Book of Common Prayer

¹⁷ Z Miletu natomiast posłał do Efezu wiadomość i wezwał do siebie starszych kościoła.

¹⁸ Gdy starsi stawili się u Pawła, on zwrócił się do nich: Wy wiecie, jak żyłem wśród was przez cały czas, od pierwszego dnia mojego pobytu w Azji. ¹⁹ Służyłem Panu z całą pokorą, wśród łez i prób, które spotykały mnie ze strony spiskujących Żydów. ²⁰ Wiecie, że w żaden sposób nie przemilczałem niczego, co pożyteczne. Przeciwnie, przekazywałem wam to i pouczałem o tym publicznie i po domach. ²¹ Na podstawie świadectw wzywałem Żydów i Greków do opamiętania się przed Bogiem i do wiary w naszego Pana Jezusa.

²² A teraz ja, zobowiązany w Duchu,^[a] idę do Jerozolimy, niepewny, co mnie tam spotka. ²³ Wiem tylko — co mi zresztą Duch Święty w każdym mieście poświadcza — że czekają mnie więzy i ucisk. ²⁴ Nie przywiązuję jednak wagi do mojego życia.^[b] Zależy mi tylko na tym, aby dokończyć biegu oraz wykonać zadanie, zlecone przez Pana Jezusa, to znaczy służyć świadectwem dobrej nowinie o łasce Bożej.

²⁵ A oto teraz wiem, że już więcej nie zobaczycie mojego oblicza — wy wszyscy, wśród których chodziłem, ogłaszając Królestwo. ²⁶ Dlatego oświadczam wam w dniu dzisiejszym, że nie ponoszę winy za czyjąkolwiek krew, ²⁷ ponieważ nie uchylałem się od głoszenia wam całego planu Boga.

²⁸ Uważajcie na samych siebie i na całą trzodę, w której was Duch Święty ustanowił przełożonymi. Dbajcie o to, aby paść kościół Boga, który sobie nabył własną krwią. ²⁹ Ja wiem, że po moim odejściu wejdą między was drapieżne wilki, które nie będą oszczędzać stada. ³⁰ Również spomiędzy was samych powstaną ludzie, mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów. ³¹ Dlatego bądźcie czujni! Pamiętajcie, że przez trzy lata, dniem i nocą, nie przestawałem ze łzami napominać każdego z was.

³² A teraz powierzam was Bogu oraz Słowu Jego łaski. Ono jest zdolne was budować i zapewnić dziedzictwo między tymi wszystkimi, którzy dostąpili uświęcenia.

³³ Nie pożądałem srebra ani złota, ani niczyjej szaty. ³⁴ Sami wiecie, że te ręce służyły potrzebom moim oraz tych, którzy byli ze mną. ³⁵ Przez to wszystko pokazałem wam, że w ten sposób pracując, trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który sam powiedział: Więcej szczęścia jest w dawaniu niż w braniu.

³⁶ A gdy skończył mówić, zgiął wraz z nimi wszystkimi kolana i modlił się. ³⁷ Nikt też nie mógł powstrzymać łez. Wszyscy rzucali się Pawłowi na szyję i całowali go. ³⁸ Każdy odczuwał ból szczególnie z powodu tych słów, że już nigdy nie zobaczą jego oblicza. Potem odprowadzili go na statek.

⁴² A kto by przyczynił się do upadku jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, lepiej by mu było, gdyby mu u szyi zawiesić kamień młyński^[a] i utopić w morzu. ⁴³ Jeśli więc twoja ręka przywodzi cię do upadku, odetnij ją. Lepiej jest dla ciebie kalekim wkroczyć w życie, niż mieć dwoje rąk i trafić do miejsca wiecznej kary, w ogień nieugaszony, ⁴⁴ gdzie robak dręczyć nie ustaje, a ogień nie gaśnie.^{[b] 45} Również jeśli twoja stopa przywodzi cię do upadku, odetnij ją. Lepiej jest dla ciebie kulawym wejść do życia, niż mieć dwie stopy i być wrzuconym do miejsca wiecznej kary, ⁴⁶ gdzie robak dręczyć nie ustaje, a ogień nie gaśnie.^{[c] 47} Podobnie jeśli twoje oko przywodzi cię do upadku, wyłup je. Lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do Królestwa Bożego, niż mieć dwoje oczu i być wrzuconym do miejsca wiecznej kary, ⁴⁸ gdzie robak dręczyć nie ustaje, a ogień nie gaśnie.

⁴⁹ Każdy bowiem ogniem będzie posolony. ⁵⁰ Dobra jest sól, gdyby jednak straciła smak, czym można by go przywrócić? Miejcie sól w samych sobie i zachowujcie pokój między sobą.