Book of Common Prayer

Wspomnienie początków

2 Sami też pamiętacie, bracia, że — jak się potem okazało — nie przybyliśmy do was nadaremnie. ² Pomimo cierpień i zniewag, których — jak wiecie — doznaliśmy w Filippi, zebraliśmy się na odwagę w naszym Bogu i głosiliśmy wam Bożą dobrą nowinę w ciężkim boju. ³ Dlatego, że gdy kierujemy do ludzi wezwanie, nie ma w nim nic błędnego ani nieczystego. Nie kryje się też w nim żaden podstęp.

⁴ Lecz zgodnie z tym, jak nas Bóg wypróbował, i jako wypróbowanym powierzył dobrą nowinę, tak też ją głosimy. Nie czynimy tego, aby podobać się ludziom, lecz Bogu, który bada nasze serca. ⁵ Nigdy nie uciekaliśmy się do pochlebstwa — o czym wiecie — ani nie powodowała nami skryta chciwość, ani — czego Bóg jest świadkiem — ⁶ nie szukaliśmy uznania u ludzi, czy to u was, czy gdzie indziej.

⁷ I choć, jako apostołowie Chrystusa, mogliśmy oczekiwać respektu, byliśmy wśród was bezpośredni,^[a] jak karmiąca matka, zatroskana o swe dzieci. ⁸ I przywiązaliśmy się do was tak bardzo, że gotowi byliśmy nie tylko przekazać wam Bożą dobrą nowinę, ale także poświęcić własne dusze — do tego stopnia was pokochaliśmy.

⁹ Pamiętacie przecież, bracia, nasz trud i nasz mozół. Po to, żeby nikogo z was nie obciążać, głosiliśmy wam Bożą dobrą nowinę, a jednocześnie pracowaliśmy dniem i nocą. ¹⁰ Wy sami — oraz Bóg — jesteście świadkami jak święcie, sprawiedliwie i nienagannie postępowaliśmy wśród was wierzących. ¹¹ Wiecie także, jak każdego spośród was, niczym ojciec swoje dzieci, ¹² zachęcaliśmy, jak mu po przyjacielsku radziliśmy i jak go nakłanialiśmy, aby prowadził życie godne Boga, który was powołuje do swojego Królestwa i chwały.

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

⁹ Zaczął też opowiadać ludowi taką przypowieść: Pewien człowiek zasadził winnicę, wydzierżawił ją rolnikom i wyjechał na dłuższy czas. ¹⁰ W okresie winobrania posłał do nich sługę, aby odebrał ustaloną należność za dzierżawę. Rolnicy jednak pobili go i odesłali z niczym. ¹¹ Posłał więc do nich innego sługę. Oni jednak i tego pobili, znieważyli i odesłali z niczym. ¹² Potem posłał jeszcze trzeciego. Oni zaś tego również poranili i wyrzucili.

¹³ Wtedy zastanowił się pan winnicy: Co mam zrobić? Wyślę mojego ukochanego syna, może jego uszanują.

¹⁴ Gdy rolnicy zobaczyli go, zaczęli naradzać się między sobą: To jest dziedzic, zabijmy go, aby dziedzictwo stało się nasze. ¹⁵ Wyrzucili go zatem z winnicy i zabili.

Co więc zrobi z nimi pan winnicy? ¹⁶ Przyjdzie i wybije tych rolników, a winnicę przekaże innym.

Gdy to usłyszeli, powiedzieli: Nigdy tak się nie stanie!

¹⁷ On jednak utkwił w nich wzrok i powiedział: Cóż więc znaczą słowa:

¹⁸ Każdy, kto potknie się o ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.