Book of Common Prayer

Porządek przy Wieczerzy Pańskiej

¹⁷ Przechodząc do dalszych poleceń, nie pochwalam, że schodzicie się nie na lepsze, lecz na gorsze. ¹⁸ Przede wszystkim więc słyszę, że gdy się schodzicie jako kościół, powstają między wami podziały — i po części temu wierzę. ¹⁹ Prawdę mówiąc, nawet powinno dochodzić między wami do rozłamów, aby wyszło na jaw, kto wśród was prawdziwie wierzy.

²⁰ A zatem, gdy się schodzicie, to właściwie nie ma wśród was spożywania Wieczerzy Pańskiej. ²¹ Raczej każdy zabiera się do własnej wieczerzy, którą przed sobą kładzie, i skutek jest taki, że jeden jest głodny, a drugi pijany. ²² Czy nie macie domów, aby tam jeść i pić? Albo czy uważacie, że Kościołem Bożym można gardzić i upokarzać tych, którzy mają niewiele? Co mam wam powiedzieć? Pochwalić was? Nie, za to nie pochwalam!

²³ Ja bowiem przejąłem od Pana to, co też wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb, ²⁴ złożył dziękczynienie, złamał i oznajmił: To jest moje ciało za was wydane — to czyńcie na moją pamiątkę. ²⁵ Podobnie, gdy było po wieczerzy, wziął kielich i oświadczył: Ten kielich to Nowe Przymierze, w mojej krwi. To czyńcie, ilekroć pijecie — na moją pamiątkę. ²⁶ Gdyż ilekroć spożywacie ten chleb i pijecie z tego kielicha, ogłaszacie śmierć Pana, do czasu Jego przyjścia.

²⁷ Dlatego kto by jadł chleb i pił z kielicha Pańskiego niegodnie, winny będzie zlekceważenia ciała i krwi Pana. ²⁸ Niech więc każdy człowiek przyjrzy się sam sobie, a potem sięga po chleb i bierze do rąk kielich. ²⁹ Kto bowiem je i pije niegodnie,^[a] bez uszanowania dla ciała Pańskiego,^[b] je i pije wyrok na samego siebie. ³⁰ Dlatego jest między wami tylu chorych i słabych, a wielu pomarło.^{[c] 31} Bo gdybyśmy osądzali samych siebie, nie bylibyśmy sądzeni. ³² A tak, sądzeni przez Pana, jesteśmy karceni, aby wraz ze światem nie doznać potępienia.

³³ Dlatego, moi bracia, gdy się schodzicie na wspólny posiłek, czekajcie jedni na drugich. ³⁴ Jeśli ktoś jest głodny, niech się naje w domu, abyście się nie schodzili na własne potępienie. Co do pozostałych spraw — zarządzę, gdy przybędę.

Nakarmienie czterech tysięcy

8 W tych dniach, gdy znów tłum był wielki i nie mieli co jeść, przywołał uczniów i powiedział do nich: ² Bardzo mi żal tych ludzi, bo już trzy dni przebywają ze Mną, a nie mają co jeść. ³ Gdybym ich głodnych rozpuścił do domów, opadną z sił po drodze, bo niektórzy przybyli z daleka.

⁴ Jego uczniowie odpowiedzieli: Skąd tu na pustkowiu wziąć tyle chleba, żeby ich wszystkich nakarmić?

⁵ I zapytał: Ile macie bochenków?

Siedem — odparli.

⁶ Wtedy polecił zebranym rozłożyć się na ziemi, po czym wziął te siedem chlebów, podziękował Bogu, łamał i rozdawał swoim uczniom, a ci z kolei kładli chleb przed ludźmi. I tak rozdzielili go wśród zgromadzonych. ⁷ Mieli ponadto kilka rybek. Je też pobłogosławił i polecił rozdać.

⁸ Spożyli więc posiłek i nasycili się, a pozostawionymi kawałkami napełnili siedem koszy. ⁹ Tych, którzy jedli, było około czterech tysięcy. Jezus odprawił ich, ¹⁰ a następnie wsiadł do łodzi i wraz ze swoimi uczniami przybył w okolice Dalmanuty.