Book of Common Prayer

Usprawiedliwienie sprawą wiary

3 O, nierozumni Galacjanie! Kto was otumanił, was, przed których oczami nakreślony został obraz ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa? ² Powiedzcie mi jedno: Dzięki czemu otrzymaliście Ducha? Dzięki uczynkom nakazanym przez Prawo, czy dzięki słuchaniu z wiarą? ³ Czy aż tak nierozumni jesteście? Rozpoczęliście w Duchu, a teraz chcecie skończyć w ciele? ⁴ Czy na próżno tak wiele doświadczyliście? Może rzeczywiście na próżno.

⁵ Czy zatem Ten, który daje wam Ducha, i dokonuje wśród was cudów, czyni to dzięki temu, że spełniacie uczynki nakazane przez Prawo, czy dzięki temu, że słuchacie z wiarą? — ⁶ Tak jak było w przypadku Abrahama, że uwierzył on Bogu i uznano mu to za sprawiedliwość. ⁷ Otóż wiedzcie, że ci, którzy wywodzą się z wiary, są synami Abrahama.

⁸ Pismo zaś, które przewidywało, że Bóg będzie usprawiedliwiał pogan na podstawie wiary, już wcześniej zapowiedziało Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. ⁹ Tak więc ci, którzy idą drogą wiary, dostępują błogosławieństwa wraz z wierzącym Abrahamem.

¹⁰ Na wszystkich bowiem, którzy polegają na uczynkach Prawa, ciąży przekleństwo, gdyż jest napisane: Przeklęty każdy, kto nie trwa we wszystkim, co zostało nakazane w zwoju Prawa. ¹¹ To natomiast, że Prawo nikogo nie usprawiedliwi przed Bogiem, jest rzeczą oczywistą. Czytamy przecież: Sprawiedliwy z wiary żyć będzie. ¹² Tymczasem w Prawie nie chodzi o wiarę. Raczej żyć będzie ten, kto przestrzega przykazań.

¹³ Chrystus natomiast wykupił nas od przekleństwa Prawa przez to, że zamiast nas stał się przekleństwem, zgodnie ze słowami: Przeklęty każdy, kto zawisł na drzewie.^{[a] 14} A wykupił nas, aby błogosławieństwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan, tak, abyśmy obiecanego Ducha otrzymali dzięki wierze.

Narodziny Jana Chrzciciela

⁵⁷ Dla Elżbiety natomiast nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. ⁵⁸ Jej sąsiedzi oraz krewni usłyszeli o tym, że Pan okazał jej swoje wielkie miłosierdzie, i cieszyli się razem z nią.

⁵⁹ Ósmego dnia po narodzinach przyszli, aby obrzezać dziecko; chcieli nadać mu imię jego ojca Zachariasza. ⁶⁰ Elżbieta powiedziała jednak: Nie, on będzie miał na imię Jan.

⁶¹ Oni na to: Nikt w twoim rodzie nie nosił takiego imienia. ⁶² Skinęli więc na ojca dziecka, by rozstrzygnął, jak ma być nazwane. ⁶³ On poprosił o tabliczkę i ku zdumieniu wszystkich napisał: Na imię mu Jan. ⁶⁴ Zaraz też odzyskał mowę i zaczął chwalić Boga.

⁶⁵ Wtedy wszystkich sąsiadów ogarnął lęk i wkrótce całe pogórze Judei rozprawiało o tym, co zaszło. ⁶⁶ Każdy, kto o tym słyszał, brał to sobie do serca: Kim będzie to dziecko? — zastanawiali się ludzie. Pan bowiem miał je pod szczególną opieką.