Book of Common Prayer

105 Wysławiajcie PANA, wzywajcie jego imienia, opowiadajcie jego dzieła wśród narodów.

² Śpiewajcie mu, śpiewajcie mu psalmy, rozmawiajcie o wszystkich jego cudach.

³ Chlubcie się jego świętym imieniem, niech się weseli serce szukających PANA.

⁴ Szukajcie PANA i jego mocy, szukajcie zawsze jego oblicza.

⁵ Przypominajcie sobie dzieła, które czynił; jego cuda i wyroki jego ust.

⁶ Wy, potomkowie Abrahama, jego słudzy; wy, synowie Jakuba, jego wybrańcy!

⁷ On jest PANEM, naszym Bogiem, jego sądy po całej ziemi.

⁸ Pamięta wiecznie o swoim przymierzu; o słowie, które nakazał po tysiąc pokoleń;

⁹ O przymierzu, które zawarł z Abrahamem, i o przysiędze złożonej Izaakowi.

¹⁰ Ustanowił je jako prawo dla Jakuba, dla Izraela jako wieczne przymierze;

¹¹ Mówiąc: Tobie dam ziemię Kanaan jako dział waszego dziedzictwa;

¹² Kiedy ich było niewielu, nieliczni i obcy w niej.

¹³ I wędrowali od narodu do narodu, z jednego królestwa do innego ludu;

¹⁴ Nikomu nie pozwolił ich krzywdzić, nawet karcił królów z ich powodu, mówiąc:

¹⁵ Nie dotykajcie moich pomazańców, a moim prorokom nie czyńcie nic złego.

¹⁶ Potem przywołał głód na ziemię i zniszczył cały zapas chleba.

¹⁷ Posłał przed nimi męża, Józefa, który został sprzedany jako niewolnik;

¹⁸ Którego nogi ranili pętami, a w żelazo zakuto jego ciało;

¹⁹ Aż do tego czasu, gdy jego słowo się spełniło, słowo PANA doświadczało go.

²⁰ Posłał król i kazał go uwolnić, władca narodu wypuścił go na wolność.

²¹ Ustanowił go panem swego domu i władcą wszystkich swoich posiadłości;

²² Aby rządził jego dostojnikami według swego uznania i jego starszych nauczał mądrości.

²³ Potem Izrael wszedł do Egiptu, a Jakub był gościem w ziemi Chama;

²⁴ Gdzie Bóg bardzo rozmnożył swój lud i uczynił go potężniejszym od jego wrogów.

²⁵ Odmienił ich serca, żeby znienawidzili jego lud i postępowali przebiegle wobec jego sług.

²⁶ Posłał Mojżesza, swego sługę, i Aarona, którego wybrał;

²⁷ Pokazali im jego znaki i cuda w ziemi Chama.

²⁸ Zesłał ciemności i nastał mrok, i nie buntowali się przeciw jego słowu.

²⁹ Zamienił ich wody w krew i pozabijał ich ryby.

³⁰ Ich ziemia wydała mnóstwo żab, były nawet w komnatach królewskich.

³¹ Rozkazał i zjawiły się rozmaite muchy, mszyce w całym ich kraju.

³² Zesłał grad zamiast deszczu, ogień płonący na ich ziemię.

³³ Zniszczył ich winnice i figowce i połamał drzewa w ich kraju.

³⁴ Rozkazał i zjawiła się szarańcza, niezliczone mnóstwo świerszczy;

³⁵ I pożarły całą zieleń w ich kraju, i zjadły płody ich ziemi.

³⁶ Zabił też wszystko, co pierworodne w ich ziemi, pierwociny wszelkiej ich siły.

³⁷ Wyprowadził ich ze srebrem i złotem i nie było słabego wśród ich plemion.

³⁸ Egipt się radował, gdy wychodzili, bo ogarnął go strach przed nimi.

³⁹ Rozpostarł obłok jak osłonę, a ogień, by świecił w nocy.

⁴⁰ Na ich żądanie zesłał przepiórki i nasycił ich chlebem z nieba.

⁴¹ Otworzył skałę i trysnęły wody, popłynęły po suchych miejscach jak rzeka;

⁴² Pamiętał bowiem o swoim świętym słowie i o Abrahamie, swym słudze.

⁴³ Wyprowadził swój lud wśród wesela, swoich wybranych wśród radości.

⁴⁴ I dał im ziemię pogan, i zawładnęli dorobkiem narodów;

⁴⁵ Aby zachowywali jego nakazy i przestrzegali jego praw. Alleluja.

¹⁵ A wszyscy, którzy zasiadali w Radzie, przyglądali mu się uważnie i zobaczyli, że jego twarz jest jak oblicze anioła.

7 Wtedy najwyższy kapłan zapytał: Czy tak się sprawy mają?

² A on odpowiedział: Mężowie bracia i ojcowie, słuchajcie! Bóg chwały ukazał się naszemu ojcu Abrahamowi, gdy był w Mezopotamii, zanim zamieszkał w Charanie.

³ I powiedział do niego: Opuść swoją ziemię i swoją rodzinę i idź do ziemi, którą ci wskażę.

⁴ Wtedy wyszedł z ziemi chaldejskiej i zamieszkał w Charanie. A stamtąd, gdy umarł jego ojciec, Bóg przeniósł go do tej ziemi, w której wy teraz mieszkacie.

⁵ I nie dał mu w niej dziedzictwa nawet na stopę jego nogi. Obiecał tylko, że da ją w posiadanie jemu i jego potomstwu po nim, gdy jeszcze nie miał dziecka.

⁶ I tak mu Bóg powiedział: Twoje potomstwo będzie przebywać w obcej ziemi, wezmą je w niewolę i będą je uciskać przez czterysta lat.

⁷ Lecz ten naród, u którego będzie w niewoli, ja będę sądził – powiedział Bóg. A potem wyjdą i będą mi służyć na tym miejscu.

⁸ I zawarł z nim przymierze obrzezania. Tak to Abraham spłodził Izaaka i obrzezał go ósmego dnia, a Izaak Jakuba, a Jakub dwunastu patriarchów.

⁹ A patriarchowie z zazdrości sprzedali Józefa do Egiptu. Lecz Bóg był z nim.

¹⁰ I wyrwał go ze wszystkich jego utrapień, i dał mu łaskę i mądrość w oczach faraona, króla Egiptu, który ustanowił go przełożonym nad Egiptem i nad całym swoim domem.

¹¹ Potem nastał głód i wielka niedola w całej ziemi egipskiej i kananejskiej, a nasi ojcowie nie znajdowali żywności.

¹² A gdy Jakub usłyszał, że w Egipcie jest zboże, wysłał naszych ojców pierwszy raz.

¹³ A za drugim razem Józef dał się poznać swoim braciom i faraon dowiedział się o rodzie Józefa.

¹⁴ Potem Józef posłał po swego ojca Jakuba i całą swoją rodzinę liczącą siedemdziesiąt pięć dusz.

¹⁵ Jakub przybył do Egiptu i tam umarł on sam i nasi ojcowie.

¹⁶ I zostali przeniesieni do Sychem i złożeni w grobie, który Abraham kupił za pieniądze u synów Chamora, ojca Sychema.

²⁷ A wtem przyszli jego uczniowie i dziwili się, że rozmawiał z kobietą. Nikt jednak nie powiedział: O co się pytasz? albo: Dlaczego z nią rozmawiasz?

²⁸ I zostawiła kobieta swoje wiadro, poszła do miasta i powiedziała ludziom:

²⁹ Chodźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co zrobiłam. Czy to nie jest Chrystus?

³⁰ Wyszli więc z miasta i przyszli do niego.

³¹ A tymczasem uczniowie prosili go: Mistrzu, jedz.

³² A on im powiedział: Ja mam pokarm do jedzenia, o którym wy nie wiecie.

³³ Uczniowie więc mówili między sobą: Czy ktoś przyniósł mu jedzenie?

³⁴ Jezus im powiedział: Moim pokarmem jest wypełniać wolę tego, który mnie posłał, i dokonać jego dzieła.

³⁵ Czyż nie mówicie, że jeszcze cztery miesiące, a przyjdzie żniwo? Oto mówię wam: Podnieście wasze oczy i przypatrzcie się polom, że już są białe, gotowe do żniwa.

³⁶ A kto żnie, otrzymuje zapłatę i zbiera owoc na życie wieczne, aby i ten, kto sieje, i ten, kto żnie, razem się radowali.

³⁷ W tym właśnie prawdziwe jest przysłowie: Kto inny sieje, a kto inny żnie.

³⁸ Ja was posłałem żąć to, nad czym nie pracowaliście. Inni pracowali, a wy weszliście w ich pracę.

³⁹ Wtedy wielu Samarytan z tego miasta uwierzyło w niego z powodu opowiadania tej kobiety, która świadczyła: Powiedział mi wszystko, co zrobiłam.

⁴⁰ Gdy więc Samarytanie przyszli do niego, prosili go, aby u nich został. I został tam przez dwa dni.

⁴¹ I o wiele więcej ich uwierzyło z powodu jego słowa.

⁴² A tej kobiecie mówili: Wierzymy już nie z powodu twojego opowiadania. Sami bowiem słyszeliśmy i wiemy, że to jest prawdziwie Zbawiciel świata, Chrystus.