Book of Common Prayer

(บทเพลง บทสดุดีของอาสาฟ)

บรรพ 2^(A)

(ถึงหัวหน้านักร้อง มัสคิล^[a]ของบุตรโคราห์)

(ถึงหัวหน้านักร้อง บทสดุดีของบุตรโคราห์)

(คำอธิษฐานของดาวิด)

ยาโคบไปอียิปต์

46 ดังนั้นอิสราเอลจึงออกเดินทางพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติทั้งหมด เมื่อมาถึงเมืองเบเออร์เชบาเขาก็ถวายเครื่องบูชาแด่พระเจ้าของอิสอัคบิดาของเขา

² ในตอนกลางคืนพระเจ้าตรัสกับเขาทางนิมิตว่า “ยาโคบ! ยาโคบเอ๋ย!”

ยาโคบทูลว่า “ข้าพระองค์อยู่ที่นี่”

³ พระองค์ตรัสว่า “เราคือพระเจ้า พระเจ้าของบิดาเจ้า อย่ากลัวที่จะต้องลงไปอียิปต์ เพราะเราจะให้เจ้าเป็นชนชาติใหญ่ที่นั่น ⁴ เราจะลงไปอียิปต์กับเจ้า และเราจะนำเจ้ากลับมาอีกอย่างแน่นอน และเมื่อเจ้าตาย โยเซฟจะเป็นผู้ปิดตาเจ้า”

⁵ ยาโคบจึงตัดสินใจออกจากเมืองเบเออร์เชบา ลูกๆ ของอิสราเอลได้พายาโคบบิดาของพวกเขา พร้อมด้วยบุตรหลานและภรรยาของตน เดินทางมากับขบวนเกวียนซึ่งฟาโรห์ส่งมารับพวกเขา ⁶ ดังนั้นยาโคบและลูกหลานของเขาเดินทางมายังอียิปต์ พร้อมทั้งฝูงสัตว์และทรัพย์สมบัติที่หาได้ในแผ่นดินคานาอัน ⁷ ยาโคบพาลูกหลานทั้งหมดของเขามายังอียิปต์ คือบุตรชายบุตรสาวและหลานชายหลานสาว

²⁸ ยาโคบส่งยูดาห์ล่วงหน้าไปหาโยเซฟเพื่อถามทางไปยังโกเชน เมื่อพวกเขามาถึงดินแดนโกเชน ²⁹ โยเซฟก็เตรียมรถม้าศึกและขึ้นไปยังโกเชนเพื่อพบบิดา ทันทีที่โยเซฟพบบิดา เขาก็โผเข้ากอดบิดาและร้องไห้เป็นเวลานาน

³⁰ อิสราเอลพูดกับโยเซฟว่า “บัดนี้ถ้าเราจะตาย เราก็ตายตาหลับ เพราะเราได้เห็นกับตาว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่”

³¹ โยเซฟจึงบอกพวกพี่น้องและคนในครัวเรือนของบิดาว่า “เราจะขึ้นไปทูลฟาโรห์ว่า ‘บรรดาพี่น้องและคนในครัวเรือนของบิดาของข้าพระบาทที่อาศัยอยู่ในคานาอันได้มาหาข้าพระบาท ³² พวกเขาเป็นคนเลี้ยงแกะ พวกเขาเฝ้าดูแลฝูงสัตว์ และได้นำฝูงแพะแกะ ฝูงสัตว์ และข้าวของทุกอย่างมาด้วย’ ³³ เมื่อฟาโรห์ทรงเรียกพวกท่านเข้าเฝ้าและรับสั่งถามว่า ‘พวกเจ้ามีอาชีพอะไร?’ ³⁴ พวกท่านควรตอบว่า ‘ผู้รับใช้ของฝ่าพระบาทเลี้ยงดูฝูงสัตว์มาตั้งแต่เด็กๆ ตามอย่างบรรพบุรุษของเรา’ แล้วพวกท่านจะได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ในดินแดนโกเชนนี้ เพราะชาวอียิปต์รังเกียจคนเลี้ยงแกะ”

สิทธิของอัครทูต

9 ข้าพเจ้าไม่มีเสรีภาพหรือ? ข้าพเจ้าไม่เป็นอัครทูตหรือ? ข้าพเจ้าไม่ได้เห็นพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าของเราหรือ? พวกท่านไม่ใช่ผลงานของข้าพเจ้าในองค์พระผู้เป็นเจ้าหรือ? ² แม้ข้าพเจ้าอาจไม่ใช่อัครทูตสำหรับคนอื่น แต่ข้าพเจ้าเป็นอัครทูตสำหรับท่านทั้งหลายอย่างแน่นอน! เพราะท่านคือตราแห่งความเป็นอัครทูตของข้าพเจ้าในองค์พระผู้เป็นเจ้า

³ หากใครมาพิพากษาข้าพเจ้า ข้อแก้ต่างของข้าพเจ้ามีดังนี้ ⁴ พวกเราไม่มีสิทธิ์กินดื่มหรือ? ⁵ พวกเราไม่มีสิทธิ์พาภรรยาซึ่งเป็นผู้เชื่อไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนที่อัครทูตอื่นๆ กับน้องๆ ขององค์พระผู้เป็นเจ้าและเคฟาส^[a] ทำหรือ? ⁶ หรือมีแต่ข้าพเจ้ากับบารนาบัสเท่านั้นที่ต้องทำงานหาเลี้ยงชีพ?

⁷ ใครบ้างที่เป็นทหารโดยเสียค่าใช้จ่ายเอง? ใครบ้างปลูกองุ่นและไม่ได้กินผลองุ่นจากสวนนั้น? ใครบ้างเลี้ยงปศุสัตว์และไม่ได้กินนม? ⁸ ข้าพเจ้าพูดเช่นนี้ตามทัศนะของมนุษย์เท่านั้นหรือ? บทบัญญัติไม่ได้กล่าวไว้อย่างเดียวกันหรือ? ⁹ เพราะธรรมบัญญัติของโมเสสเขียนไว้ว่า “อย่าเอาตะกร้อครอบปากวัวซึ่งนวดข้าวอยู่”^[b] พระเจ้าทรงห่วงใยแต่วัวเท่านั้นหรอกหรือ? ¹⁰ แน่นอนพระองค์ตรัสเช่นนี้ก็เพื่อเราไม่ใช่หรือ? ถูกแล้วข้อนี้เขียนขึ้นเพื่อเราทั้งหลาย เพราะเมื่อคนไถนาและนวดข้าว พวกเขาย่อมทำหน้าที่โดยหวังจะได้รับส่วนแบ่งตอนเก็บเกี่ยว ¹¹ หากเราได้หว่านเมล็ดฝ่ายจิตวิญญาณในหมู่พวกท่าน จะเกินไปหรือถ้าเราจะเก็บเกี่ยววัตถุจากพวกท่านบ้าง? ¹² ถ้าคนอื่นๆ ยังมีสิทธิ์ได้รับการสนับสนุนจากท่าน เราก็ควรจะได้รับมากยิ่งกว่าไม่ใช่หรือ?

แต่เราก็ไม่ได้ใช้สิทธิ์นี้เลย ในทางตรงกันข้ามเราสู้ทนทุกอย่างเพื่อไม่ให้เป็นอุปสรรคขัดขวางข่าวประเสริฐเรื่องพระคริสต์ได้ ¹³ ท่านไม่รู้หรือว่าผู้ที่ทำงานในพระวิหารก็ได้รับอาหารของตนจากพระวิหาร และผู้ซึ่งปรนนิบัติอยู่ที่แท่นบูชาก็รับส่วนแบ่งจากเครื่องบูชาบนแท่น? ¹⁴ เช่นกันองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงบัญชาไว้ว่าผู้ที่ประกาศข่าวประเสริฐควรได้รับปัจจัยเลี้ยงชีพจากข่าวประเสริฐ

¹⁵ แต่ข้าพเจ้าไม่เคยใช้สิทธิ์ใดๆ เหล่านี้เลย และที่ข้าพเจ้าเขียนมานี้ ข้าพเจ้าก็ไม่ได้หวังให้ท่านทำเช่นนั้นแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้ายอมตายเสียดีกว่าให้ใครมาพรากสิ่งเชิดหน้าชูตาข้อนี้ไป

พระเยซูทรงเลี้ยงคนห้าพันคน^(A)

³⁰ ฝ่ายอัครทูตมาเข้าเฝ้าพระเยซูและทูลรายงานสิ่งทั้งปวงที่พวกเขาได้ทำและสั่งสอน ³¹ เนื่องจากขณะนั้นมีผู้คนไปๆ มาๆ กันแน่นขนัดจนพวกเขาไม่มีโอกาสที่จะรับประทานอาหาร พระองค์จึงตรัสกับเหล่าสาวกว่า “ท่านทั้งหลายจงตามเราไปหาที่สงบพักกันสักหน่อยเถิด”

³² ดังนั้นพระองค์กับเหล่าสาวกจึงลงเรือไปยังที่สงบเงียบ ³³ แต่หลายคนเห็นพวกเขาก็จำได้และพากันวิ่งจากเมืองต่างๆ ไปถึงที่นั่นก่อน ³⁴ เมื่อพระเยซูทรงขึ้นจากเรือและเห็นคนหมู่ใหญ่ก็ทรงสงสารเพราะพวกเขาเป็นเหมือนแกะที่ไม่มีคนเลี้ยง ดังนั้นพระองค์จึงทรงเริ่มสั่งสอนเขาหลายเรื่อง

³⁵ พอตกเย็นเหล่าสาวกจึงมาทูลว่า “ที่นี่ห่างไกลนักและตกเย็นแล้ว ³⁶ ขอทรงให้ประชาชนเหล่านี้ไปเสียเถิดเพื่อเขาจะได้ซื้อหาอาหารกินกันเองตามหมู่บ้านรอบๆ”

³⁷ แต่พระองค์ตรัสตอบว่า “พวกท่านจงเลี้ยงพวกเขาเถิด”

เหล่าสาวกทูลว่า “นี่ต้องใช้เงินเท่ากับค่าจ้างคนงานคนหนึ่งถึงแปดเดือน^[a]ทีเดียว! เราต้องใช้เงินมากขนาดนั้นไปซื้อหาอาหารมาให้เขากินหรือ?”

³⁸ พระองค์ตรัสถามว่า “พวกท่านมีขนมปังกี่ก้อน? ไปดูซิ”

เมื่อรู้แล้วพวกเขาจึงกลับมาทูลว่า “มีขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัว”

³⁹ แล้วพระเยซูตรัสสั่งสาวกให้ไปบอกประชาชนให้นั่งกันเป็นกลุ่มบนพื้นหญ้าเขียวขจี ⁴⁰ พวกเขาก็นั่งเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละร้อยคนบ้าง ห้าสิบคนบ้าง ⁴¹ พระเยซูทรงรับขนมปังห้าก้อนและปลาสองตัวนั้นมา ทรงเงยพระพักตร์ขึ้นมองฟ้าสวรรค์แล้วขอบพระคุณพระเจ้าและหักขนมปังส่งให้เหล่าสาวก พวกเขาก็แจกจ่ายให้ประชาชน พระองค์ยังทรงแบ่งปลาสองตัวให้คนทั้งปวงโดยทั่วกันด้วย ⁴² พวกเขาทุกคนได้กินอิ่มหนำ ⁴³ เหล่าสาวกเก็บเศษขนมปังและปลาที่เหลือได้สิบสองตะกร้าเต็ม ⁴⁴ จำนวนผู้ชายที่รับประทานอาหารนั้นมีห้าพันคน

พระเยซูทรงดำเนินบนน้ำ^(B)

⁴⁵ แล้วพระเยซูทรงให้เหล่าสาวกลงเรือข้ามฟากล่วงหน้าไปยังเมืองเบธไซดาทันทีขณะที่พระองค์ทรงรอส่งฝูงชน ⁴⁶ หลังจากแยกจากพวกเขาแล้วพระองค์เสด็จขึ้นภูเขาเพื่ออธิษฐาน