Book of Common Prayer

Wezwanie do wzajemnej miłości

⁷ Drodzy, kochajmy się nawzajem, gdyż miłość jest z Boga. Każdy, kto kocha, narodził się z Boga i zna Go. ⁸ Kto nie kocha, nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością.

⁹ W tym uwidoczniła się miłość Boga do nas, że Bóg posłał na świat swojego Jedynego^[a] Syna, abyśmy przez Niego mogli zyskać życie. ¹⁰ W tym wyraziła się miłość, że nie my pokochaliśmy Boga, ale że On nas pokochał i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.

¹¹ Drodzy, skoro Bóg nas tak ukochał, to i my powinniśmy kochać się wzajemnie. ¹² Boga nikt nigdy nie widział. Jeśli jednak kochamy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i Jego miłość osiągnęła w nas doskonałość.

¹³ Po tym poznajemy, że trwamy w Nim, a On w nas, że udzielił nam ze swojego Ducha. ¹⁴ My natomiast zobaczyliśmy i teraz o tym świadczymy, że Ojciec posłał Syna jako Zbawcę świata. ¹⁵ Ktokolwiek przyzna, że Jezus jest Synem Boga, w tym trwa Bóg, a on w Bogu. ¹⁶ I my poznaliśmy tę miłość, którą darzy nas Bóg, i zaufaliśmy jej.

Bóg jest miłością. Kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg w nim. ¹⁷ W tym właśnie miłość osiągnęła względem nas doskonałość. Dzięki temu możemy ufnie i z odwagą wystąpić w dniu sądu, żyjemy bowiem w tym świecie jako Jemu podobni.

¹⁸ W miłości nie ma lęku. Doskonała miłość go usuwa. Lęk bowiem łączy się z karą. Ten więc, kto się boi, wciąż nie jest doskonały w miłości. ¹⁹ Nasza miłość bierze się stąd, że On pierwszy nas nią obdarzył.

²⁰ Kto twierdzi, że kocha Boga, a jednocześnie nienawidzi swego brata — kłamie. Bo kto nie kocha brata, którego widzi, nie może kochać Boga, którego nigdy nie zobaczył. ²¹ Mamy też od Niego przykazanie, aby ten, kto kocha Boga, kochał też swojego brata.

Słowa poparte mocą

³¹ Zszedł do Kafarnaum, miasta w Galilei. Tam ich nauczał w dzień szabatu, ³² a oni byli zdumieni Jego nauką, ponieważ swoje słowa wypowiadał jak ktoś, kto posiada ogromną władzę.

³³ Był zaś w synagodze człowiek mający w sobie ducha nieczystego, demona. Ten wrzasnął z całej siły: ³⁴ Przestań! Nie wtrącaj się w nasze sprawy, Jezusie z Nazaretu! Czy przyszedłeś nas zniszczyć? Wiem, kim Ty jesteś: Świętym Bożym.

³⁵ Lecz Jezus skarcił go słowami: Zamilcz i wyjdź z niego! Wtedy demon rzucił opętanego na środek i wyszedł z niego, nie wyrządzając mu żadnej krzywdy.

³⁶ Wówczas wszystkich obecnych ogarnęło zdumienie. Zaczęli zastanawiać się między sobą: Cóż to za słowa! Świadomy swojej władzy, z taką mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym — i wychodzą? ³⁷ A wieść o Nim szerokim echem rozchodziła się po okolicznych miejscowościach.