Book of Common Prayer

Plany odwiedzin

¹² W tym wszystkim naszą chlubą było świadectwo naszego sumienia. Potwierdzało nam ono, że w stosunkach z ludźmi, a szczególnie z wami, postępowaliśmy z właściwą Bogu prostotą i szczerością — nie jako po ludzku mądrzy, lecz jako polegający na Jego łasce. ¹³ Bo w tym, co piszemy, nie ma nic oprócz tego, co czytacie i rozumiecie, a mam nadzieję, że całkowicie zrozumiecie. ¹⁴ Znacie nas przecież przynajmniej po części, więc wiecie, że w dniu przyjścia naszego Pana Jezusa będziemy waszą chlubą, podobnie jak wy naszą.

¹⁵ Z takim przeświadczeniem postanowiłem już wcześniej przybyć do was. Pragnąłem, abyście powtórnie dostąpili łaski. ¹⁶ Planowałem udać się od was do Macedonii, a potem, z Macedonii, znów do was wrócić, licząc, że mnie wyprawicie dalej do Judei.

¹⁷ Czy ten plan był wyrazem lekkomyślności? Albo czy planując, robię to czysto po ludzku, tak że moje tak jest tyle warte, co nie? ¹⁸ Bóg jest wierny. To za Jego sprawą to, co wam mówimy, nie jest tak i zarazem nie. ¹⁹ Syn Boży, Jezus Chrystus, którego wśród was głosiliśmy — ja, Sylwan^[a] i Tymoteusz — nie był jednocześnie tak i nie. W Nim dokonało się tylko tak. ²⁰ Wszystkie Boże obietnice mają w nim swoje tak! Dlatego też przez Niego możemy potwierdzać: tak, niech się stanie^[b] — dla chwały Boga.

²¹ On jest Tym, który nas, oraz was, utwierdza w Chrystusie i który udzielił nam namaszczenia. ²² On też wycisnął na nas pieczęć i, jako zadatek, dał nam do serc swego Ducha.

Przypowieść o zgubionej owcy

15 Garnęli się do Niego wszyscy celnicy i inni grzesznicy, aby Go słuchać. ² Faryzeusze natomiast oraz znawcy Prawa szemrali z tego powodu i mówili: Ten człowiek przyjmuje grzeszników i jada z nimi.

³ Wówczas Jezus opowiedział im taką przypowieść: ⁴ Kto z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną, nie zostawia na pustkowiu dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie szuka zgubionej, aż ją znajdzie? ⁵ Gdy zaś znajdzie, z radością wkłada ją sobie na ramiona, ⁶ wraca do domu, zwołuje przyjaciół oraz sąsiadów i mówi: Cieszcie się ze mną, gdyż odnalazłem moją zgubioną owcę! ⁷ Mówię wam: Podobnie w niebie większa będzie radość z jednego skruszonego grzesznika, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują opamiętania.

Przypowieść o zgubionej monecie

⁸ Albo która kobieta, gdy zgubi jedną ze swoich dziesięciu srebrnych albo złotych monet, nie zapala lampy, nie wymiata domu i nie szuka starannie — aż znajdzie? ⁹ Kiedy zaś znajdzie, zwołuje przyjaciółki, sąsiadki i mówi: Cieszcie się ze mną! Znalazłam monetę, którą zgubiłam! ¹⁰ Mówię wam, podobnie anioły Boże ogarnia radość z powodu jednego skruszonego grzesznika.