3 Loks lauk Job upp munni sínum og bölvaði fæðingardegi sínum.

² Hann tók til máls og sagði:

³ Farist sá dagur, sem ég fæddist á, og nóttin, sem sagði: Sveinbarn er getið!

⁴ Sá dagur verði að myrkri, Guð á hæðum spyrji ekki eftir honum, engin dagsbirta ljómi yfir honum.

⁵ Myrkur og niðdimma heimti hann aftur, skýflókar leggist um hann, dagmyrkvar skelfi hann.

⁶ Sú nótt _ myrkrið hremmi hana, hún gleðji sig eigi meðal ársins daga, hún komi eigi í tölu mánaðanna.

⁷ Sjá, sú nótt verði ófrjó, ekkert fagnaðaróp heyrist á henni.

⁸ Þeir sem bölva deginum, formæli henni, _ þeir sem leiknir eru í að egna Levjatan.

⁹ Myrkvist stjörnur aftureldingar hennar, vænti hún ljóss, en það komi ekki, og brágeisla morgunroðans fái hún aldrei litið,

¹⁰ af því að hún lokaði eigi fyrir mér dyrum móðurlífsins og byrgði ei ógæfuna fyrir augum mínum.

¹¹ Hví dó ég ekki í móðurkviði, _ andaðist jafnskjótt og ég var kominn af móðurlífi?

¹² Hvers vegna tóku kné á móti mér og hví voru brjóst til handa mér að sjúga?

¹³ Því þá lægi ég nú og hvíldist, væri sofnaður og hefði frið

¹⁴ hjá konungum og ráðherrum jarðarinnar, þeim er reistu sér hallir úr rústum,

¹⁵ eða hjá höfðingjum, sem áttu gull, þeim er fylltu hús sín silfri.

¹⁶ Eða ég væri ekki til eins og falinn ótímaburður, eins og börn, sem aldrei hafa séð ljósið.

¹⁷ Í gröfinni hætta hinir óguðlegu hávaðanum, og þar hvílast hinir örmagna.

¹⁸ Bandingjarnir hafa þar allir ró, heyra þar eigi köll verkstjórans.

¹⁹ Smár og stór eru þar jafnir, og þrællinn er þar laus við húsbónda sinn.

²⁰ Hví gefur Guð ljós hinum þjáðu og líf hinum sorgbitnu?

²¹ þeim sem þrá dauðann, en hann kemur ekki, sem grafa eftir honum ákafara en eftir fólgnum fjársjóðum,

²² þeim sem mundu gleðjast svo, að þeir réðu sér ekki fyrir kæti, fagna, ef þeir fyndu gröfina;

²³ _ þeim manni, sem enga götu sér og Guð hefir girt inni?

²⁴ Því að andvörp eru orðin mitt daglegt brauð, og kvein mitt úthellist sem vatn.

²⁵ Því að óttaðist ég eitthvað, þá hitti það mig, og það sem ég hræddist, kom yfir mig.

²⁶ Ég mátti eigi næðis njóta, eigi friðar, eigi hvíldar, þá kom ný mæða.

4 Þá svaraði Elífas frá Teman og mælti:

² Munt þú taka því illa, þótt maður dirfist að yrða á þig? Og þó, hver fær orða bundist?

³ Sjá, þú hefir áminnt marga, og magnþrota hendur hefir þú styrkt.

⁴ Þann sem hrasaði, reistu orð þín á fætur, og hnígandi hnén gjörðir þú stöðug.

⁵ En nú, þegar það kemur yfir þig, gefst þú upp, þegar það nær þér sjálfum, missir þú móðinn.

⁶ Er ekki guðhræðsla þín athvarf þitt og þitt grandvara líferni von þín?

⁷ Hugsaðu þig um: Hver er sá, er farist hafi saklaus, og hvar hefir hinum réttvísu verið tortímt?

⁸ Að því, er ég hefi séð: Þeir sem plægðu rangindi og sáðu óhamingju, þeir einir hafa uppskorið það.

⁹ Fyrir andgusti Guðs fórust þeir, fyrir reiðiblæstri hans urðu þeir að engu.

¹⁰ Öskur ljónsins og rödd óargadýrsins, _ tennur ljónshvolpanna eru brotnar sundur.

¹¹ Ljónið ferst, af því að það vantar bráð, og hvolpar ljónynjunnar tvístrast.

¹² En til mín laumaðist orð, og eyra mitt nam óminn af því _

¹³ í heilabrotunum, sem nætursýnirnar valda, þá er þungur svefnhöfgi er fallinn yfir mennina.

¹⁴ Ótti kom yfir mig og hræðsla, svo að öll bein mín nötruðu.

¹⁵ Og vindgustur straukst fram hjá andliti mínu, hárin risu á líkama mínum.

¹⁶ Þarna stóð það _ útlitið þekkti ég ekki _, einhver mynd fyrir augum mínum, ég heyrði ymjandi rödd:

¹⁷ "Er maðurinn réttlátur fyrir Guði, nokkur mannkind hrein fyrir skapara sínum?

¹⁸ Sjá, þjónum sínum treystir hann ekki, og hjá englum sínum finnur hann galla,

¹⁹ hvað þá hjá þeim, sem búa í leirhúsum, þeim sem eiga rót sína að rekja til moldarinnar, sem marðir eru sundur sem mölur væri.

²⁰ Milli morguns og kvelds eru þeir molaðir sundur, án þess að menn gefi því gaum, tortímast þeir gjörsamlega.

²¹ Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni."

⁴⁴ Vitnisburðartjaldbúðina höfðu feður vorir í eyðimörkinni. Hún var gjörð eins og sá bauð, er við Móse mælti, eftir þeirri fyrirmynd, sem Móse sá.

⁴⁵ Við henni tóku og feður vorir, fluttu hana með Jósúa inn í landið, sem þeir tóku til eignar af heiðingjunum, er Guð rak brott undan þeim. Stóð svo allt til daga Davíðs.

⁴⁶ Hann fann náð hjá Guði og bað, að hann mætti finna bústað fyrir Jakobs Guð.

⁴⁷ En Salómon reisti honum hús.

⁴⁸ En eigi býr hinn hæsti í því, sem með höndum er gjört. Spámaðurinn segir:

⁴⁹ Himinninn er hásæti mitt og jörðin skör fóta minna. Hvaða hús munuð þér reisa mér, segir Drottinn, eða hver er hvíldarstaður minn?

⁵⁰ Hefur ekki hönd mín skapað allt þetta?

⁵¹ Þér harðsvíraðir og óumskornir í hjörtum og á eyrum, þér standið ávallt gegn heilögum anda, þér eins og feður yðar.

⁵² Hver var sá spámaður, sem feður yðar ofsóttu eigi? Þeir drápu þá, er boðuðu fyrirfram komu hins réttláta, og nú hafið þér svikið hann og myrt.

⁵³ Þér sem lögmálið fenguð fyrir umsýslan engla, en hafið þó eigi haldið það."

⁵⁴ Þegar þeir heyrðu þetta, trylltust þeir og gnístu tönnum gegn honum.

⁵⁵ En hann horfði til himins, fullur af heilögum anda og leit dýrð Guðs og Jesú standa til hægri handar Guði

⁵⁶ og sagði: "Ég sé himnana opna og Mannssoninn standa til hægri handar Guði."

⁵⁷ Þá æptu þeir hástöfum, héldu fyrir eyrun og réðust að honum, allir sem einn maður.

⁵⁸ Þeir hröktu hann út úr borginni og tóku að grýta hann. En vottarnir lögðu yfirhafnir sínar að fótum ungum manni, er Sál hét.

⁵⁹ Þannig grýttu þeir Stefán. En hann ákallaði Drottin og sagði: "Drottinn Jesús, meðtak þú anda minn."

⁶⁰ Síðan féll hann á kné og hrópaði hárri röddu: "Drottinn, lát þá ekki gjalda þessarar syndar." Þegar hann hafði þetta mælt, sofnaði hann.

Read full chapter