Add parallel Print Page Options

37 Vallë kush thotë diçka që më pas realizohet, në rast se Zoti nuk e ka urdhëruar?

38 E keqja dhe e mira a nuk vijnë vallë nga goja e Më të Lartit?

39 Pse vallë ankohet një njeri i gjallë, një njeri për ndëshkimin e mëkateve të tij?

40 Le të shqyrtojmë rrugët tona, t’i hetojmë dhe të kthehemi tek Zoti.

41 Le të ngremë lart zemrat tona dhe duart tona në drejtim të Perëndisë të qiejve.

42 Ne kemi kryer mëkate, kemi qënë rebelë dhe ti nuk na ke falur.

43 Je mbështjellë në zëmërimin tënd dhe na ke ndjekur, na ke vrarë pa mëshirë.

44 Ti je mbështjellë në një re, në mënyrë që asnjë lutje të mos kalonte dot.

45 Na ke bërë plehra dhe mbeturina në mes të popujve.

46 Tërë armiqtë tanë kanë hapur gojën kundër nesh.

47 Na ka rënë mbi trup tmerri, laku, dëshpërimi i thellë dhe shkatërrimi.

48 Rrëke uji rrjedhin nga sytë e mi për shkatërrimin e bijës së popullit tim.

49 Syri im derdh lot pa pushim, pa ndërprerje,

50 deri sa Zoti të mos vështrojë nga qielli dhe të mos shikojë.

51 Syri im i sjell dhembje shpirtit tim për të gjitha bijat e qytetit tim.

52 Ata që më urrejnë pa shkak më kanë gjuajtur si të isha zog.

53 Kanë shkatërruar jetën time në gropë, më kanë hedhur gurë.

54 Ujrat rrjedhin mbi kokën time, unë thoja: "Ka marrë fund për mua".

55 Përmenda emrin tënd, o Zot, nga thellësia e gropës.

56 Ti e dëgjove zërin tim; mos ia fshih veshin tënd psherëtimës sime, thirrjes time për ndihmë.

57 Kur të kam thirrur ti je afruar; ke thënë: "Mos ki frikë!"

58 O Zot ti ke mbrojtur çështjen e shpirtit tim, ti ke çliruar jetën time.

59 O Zot, ti ke parë dëmin që kam pësuar, prandaj mbro çështjen time!

60 Ti ke parë tërë frymën e tyre të hakmarrjes, intrigat e tyre kundër meje.

61 Ti ke dëgjuar fyerjet e tyre, o Zot, tërë intrigat e tyre kundër meje,

62 fjalimet e tyre që ngrihen kundër meje, atë që mendojnë kundër meje tërë ditën.

63 Vër re kur ulen dhe kur ngrihen, unë jam kënga e tyre.

64 Shpërbleji, o Zot, sipas veprës së duarve të tyre.

65 Bëji zemërgur, mallkimi yt qoftë mbi ta.

66 Ndiqi në zemërimin tënd dhe shkatërroi poshtë qiejve të Zotit.

Si u nxi ari, si u prish ari më i mirë! Gurët e shenjtërores u shpërndanë në hyrje të të gjitha rrugëve.

Bijtë e çmuar të Sionit që çmoheshin si ar i kulluar, vallë si u konsideruan si enë prej balte, si punë e kryer nga duart e poçarit?

Edhe çakejtë japin gjirin për të ushqyer të vegjëlit e tyre, por bija e popullit tim është bërë mizore si strucët e shkretëtirës.

Gjuha e foshnjës në gji ngjitet, në qiellzën e tij nga etja; fëmijët kërkojnë bukë, por nuk ka njeri që t’ua japë atyre.

Ata që hanin ushqime të shijshme lëngojnë nëpër rrugë; ata që ishin rritur në purpur përqafojnë plehërishten.

Ndëshkimi i paudhësisë të vajzës së popullit tim është më i madh se ndëshkimi i mëkatit të Sodomës, që u shkatërrua në një çast, pa ndërhyrjen e dorës së njeriut kundër saj.

Princat e saj ishin më të shkëlqyeshëm se bora, më të bardhë se qumështi; e kishin trupin më të kuq se koralet, fytyra e tyre ishte si një safir.

Tani pamja e tyre është më e zezë se terri; nuk njihen dot më nëpër rrugë; lëkura e tyre bashkohet me kockat e tyre, është tharë, është bërë si dru.

Të vrarët nga shpata janë më mirë se ata që vdesin nga uria, sepse këta të fundit mbarojnë të rraskapitur nga mungesa e prodhimeve të fushës.

10 Duart e grave të mëshirëshme kanë pjekur vetë fëmijët e tyre, të cilët u kanë shërbyer si ushqim, në shkatërrimin e bijës së popullit tim.

11 Zoti i dha fund tërbimit të tij, ka derdhur zemërimin e tij të zjarrtë, ka ndezur në Sion një zjarr, që ka gllabëruar themelet e tij.

12 Mbretërit e dheut dhe tërë banorët e botës nuk do të kishin besuar kurrë që kundërshtari dhe armiku do të hynin në portat e Jeruzalemit.

13 Por kjo ndodhi për shkak të mëkateve të profetëve të tij dhe për shkak të paudhësive të priftërinjve të tij, që kanë derdhur në mes të saj gjakun e njerëzve të drejtë.

14 Ata endeshin si të verbër nëpër rrugë, të ndotur me gjak, në mënyrë që askush nuk mund të prekte veshjet e tyre.

15 Sapo dukeshin njerëzit bërtisnin: "Largohuni, një i papastër! Largohuni, largohuni mos e prekni!". Kur iknin dhe shkonin duke u endur midis kombeve thonin: "Nuk do të mund të rrijnë më këtu".

16 Fytyra e Zotit i ka shpërndarë, nuk do të kthejë mbi ta shikimin e tij; nuk kanë pasur respekt për priftërinjtë dhe as kanë treguar dhembshuri për pleqtë.

17 Përveç kësaj sytë tona konsumoheshin në pritjen e një ndihme të kotë. Nga vendi ynë i vëzhgimit prisnim më kot një komb që nuk mund të na shpëtonte.

18 Na gjuanin në çdo hap, duke na penguar të ecnim nëpër sheshet tona. Fundi ynë është i afërt, ditët tona janë plotësuar, fundi ynë ka mbërritur.

19 Përndjekësit tanë kanë qenë më të shpejtë se shqiponjat e qiellit, na kanë ndjekur në malet, na kanë ngritur prita në shkretëtirë.

20 Fryma e flegrave tona, i vajosuri i Zotit është marrë në gropat e tyre, ai për të cilin thoshim: "Në hijen e tij do të jemi midis kombeve".

21 Gëzohu dhe kënaqu, o bijë e Edomit, që banon në vendin e Utsit. Edhe ty do të të vijë kupa; do të dehesh dhe do të zbulosh lakuriqësinë tënde.

22 Ndëshkimi i paudhësisë sate u krye, o bijë e Sionit. Ai nuk do të të çojë më në robëri; por do të ndëshkojë paudhësinë tënde, o bijë e Edomit, do të nxjerrë në shesh mëkatet e tua.

Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?