Book of Common Prayer

¹⁷ Z Miletu natomiast posłał do Efezu wiadomość i wezwał do siebie starszych kościoła.

¹⁸ Gdy starsi stawili się u Pawła, on zwrócił się do nich: Wy wiecie, jak żyłem wśród was przez cały czas, od pierwszego dnia mojego pobytu w Azji. ¹⁹ Służyłem Panu z całą pokorą, wśród łez i prób, które spotykały mnie ze strony spiskujących Żydów. ²⁰ Wiecie, że w żaden sposób nie przemilczałem niczego, co pożyteczne. Przeciwnie, przekazywałem wam to i pouczałem o tym publicznie i po domach. ²¹ Na podstawie świadectw wzywałem Żydów i Greków do opamiętania się przed Bogiem i do wiary w naszego Pana Jezusa.

²² A teraz ja, zobowiązany w Duchu,^[a] idę do Jerozolimy, niepewny, co mnie tam spotka. ²³ Wiem tylko — co mi zresztą Duch Święty w każdym mieście poświadcza — że czekają mnie więzy i ucisk. ²⁴ Nie przywiązuję jednak wagi do mojego życia.^[b] Zależy mi tylko na tym, aby dokończyć biegu oraz wykonać zadanie, zlecone przez Pana Jezusa, to znaczy służyć świadectwem dobrej nowinie o łasce Bożej.

²⁵ A oto teraz wiem, że już więcej nie zobaczycie mojego oblicza — wy wszyscy, wśród których chodziłem, ogłaszając Królestwo. ²⁶ Dlatego oświadczam wam w dniu dzisiejszym, że nie ponoszę winy za czyjąkolwiek krew, ²⁷ ponieważ nie uchylałem się od głoszenia wam całego planu Boga.

²⁸ Uważajcie na samych siebie i na całą trzodę, w której was Duch Święty ustanowił przełożonymi. Dbajcie o to, aby paść kościół Boga, który sobie nabył własną krwią. ²⁹ Ja wiem, że po moim odejściu wejdą między was drapieżne wilki, które nie będą oszczędzać stada. ³⁰ Również spomiędzy was samych powstaną ludzie, mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów. ³¹ Dlatego bądźcie czujni! Pamiętajcie, że przez trzy lata, dniem i nocą, nie przestawałem ze łzami napominać każdego z was.

³² A teraz powierzam was Bogu oraz Słowu Jego łaski. Ono jest zdolne was budować i zapewnić dziedzictwo między tymi wszystkimi, którzy dostąpili uświęcenia.

³³ Nie pożądałem srebra ani złota, ani niczyjej szaty. ³⁴ Sami wiecie, że te ręce służyły potrzebom moim oraz tych, którzy byli ze mną. ³⁵ Przez to wszystko pokazałem wam, że w ten sposób pracując, trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który sam powiedział: Więcej szczęścia jest w dawaniu niż w braniu.

³⁶ A gdy skończył mówić, zgiął wraz z nimi wszystkimi kolana i modlił się. ³⁷ Nikt też nie mógł powstrzymać łez. Wszyscy rzucali się Pawłowi na szyję i całowali go. ³⁸ Każdy odczuwał ból szczególnie z powodu tych słów, że już nigdy nie zobaczą jego oblicza. Potem odprowadzili go na statek.

Powołanie pierwszych uczniów

5 Pewnego razu, gdy tłum na Niego napierał, by słuchać Słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret, ² zobaczył na brzegu dwie łodzie. Rybacy właśnie z nich wyszli i płukali sieci. ³ Wówczas Jezus wszedł do łodzi, która była własnością Szymona, i poprosił go, aby odbił nieco od brzegu. Następnie usiadł w niej i zaczął nauczać tłumy.

⁴ Gdy przestał mówić, zwrócił się do Szymona: Wypłyń na głęboką wodę. Zarzućcie tam sieci na połów.

⁵ Mistrzu — odpowiedział Szymon — całą noc ciężko pracowaliśmy i nic nie złowiliśmy; ale ponieważ Ty to mówisz, zarzucę sieci. ⁶ I gdy zarzucili, zagarnęli tyle ryb, że ich sieci zaczęły się rwać. ⁷ Skinęli więc na wspólników w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci przypłynęli i napełnili obie łodzie, tak że ledwie trzymały się na powierzchni.

⁸ Na ten widok Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i powiedział: Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem grzesznym człowiekiem. ⁹ Jego samego bowiem oraz wszystkich przy nim zebranych ogarnęło zdumienie i przerażenie z powodu tak obfitego połowu. ¹⁰ Podobnie było z Jakubem i Janem, synami Zebedeusza, którzy towarzyszyli Szymonowi.

Wtedy Jezus powiedział do Szymona: Przestań się bać, od tej chwili będziesz łowił ludzi. ¹¹ Wyciągnęli więc łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.