Book of Common Prayer

Codzienność wierzących

³² Cała rzesza tych, którzy uwierzyli, miała jakby jedno serce i jedną duszę. Nikt też nie nazywał własnym tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. ³³ Apostołowie z ogromną mocą składali świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszystkim towarzyszyła wielka łaska. ³⁴ Nikt między nimi nie cierpiał niedostatku. Ci bowiem, którzy byli właścicielami gruntów lub domów, sprzedawali je, przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży ³⁵ i kładli je u stóp apostołów. Tak zgromadzone środki rozdzielano każdemu zgodnie z tym, jaką miał potrzebę.

³⁶ Tak uczynił Józef, nazwany przez apostołów Barnabą, co można przetłumaczyć jako Syn Zachęty. Był on lewitą rodem z Cypru. ³⁷ Po sprzedaniu swojej roli, przyniósł pieniądze i położył u stóp apostołów.

Ananiasz i Safira

5 Pewien człowiek natomiast, imieniem Ananiasz, wraz ze swoją żoną Safirą, sprzedał posiadłość ² i potajemnie, lecz za wiedzą swej żony, zachował dla siebie część zapłaty. Resztę przyniósł i położył u stóp apostołów.

³ Wówczas Piotr powiedział: Ananiaszu, dlaczego szatan napełnił twoje serce, tak że okłamałeś Ducha Świętego i zachowałeś dla siebie część zapłaty za rolę? ⁴ Czy gdy należała do ciebie, nie miałeś do niej prawa własności? A po sprzedaży — czy nie mogłeś zarządzać pieniędzmi według swojej woli? Co sprawiło, że przyzwoliłeś w swoim sercu na taki czyn? Okłamałeś nie ludzi, lecz Boga.

⁵ Gdy Ananiasz usłyszał te słowa, padł martwy.^[a] Tych wszystkich natomiast, którzy tego słuchali, ogarnął wielki strach. ⁶ Młodsi wiekiem zajęli się zmarłym. Owinęli go, wynieśli i pogrzebali.

⁷ Po mniej więcej trzech godzinach nadeszła żona Ananiasza, nieświadoma tego, co się stało. ⁸ Piotr zapytał ją: Powiedz mi, czy za tyle pieniędzy sprzedaliście rolę?

Tak, za tyle — odpowiedziała.

⁹ Piotr na to: Co się stało, że zmówiliście się, aby wystawić na próbę Ducha Pańskiego? Ci, którzy pogrzebali twojego męża, zbliżają się do drzwi.^[b] Ciebie też wyniosą.

¹⁰ Na te słowa Safira natychmiast padła martwa u nóg Piotra. Gdy weszli młodzi i stwierdzili, że już nie żyje, wynieśli ją i pochowali obok męża. ¹¹ Wydarzenie to sprawiło, że wielki strach ogarnął cały kościół oraz wszystkich, którzy o tym usłyszeli.

Jezus i lekcja o świątyni

¹³ Zbliżała się Pascha i Jezus udał się do Jerozolimy. ¹⁴ Zastał w świątyni sprzedających woły, owce i gołębie oraz — przy swoich stanowiskach — ludzi, którzy trudnili się wymianą pieniędzy. ¹⁵ Wtedy ze sznurków ukręcił bicz i wszystkich — w tym owce i woły — wypędził ze świątyni, wymieniającym pieniądze rozsypał monety, powywracał stoły, ¹⁶ a sprzedawcom gołębi powiedział: Zabierzcie to stąd, przestańcie robić targowisko z domu mego Ojca!

¹⁷ Jego uczniowie przypomnieli sobie słowa Pisma: Żarliwość o Twój dom Mnie pochłania.

¹⁸ Wtedy Żydzi zwrócili się do Niego: Jakim znakiem uzasadnisz ten swój czyn?

¹⁹ Jezus odpowiedział: Zburzcie tę świątynię, a ja wzniosę ją w trzy dni.

²⁰ Żydzi na to: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty wzniesiesz ją w trzy dni? ²¹ Jednak mówiąc o świątyni, Jezus miał na myśli swoje ciało. ²² Gdy więc został wzbudzony z martwych, Jego uczniowie przypomnieli sobie, że to mówił — i uwierzyli Pismu oraz Słowu, które wypowiedział.

Jezus wobec ludzkich tajemnic

²³ A gdy przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, wielu uwierzyło w Jego imię, widząc znaki, które czynił. ²⁴ Jezus jednak im nie ufał, dlatego że znał wszystkich ²⁵ i nie potrzebował świadectwa o człowieku. Sam bowiem rozpoznawał, co się w każdym kryje.