ver mér náðugur samkvæmt fyrirheiti þínu.

⁵⁹ Ég hefi athugað vegu mína og snúið fótum mínum að reglum þínum.

⁶⁰ Ég hefi flýtt mér og eigi tafið að varðveita boð þín.

⁶¹ Snörur óguðlegra lykja um mig, en lögmáli þínu hefi ég eigi gleymt.

⁶² Um miðnætti rís ég upp til þess að þakka þér þín réttlátu ákvæði.

⁶³ Ég er félagi allra þeirra er óttast þig og varðveita fyrirmæli þín.

⁶⁴ Jörðin er full af miskunn þinni, Drottinn, kenn mér lög þín.

⁶⁵ Þú hefir gjört vel til þjóns þíns eftir orði þínu, Drottinn.

⁶⁶ Kenn mér góð hyggindi og þekkingu, því að ég trúi á boð þín.

⁶⁷ Áður en ég var beygður, villtist ég, en nú varðveiti ég orð þitt.

⁶⁸ Þú ert góður og gjörir vel, kenn mér lög þín.

⁶⁹ Ofstopamenn spinna upp lygar gegn mér, en ég held fyrirmæli þín af öllu hjarta.

⁷⁰ Hjarta þeirra er tilfinningarlaust sem mör væri, en ég leita unaðar í lögmáli þínu.

⁷¹ Það varð mér til góðs, að ég var beygður, til þess að ég mætti læra lög þín.

⁷² Lögmálið af munni þínum er mér mætara en þúsundir af gulli og silfri.

49 Fyrir kvenraddir. Til söngstjórans. Kóraítasálmur.

² Heyrið þetta, allar þjóðir, hlustið á, allir heimsbúar,

³ bæði lágir og háir, jafnt ríkir sem fátækir!

⁴ Munnur minn talar speki, og ígrundun hjarta míns er hyggindi.

⁵ Ég hneigi eyra mitt að spakmæli, ræð gátu mína við gígjuhljóm.

⁶ Hví skyldi ég óttast á mæðudögunum, þá er hinir lævísu óvinir mínir umkringja mig með illsku,

⁷ þeir sem reiða sig á auðæfi sín og stæra sig af sínu mikla ríkidæmi.

⁸ Enginn maður fær keypt bróður sinn lausan né greitt Guði lausnargjald fyrir hann.

⁹ Lausnargjaldið fyrir líf þeirra mundi verða of hátt, svo að hann yrði að hætta við það að fullu,

¹⁰ ætti hann að halda áfram að lifa ævinlega og líta ekki í gröfina.

¹¹ Nei, hann sér, að vitrir menn deyja, að fífl og fáráðlingar farast hver með öðrum og láta öðrum eftir auðæfi sín.

¹² Grafir verða heimkynni þeirra að eilífu, bústaðir þeirra frá kyni til kyns, jafnvel þótt þeir hafi kennt lendur við nafn sitt.

¹³ Maðurinn í allri sinni vegsemd stenst ekki, hann verður jafn skepnunum sem farast.

¹⁴ Svo fer þeim sem eru þóttafullir, og þeim sem fylgja þeim og hafa þóknun á tali þeirra. [Sela]

¹⁵ Þeir stíga niður til Heljar eins og sauðahjörð, dauðinn heldur þeim á beit, og hinir hreinskilnu drottna yfir þeim, þá er morgnar, og mynd þeirra eyðist, Hel verður bústaður þeirra.

¹⁶ En mína sál mun Guð endurleysa, því að hann mun hrífa mig úr greipum Heljar. [Sela]

¹⁷ Óttast þú ekki, þegar einhver verður ríkur, þegar dýrð húss hans verður mikil,

¹⁸ því að hann tekur ekkert af því með sér, þegar hann deyr, auður hans fer ekki niður þangað á eftir honum.

¹⁹ Hann telur sig sælan meðan hann lifir: "Menn lofa þig, af því að þér farnast vel."

²⁰ _ Hann verður þó að fara til kynslóðar feðra sinna, sem aldrei að eilífu sjá ljósið.

²¹ Maðurinn í vegsemd, en hyggindalaus, verður jafn skepnunum sem farast.

53 Til söngstjórans. Með makalatlagi. Davíðs-maskíl.

² Heimskinginn segir í hjarta sínu: "Enginn Guð er til!" Ill og andstyggileg er breytni þeirra, enginn gjörir það sem gott er.

³ Guð lítur af himni niður á mennina til þess að sjá, hvort nokkur sé hygginn, nokkur sem leiti Guðs.

⁴ Allir eru viknir af leið, allir spilltir, enginn gjörir það sem gott er, ekki einn.

⁵ Skyldu þeir ekki fá að kenna á því, illgjörðamennirnir, þeir er eta lýð minn sem brauð væri og ákalla eigi Guð?

⁶ Þá skulu þeir verða mjög óttaslegnir, þar sem ekkert er að óttast, því að Guð tvístrar beinum þeirra, er setja herbúðir móti þér. Þú lætur þá verða til skammar, því að Guð hefir hafnað þeim.

⁷ Ó að hjálpræði Ísraels komi frá Síon! Þegar Guð snýr við hag lýðs síns, skal Jakob fagna, Ísrael gleðjast.

13 Ef spámaður eða draumamaður rís upp meðal yðar og boðar þér tákn eða undur,

² og táknið eða undrið rætist, það er hann hafði boðað þér og sagt um leið: "Vér skulum snúa oss til annarra guða (þeirra er þú hefir eigi þekkt), og vér skulum dýrka þá!"

³ þá skalt þú ekki hlýða á orð þess spámanns eða draumamanns, því að Drottinn Guð yðar reynir yður til þess að vita, hvort þér elskið Drottin Guð yðar af öllu hjarta yðar og af allri sálu yðar.

⁴ Drottni Guði yðar skuluð þér fylgja og hann skuluð þér óttast, og skipanir hans skuluð þér varðveita og raustu hans skuluð þér hlýða, og hann skuluð þér dýrka og við hann skuluð þér halda yður fast.

⁵ En spámann þann eða draumamann skal deyða, því að hann hefir prédikað uppreisn gegn Drottni Guði yðar, sem leiddi yður út af Egyptalandi og leysti þig úr þrælahúsinu, til þess að tæla þig burt af þeim vegi, sem Drottinn Guð þinn bauð þér að ganga. Þannig skalt þú útrýma hinu illa burt frá þér.

⁶ Ef bróðir þinn, sonur móður þinnar, eða sonur þinn eða dóttir þín eða konan í faðmi þínum eða vinur þinn, sem þú elskar eins og lífið í brjósti þínu, ginnir þig einslega og segir: "Vér skulum fara og dýrka aðra guði," þá er hvorki þú né feður þínir hafa þekkt,

⁷ af guðum þeirra þjóða, sem kringum yður eru, hvort heldur þær eru nálægar þér eða fjarlægar þér, frá einu heimsskauti til annars,

⁸ þá skalt þú eigi gjöra að vilja hans og eigi hlýða á hann, og þú skalt ekki líta hann vægðarauga og þú skalt ekki þyrma honum né hylma yfir með honum,

⁹ heldur skalt þú drepa hann, þín hönd skal fyrst á lofti vera gegn honum til þess að deyða hann, og því næst hönd alls lýðsins.

¹⁰ Þú skalt lemja hann grjóti til bana, af því að hann leitaðist við að tæla þig frá Drottni Guði þínum, sem leiddi þig út af Egyptalandi, út úr þrælahúsinu.

¹¹ Og allur Ísrael skal heyra það og skelfast, svo að enginn hafist framar að slíkt ódæði þín á meðal.

² Gefið oss rúm í hjörtum yðar. Engum höfum vér gjört rangt til, engan skaðað, engan féflett.

³ Ég segi það ekki til að áfellast yður. Ég hef áður sagt, að þér eruð í hjörtum vorum, og vér deyjum saman og lifum saman.

⁴ Mikla djörfung hef ég gagnvart yður, mikillega get ég hrósað mér af yður. Ég er fullur af huggun, ég er stórríkur af gleði í allri þrenging vorri.

⁵ Því var og það, er vér komum til Makedóníu, að vér höfðum enga eirð, heldur vorum vér á alla vegu aðþrengdir, barátta hið ytra, ótti hið innra.

⁶ En Guð, sem huggar hina beygðu, hann huggaði oss með komu Títusar,

⁷ já, ekki aðeins með komu hans, heldur og með þeirri huggun, sem hann hafði fengið hjá yður. Hann skýrði oss frá þrá yðar, gráti yðar, áhuga yðar mín vegna, svo að ég gladdist við það enn frekar.

⁸ Að vísu hef ég hryggt yður með bréfinu, en ég iðrast þess ekki nú, þótt ég iðraðist þess áður, þar sem ég sá að þetta bréf hafði hryggt yður, þótt ekki væri nema um stund.

⁹ Nú er ég glaður, ekki yfir því, að þér urðuð hryggir, heldur yfir því, að þér urðuð hryggir til iðrunar. Þér urðuð hryggir Guði að skapi og biðuð því ekki í neinu tjón af oss.

¹⁰ Sú hryggð, sem er Guði að skapi, vekur afturhvarf til hjálpræðis, sem engan iðrar, en hryggð heimsins veldur dauða.

¹¹ Einmitt þetta, að þér hryggðust Guði að skapi, _ hvílíka alvöru vakti það hjá yður, já, hvílíkar afsakanir, hvílíka gremju, hvílíkan ótta, hvílíka þrá, hvílíkt kapp, hvílíka refsingu! Í öllu hafið þér nú sannað, að þér voruð vítalausir um þetta.

¹² Þótt ég því hafi skrifað yður, þá var það ekki vegna hans, sem óréttinn gjörði, ekki heldur vegna hans, sem fyrir óréttinum varð, heldur til þess að yður yrði ljóst fyrir augliti Guðs hversu heilshugar þér standið með oss.

¹³ Þess vegna höfum vér huggun hlotið. En auk huggunar vorrar gladdi það oss allra mest, hve Títus varð glaður. Þér hafið allir róað huga hans.

¹⁴ Því að hafi ég í nokkru hrósað mér af yður við hann, þá hef ég ekki þurft að blygðast mín. Já, eins og allt var sannleika samkvæmt, sem vér höfum talað við yður, þannig hefur og hrós vort um yður við Títus reynst sannleikur.

¹⁵ Og hjartaþel hans til yðar er því hlýrra sem hann minnist hlýðni yðar allra, hversu þér tókuð á móti honum með ugg og ótta.

¹⁶ Það gleður mig, að ég get í öllu borið traust til yðar.

²⁰ Farísear spurðu hann, hvenær Guðs ríki kæmi. Hann svaraði þeim: "Guðs ríki kemur ekki þannig, að á því beri.

²¹ Ekki munu menn segja: Sjá, þar er það eða hér er það, því Guðs ríki er innra með yður."

²² Og hann sagði við lærisveinana: "Þeir dagar munu koma, að þér þráið að sjá einn dag Mannssonarins og munuð eigi sjá.

²³ Menn munu segja við yður: Sjá hér, sjá þar. En farið ekki og hlaupið eftir því.

²⁴ Eins og elding, sem leiftrar og lýsir frá einu skauti himins til annars, svo mun Mannssonurinn verða á degi sínum.

²⁵ En fyrst á hann margt að líða og útskúfaður verða af þessari kynslóð.

²⁶ Eins og var á dögum Nóa, svo mun og verða á dögum Mannssonarins:

²⁷ Menn átu og drukku, kvæntust og giftust allt til þess dags, er Nói gekk í örkina, og flóðið kom og tortímdi öllum.

²⁸ Eins var og á dögum Lots: Menn átu og drukku, keyptu og seldu, gróðursettu og byggðu.

²⁹ En daginn, sem Lot fór úr Sódómu, rigndi eldi og brennisteini af himni og tortímdi öllum.

³⁰ Eins mun verða á þeim degi, er Mannssonurinn opinberast.

³¹ Sá sem þann dag er á þaki uppi og á muni sína í húsinu, fari ekki ofan að sækja þá. Og sá sem er á akri, skal ekki heldur hverfa aftur.

³² Minnist konu Lots.

³³ Sá sem vill sjá lífi sínu borgið, mun týna því, en sá sem týnir því, mun öðlast líf.

³⁴ Ég segi yður: Á þeirri nóttu verða tveir í einni hvílu, annar mun tekinn, hinn eftir skilinn.

³⁵ Tvær munu mala á sömu kvörn, önnur verður tekin, hin eftir skilin. [

³⁶ Tveir verða á akri, annar mun tekinn, hinn eftir skilinn.]"

³⁷ Þeir spurðu hann þá: "Hvar, herra?" En hann sagði við þá: "Þar munu ernirnir safnast, sem hræið er."