Book of Common Prayer
16 Oratio David. Exaudi, Domine, justitiam meam; intende deprecationem meam. Auribus percipe orationem meam, non in labiis dolosis.
2 De vultu tuo judicium meum prodeat; oculi tui videant aequitates.
3 Probasti cor meum, et visitasti nocte; igne me examinasti, et non est inventa in me iniquitas.
4 Ut non loquatur os meum opera hominum: propter verba labiorum tuorum, ego custodivi vias duras.
5 Perfice gressus meos in semitis tuis, ut non moveantur vestigia mea.
6 Ego clamavi, quoniam exaudisti me, Deus; inclina aurem tuam mihi, et exaudi verba mea.
7 Mirifica misericordias tuas, qui salvos facis sperantes in te.
8 A resistentibus dexterae tuae custodi me ut pupillam oculi. Sub umbra alarum tuarum protege me
9 a facie impiorum qui me afflixerunt. Inimici mei animam meam circumdederunt;
10 adipem suum concluserunt: os eorum locutum est superbiam.
11 Projicientes me nunc circumdederunt me; oculos suos statuerunt declinare in terram.
12 Susceperunt me sicut leo paratus ad praedam, et sicut catulus leonis habitans in abditis.
13 Exsurge, Domine: praeveni eum, et supplanta eum: eripe animam meam ab impio; frameam tuam
14 ab inimicis manus tuae. Domine, a paucis de terra divide eos in vita eorum; de absconditis tuis adimpletus est venter eorum. Saturati sunt filiis, et dimiserunt reliquias suas parvulis suis.
15 Ego autem in justitia apparebo conspectui tuo; satiabor cum apparuerit gloria tua.
17 In finem. Puero Domini David, qui locutus est Domino verba cantici hujus, in die qua eripuit eum Dominus de manu omnium inimicorum ejus, et de manu Saul, et dixit:
2 Diligam te, Domine, fortitudo mea.
3 Dominus firmamentum meum, et refugium meum, et liberator meus. Deus meus adjutor meus, et sperabo in eum; protector meus, et cornu salutis meae, et susceptor meus.
4 Laudans invocabo Dominum, et ab inimicis meis salvus ero.
5 Circumdederunt me dolores mortis, et torrentes iniquitatis conturbaverunt me.
6 Dolores inferni circumdederunt me; praeoccupaverunt me laquei mortis.
7 In tribulatione mea invocavi Dominum, et ad Deum meum clamavi: et exaudivit de templo sancto suo vocem meam; et clamor meus in conspectu ejus introivit in aures ejus.
8 Commota est, et contremuit terra; fundamenta montium conturbata sunt, et commota sunt: quoniam iratus est eis.
9 Ascendit fumus in ira ejus, et ignis a facie ejus exarsit; carbones succensi sunt ab eo.
10 Inclinavit caelos, et descendit, et caligo sub pedibus ejus.
11 Et ascendit super cherubim, et volavit; volavit super pennas ventorum.
12 Et posuit tenebras latibulum suum; in circuitu ejus tabernaculum ejus, tenebrosa aqua in nubibus aeris.
13 Prae fulgore in conspectu ejus nubes transierunt; grando et carbones ignis.
14 Et intonuit de caelo Dominus, et Altissimus dedit vocem suam: grando et carbones ignis.
15 Et misit sagittas suas, et dissipavit eos; fulgura multiplicavit, et conturbavit eos.
16 Et apparuerunt fontes aquarum, et revelata sunt fundamenta orbis terrarum, ab increpatione tua, Domine, ab inspiratione spiritus irae tuae.
17 Misit de summo, et accepit me; et assumpsit me de aquis multis.
18 Eripuit me de inimicis meis fortissimis, et ab his qui oderunt me. Quoniam confortati sunt super me;
19 praevenerunt me in die afflictionis meae: et factus est Dominus protector meus.
20 Et eduxit me in latitudinem; salvum me fecit, quoniam voluit me,
21 et retribuet mihi Dominus secundum justitiam meam, et secundum puritatem manuum mearum retribuet mihi:
22 quia custodivi vias Domini, nec impie gessi a Deo meo;
23 quoniam omnia judicia ejus in conspectu meo, et justitias ejus non repuli a me.
24 Et ero immaculatus cum eo; et observabo me ab iniquitate mea.
25 Et retribuet mihi Dominus secundum justitiam meam, et secundum puritatem manuum mearum in conspectu oculorum ejus.
26 Cum sancto sanctus eris, et cum viro innocente innocens eris,
27 et cum electo electus eris, et cum perverso perverteris.
28 Quoniam tu populum humilem salvum facies, et oculos superborum humiliabis.
29 Quoniam tu illuminas lucernam meam, Domine; Deus meus, illumina tenebras meas.
30 Quoniam in te eripiar a tentatione; et in Deo meo transgrediar murum.
31 Deus meus, impolluta via ejus; eloquia Domini igne examinata: protector est omnium sperantium in se.
32 Quoniam quis deus praeter Dominum? aut quis deus praeter Deum nostrum?
33 Deus qui praecinxit me virtute, et posuit immaculatam viam meam;
34 qui perfecit pedes meos tamquam cervorum, et super excelsa statuens me;
35 qui docet manus meas ad praelium. Et posuisti, ut arcum aereum, brachia mea,
36 et dedisti mihi protectionem salutis tuae: et dextera tua suscepit me, et disciplina tua correxit me in finem, et disciplina tua ipsa me docebit.
37 Dilatasti gressus meos subtus me, et non sunt infirmata vestigia mea.
38 Persequar inimicos meos, et comprehendam illos; et non convertar donec deficiant.
39 Confringam illos, nec poterunt stare; cadent subtus pedes meos.
40 Et praecinxisti me virtute ad bellum, et supplantasti insurgentes in me subtus me.
41 Et inimicos meos dedisti mihi dorsum, et odientes me disperdidisti.
42 Clamaverunt, nec erat qui salvos faceret; ad Dominum, nec exaudivit eos.
43 Et comminuam eos ut pulverem ante faciem venti; ut lutum platearum delebo eos.
44 Eripies me de contradictionibus populi; constitues me in caput gentium.
45 Populus quem non cognovi servivit mihi; in auditu auris obedivit mihi.
46 Filii alieni mentiti sunt mihi, filii alieni inveterati sunt, et claudicaverunt a semitis suis.
47 Vivit Dominus, et benedictus Deus meus, et exaltetur Deus salutis meae.
48 Deus qui das vindictas mihi, et subdis populos sub me; liberator meus de inimicis meis iracundis.
49 Et ab insurgentibus in me exaltabis me; a viro iniquo eripies me.
50 Propterea confitebor tibi in nationibus, Domine, et nomini tuo psalmum dicam;
51 magnificans salutes regis ejus, et faciens misericordiam christo suo David, et semini ejus usque in saeculum.
22 Psalmus David. Dominus regit me, et nihil mihi deerit:
2 in loco pascuae, ibi me collocavit. Super aquam refectionis educavit me;
3 animam meam convertit. Deduxit me super semitas justitiae propter nomen suum.
4 Nam etsi ambulavero in medio umbrae mortis, non timebo mala, quoniam tu mecum es. Virga tua, et baculus tuus, ipsa me consolata sunt.
5 Parasti in conspectu meo mensam adversus eos qui tribulant me; impinguasti in oleo caput meum: et calix meus inebrians, quam praeclarus est!
6 Et misericordia tua subsequetur me omnibus diebus vitae meae; et ut inhabitem in domo Domini in longitudinem dierum.
4 Ascendit ergo Booz ad portam, et sedit ibi. Cumque vidisset propinquum praeterire, de quo prius sermo habitus est, dixit ad eum: Declina paulisper, et sede hic: vocans eum nomine suo. Qui divertit, et sedit.
2 Tollens autem Booz decem viros de senioribus civitatis, dixit ad eos: Sedete hic.
3 Quibus sedentibus, locutus est ad propinquum: Partem agri fratris nostri Elimelech vendet Noemi, quae reversa est de regione Moabitide:
4 quod audire te volui, et tibi dicere coram cunctis sedentibus, et majoribus natu de populo meo. Si vis possidere jure propinquitatis, eme, et posside: sin autem displicet tibi, hoc ipsum indica mihi, ut sciam quid facere debeam: nullus enim est propinquus, excepto te, qui prior es, et me, qui secundus sum. At ille respondit: Ego agrum emam.
5 Cui dixit Booz: Quando emeris agrum de manu mulieris, Ruth quoque Moabitidem, quae uxor defuncti fuit, debes accipere: ut suscites nomen propinqui tui in haereditate sua.
6 Qui respondit: Cedo juri propinquitatis: neque enim posteritatem familiae meae delere debeo: tu meo utere privilegio, quo me libenter carere profiteor.
7 Hic autem erat mos antiquitus in Israel inter propinquos, ut siquando alter alteri suo juri cedebat, ut esset firma concessio, solvebat homo calceamentum suum, et dabat proximo suo: hoc erat testimonium cessionis in Israel.
8 Dixit ergo propinquo suo Booz: Tolle calceamentum tuum. Quod statim solvit de pede suo.
9 At ille majoribus natu, et universo populo: Testes vos, inquit, estis hodie, quod possederim omnis quae fuerunt Elimelech, et Chelion, et Mahalon, tradente Noemi;
10 et Ruth Moabitidem, uxorem Mahalon, in conjugium sumpserim, ut suscitem nomen defuncti in haereditate sua, ne vocabulum ejus de familia sua ac fratribus et populo deleatur. Vos, inquam, hujus rei testes estis.
11 Respondit omnis populus, qui erat in porta, et majores natu: Nos testes sumus: faciat Dominus hanc mulierem, quae ingreditur domum tuam, sicut Rachel et Liam, quae aedificaverunt domum Israel: ut sit exemplum virtutis in Ephratha, et habeat celebre nomen in Bethlehem:
12 fiatque domus tua sicut domus Phares, quem Thamar peperit Judae, de semine quod tibi dederit Dominus ex hac puella.
13 Tulit itaque Booz Ruth, et accepit uxorem: ingressusque est ad eam, et dedit illi Dominus ut conciperet, et pareret filium.
14 Dixeruntque mulieres ad Noemi: Benedictus Dominus, qui non est passus ut deficeret successor familiae tuae, et vocaretur nomen ejus in Israel:
15 et habeas qui consoletur animam tuam, et enutriat senectutem: de nuru enim tua natus est, quae te diligit, et multo tibi melior est, quam si septem haberes filios.
16 Susceptumque Noemi puerum posuit in sinu suo, et nutricis ac gerulae fungebatur officio.
17 Vicinae autem mulieris congratulantes ei, et dicentes: Natus est filius Noemi: vocaverunt nomen ejus Obed: hic est pater Isai, patris David.
17 Qui bene praesunt presbyteri, duplici honore digni habeantur: maxime qui laborant in verbo et doctrina.
18 Dicit enim Scriptura: Non alligabis os bovi trituranti. Et: Dignus est operarius mercede sua.
19 Adversus presbyterum accusationem noli recipere, nisi sub duobus aut tribus testibus.
20 Peccantes coram omnibus argue: ut et ceteri timorem habeant.
21 Testor coram Deo et Christo Jesu, et electis angelis, ut haec custodias sine praejudicio, nihil faciens in alteram partem declinando.
22 Manus cito nemini imposueris, neque communicaveris peccatis alienis. Teipsum castum custodi.
23 Noli adhuc aquam bibere, sed modico vino utere propter stomachum tuum, et frequentes tuas infirmitates.
24 Quorumdam hominum peccata manifesta sunt, praecedentia ad judicium: quosdam autem et subsequuntur.
25 Similiter et facta bona, manifesta sunt: et quae aliter se habent, abscondi non possunt.
14 Et factum est cum intraret Jesus in domum cujusdam principis pharisaeorum sabbato manducare panem, et ipsi observabant eum.
2 Et ecce homo quidam hydropicus erat ante illum.
3 Et respondens Jesus dixit ad legisperitos et pharisaeos, dicens: Si licet sabbato curare?
4 At illi tacuerunt. Ipse vero apprehensum sanavit eum, ac dimisit.
5 Et respondens ad illos dixit: Cujus vestrum asinus, aut bos in puteum cadet, et non continuo extrahet illum die sabbati?
6 Et non poterant ad haec respondere illi.
7 Dicebat autem et ad invitatos parabolam, intendens quomodo primos accubitus eligerent, dicens ad illos:
8 Cum invitatus fueris ad nuptias, non discumbas in primo loco, ne forte honoratior te sit invitatus ab illo.
9 Et veniens is, qui te et illum vocavit, dicat tibi: Da huic locum: et tunc incipias cum rubore novissimum locum tenere.
10 Sed cum vocatus fueris, vade, recumbe in novissimo loco: ut, cum venerit qui te invitavit, dicat tibi: Amice, ascende superius. Tunc erit tibi gloria coram simul discumbentibus:
11 quia omnis, qui se exaltat, humiliabitur: et qui se humiliat, exaltabitur.