Book of Common Prayer

¹³ Дали ова значи дека мојата смрт ја предизвика она што е во суштина добро, односно Божјиот Закон? Никако! Гревот е тој што ме уби, искористувајќи ја добрата заповед. Но истовремено, преку таа заповед, се покажа дека гревот е страшна и грозна работа.

Внатрешната борба со гревот

¹⁴ Очигледно е дека Законот е духовен, добар, но јас сум човек од крв и месо, продаден како роб на гревот. ¹⁵ Сам себеси не можам да се разберам. Не го правам тоа што го сакам, туку она што го мразам. ¹⁶ Со самото тоа што ме гризе совеста кога правам грев, јас се согласувам со Божјиот Закон и потврдувам дека тој е добар, ¹⁷ но, не успевам да се противставам, бидејќи гревот е во мене и ме тера да грешам.

¹⁸ Свесен сум дека во мене, односно во моето тело, нема сили за ништо добро. Желба за добро има во мене, но не и сила да го извршам. ¹⁹ Не го правам тоа што е добро, како што би сакал, туку го правам она што не го сакам, она што е грешно. ²⁰ Но штом не го сакам она што го правам, не сум веќе јас тој што го прави тоа, туку гревот што живее во мене.

²¹ Сфатив дека по правило вака испаѓа, кога сакам да постапам добро, ми се наметнува грешното и тоа го правам. ²² Длабоко во себе јас му се восхитувам на Божјиот Закон, ²³ но во моето тело гледам еден друг закон, кој војува против Законот во мојот ум. Тој закон успева да ја добие битката и ме држи заробен од гревот, кој е тука, во моето тело. ²⁴ Сфатив дека сум наполно беспомошен! Кој ќе ме избави од ова тело што ме води во смрт!? ²⁵ Одговорот е: тоа ќе го стори Исус Христос, нашиот Господ. Неизмерно сум Му благодарен на Бог за тоа! Така, од една страна, со својот ум сакам да живеам според Божјиот Закон, а од друга страна, со мојата грешна природа, му робувам на законот на гревот.

Споредба со лозарите

- убијци (Мк. 12:1-12; Лк. 20:9-19) ³³ Исус продолжи да им зборува на свештеничките поглавари и на народните старешини: „Слушнете ја и оваа приказна. Си беше еднаш еден домаќин, кој насади лозје, го огради со плот, ископа јама за гмечење на грозјето и изгради чуварска кула. Потоа им го даде лозјето под наем на лозарите, а тој замина на пат. ³⁴ Кога дојде време за гроздобер, тој ги испрати своите слуги кај лозарите, за да му го донесат делот од бербата што му припаѓа како надомест. ³⁵ Но лозарите ги фатија слугите и едни претепаа, други убија, а некои каменуваа. ³⁶ Тогаш сопственикот повторно испрати слуги, овојпат во поголем број, но и со нив постапија на ист начин. ³⁷ Најпосле, сопственикот го испрати својот син, велејќи: ,Белки ќе имаат почит спрема син ми!‘ ³⁸ Но кога лозарите го видоа синот, си рекоа: ,Овој е наследникот! Ајде да го убиеме и да го присвоиме неговото наследство!‘ ³⁹ Го зграпчија, го исфрлија од лозјето и го убија. ⁴⁰ Што мислите, како ќе постапи со нив сопственикот на лозјето кога ќе дојде?“ - ги запраша Исус. ⁴¹ А тие Му одговорија: „Сигурно ќе ги погуби тие злосторници, а лозјето ќе им го даде под наем на други лозари, кои навреме ќе му го даваат плодот што му припаѓа.“

⁴² Исус им рече: „Зар не сте читале што вели Светото Писмо:

,Каменот што ѕидарите го отфрлија,

стана камен-темелник.

Тоа го направи Господ,

како прекрасна глетка пред нашите очи^[a]!‘“

⁴³ „Затоа“ - им рече Исус - „од вас ќе се одземе Божјото царство и ќе им се даде на луѓе кои донесуваат достоен плод.“

⁴⁴ („Кој ќе падне врз тој камен ќе се распарчи, а врз кого ќе падне тој камен - ќе го згмечи!“)^[b]

⁴⁵ Слушајќи ги Исусовите споредби, свештеничките поглавари и фарисеите^[c] сфатија дека се однесуваат на нив. ⁴⁶ Затоа, тие сакаа да Го уапсат, но се плашеа од народот, кој Го сметаше Исуса за пророк.