Book of Common Prayer

Wezwanie do wzajemnej miłości

⁷ Drodzy, kochajmy się nawzajem, gdyż miłość jest z Boga. Każdy, kto kocha, narodził się z Boga i zna Go. ⁸ Kto nie kocha, nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością.

⁹ W tym uwidoczniła się miłość Boga do nas, że Bóg posłał na świat swojego Jedynego^[a] Syna, abyśmy przez Niego mogli zyskać życie. ¹⁰ W tym wyraziła się miłość, że nie my pokochaliśmy Boga, ale że On nas pokochał i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.

¹¹ Drodzy, skoro Bóg nas tak ukochał, to i my powinniśmy kochać się wzajemnie. ¹² Boga nikt nigdy nie widział. Jeśli jednak kochamy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i Jego miłość osiągnęła w nas doskonałość.

¹³ Po tym poznajemy, że trwamy w Nim, a On w nas, że udzielił nam ze swojego Ducha. ¹⁴ My natomiast zobaczyliśmy i teraz o tym świadczymy, że Ojciec posłał Syna jako Zbawcę świata. ¹⁵ Ktokolwiek przyzna, że Jezus jest Synem Boga, w tym trwa Bóg, a on w Bogu. ¹⁶ I my poznaliśmy tę miłość, którą darzy nas Bóg, i zaufaliśmy jej.

Bóg jest miłością. Kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg w nim. ¹⁷ W tym właśnie miłość osiągnęła względem nas doskonałość. Dzięki temu możemy ufnie i z odwagą wystąpić w dniu sądu, żyjemy bowiem w tym świecie jako Jemu podobni.

¹⁸ W miłości nie ma lęku. Doskonała miłość go usuwa. Lęk bowiem łączy się z karą. Ten więc, kto się boi, wciąż nie jest doskonały w miłości. ¹⁹ Nasza miłość bierze się stąd, że On pierwszy nas nią obdarzył.

²⁰ Kto twierdzi, że kocha Boga, a jednocześnie nienawidzi swego brata — kłamie. Bo kto nie kocha brata, którego widzi, nie może kochać Boga, którego nigdy nie zobaczył. ²¹ Mamy też od Niego przykazanie, aby ten, kto kocha Boga, kochał też swojego brata.

³⁰ Jezus natomiast jeszcze nie wszedł do miasteczka, lecz był w tym miejscu, gdzie Go spotkała Marta. ³¹ Żydzi więc, którzy byli z Marią i pocieszali ją, widząc, że się poderwała i wyszła, ruszyli za nią pewni, że idzie do grobu, aby tam płakać. ³² Gdy Maria dotarła tam, gdzie był Jezus, i zobaczyła Go, upadła Mu do nóg ze słowami: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.

³³ Jezus, widząc jej łzy oraz łzy Żydów, którzy z nią przyszli, westchnął głęboko ³⁴ i zapytał: Gdzie go położyliście?

Chodź i zobacz, Panie — odpowiedzieli. ³⁵ Jezus zapłakał. ³⁶ A Żydzi zaczęli komentować: Patrzcie, jak go kochał. ³⁷ Byli i tacy, którzy mówili: Czy ktoś, kto otworzył niewidomemu oczy, nie mógł sprawić, aby ten nie umarł?

³⁸ Jezus znów westchnął głęboko i udał się do grobu. Grobem była grota. Wejście zamykał kamień. ³⁹ Jezus polecił: Usuńcie ten kamień!

Wtedy odezwała się Marta, siostra zmarłego: Panie! Będzie czuć, bo to jest czwarty dzień.

⁴⁰ Jezus zwrócił się do niej: Czy ci nie powiedziałem, że jeśli uwierzysz, zobaczysz chwałę Boga? ⁴¹ Usunęli więc kamień. Jezus natomiast wzniósł oczy w górę i powiedział: Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś. ⁴² Ja wiem, że Mnie zawsze wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na tłoczących się wokół mnie ludzi. Chcę, by uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś. ⁴³ Po tych słowach zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź! ⁴⁴ I umarły wyszedł. Jego nogi i ręce powiązane były pasami płótna, a twarz owinięta chustą. Jezus zwrócił się do przybyłych: Rozwiążcie go i pozwólcie mu odejść.