Book of Common Prayer

Nowe, wolne życie

8 Teraz zatem nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie. ² Bo prawo Ducha, właściwe dla życia w Chrystusie Jezusie, uwolniło cię od prawa grzechu i śmierci.^[a]

³ Jeśli chodzi o niemoc Prawa, wynikającą ze słabości ciała, to Bóg, przez posłanie swego Syna w postaci grzesznego ciała — jako ofiarę za grzech — potępił grzech w ciele. ⁴ W ten sposób akt sprawiedliwości Prawa został spełniony w stosunku do nas, którzy postępujemy nie według ciała, ale według Ducha.

⁵ Bo ci, którzy są według ciała, kierują się tym, co cielesne, ci zaś, którzy są według Ducha — tym, co duchowe. ⁶ Bo to, ku czemu dąży ciało, sprowadza się do śmierci, a to, ku czemu Duch — do życia i pokoju. ⁷ Stąd cielesne dążenia są przeciwne Bogu. Nie poddają się one Prawu Boga, nawet nie są w stanie. ⁸ Ci zaś, którzy są według ciała, Bogu podobać się nie mogą.

Być w Duchu

⁹ Wy natomiast nie jesteście w ciele, lecz w Duchu — jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Kto zaś nie ma Ducha Chrystusa, ten do Niego nie należy. ¹⁰ Jeśli jednak Chrystus w was jest, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, duch jest żywy dzięki sprawiedliwości. ¹¹ Jeśli zaś mieszka w was Duch Tego, który wzbudził Jezusa z martwych, to Ten, który przywrócił do życia Jezusa Chrystusa, ożywi również wasze śmiertelne ciała przez swego Ducha, który mieszka w was.

Przypowieść o gościach weselnych

22 Jezus tymczasem znów odwołał się do przykładu. ² Królestwo Niebios przypomina pewnego króla, który przygotowywał wesele swojemu synowi. ³ Posłał poddanych, by zwołali na uroczystość gości, lecz zaproszeni nie chcieli przyjść.

⁴ Posłał więc innych poddanych. Powiedzcie zaproszonym — polecił — że pierwsze danie gotowe, mięso czeka na przyrządzenie, wszystko już dopięte. Przyjdźcie na wesele. ⁵ Oni jednak zlekceważyli zaproszenie i odeszli, jeden na swoje pole, drugi do swego handlu, ⁶ a pozostali schwytali jego sługi, znieważyli lub pozabijali.

⁷ Król rozgniewał się, posłał swoje wojsko, wygubił morderców, a ich miasto puścił z dymem. ⁸ Następnie powiedział do służby: Wesele wprawdzie gotowe, ale zaproszeni nie byli godni. ⁹ Wyjdźcie więc na skrzyżowania dróg i zaproście na wesele tylu, ilu spotkacie. ¹⁰ Słudzy wyszli i sprowadzili napotkanych, złych i dobrych — i zapełniły się miejsca przy stole.

¹¹ Wówczas wszedł król. Chciał przyjrzeć się zaproszonym. Zobaczył wśród nich człowieka nie ubranego w weselną szatę. ¹² Jak tu wszedłeś, przyjacielu — zapytał — nie mając weselnej szaty? A ten oniemiał. ¹³ Król natomiast rozkazał swej służbie: Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie na zewnątrz, w ciemność, tam będzie płacz i zgrzytanie zębami.

¹⁴ Wielu bowiem jest zaproszonych, lecz niewielu wybranych.