Book of Common Prayer

⁹ Gdy dym jego pożogi zobaczą królowie ziemi, wówczas zapłaczą nad nim i uderzą się w pierś. Oni bowiem uprawiali z nim nierząd i rozkoszowali się jego przepychem. ¹⁰ Stojąc z dala, przerażeni jego męką, zawołają:

¹¹ Zapłaczą też ziemscy kupcy. Dotknie ich ból, bo już nikt nie kupi ich towaru: ¹² złota, srebra, drogich kamieni, pereł, bisioru, purpury, jedwabiu, szkarłatu, drzewa tujowego, kości słoniowej, sprzętów z najdroższego drewna, z miedzi, żelaza i marmuru; ¹³ nikt nie kupi już cynamonu, korzeni, pachnidła, mirry, kadzidła, wina, oliwy, najlepszej mąki, pszenicy, bydła, owiec, koni, wozów, ciał ani dusz ludzkich.

¹⁵ Kupcy tych towarów, którzy wzbogacili się na nim, przystanęli w oddali. Przerażeni jego męką, z płaczem i żalem ¹⁶ mówili:

Każdy sternik, każdy żeglarz płynący opodal, marynarze i wszyscy żyjący z pracy na morzu, przystanęli z dala ¹⁸ i patrząc na dym jego pożogi, zawołali: Z czym porównać to ogromne miasto? ¹⁹ Potem rzucali proch na swoje głowy. Krzyczeli przy tym z płaczem i rozpaczą:

Kananejka i uzdrowienie jej córki

²¹ Jezus wyszedł stamtąd i udał się w strony Tyru i Sydonu. ²² Wówczas pewna Kananejka przyszła z tamtych okolic i zaczęła Go głośno prosić: Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną! Mam córkę. Demon straszliwie ją dręczy.

²³ Lecz Jezus nie odpowiedział jej ani słowem. Wtedy podeszli Jego uczniowie. Odeślij ją^[a] — przekonywali — bo wciąż woła za nami.

²⁴ A On odpowiedział: Jestem posłany tylko do owiec, które zaginęły z domu Izraela.

²⁵ Lecz kobieta podeszła, pokłoniła Mu się i poprosiła: Panie, pomóż mi!

²⁶ Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom — odpowiedział — i rzucać szczeniętom.

²⁷ Tak, Panie — odparła kobieta — ale i szczenięta jadają okruchy, które spadają ze stołu ich panów.

²⁸ Wtedy Jezus zwrócił się do niej: O, kobieto, wielka jest twoja wiara! Niech ci się stanie, jak chcesz. I od tej chwili jej córka była już zdrowa.