11 Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði:

² Á ekki að svara orðagjálfrinu, og á málskrafsmaðurinn að hafa rétt fyrir sér?

³ Ættu stóryrði þín að koma mönnum til að þegja, og ættir þú að spotta og enginn sneypa þig,

⁴ þar sem þú segir: "Kenning mín er rétt, og ég er hreinn í augum Guðs"?

⁵ En _ ó að Guð vildi tala og ljúka upp vörum sínum í móti þér

⁶ og kunngjöra þér leyndardóma spekinnar, að í þeim felast margföld hyggindi, þá mundir þú kannast við, að Guð hegnir ekki til fulls misgjörð þinni.

⁷ Getur þú náð til botns í Guði eða komist til ystu takmarka hins Almáttka?

⁸ Himinhá er speki hans _ hvað fær þú gjört? dýpri en undirheimar _ hvað fær þú vitað?

⁹ Hún er lengri en jörðin að víðáttu og breiðari en hafið.

¹⁰ Ef hann ryðst fram og hneppir í varðhald og stefnir dómþing _ hver aftrar honum?

¹¹ Því að hann þekkir varmennin og sér ranglætið, þótt hann sé ekki að veita því athygli.

¹² Verður óvitur maður hygginn? og fæðist skógarösnu-folald sem maður?

¹³ Ef þú undirbýr hjarta þitt og breiðir út lófa þína til hans,

¹⁴ _ ef misgjörð er í hendi þinni, þá fjarlæg hana, og lát eigi órétt búa í tjöldum þínum _

¹⁵ já, þá munt þú flekklaus hefja höfuð þitt, munt standa fastur og eigi þurfa að óttast.

¹⁶ Já, þá munt þú gleyma mæðu þinni, þú munt minnast hennar sem vatns, er runnið er fram hjá.

¹⁷ Og lífið mun renna upp bjartara en hádegið, þótt dimmi, þá mun það verða sem morgunn.

¹⁸ Og þú munt vera öruggur, því að enn er von, og skyggnist þú um, getur þú lagst óhultur til hvíldar.

¹⁹ Og þú hvílist, og enginn hræðir þig, og margir munu reyna að koma sér í mjúkinn hjá þér.

²⁰ En augu hinna óguðlegu daprast, fyrir þá er fokið í öll skjól, og þeirra eina von er að gefa upp andann.

12 Þá svaraði Job og sagði:

² Já, vissulega, miklir menn eruð þér, og með yður mun spekin deyja út!

³ En ég hefi vit eins og þér, ekki stend ég yður að baki, og hver er sá, er eigi viti slíkt!

⁴ Athlægi vinar síns _ það má ég vera, ég sem kallaði til Guðs, og hann svaraði mér, _ ég, hinn réttláti, hreinlyndi, er að athlægi!

⁵ "Ógæfan er fyrirlitleg" _ segir hinn öruggi, "hún hæfir þeim, sem skrikar fótur."

⁶ Tjöld spellvirkjanna standa ósködduð, og þeir lifa áhyggjulausir, sem egna Guð til reiði, og sá sem þykist bera Guð í hendi sér.

⁷ En spyr þú skepnurnar, og þær munu kenna þér, fugla loftsins, og þeir munu fræða þig,

⁸ eða villidýrin, og þau munu kenna þér, og fiskar hafsins munu kunngjöra þér.

⁹ Hver þeirra veit ekki að hönd Drottins hefir gjört þetta?

¹⁰ Í hans hendi er líf alls hins lifanda og andi sérhvers mannslíkama.

¹¹ Prófar eyrað ekki orðin, eins og gómurinn smakkar matinn?

¹² Hjá öldruðum mönnum er speki, og langir lífdagar veita hyggindi.

¹³ Hjá Guði er speki og máttur, hans eru ráð og hyggindi.

¹⁴ Þegar hann rífur niður, þá verður eigi byggt upp aftur, þegar hann setur einhvern í fangelsi, þá verður ekki lokið upp.

¹⁵ Þegar hann stíflar vötnin, þá þorna þau upp, þegar hann hleypir þeim, þá umturna þau jörðinni.

¹⁶ Hjá honum er máttur og viska, á valdi hans er sá er villist, og sá er í villu leiðir.

¹⁷ Hann leiðir ráðherra burt nakta og gjörir dómara að fíflum.

¹⁸ Hann leysir fjötra konunganna og bindur reipi um lendar sjálfra þeirra.

¹⁹ Hann leiðir presta burt nakta og steypir þeim, sem sitja fastir í sessi.

²⁰ Hann rænir reynda menn málinu og sviptir öldungana dómgreind.

²¹ Hann hellir fyrirlitning yfir tignarmennin og gjörir slakt belti hinna sterku.

²² Hann grefur hið hulda fram úr myrkrinu og dregur niðdimmuna fram í birtuna.

²³ Hann veitir þjóðunum vöxt og eyðir þeim, útbreiðir þjóðirnar og leiðir þær burt.

²⁴ Hann firrir þjóðhöfðingja landsins viti og lætur þá villast um veglaus öræfi.

²⁵ Þeir fálma í ljóslausu myrkri, og hann lætur þá skjögra eins og drukkinn mann.

13 Sjá, allt þetta hefir auga mitt séð og eyra mitt heyrt og sett það á sig.

² Það sem þér vitið, það veit ég líka, ekki stend ég yður að baki.

³ En ég vil tala til hins Almáttka og mig langar til að þreyta málsókn við Guð.

⁴ Því að sannlega samtvinnið þér lygar og eruð gagnslausir gutlarar allir saman.

⁵ Ó að þér vilduð steinþegja, þá mætti meta yður það til mannvits.

⁶ Heyrið átölur mínar og hlustið á ásakanir vara minna.

⁷ Viljið þér mæla það, sem rangt er, Guði til varnar, og honum til varnar mæla svik?

⁸ Viljið þér draga taum hans, eða viljið þér taka málstað Guðs?

⁹ Ætli það fari vel, þegar hann rannsakar yður, eða ætlið þér að leika á hann, eins og leikið er á menn?

¹⁰ Nei, hegna, hegna mun hann yður, ef þér eruð hlutdrægir í leyni.

¹¹ Hátign hans mun skelfa yður, og ógn hans mun falla yfir yður.

¹² Spakmæli yðar eru ösku-orðskviðir, vígi yðar eru leirvígi.

¹³ Þegið og látið mig í friði, þá mun ég mæla, og komi yfir mig hvað sem vill.

¹⁴ Ég stofna sjálfum mér í hættu og legg lífið undir.

¹⁵ Sjá, hann mun deyða mig _ ég bíð hans, aðeins vil ég verja breytni mína fyrir augliti hans.

¹⁶ Það skal og verða mér til sigurs, því að guðlaus maður kemur ekki fyrir auglit hans.

¹⁷ Hlýðið því gaumgæfilega á ræðu mína, og vörn mín gangi yður í eyru.

¹⁸ Sjá, ég hefi undirbúið málið, ég veit, að ég verð dæmdur sýkn.

¹⁹ Hver er sá, er deila vilji við mig? þá skyldi ég þegja og gefa upp andann.

²⁰ Tvennt mátt þú, Guð, ekki við mig gjöra, þá skal ég ekki fela mig fyrir augliti þínu.

²¹ Tak hönd þína burt frá mér, og lát ekki skelfing þína hræða mig.

²² Kalla því næst, og mun ég svara, eða ég skal tala, og veit þú mér andsvör í móti.

²³ Hversu margar eru þá misgjörðir mínar og syndir? Kunngjör mér afbrot mín og synd mína!

²⁴ Hvers vegna byrgir þú auglit þitt og ætlar, að ég sé óvinur þinn?

²⁵ Ætlar þú að skelfa vindþyrlað laufblað og ofsækja þurrt hálmstrá,

²⁶ er þú dæmir mér beiskar kvalir og lætur mig erfa misgjörðir æsku minnar,

²⁷ er þú setur fætur mína í stokk og aðgætir alla vegu mína og markar hring kringum iljar mínar?

²⁸ _ Þessi maður dettur þó sundur eins og maðksmoginn viður, eins og möletið fat.

9 En Sál blés enn ógnum og manndrápum gegn lærisveinum Drottins. Gekk hann til æðsta prestsins

² og beiddist bréfa af honum til samkundanna í Damaskus, að hann mætti flytja í böndum til Jerúsalem þá, er hann kynni að finna og væru þessa vegar, hvort heldur karla eða konur.

³ En þegar hann var á ferð sinni kominn í nánd við Damaskus, leiftraði skyndilega um hann ljós af himni.

⁴ Hann féll til jarðar og heyrði rödd segja við sig: "Sál, Sál, hví ofsækir þú mig?"

⁵ En hann sagði: "Hver ert þú, herra?" Þá var svarað: "Ég er Jesús, sem þú ofsækir.

⁶ En statt upp og gakk inn í borgina, og þér mun verða sagt, hvað þú átt að gjöra."

⁷ Förunautar hans stóðu orðlausir. Þeir heyrðu að vísu raustina, en sáu engan.

⁸ Sál reis á fætur, en þegar hann lauk upp augunum, sá hann ekkert. Þeir leiddu hann við hönd sér inn í Damaskus.

⁹ Þrjá daga var hann sjónlaus og át hvorki né drakk.

¹⁰ Í Damaskus var lærisveinn nokkur, sem hét Ananías. Við hann sagði Drottinn í sýn: "Ananías." Hann svaraði: "Hér er ég, Drottinn."

¹¹ Drottinn sagði við hann: "Far þegar í stræti það, sem kallað er Hið beina, og í húsi Júdasar skaltu spyrja eftir manni frá Tarsus, er heitir Sál. Hann er að biðja.

¹² Og hann hefur í sýn séð mann, Ananías að nafni, koma inn og leggja hendur yfir sig, til þess að hann fái aftur sjón."

¹³ Ananías svaraði: "Drottinn, heyrt hef ég marga segja frá manni þessum, hve mikið illt hann hefur gjört þínum heilögu í Jerúsalem.

¹⁴ Og hér fer hann með vald frá æðstu prestunum að færa í bönd alla þá, sem ákalla nafn þitt."

¹⁵ Drottinn sagði við hann: "Far þú, því að þennan mann hef ég valið mér að verkfæri til þess að bera nafn mitt fram fyrir heiðingja, konunga og börn Ísraels,

¹⁶ og ég mun sýna honum, hversu mikið hann verður að þola vegna nafns míns."

¹⁷ Þá fór Ananías af stað, gekk inn í húsið og lagði hendur yfir hann og mælti: "Sál, bróðir, Drottinn hefur sent mig, Jesús, sá er birtist þér á leið þinni hingað. Þú átt að fá aftur sjón þína og fyllast heilögum anda."

¹⁸ Jafnskjótt var sem hreistur félli af augum hans, hann fékk aftur sjónina og lét þegar skírast.

¹⁹ Síðan neytti hann matar og styrktist. Sál var nokkra daga hjá lærisveinunum í Damaskus

²⁰ og tók þegar að prédika í samkunduhúsunum, að Jesús væri sonur Guðs.

²¹ Allir þeir, sem heyrðu það, undruðust stórum og sögðu: "Er þetta ekki maðurinn, sem í Jerúsalem hugðist eyða þeim, er ákölluðu þetta nafn? Kom hann ekki hingað til að fara með þá í böndum til æðstu prestanna?"

Read full chapter