Psalmen 106-107

Het Boek

106 Halleluja! Prijs de Here.
Hij is een goede God,
want zijn goedheid en liefde zijn eeuwig.
² Zou er iemand zijn
die alle goede daden van de Here
kan omschrijven?
Die Hem alle eer kan brengen
waarop Hij recht heeft?
³ Gelukkig zijn de mensen
die rechtvaardig leven,
die altijd eerlijk en oprecht optreden.
⁴ Denk toch aan mij, Here.
U houdt immers van uw volk?
Red mij!
⁵ Dan zal ik alle zegeningen
die U voor uw volk hebt weggelegd,
ook mogen zien.
Dan kan ik mij met uw volk verheugen
en dankbaar zijn met het land
dat U ons hebt gegeven.
⁶ Net als onze voorouders
hebben wij heel erg gezondigd.
Wij hebben niet geleefd en gehandeld
volgens uw wil.
⁷ Onze voorouders in Egypte
hechtten geen waarde aan uw wonderen.
Zij dachten niet
aan de zeer vele zegeningen
waarmee U hen overlaadde.
Integendeel,
zij kwamen tegen U in opstand bij de Rietzee.
⁸ God verloste hen echter toch,
ter wille van zijn eigen naam.
Zo werd zijn grote kracht zichtbaar.
⁹ Hij had de macht over die Rietzee
en maakte er een droge weg doorheen.
Zo liepen zij door die watermassa
alsof het een woestijn was.
¹⁰ God verloste zijn volk
uit de macht van hun achtervolgers,
¹¹ die overspoeld werden door het water van de Rietzee:
niemand van hen bleef in leven.
¹² Toen pas geloofden zij Hem op zijn woord,
zij zongen lofliederen voor Hem.
¹³ Maar al gauw vergaten zij weer
wat Hij allemaal had gedaan,
zij vroegen God niet om raad.
¹⁴ Zij wilden afgoden gaan vereren in de woestijn
en zo daagden zij God uit daar in die woestenij.
¹⁵ Zij kregen van Hem wat zij wilden,
maar een deel van het volk kwam om.
¹⁶ In het kamp werden zij jaloers op Mozes en Aäron,
die door de Here waren uitgekozen.
¹⁷ De aarde ging open en Datan werd verzwolgen,
en met hem ook Abiram
en degenen die met hem gezondigd hadden.
¹⁸ Het vuur verbrandde allen die God hadden uitgedaagd.
¹⁹ Toen maakten zij bij de berg Horeb een gouden kalf,
zij knielden ervoor neer alsof het een god was.
²⁰ God, de Allerhoogste, ruilden zij in
voor een beeld van een grasetende koe!
²¹ Zij vergaten God,
die hen uit Egypte had bevrijd
en daarvoor grote wonderen had verricht,
²² al die prachtige wonderen in Egypte
en bij de Rietzee.
²³ Op dat moment nam de Here Zich voor
hen te vernietigen.
Maar Mozes, zijn vriend,
kwam voor hen tussenbeide
en voorkwam het.
²⁴ Het prachtige land waar zij naar toe gingen,
verwierpen zij
en ze geloofden niet wat God had gezegd.
²⁵ Zij mopperden in hun tenten
en luisterden niet naar wat de Here zei.
²⁶ Toen werd Hij werkelijk toornig
en zwoer een eed
dat Hij hen allemaal
in de woestijn zou laten sterven.
²⁷ Ook hun nageslacht
zou Hij uiteindelijk
onder vreemde volken laten sterven,
hen wegvoeren naar vreemde landen.
²⁸ Toen zij Baäl-Peor gingen aanbidden
en zelfs de offers van doden aten.
²⁹ Toen zij Hem uitdaagden en kwetsten
door alles wat zij deden,
brak er een plaag uit.
³⁰ Maar de priester Pinechas kwam naar voren,
vond de schuldigen en strafte hen.
Toen hield de plaag ook op.
³¹ Deze goede daad van hem is nooit vergeten,
altijd zal God Zich dit blijven herinneren.
³² Bij het water van Meriba maakten
de Israëlieten Hem opnieuw boos.
Door hun schuld ging Mozes ook zondigen.
³³ Zij waren opstandig tegen de Geest van God
en zonder nadenken sprak hij toen.
³⁴ Ook roeiden zij de volken
die in het land woonden niet allemaal uit,
hoewel de Here dat toch duidelijk had bevolen.
³⁵ In plaats daarvan lieten zij zich in
met die heidense volken
en namen dingen van hen over.
³⁶ Zij dienden hun afgoden
en dat werd uiteindelijk hun ondergang.
³⁷ Hun zonen en dochters offerden zij
aan de boze geesten.
³⁸ Zo vloeide het onschuldige bloed
van hun eigen kinderen.
Zij offerden hen aan de afgoden van het land Kanaän
en het land werd ontheiligd door deze bloedschuld.
³⁹ Door alles wat zij deden,
verontreinigden zij zich voor God.
Door wat zij deden,
pleegden zij overspel:
zij verlieten God en volgden de afgoden.
⁴⁰ Toen brandde de toorn van de Here tegen hen los.
Hij walgde van zijn volk en hun land.
⁴¹ Daarom gaf Hij hen over
in de macht van vreemde volken,
hun vijanden overheersten hen.
⁴² Zij zuchtten onder de verdrukking
en overmacht van hun tegenstanders.
⁴³ Zo redde God hen vele keren,
maar zij bleven hun eigen weg gaan.
Uiteindelijk was er geen redden meer aan.
⁴⁴ Telkens echter wanneer God hun onderdrukking zag
en hun kermen hoorde,
⁴⁵ herinnerde Hij Zich zijn verbond met hen.
Dat was in hun voordeel.
Dan kreeg God,
in zijn grote goedheid en trouw,
medelijden met hen.
⁴⁶ Steeds vonden zij Hem
en warmden zich aan zijn liefde en vergeving.
Hun ontvoerders stuurden hen zelfs
weer terug naar hun land.
⁴⁷ Bevrijd ons, Here!
U bent onze God.
Breng ons weer bij elkaar uit alle landen
waarheen wij zijn weggevoerd.
Dan kunnen wij weer met elkaar
uw heilige naam prijzen
en U alle eer brengen.
⁴⁸ De Here, de God van Israël,
komt alle eer toe!
Van eeuwigheid tot eeuwigheid!
Laat het hele volk
dat bevestigen en ‘amen’ zeggen.
Prijs de Here!

107 Prijs de Here!
Hij is een goede God.
Want zijn goedheid en liefde
blijven eeuwig bestaan.
² Laat ieder die door de Here is bevrijd,
dit blijven zeggen.
Hij heeft hen immers bevrijd
uit de macht van de vijand?
³ Hij heeft hen teruggehaald
uit alle verre landen,
uit oost en west, uit noord en zuid.
⁴ Er waren mensen
die ronddwaalden in de woestijn,
op eenzame plaatsen.
Zij hadden geen plek om te wonen.
⁵ Door honger en dorst waren zij
aan het eind van hun krachten.
⁶ Toen riepen zij in hun ellende tot de Here
en Hij redde hen uit al hun angst.
⁷ Hij liet hen lopen
op een goed begaanbare weg
die leidde naar een stad
waar ook voor hen een huis was.
⁸ Laten zij de goedheid en liefde van de Here prijzen
en Hem ook eren om alle wonderen
die Hij voor de mensen heeft gedaan.
⁹ Maar ook omdat Hij
de dorstige mensen te drinken heeft gegeven
en de hongerigen heeft voorzien van voedsel.
¹⁰ Er waren ook mensen
die in de duisternis moesten leven.
Zij zaten, lichamelijk of geestelijk, vastgebonden.
¹¹ Dat kwam doordat zij
niet wilden luisteren naar wat God zei.
Zij wisten het zelf beter!
Zij sloegen de raadgevingen van God,
de Allerhoogste, in de wind.
¹² Daarom had Hij hen in de moeilijkheden gebracht.
Toen zij vielen,
was er niemand die hen hielp.
¹³ Toen riepen zij in hun ellende tot de Here
en Hij redde hen uit al hun angst.
¹⁴ Hij leidde hen uit die diepe duisternis
waarin zij leefden,
en verbrak alles
waarmee zij zaten vastgebonden.
¹⁵ Laten zij de goedheid en liefde van de Here prijzen
en Hem ook eren om alle wonderen
die Hij voor de mensen heeft gedaan.
¹⁶ Maar ook omdat Hij
de koperen deuren heeft opengebroken
en de metalen sloten ervan heeft vernietigd.
¹⁷ Ook waren er mensen
die dwaas handelden.
Wegens hun zondige leven en hun oneerlijkheid
werden zij gemarteld.
¹⁸ Zij walgden bij het zien van eten
en stonden al met één been in het graf.
¹⁹ Toen riepen zij in hun ellende tot de Here
en Hij redde hen uit al hun angst.
²⁰ Hij kwam en sprak met hen,
Hij maakte hen beter
en rukte hen weg voor de kaken van de dood.
²¹ Laten zij de goedheid en liefde van de Here prijzen
en Hem ook eren om alle wonderen
die Hij voor de mensen heeft gedaan.
²² Maar laten zij Hem ook lofoffers brengen
en juichend over zijn werk vertellen.
²³ Er waren ook mensen
die met hun schepen alle zeeën bevoeren
en overal handel dreven.
²⁴ Zij zagen het machtige scheppingswerk van de Here
en wat Hij in de zeeën had gemaakt.
²⁵ Soms, als Hij sprak,
stak er een storm op die de golven hoog opzweepte.
²⁶ Dan gingen zij met schip en al
omhoog met de golven
en even later weer diep naar beneden,
zij waren dan doodsbang.
²⁷ Zij vielen om en liepen als dronkemannen.
Er bleef van al hun fiere stoerheid niets meer over.
²⁸ Toen riepen zij in hun ellende tot de Here
en Hij redde hen uit al hun angst.
²⁹ Hij zwakte de storm af
tot een zacht ruisende wind
en de golven kalmeerden.
³⁰ Zij waren blij omdat alles weer tot rust kwam.
God Zelf bracht hen veilig naar de haven van bestemming.
³¹ Laten zij de goedheid en liefde van de Here prijzen
en Hem ook eren om alle wonderen
die Hij voor de mensen heeft gedaan.
³² Maar laten zij Hem ook prijzen
tegenover de leiders van het volk
en Hem de eer geven wanneer zij later alles vertellen.
³³ Hij bepaalt of een waterrijk gebied
een woestijn wordt
en bronnen opdrogen
en tot droog land worden.
³⁴ Of dat vruchtbaar land
zoute grond wordt,
omdat de bewoners slecht zijn.
³⁵ Maar Hij maakt ook woestijnen
tot vruchtbare streken
en in droge, gebarsten grond
laat Hij bronnen ontspringen.
³⁶ Daar laat Hij hongerige mensen wonen
en zij bouwen daar een stad.
³⁷ Zij zaaien akkers in
en leggen wijngaarden aan.
De opbrengst dient als voedsel.
³⁸ God zegent hen
en laat hen uitgroeien tot een groot volk.
Ook het vee neemt aanzienlijk toe.
³⁹ Maar als er rampen en slechte tijden komen,
wordt dat volk weer kleiner en verdwijnt.
⁴⁰ Er komt schande over de machthebbers,
zij dwalen rond zonder doel.
⁴¹ God beschermt echter de armen,
Hij behoedt hen voor verdrukking
en breidt hun families uit.
⁴² De oprechte mensen zijn blij als zij dit zien.
Oneerlijkheid trekt toch altijd aan het kortste eind.
⁴³ Wie denkt dat hij wijs is,
moet goed op deze dingen letten,
en vooral nooit de goedheid en zegeningen van de Here
over het hoofd zien.