Book of Common Prayer

Охрабрување за нашата вера

12 Околу нас има толку многу сведоци! Затоа ние треба да го отфрлиме сето бреме што не задржува на патот, а особено гревот, што толку лесно може да не заведе. Истрајно треба да ја трчаме трката која Бог ни ја определи. ² Погледот треба да ни е вперен во Исус, зашто врз Него се темели нашата вера од почеток до крај. Тој го поднесе срамот кога беше распнат на крст, знаејќи дека Го очекува голема радост и сега седи на почесно^[a] место, веднаш до Бог. ³ Помислете само низ што се помина Исус и какви навреди од грешниците истрпе! Затоа и вие не потклекнувајте и не дозволувајте да бидете обесхрабрени! ⁴ Зашто, во вашата досегашна борба против гревот, се уште никој од вас не настрадал до смрт! ⁵ Зарем ги заборавивте предупредувачките зборови што ви ги упати Бог како на Свои деца:

„Чеда Мои, сфатете ги сериозно Божјите казнувања

и не обесхрабрувајте се кога Тој ве укорува, зашто,

⁶ Господ ги казнува оние што ги сака,

и ги укорува оние што ги прифатил како Свои чеда^[b].“

⁷ Издржете го строгото воспитување! Бог постапува со вас како со Свои чеда! Кој татко не го дисциплинира своето дете!? ⁸ Ако сте изземени од укорувањата на кои сите деца се подложни, тогаш не сте вистински чеда, туку незаконски деца! ⁹ Па и нашите земни татковци не укоруваа, па сепак ги почитувавме! Тогаш, колку повеќе треба да Му бидеме послушни на нашиот духовен Татко, за да живееме! ¹⁰ Нашите земни татковци не караа еден кус временски период, како што сметале дека е најдобро. А Бог не кара за наше добро, зашто сака и ние да бидеме свети, како што е и Тој. ¹¹ Ниедно укорување не е пријатно; тоа е дури болно во времето кога го примаме. Но подоцна, оние што се одгледани во дисциплина, ќе пожнеат плод на спокојство и праведен живот.

¹² Затоа,

„подигнете ги премалените раце и зацврстете ги треперливите колена^[c]!“

¹³ Чекорете по рамниот пат, за да не се онеспособат слабите и сакатите, туку напротив, да оздрават!

Да не отстапуваме од верата

¹⁴ Трудете се да живеете во мир со секого и да живеете свет живот, зашто без светост никој не ќе може да Го види Господа!

¹⁶ Потоа Исус се врати во Назарет, каде што беше пораснал и, како што имаше обичај, во саботата дојде во синагогата. Таму стана да чита од Светото Писмо. ¹⁷ Му ја подадоа книгата на пророкот Исаија, а Тој ја отвори на местото каде што е напишано^[a] следново:

¹⁸ „Врз Мене почива Духот на Господ,

зашто Тој Ме назначи^[b] да им ја донесам

Радосната вест на бедните,

¹⁹ да им навестам ослободување на заробените,

да им го вратам видот на слепите,

да ги ослободам угнетените,

да го прогласам времето на Господовата благонаклоност.“

²⁰ Потоа ја затвори книгата, му ја врати на служителот и седна. Погледите на сите присутни во синагогата беа вперени во Него, ²¹ па Тој им се обрати: „Делот од Светото Писмо што го чувте, се исполни денес.“

²² Тој остави силен впечаток кај сите и тие се восхитуваа на љубезните зборови што излегуваа од Неговата уста, па се прашуваа: „Зар Овој не е синот на Јосиф?“ ²³ Тој им рече: „Вие сигурно би ми ја цитирале поговорката: ,Докторе, исцели се самиот себе!‘, а потоа би барале од Мене да го направам и овде, каде што пораснав, она што сте слушнале дека го направив во Кафарнаум. ²⁴ Но вистина е дека ниту еден пророк не добива признание во своето место на живеење.

²⁵ Еве ја вистината: иако имаше многу гладни вдовици во Израел, во времето на пророкот Илија, кога три и пол години владееше суша по целата земја, ²⁶ сепак, Илија не беше испратен кај ниедна од Израел, туку кај една вдовица во Царфат^[c], во Сидонската земја. ²⁷ Имаше и многу лепрозни во Израел, во времето на пророкот Елиша, но ниту еден од нив не беше исцелен, туку само Нааман, кој беше од Сирија.“

²⁸ Кога присутните во синагогата го слушнаа тоа, многу се разлутија; ²⁹ па станаа и Го исфрлија Исуса од градот и Го однесоа на врвот од ридот на кој се наоѓаше градот, со намера да Го турнат во бездна. ³⁰ Но Тој успеа да се спровре низ толпата народ и си отиде.