3 Ég er maðurinn, sem eymd hefi reynt undir sprota reiði hans.

² Mig hefir hann rekið og fært út í myrkur og niðdimmu.

³ Já, gegn mér snýr hann æ að nýju hendi sinni allan daginn.

⁴ Hann hefir tálgað af mér hold mitt og hörund, brotið sundur bein mín,

⁵ hlaðið hringinn í kringum mig fári og mæðu,

⁶ hneppt mig í myrkur eins og þá sem dánir eru fyrir löngu.

⁷ Hann hefir girt fyrir mig, svo að ég kemst ekki út, gjört fjötra mína þunga.

⁸ Þótt ég hrópi og kalli, hnekkir hann bæn minni.

⁹ Hann girti fyrir vegu mína með höggnum steinum, gjörði stigu mína ófæra.

¹⁰ Hann var mér eins og björn, sem situr um bráð, eins og ljón í launsátri.

¹¹ Hann hefir leitt mig afleiðis og tætt mig sundur, hann hefir látið mig eyddan,

¹² hann hefir bent boga sinn og reist mig að skotspæni fyrir örina,

¹³ hefir sent í nýru mín sonu örvamælis síns.

¹⁴ Ég varð öllum þjóðum að athlægi, þeim að háðkvæði liðlangan daginn.

¹⁵ Hann mettaði mig á beiskum jurtum, drykkjaði mig á malurt

¹⁶ og lét tennur mínar myljast sundur á malarsteinum, lét mig velta mér í ösku.

¹⁷ Þú sviptir sálu mína friði, ég gleymdi því góða

¹⁸ og sagði: "Horfinn er lífskraftur minn, von mín fjarri Drottni."

¹⁹ Minnstu eymdar minnar og mæðu, malurtarinnar og eitursins.

²⁰ Sál mín hugsar stöðugt um þetta og er döpur í brjósti mér.

²¹ Þetta vil ég hugfesta, þess vegna vil ég vona:

²² Náð Drottins er ekki þrotin, miskunn hans ekki á enda,

²³ hún er ný á hverjum morgni, mikil er trúfesti þín!

²⁴ Drottinn er hlutdeild mín, segir sál mín, þess vegna vil ég vona á hann.

²⁵ Góður er Drottinn þeim er á hann vona, og þeirri sál er til hans leitar.

²⁶ Gott er að bíða hljóður eftir hjálp Drottins.

²⁷ Gott er fyrir manninn að bera ok í æsku.

²⁸ Hann sitji einmana og hljóður, af því að Hann hefir lagt það á hann.

²⁹ Hann beygi munninn ofan að jörðu, vera má að enn sé von,

³⁰ hann bjóði þeim kinnina sem slær hann, láti metta sig með smán.

³¹ Því að ekki útskúfar Drottinn um alla eilífð,

³² heldur miskunnar hann aftur, þegar hann hrellir, eftir sinni miklu náð.

³³ Því að ekki langar hann til að þjá né hrella mannanna börn.

³⁴ Að menn troða undir fótum alla bandingja landsins,

³⁵ að menn halla rétti manns fyrir augliti hins Hæsta,

³⁶ að menn beita mann ranglæti í máli hans, _ skyldi Drottinn ekki sjá það?

³⁷ Hver er sá er talaði, og það varð, án þess að Drottinn hafi boðið það?

³⁸ Fram gengur ekki af munni hins Hæsta bæði hamingja og óhamingja?

³⁹ Hví andvarpar maðurinn alla ævi? Hver andvarpi yfir eigin syndum!

⁴⁰ Rannsökum breytni vora og prófum og snúum oss til Drottins.

⁴¹ Fórnum hjarta voru og höndum til Guðs í himninum.

⁴² Vér höfum syndgað og verið óhlýðnir, þú hefir ekki fyrirgefið,

⁴³ þú hefir hulið þig í reiði og ofsótt oss, myrt vægðarlaust,

⁴⁴ þú hefir hulið þig í skýi, svo að engin bæn kemst í gegn.

⁴⁵ Þú gjörðir oss að afhraki og viðbjóð mitt á meðal þjóðanna.

⁴⁶ Yfir oss glenntu upp ginið allir óvinir vorir.

⁴⁷ Geigur og gildra urðu hlutskipti vort, eyðing og tortíming.

⁴⁸ Táralækir streyma af augum mér út af tortíming þjóðar minnar.

⁴⁹ Hvíldarlaust fljóta augu mín í tárum, án þess að hlé verði á,

⁵⁰ uns niður lítur og á horfir Drottinn af himnum.

⁵¹ Auga mitt veldur sál minni kvöl, vegna allra dætra borgar minnar.

⁵² Með ákefð eltu mig, eins og fugl, þeir er voru óvinir mínir án saka.

⁵³ Þeir gjörðu því nær út af við mig í gryfju og köstuðu steinum á mig.

⁵⁴ Vatn flóði yfir höfuð mitt, ég hugsaði: "Ég er frá."

⁵⁵ Ég hrópaði á nafn þitt, Drottinn, úr hyldýpi gryfjunnar.

⁵⁶ Þú heyrðir hróp mitt: "Byrg ekki eyra þitt, kom mér til fróunar, kom mér til hjálpar."

⁵⁷ Þú varst nálægur, þá er ég hrópaði til þín, sagðir: "Óttastu ekki!"

⁵⁸ Þú varðir, Drottinn, mál mitt, leystir líf mitt.

⁵⁹ Þú hefir, Drottinn, séð undirokun mína, rétt þú hluta minn!

⁶⁰ Þú hefir séð alla hefnigirni þeirra, allt ráðabrugg þeirra gegn mér,

⁶¹ þú hefir heyrt smánanir þeirra, Drottinn, allt ráðabrugg þeirra í gegn mér,

⁶² skraf mótstöðumanna minna og hinar stöðugu ráðagjörðir þeirra gegn mér.

⁶³ Lít þú á, hvort sem þeir sitja eða standa, þá er ég háðkvæði þeirra.

⁶⁴ Þú munt endurgjalda þeim, Drottinn, eins og þeir hafa til unnið.

⁶⁵ Þú munt leggja hulu yfir hjarta þeirra, bölvan þín komi yfir þá.

⁶⁶ Þú munt ofsækja þá í reiði og afmá þá undan himni Drottins.

4 Æ, hversu blakkt er gullið orðið, umbreyttur málmurinn dýri, æ, hversu var helgum steinum fleygt út á öllum strætamótum.

² Síon-búar hinir dýrmætu, jafnvægir skíragulli, hversu voru þeir metnir jafnt og leirker, jafnt og smíð úr pottara höndum.

³ Jafnvel sjakalarnir bjóða júgrið og gefa hvolpum sínum að sjúga, en dóttir þjóðar minnar er orðin harðbrjósta, eins og strútsfuglarnir í eyðimörkinni.

⁴ Tunga brjóstmylkingsins loddi við góminn af þorsta, börnin báðu um brauð, en enginn miðlaði þeim neinu.

⁵ Þeir sem vanir hafa verið að eta krásir, örmagnast nú á strætunum, þeir sem bornir voru á purpura, faðma nú mykjuhauga.

⁶ Því að misgjörð dóttur þjóðar minnar var meiri en synd Sódómu, sem umturnað var svo að segja á augabragði, án þess að manna hendur kæmu þar nærri.

⁷ Höfðingjar hennar voru hreinni en mjöll, hvítari en mjólk, líkami þeirra rauðari en kórallar, ásýnd þeirra eins og safír.

⁸ Útlit þeirra er orðið blakkara en sót, þeir þekkjast ekki á strætunum. Skinnið á þeim er skorpið að beinum, það er þornað eins og tré.

⁹ Sælli voru þeir er féllu fyrir sverði heldur en þeir er féllu fyrir hungri, þeir er hnigu hungurmorða, af því að enginn var akurgróðinn.

¹⁰ Viðkvæmar konur suðu með eigin höndum börnin sín, þau voru þeim til næringar, þá er dóttir þjóðar minnar var eydd.

¹¹ Drottinn tæmdi heift sína, úthellti sinni brennandi reiði og kveikti eld í Síon, er eyddi henni til grunna.

¹² Konungar jarðarinnar hefðu ekki trúað því, né neinn af íbúum jarðríkis, að fjendur og óvinir mundu inn fara um hlið Jerúsalem.

¹³ Vegna synda spámanna hennar, misgjörða presta hennar, er úthelltu inni í henni blóði réttlátra,

¹⁴ reika þeir eins og blindir menn um strætin, ataðir blóði, svo að eigi mættu menn snerta klæði þeirra.

¹⁵ "Víkið úr vegi! Óhreinn maður!" kölluðu menn á undan þeim, "víkið úr vegi, víkið úr vegi, snertið hann eigi!" Þegar þeir skjögruðu, sögðu menn meðal heiðingjanna: "Þeir skulu eigi dveljast hér lengur."

¹⁶ Reiðitillit Drottins hefir tvístrað þeim, hann lítur eigi framar við þeim. Hann virti prestana að vettugi og miskunnaði sig ekki yfir gamalmennin.

¹⁷ Hversu lengi störðu augu vor sig þreytt eftir hjálp sem ekki kom. Af sjónarhól vorum mændum vér eftir þjóð sem ekki hjálpar.

¹⁸ Menn röktu slóðir vorar, svo að vér gátum ekki gengið á götum vorum. Endalok vor nálguðust, dagar vorir fullnuðust, já, endalok vor komu.

¹⁹ Ofsækjendur vorir voru léttfærari en ernirnir í loftinu, þeir eltu oss yfir fjöllin, sátu um oss í eyðimörkinni.

²⁰ Andi nasa vorra, Drottins smurði, varð fanginn í gryfjum þeirra _ hann sem vér sögðum um: "Í skjóli hans skulum vér lifa meðal þjóðanna!"

²¹ Fagna þú og ver glöð, dóttirin Edóm, þú sem býr í Ús-landi: Til þín mun og bikarinn koma, þú munt verða drukkin og bera blygðan þína!

²² Sekt þín er á enda, dóttirin Síon, hann mun eigi framar gjöra þig landræka. Hann vitjar misgjörðar þinnar, dóttirin Edóm, dregur skýluna af syndum þínum.

5 Minnstu þess, Drottinn, hvað yfir oss hefir gengið, lít þú á og sjá háðung vora.

² Arfleifð vor er komin í hendur annarra, hús vor í hendur útlendinga.

³ Vér erum orðnir munaðarleysingjar, föðurlausir, mæður vorar orðnar sem ekkjur.

⁴ Vatnið sem vér drekkum, verðum vér að kaupa, viðinn fáum vér aðeins gegn borgun.

⁵ Ofsækjendur vorir sitja á hálsi vorum, þótt vér séum þreyttir, fáum vér enga hvíld.

⁶ Til Egyptalands réttum vér út höndina, til Assýríu, til þess að seðjast af mat.

⁷ Feður vorir syndguðu, þeir eru eigi framar til, og vér berum misgjörð þeirra.

⁸ Þrælar drottna yfir oss, enginn hrífur oss úr höndum þeirra.

⁹ Með lífsháska sækjum vér matbjörg vora í eyðimörkinni, þar sem sverðið vofir yfir oss.

¹⁰ Hörund vort er orðið svart eins og ofn af hungurbruna.

¹¹ Konur hafa þeir svívirt í Síon, meyjar í Júda-borgum.

¹² Höfðingja hengdu þeir, öldungnum sýndu þeir enga virðingu.

¹³ Æskumennirnir urðu að þræla við kvörnina, og sveinarnir duttu undir viðarbyrðunum.

¹⁴ Öldungarnir eru horfnir úr borgarhliðunum, æskumennirnir frá strengleikum.

¹⁵ Fögnuður hjarta vors er þrotinn, gleðidans vor snúinn í sorg.

¹⁶ Kórónan er fallin af höfði voru, vei oss, því að vér höfum syndgað.

¹⁷ Af því er hjarta vort sjúkt orðið, vegna þess eru augu vor döpur,

¹⁸ vegna Síonarfjalls, sem er í eyði og refir nú hlaupa um.

¹⁹ Þú, Drottinn, ríkir að eilífu, þitt hásæti stendur frá kyni til kyns.

²⁰ Hví vilt þú gleyma oss eilíflega, yfirgefa oss um langan aldur?

²¹ Snú þú oss til þín, Drottinn, þá snúum vér við, lát þú daga vora aftur verða eins og forðum!

¹⁹ Vér megum nú, bræður, fyrir Jesú blóð með djörfung ganga inn í hið heilaga,

²⁰ þangað sem hann vígði oss veginn, nýjan veg og lifandi inn í gegnum fortjaldið, það er að segja líkama sinn.

²¹ Vér höfum mikinn prest yfir húsi Guðs.

²² Látum oss því ganga fram fyrir Guð með einlægum hjörtum, í öruggu trúartrausti, með hjörtum, sem hreinsuð hafa verið og eru laus við meðvitund um synd, og með líkömum, sem laugaðir hafa verið í hreinu vatni.

²³ Höldum fast við játningu vonar vorrar án þess að hvika, því að trúr er sá, sem fyrirheitið hefur gefið.

²⁴ Gefum gætur hver að öðrum og hvetjum hver annan til kærleika og góðra verka.

²⁵ Vanrækið ekki safnaðarsamkomur yðar eins og sumra er siður, heldur uppörvið hver annan, og það því fremur sem þér sjáið að dagurinn færist nær.

²⁶ Því að ef vér syndgum af ásettu ráði, eftir að vér höfum öðlast þekkingu sannleikans, þá er úr því enga fórn að fá fyrir syndirnar,

²⁷ heldur er það óttaleg bið eftir dómi og grimmilegur eldur, sem eyða mun andstæðingum Guðs.

²⁸ Sá, er að engu hefur lögmál Móse, verður vægðarlaust líflátinn, ef tveir eða þrír vottar bera.

²⁹ Hve miklu þyngri hegning ætlið þér þá ekki að sá muni vera talinn verðskulda, er fótum treður son Guðs og vanhelgar blóð sáttmálans, er hann var helgaður í, og smánar anda náðarinnar?

³⁰ Vér þekkjum þann, er sagt hefur: "Mín er hefndin, ég mun endurgjalda." Og á öðrum stað: "Drottinn mun dæma lýð sinn."

³¹ Óttalegt er að falla í hendur lifanda Guðs.

³² Minnist fyrri daga, er þér höfðuð tekið á móti ljósinu, hvernig þér urðuð að þola mikla raun þjáninga.

³³ Það var ýmist, að þér sjálfir, smánaðir og aðþrengdir, voruð hafðir að augnagamni, eða þá hitt, að þér tókuð þátt í kjörum þeirra, er áttu slíku að sæta.

³⁴ Þér þjáðust með bandingjum, og tókuð því með gleði, er þér voruð rændir eignum yðar, því að þér vissuð, að þér áttuð sjálfir betri eign og varanlega.

³⁵ Varpið því eigi frá yður djörfung yðar. Hún mun hljóta mikla umbun.

³⁶ Þolgæðis hafið þér þörf, til þess að þér gjörið Guðs vilja og öðlist fyrirheitið.

³⁷ Því að: Innan harla skamms tíma mun sá koma, sem koma á, og ekki dvelst honum.

³⁸ Minn réttláti mun lifa fyrir trúna, en skjóti hann sér undan, þá hefur sála mín ekki velþóknun á honum.

³⁹ En vér skjótum oss ekki undan og glötumst, heldur trúum vér og frelsumst.

Read full chapter