Book of Common Prayer

41 Til söngstjórans. Davíðssálmur.

² Sæll er sá er gefur gaum að bágstöddum, á mæðudeginum bjargar Drottinn honum.

³ Drottinn varðveitir hann og lætur hann njóta lífs og sælu í landinu. Og eigi ofurselur þú hann græðgi óvina hans.

⁴ Drottinn styður hann á sóttarsænginni, þegar hann er sjúkur, breytir þú beð hans í hvílurúm.

⁵ Ég sagði: "Ver mér náðugur, Drottinn, lækna sál mína, því að ég hefi syndgað móti þér."

⁶ Óvinir mínir biðja mér óbæna: "Hvenær skyldi hann deyja og nafn hans hverfa?"

⁷ Og ef einhver kemur til þess að vitja mín, talar hann tál. Hjarta hans safnar að sér illsku, hann fer út og lætur dæluna ganga.

⁸ Allir hatursmenn mínir hvískra um mig, þeir hyggja á illt mér til handa:

⁹ "Hann er altekinn helsótt, hann er lagstur og rís eigi upp framar."

¹⁰ Jafnvel sá er ég lifði í sátt við, sá er ég treysti, sá er etið hefir af mat mínum, lyftir hæl sínum í móti mér.

¹¹ En þú, Drottinn, ver mér náðugur og lát mig aftur rísa á fætur, að ég megi endurgjalda þeim.

¹² Af því veit ég, að þú hefir þóknun á mér, að óvinur minn hlakkar ekki yfir mér.

¹³ Vegna sakleysis míns hélst þú mér uppi og lætur mig standa frammi fyrir augliti þínu að eilífu. _________

¹⁴ Lofaður sé Drottinn, Guð Ísraels, frá eilífð til eilífðar. Amen. Amen.

52 Til söngstjórans. Maskíl eftir Davíð,

² þá er Dóeg Edómíti kom og sagði Sál frá og mælti til hans: Davíð er kominn í hús Ahímeleks.

³ Hví stærir þú þig af vonskunni, harðstjóri? Miskunn Guðs varir alla daga!

⁴ Tunga þín býr yfir skaðræði, eins og beittur rakhnífur, þú svikaforkur!

⁵ Þú elskar illt meir en gott, lygi fremur en sannsögli. [Sela]

⁶ Þú elskar hvert skaðræðisorð, þú fláráða tunga!

⁷ Því mun og Guð brjóta þig niður fyrir fullt og allt, hrífa þig burt og draga þig út úr tjaldi þínu og uppræta þig úr landi lifenda. [Sela]

⁸ Hinir réttlátu munu sjá það og óttast, og þeir munu hlæja að honum:

⁹ "Þetta er maðurinn, sem ekki gjörði Guð að vernd sinni, heldur treysti á hin miklu auðæfi sín og þrjóskaðist í illsku sinni."

¹⁰ En ég er sem grænt olíutré í húsi Guðs, treysti á Guðs náð um aldur og ævi.

¹¹ Ég vil vegsama þig að eilífu, því að þú hefir því til vegar komið, kunngjöra fyrir augum þinna trúuðu, að nafn þitt sé gott.

44 Til söngstjórans. Kóraítamaskíl.

² Guð, með eyrum vorum höfum vér heyrt, feður vorir hafa sagt oss frá dáð þeirri, er þú drýgðir á dögum þeirra, frá því, er þú gjörðir forðum daga.

³ Þú stökktir burt þjóðum, en gróðursettir þá, þú lékst lýði harðlega, en útbreiddir þá.

⁴ Eigi unnu þeir landið með sverðum sínum, og eigi hjálpaði armleggur þeirra þeim, heldur hægri hönd þín og armleggur þinn og ljós auglitis þíns, því að þú hafðir þóknun á þeim.

⁵ Þú einn ert konungur minn, ó Guð, bjóð út hjálp Jakobsætt til handa.

⁶ Fyrir þína hjálp rekum vér fjandmenn vora undir, og fyrir þitt nafn troðum vér mótstöðumenn vora fótum.

⁷ Ég treysti eigi boga mínum, og sverð mitt veitir mér eigi sigur,

⁸ heldur veitir þú oss sigur yfir fjandmönnum vorum og lætur hatursmenn vora verða til skammar.

⁹ Af Guði hrósum vér oss ætíð og lofum nafn þitt að eilífu. [Sela]

¹⁰ Og þó hefir þú útskúfað oss og látið oss verða til skammar og fer eigi út með hersveitum vorum.

¹¹ Þú lætur oss hörfa undan fjandmönnum, og hatursmenn vorir taka herfang.

¹² Þú selur oss fram sem fénað til slátrunar og tvístrar oss meðal þjóðanna.

¹³ Þú selur lýð þinn fyrir gjafverð, tekur ekkert verð fyrir hann.

¹⁴ Þú lætur oss verða til háðungar nágrönnum vorum, til spotts og athlægis þeim er búa umhverfis oss.

¹⁵ Þú gjörir oss að orðskvið meðal lýðanna, lætur þjóðirnar hrista höfuðið yfir oss.

¹⁶ Stöðuglega stendur smán mín mér fyrir sjónum, og skömm hylur auglit mitt,

¹⁷ af því ég verð að heyra spott og lastmæli og horfa á óvininn og hinn hefnigjarna.

¹⁸ Allt þetta hefir mætt oss, og þó höfum vér eigi gleymt þér og eigi rofið sáttmála þinn.

¹⁹ Hjarta vort hefir eigi horfið frá þér né skref vor beygt út af vegi þínum,

²⁰ en samt hefir þú kramið oss sundur á stað sjakalanna og hulið oss niðdimmu.

²¹ Ef vér hefðum gleymt nafni Guðs vors og fórnað höndum til útlendra guða,

²² mundi Guð eigi verða þess áskynja, hann sem þekkir leyndarmál hjartans?

²³ En þín vegna erum vér stöðugt drepnir, erum metnir sem sláturfé.

²⁴ Vakna! Hví sefur þú, Drottinn? Vakna, útskúfa oss eigi um aldur!

²⁵ Hví hylur þú auglit þitt, gleymir eymd vorri og kúgun?

²⁶ Sál vor er beygð í duftið, líkami vor loðir við jörðina.

²⁷ Rís upp, veit oss lið og frelsa oss sakir miskunnar þinnar.

32 Er fólkið sá, að seinkaði komu Móse ofan af fjallinu, þyrptist fólkið í kringum Aron og sagði við hann: "Kom og gjör oss guð, er fyrir oss fari, því að vér vitum ekki, hvað af þessum Móse er orðið, manninum, er leiddi oss burt af Egyptalandi."

² Og Aron sagði við þá: "Slítið eyrnagullin úr eyrum kvenna yðar, sona og dætra, og færið mér."

³ Þá sleit allt fólkið eyrnagullin úr eyrum sér og færði Aroni,

⁴ en hann tók við því af þeim, lagaði það með meitlinum og gjörði af því steyptan kálf. Þá sögðu þeir: "Þetta er guð þinn, Ísrael, sem leiddi þig út af Egyptalandi."

⁵ Og er Aron sá það, reisti hann altari fyrir framan hann, og Aron lét kalla og segja: "Á morgun skal vera hátíð Drottins."

⁶ Næsta morgun risu þeir árla, fórnuðu brennifórnum og færðu þakkarfórnir. Síðan settist fólkið niður til að eta og drekka, og því næst stóðu þeir upp til leika.

⁷ Þá sagði Drottinn við Móse: "Far þú og stíg ofan, því að fólk þitt, sem þú leiddir út af Egyptalandi, hefir misgjört.

⁸ Skjótt hafa þeir vikið af þeim vegi, sem ég bauð þeim. Þeir hafa gjört sér steyptan kálf, og þeir hafa fallið fram fyrir honum, fært honum fórnir og sagt: ,Þetta er guð þinn, Ísrael, sem leiddi þig út af Egyptalandi."`

⁹ Drottinn sagði við Móse: "Ég sé nú, að þessi lýður er harðsvírað fólk.

¹⁰ Lát mig nú einan, svo að reiði mín upptendrist í gegn þeim og tortími þeim. Síðan vil ég gjöra þig að mikilli þjóð."

¹¹ En Móse reyndi að blíðka Drottin, Guð sinn, og sagði: "Hví skal, Drottinn, reiði þín upptendrast í gegn fólki þínu, sem þú leiddir út af Egyptalandi með miklum mætti og voldugri hendi?

¹² Hví skulu Egyptar segja og kveða svo að orði: ,Til ills leiddi hann þá út, til að deyða þá á fjöllum uppi og afmá þá af jörðinni`? Snú þér frá þinni brennandi reiði og lát þig iðra hins illa gegn fólki þínu.

¹³ Minnst þú þjóna þinna, Abrahams, Ísaks og Ísraels, sem þú hefir svarið við sjálfan þig og heitið: ,Ég vil gjöra niðja yðar marga sem stjörnur himinsins, og allt þetta land, sem ég hefi talað um, vil ég gefa niðjum yðar, og skulu þeir eiga það ævinlega."`

¹⁴ Þá iðraðist Drottinn hins illa, er hann hafði hótað að gjöra fólki sínu.

¹⁵ Síðan sneri Móse á leið og gekk ofan af fjallinu með báðar sáttmálstöflurnar í hendi sér. Voru þær skrifaðar báðumegin, svo á einni hliðinni sem á annarri voru þær skrifaðar.

¹⁶ En töflurnar voru Guðs verk og letrið Guðs letur, rist á töflurnar.

¹⁷ En er Jósúa heyrði ópið í fólkinu, sagði hann við Móse: "Það er heróp í búðunum!"

¹⁸ En Móse svaraði: "Það er ekki óp sigrandi manna og ekki óp þeirra, er sigraðir verða; söngóm heyri ég."

¹⁹ En er Móse nálgaðist herbúðirnar og sá kálfinn og dansinn, upptendraðist reiði hans, svo að hann þeytti töflunum af hendi og braut þær í sundur fyrir neðan fjallið.

²⁰ Síðan tók hann kálfinn, sem þeir höfðu gjört, brenndi hann í eldi og muldi hann í duft og dreifði því á vatnið og lét Ísraelsmenn drekka.

¹⁸ Þér konur, verið undirgefnar mönnum yðar, eins og sómir þeim, er Drottni heyra til.

¹⁹ Þér menn, elskið eiginkonur yðar og verið ekki beiskir við þær.

²⁰ Þér börn, verið hlýðin foreldrum yðar í öllu, því að það fer þeim vel, sem Drottni heyra til.

²¹ Þér feður, verið ekki vondir við börn yðar, svo að þau verði ekki ístöðulaus.

²² Þér þrælar, verið hlýðnir í öllu jarðneskum drottnum yðar, ekki með augnaþjónustu, eins og þeir er mönnum vilja þóknast, heldur í einlægni hjartans og í ótta Drottins.

²³ Hvað sem þér gjörið, þá vinnið af heilum huga, eins og Drottinn ætti í hlut, en ekki menn.

²⁴ Þér vitið og sjálfir, að Drottinn mun veita yður arfleifðina að launum. Þér þjónið Drottni Kristi.

²⁵ Sá, sem rangt gjörir, skal fá það endurgoldið, sem hann gjörði rangt, og þar er ekki manngreinarálit.

4  Þér sem eigið þræla, veitið þeim það sem rétt er og sanngjarnt og vitið, að einnig þér eigið Drottin á himni.

² Verið staðfastir í bæninni. Vakið og biðjið með þakkargjörð.

³ Biðjið jafnframt fyrir oss, að Guð opni oss dyr fyrir orðið og vér getum boðað leyndardóm Krists. Hans vegna er ég nú bundinn.

⁴ Biðjið, að ég megi birta hann eins og mér ber að tala.

⁵ Umgangist viturlega þá, sem fyrir utan eru, og notið hverja stundina.

⁶ Mál yðar sé ætíð ljúflegt, en salti kryddað, til þess að þér vitið, hvernig þér eigið að svara hverjum manni.

⁷ Týkíkus, minn elskaði bróðir og trúi aðstoðarmaður og samverkamaður í þjónustu Drottins, mun láta yður vita allt um mína hagi.

⁸ Ég sendi hann til yðar gagngjört til þess að þér fáið að vita, hvernig oss líður, og til þess að hann uppörvi yður.

⁹ Með honum fer Onesímus, minn trúi og elskaði bróðir, sem er einn úr yðar hópi. Þeir munu láta yður vita allt, sem hér gjörist.

¹⁰ Aristarkus, sambandingi minn, biður að heilsa yður. Svo og Markús, frændi Barnabasar, sem þér hafið fengið orð um. Ef hann kemur til yðar, þá takið vel á móti honum.

¹¹ Ennfremur biður Jesús, að viðurnefni Jústus, að heilsa yður. Þeir eru nú sem stendur einu umskornu samverkamenn mínir fyrir Guðs ríki, og hafa þeir verið mér til huggunar.

¹² Einnig biður Epafras að heilsa yður, sem er einn úr yðar hópi. Hann er þjónn Krists Jesú og berst jafnan fyrir yður í bænum sínum, til þess að þér megið standa stöðugir, fullkomnir og fullvissir í öllu því, sem er vilji Guðs.

¹³ Þann vitnisburð gef ég honum, að hann leggur mikið á sig fyrir yður og þá sem eru í Laódíkeu og í Híerapólis.

¹⁴ Þá biður hann Lúkas að heilsa yður, læknirinn elskaði, og Demas.

¹⁵ Berið kveðju bræðrunum í Laódíkeu. Einnig Nýmfu og söfnuðinum sem kemur saman í húsi hennar.

¹⁶ Og þegar búið er að lesa þetta bréf upp hjá yður, þá látið líka lesa það í söfnuði Laódíkeumanna. Lesið þér og bréfið frá Laódíkeu.

¹⁷ Segið Arkippusi: "Gættu embættisins, sem þú hefur tekið að þér í Drottni, og ræktu það vel."

5 Þegar hann sá mannfjöldann, gekk hann upp á fjallið. Þar settist hann, og lærisveinar hans komu til hans.

² Þá lauk hann upp munni sínum, kenndi þeim og sagði:

³ "Sælir eru fátækir í anda, því að þeirra er himnaríki.

⁴ Sælir eru sorgbitnir, því að þeir munu huggaðir verða.

⁵ Sælir eru hógværir, því að þeir munu jörðina erfa.

⁶ Sælir eru þeir, sem hungrar og þyrstir eftir réttlætinu, því að þeir munu saddir verða.

⁷ Sælir eru miskunnsamir, því að þeim mun miskunnað verða.

⁸ Sælir eru hjartahreinir, því að þeir munu Guð sjá.

⁹ Sælir eru friðflytjendur, því að þeir munu Guðs börn kallaðir verða.

¹⁰ Sælir eru þeir, sem ofsóttir eru fyrir réttlætis sakir, því að þeirra er himnaríki.