Book of Common Prayer

Dar mówienia językami na tle daru prorokowania

14 Zabiegajcie o miłość, i gorąco pragnijcie duchowych darów, a najbardziej tego, żeby prorokować. ² Bo kto mówi nieznanym językiem, zwraca się nie do ludzi, lecz do Boga. Nikt go nie rozumie, a on pod wpływem Ducha wypowiada rzeczy, które pozostają tajemnicą. ³ Kto natomiast prorokuje, mówi do ludzi, dla ich zbudowania, zachęty i pociechy. ⁴ Kto mówi językiem, buduje sam siebie. Kto prorokuje — buduje Kościół.

⁵ Pragnąłbym, abyście wy wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali. Gdyż ten, kto prorokuje, jest większy niż ten, kto mówi językami, chyba żeby je wykładał, aby Kościół doznał zbudowania.

⁶ Pomyślcie, bracia, gdybym przyszedł do was i mówił językami, na co bym się przydał, nie przekazując żadnego objawienia, poglądu, proroctwa lub pouczenia. ⁷ Weźmy jakiś przedmiot, który wydaje dźwięk, na przykład flet albo cytrę. Gdyby w swoim brzmieniu niczym się nie różniły, skąd byłoby wiadomo, kiedy gra flet, a kiedy cytra? ⁸ Również gdyby trąba zagrała niewyraźnie, nikt by nie pomyślał, że trzeba wyruszać do bitwy.

⁹ Podobnie z wami: Jeżeli nie przemówicie językiem w sposób zrozumiały, kto uchwyci sens waszej wypowiedzi? Wasz głos rozejdzie się w powietrzu.

¹⁰ Z pewnością świat rozbrzmiewa całym mnóstwem dźwięków. Właściwie nie ma nic, co w jakiś sposób nie brzmi. ¹¹ Gdybym jednak nie wiedział, co każdy dźwięk znaczy, byłbym cudzoziemcem dla mego rozmówcy, on natomiast cudzoziemcem dla mnie. ¹² Wy zatem, ponieważ z takim zapałem odnosicie się do działań Ducha,^[a] skupcie się na tych darach, które służą zbudowaniu Kościoła.

Przypowieść o robotnikach w winnicy

20 Królestwo Niebios przypomina bowiem pewnego gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem wynająć robotników do swojej winnicy. ² Uzgodnił z nimi stawkę — denar za dzień — i posłał do pracy.

³ Następnie wyszedł o dziewiątej i zobaczył innych, stojących bezczynnie na rynku. ⁴ Idźcie i wy do winnicy — powiedział — a ja wam sprawiedliwie zapłacę. ⁵ I oni poszli. Potem wyszedł jeszcze w południe i około piętnastej. Postąpił podobnie.

⁶ Gdy wyszedł o siedemnastej,^[a] zastał również czekających na pracę. Dlaczego tu bezczynnie stoicie cały dzień? — zapytał.

⁷ Nikt nas nie wynajął — odpowiedzieli.

On na to: Idźcie i wy do winnicy.

⁸ Z nastaniem wieczoru właściciel winnicy polecił swojemu zarządcy: Zwołaj robotników i wypłać im dniówkę. Zacznij od ostatnich, a zakończ na pierwszych. ⁹ Podeszli zatem zatrudnieni o siedemnastej i otrzymali po denarze. ¹⁰ Gdy podeszli pierwsi, sądzili, że dostaną więcej, lecz i oni otrzymali po denarze. ¹¹ Po wypłacie zaczęli się burzyć przeciwko gospodarzowi. ¹² Ci ostatni pracowali tylko godzinę — wytykali — a pan potraktował ich na równi z nami, którzy musieliśmy znosić trudy dnia i upał!

¹³ Wtedy gospodarz powiedział jednemu z nich: Nie krzywdzę cię, mój drogi. Czy nie uzgodniliśmy, że dostaniesz denara? ¹⁴ Bierz, co twoje, i idź! Chcę bowiem temu ostatniemu zapłacić tak, jak i tobie. ¹⁵ Czy nie wolno mi z tym, co moje, czynić tego, co chcę? A może krzywym okiem patrzysz na to, że jestem dobry?

¹⁶ W ten sposób ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi.