120 Në ankthin tim i klitha Zotit, dhe ai m’u përgjigj.

² O Zot, më çliro nga buzët gënjeshtare dhe nga gjuha mashtruese.

³ Çfarë do të të japin ose çfarë do të të shtojnë, o gjuhë gënjeshtare?

⁴ Shigjeta të mprehta të një trimi, me qymyr dëllinje.

⁵ I mjeri unë, që banoj në Meshek dhe që strehohem në çadrat e Kedarit!

⁶ Tepër gjatë kam banuar me ata që e urrejnë paqen.

⁷ Unë jam për paqen; ata përkundrazi, kur unë flas, janë për luftën.

121 Unë i ngre sytë nga malet; nga do të më vijë ndihma?

² Ndihma me vjen nga Zoti, që ka bërë qiejtë dhe tokën.

³ Ai nuk do të lejojë që të të merren këmbët, ai që të mbron nuk do të dremitë.

⁴ Ja, ai që mbron Izraelin nuk dremit dhe nuk fle.

⁵ Zoti është ai që të mbron, Zoti është hija jote, ai ndodhet në të djathtën tënde.

⁶ Dielli nuk ka për të të goditur ditën, as hëna natën.

⁷ Zoti do të të ruajë nga çdo e keqe; ai do të ruajë jetën tënde.

⁸ Zoti do të ruajë daljet dhe hyrjet e tua, tani dhe përjetë.

122 U gëzova kur më thanë: "Shkojmë në shtëpinë e Zotit".

² Këmbët tona u ndalën brenda portave të tua, o Jeruzalem.

³ Jeruzalemi është ndërtuar si një qytet i bashkuar mirë,

⁴ ku ngjiten fiset, fiset e Zotit, për të kremtuar emrin e Zotit.

⁵ Sepse aty janë vënë fronet për gjykimin, fronet e shtëpisë së Davidit.

⁶ Lutuni për paqen e Jeruzalemit, le të begatohen ata që të duan.

⁷ Pastë paqe brenda mureve të tua dhe begati në pallatet e tua.

⁸ Për hir të vëllezërve të mi dhe të miqve të mi tani do të them: "Paqja qoftë te ti".

⁹ Për hir të shtëpisë së Zotit, Perëndisë tonë, unë do të kërkoj të mirën tënde.

123 Drejt teje i ngre sytë e mi, drejt teje që je ulur në qiejtë.

² Ja, ashtu si sytë e shërbëtorëve drejtohen te dora e zotërve të tyre dhe sytë e shërbëtores te dora e zonjës së saj, kështu sytë tona drejtohen te Zoti, Perëndia ynë deri sa ai të ketë mëshirë për ne.

³ Ki mëshirë për ne, o Zot, ki mëshirë për ne, sepse jemi velur jashtë mase me përçmimin.

⁴ Shpirti ynë është velur jashtë mase me talljen e arrogantëve dhe me përçmimin e krenarëve.

124 Në qoftë se Zoti nuk do të kishte mbajtur anën tonë, le të thotë Izraeli:

² "Në qoftë se Zoti nuk do të kishte mbajtur anën tonë, kur njerëzit u ngritën kundër nesh,

³ ata do të na kishin përpirë të gjallë, aq shumë shpërtheu zëmërimi i tyre kundër nesh;

⁴ atëherë ujërat do të na kishin mbuluar dhe përroi do të kishte kaluar mbi ne,

⁵ atëherë ujërat e fryra do të kishin kaluar mbi ne".

⁶ Bekuar qoftë Zoti, që nuk na la si pre të dhëmbëve të tyre.

⁷ Shpirti ynë shpëtoi si zogu nga laku i gjuetarit; laku u këput dhe ne shpëtuam.

⁸ Ndihma jonë është te emri i Zotit, që ka krijuar qiejtë dhe tokën.

125 Ata që kanë besim tek Zoti janë si mali i Sionit, që nuk mund të lëvizet, por qëndron përjetë.

² Ashtu si Jeruzalemi është rrethuar nga male, kështu Zoti rri përreth popullit të tij, tani dhe përjetë.

³ Sepse skeptri i të pabesëve nuk do të pushojë përjetë mbi trashëgiminë e të drejtëve, që të drejtët të mos i shtyjnë duart e tyre për të bërë të keqen.

⁴ O Zot, bëju të mirë njerëzve të mirë dhe atyre që kanë zemër të ndershme.

⁵ Por ata që ndjekin rrugë dredha-dredha, Zoti do t’i bëjë që të ecin bashkë me ata që bëjnë paudhësi. Paqja qoftë mbi Izrael.

126 Kur Zoti i bëri robërit e Sionit të kthehen, na u duk si ëndërr.

² Atëherë goja jonë u mbush me qeshje dhe gjuha jonë me këngë gëzimi, atëherë thuhej midis kombeve: "Zoti ka bërë gjëra të mëdha për ta".

³ Zoti ka bërë gjëra të mëdha për ne, dhe jemi tërë gëzim.

⁴ Bëj të rikthehen robërit tanë, o Zot, ashtu si përrenjtë në jug.

⁵ Ata që mbjellin me lotë, do të korrin me këngë gëzimi.

⁶ Vërtetë ecën duke qarë ai që mban farën që do të mbillet, por ai do të kthehet më këngë gëzimi duke sjellë duajt e tij.

127 Në qoftë se Zoti nuk ndërton shtëpinë, me kot lodhen ndërtuesit; në qoftë se Zoti nuk ruan qytetin, më kot e ruanë rojet.

² Éshtë e kotë që ju të çoheni herët dhe të shkoni vonë për të pushuar dhe për të ngrënë bukën e nxjerrë me punë të rëndë, sepse ai u jep pushim atyre që do.

³ Ja, bijtë janë një trashëgimi që vjen nga Zoti; fryti i barkut është një shpërblim.

⁴ Si shigjeta në duart e një trimi, kështu janë bijtë e rinisë.

⁵ Lum ai njeri që ka kukurën e tij plot! Ata nuk do të ngatërrohen kur të diskutojnë me armiqtë e tyre te porta.

128 Lum kushdo që ka frikë nga Zoti dhe që ecën në rrugët tij.

² Atëherë ti do të hash me mundin e duarve të tua, do të jesh i lumtur dhe do të gëzosh begatinë.

³ Gruaja jote do të jetë si një hardhi prodhimtare në intimitetin e shtëpisë sate, bijtë e tu si drurë ulliri rreth tryezës sate!

⁴ Ja, kështu do të bekohet njeriu që ka frikë nga Zoti.

⁵ Zoti të bekoftë nga Sioni dhe ti pafsh begatinë e Jeruzalemit tërë ditët e jetës sate.

⁶ Po, pafsh bijtë e bijve të tu. Paqja qoftë mbi Izraelin.

129 Shumë më kanë shtypur që në rininë time, le ta thotë Izraeli:

² "Shumë më kanë shtypur qysh prej rinisë sime, por nuk kanë mundur të më mposhtin.

³ Lëruesit kanë lëruar mbi kurrizin tim dhe kanë bërë aty brazda të gjata".

⁴ Zoti është i drejtë; ai i preu litarët e të pabesëve.

⁵ U turpërofshin të gjithë dhe kthefshin krahët ata që urrejnë Sionin!

⁶ U bëfshin si bari i çative, që thahet para se të rritet;

⁷ nuk ia mbush dorën korrësit, as krahët atyre që lidhin duajt;

⁸ dhe kalimtarët mos thënçin: "Bekimi i Zotit qoftë mbi ju; ne ju bekojmë në emër të Zotit".

130 Nga vënde të thella unë të këllthas ty, o Zot.

² O Zot, dëgjo klithmën time; veshët e tu dëgjofshin me vëmendje zërin e lutjeve të mia.

³ Në rast se ti do të merrje parasysh fajet, o Zot, kush mund të rezistonte, o Zot?

⁴ Por te ti ka falje, me qëllim që të kenë frikë prej teje.

⁵ Unë pres Zotin, shpirti im e pret; unë kam shpresë në fjalën e tij.

⁶ Shpirti im pret Zotin, më tepër se rojet mëngjesin; po, më tepër se rojet mëngjesin.

⁷ O Izrael, mbaj shpresa tek Zoti, sepse pranë tij ka dhemshuri dhe shpëtim të plotë.

⁸ Ai do ta çlirojë Izraelin nga të gjitha paudhësitë e tij.

131 O Zot, zemra ime nuk është mendjemadhe dhe sytë e mi nuk janë krenarë, dhe unë nuk merrem me gjëra tepër të mëdha dhe tepër të larta për mua.

² E kam qetësuar dhe e kam tulatur me të vërtetë shpirtin tim, si një fëmijë i zvjerdhur në gjirin e nënes së tij; shpirti im brenda meje është si një foshnje e zvjerdhur.

³ O Izrael, shpreso tek Zoti, tani dhe përjetë.

132 Mbaje mend, o Zot, Davidin dhe të gjitha mundimet e tij,

² ashtu si ai iu betua Zotit dhe lidhi kusht me të Fuqishmin e Jakobit, duke thënë:

³ "Nuk do të hyj në çadrën e shtëpisë sime, nuk do të hipi mbi shtratin tim;

⁴ nuk do t’i jap gjumë syve të mi as pushim qepallave të mia,

⁵ deri sa të kem gjetur një vend për Zotin, një banesë për të Fuqishmin e Jakobit".

⁶ Ja, dëgjuam të flitet për të në Efratah, e gjetëm në fushat e Jaarit.

⁷ Le të shkojmë në banesën e tij, le ta adhurojmë përpara fronit të këmbëve të tij.

⁸ Çohu, o Zot, dhe eja në vendin ku pushon ti dhe arka e forcës sate.

⁹ Priftërinjtë e tu le të vishen me drejtësi, dhe le të këndojnë nga gëzimi shenjtorët e tu.

¹⁰ Për hir të Davidit, shërbëtorit tënd, mos e dëbo fytyrën e të vajosurit tënd.

¹¹ Zoti iu betua Davidit në të vërtetë dhe nuk do të ndryshojë: "Unë do të vë mbi fronin tënd një fryt të të përbrendëshmëve të tua.

¹² Në rast se bijtë e tu do të respektojnë besëlidhjen time dhe porositë e mia, që unë do t’u mësojë atyre, edhe bijtë e tyre do të ulen përjetë mbi fronin tënd".

¹³ Duke qenë se Zoti e ka zgjedhur Sionin, ai e ka dashur atë për banesën e tij:

¹⁴ "Ky është vendi im i pushimit përjetë; këtu do të banoj, sepse e kam dashur.

¹⁵ Do të bekoj fort zahiretë e tij, do t’i ngop me bukë të varfërit e tij;

¹⁶ do t’i vedh priftërinjtë e tij me shpëtim, do të ngazëllojnë shenjtorët e tij me britma gëzimi.

¹⁷ Këtu do ta rris fuqinë e Davidit dhe do t’i jap një llambë të vajosurit tim.

¹⁸ Do t’i mbuloj me turp armiqtë e tij, por mbi të do të lulëzojë kurora e tij".