Book of Common Prayer

¹³ Czy zatem to, co dobre, doprowadziło mnie do śmierci? Nie! To właśnie grzech, aby okazać się tym, czym jest, posłużył się rzeczą dobrą i spowodował moją śmierć — przykazanie odsłoniło całą brutalność grzechu.

Prawo w życiu człowieka

¹⁴ Wiemy bowiem, że Prawo należy do sfery ducha, ja jednak jestem cielesny, zaprzedany grzechowi. ¹⁵ Nie rozumiem własnych czynów. Robię nie to, czego chcę, lecz to, czego nienawidzę. ¹⁶ Jednak postępując w taki sposób, przyznaję, że Prawo jest dobre. ¹⁷ Lecz czyniąc to, czego nie chcę, czynię to już nie ja, ale grzech, który mieszka we mnie.

¹⁸ Przekonuję się więc, że nie mieszka we mnie, to jest w moim ciele, dobro. Bo chociaż odczuwam pragnienie dobra, wykonania tego, co dobre — brak. ¹⁹ Nie czynię dobra, którego chcę, lecz popełniam zło, którego nie chcę. ²⁰ Jeśli jednak czynię to, czego sam nie chcę, to już nie czynię tego ja, tylko grzech, który mieszka we mnie.

²¹ Odkrywam zatem pewne prawo. Otóż, gdy chcę czynić dobrze, narzuca mi się zło. ²² W moim wewnętrznym człowieku zachwycam się Prawem Bożym. ²³ Lecz w moich członkach dostrzegam inne prawo. Walczy ono przeciwko Prawu, za którym opowiada się mój rozum, i bierze mnie w niewolę prawa grzechu, rządzącego w moich członkach. ²⁴ Nędzny ja człowiek! Kto mnie wybawi z tego ciała śmierci? ²⁵ Bogu niech będą dzięki — przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana! Tak więc ja sam służę umysłem Prawu Boga, ale ciałem — prawu grzechu.

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

³³ Posłuchajcie innej przypowieści. Pewien człowiek zasadził winnicę, ogrodził ją płotem, wykuł w niej tłocznię, zbudował wieżę, wydzierżawił ją rolnikom i odjechał. ³⁴ Gdy zbliżał się czas zbiorów, posłał do rolników służących, by odebrali dzierżawne. ³⁵ Rolnicy zaś schwytali ich i jednego ubiczowali, drugiego zabili, a trzeciego ukamienowali. ³⁶ Gospodarz posłał więc kolejnych służących, w większej liczbie niż za pierwszym razem, lecz rolnicy potraktowali ich podobnie.

³⁷ W końcu posłał do nich swojego syna. Jego uszanują — pomyślał. ³⁸ Ale gdy rolnicy go zobaczyli, uradzili wspólnie: To jest dziedzic! Chodźmy, zabijmy go! Wtedy przejmiemy jego dziedzictwo. ³⁹ Tak też uczynili. Wypchnęli go poza winnicę i zabili.

⁴⁰ Gdy więc przyjdzie właściciel winnicy, jak postąpi z rolnikami?

⁴¹ Marnie wygubi tych łotrów — odpowiedzieli — a winnicę wydzierżawi innym, takim, którzy uczciwie będą z nim dzielić zyski.

⁴² Wtedy Jezus zapytał: Czy nigdy nie czytaliście w Pismach:

⁴³ Dlatego mówię wam, że Królestwo Boże zostanie wam zabrane. Otrzyma je naród, który wyda jego owoce. ⁴⁴ Ten, kto potknie się o ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.

⁴⁵ Po wysłuchaniu tej przypowieści arcykapłani i faryzeusze zrozumieli, że chodzi o nich. ⁴⁶ Usiłowali więc schwytać Jezusa, ale bali się tłumu, który uważał Go za proroka.