5 "Bërtit, pra! A ka vallë ndonjë që të përgjigjet? Kujt prej shenjtorëve do t’i drejtohesh?

² Zemërimi në fakt e vret të pamendin dhe zilia e vret budallanë.

³ E kam parë të pamendin të lëshojë rrënjë, por shumë shpejt e mallkova banesën e tij.

⁴ Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t’i mbrojë.

⁵ I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.

⁶ Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;

⁷ por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.

⁸ Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t’i besoja çështjen time,

⁹ atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,

¹⁰ që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;

¹¹ që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.

¹² I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;

¹³ i merr të urtët në dredhinë e tyre, dhe kështu këshilla e të pandershmëve shpejt bëhet tym.

¹⁴ Gjatë ditës ata hasin në errësirë, bash në mesditë ecin me tahmin sikur të ishte natë;

¹⁵ por Perëndia e shpëton nevojtarin nga shpata, nga goja e të fuqishmëve dhe nga duart e tyre.

¹⁶ Kështu ka shpresë për të mjerin, por padrejtësia ia mbyll gojën atij.

¹⁷ Ja, lum njeriu që Perëndia dënon; prandaj ti mos e përbuz ndëshkimin e të Plotfuqishmit;

¹⁸ sepse ai e bën plagën, dhe pastaj e fashon, plagos, por duart e tij shërojnë.

¹⁹ Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë.

²⁰ Në kohë zie do të të shpëtojë nga vdekja, në kohë lufte nga forca e shpatës.

²¹ Do t’i shpëtosh fshikullit të gjuhës, nuk do të trembesh kur të vijë shkatërrimi.

²² Do të qeshësh me shkatërrimin dhe me zinë, dhe nuk do të kesh frikë nga bishat e dheut;

²³ sepse do të kesh një besëlidhje me gurët e dheut, dhe kafshët e fushave do të jenë në paqe me ty.

²⁴ Do të dish që çadra jote është e siguruar; do të vizitosh kullotat e tua dhe do të shikosh që nuk mungon asgjë.

²⁵ Do të kuptosh që pasardhësit e tu janë të shumtë dhe të vegjlit e tu si bari i fushave.

²⁶ Do të zbresësh në varr në moshë të shkuar, ashtu si në stinën e vet mblidhet një tog duajsh.

²⁷ Ja ç’kemi gjetur; kështu është. Dëgjoje dhe përfito".

6 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

² "Ah, sikur dhembja ime të ishte peshuar tërësisht, dhe fatkeqësia ime të vihej bashkë mbi peshoren,

³ do të ishte me siguri më e rëndë se rëra e detit! Për këtë arsye fjalët e mia nuk u përfillën.

⁴ Duke qenë se shigjetat e të Plotfuqishmit janë brenda meje, shpirti im ua pi vrerin; tmerrete Perëndisë janë renditur kundër meje.

⁵ Gomari i egër a pëllet vallë përpara barit, ose kau a buluron para forazhit të tij?

⁶ A hahet vallë një ushqim i amësht pa kripë, apo ka ndonjë farë shije në të bardhën e vezës?

⁷ Shpirti im nuk pranon të prekë gjëra të tilla, ato për mua janë si një ushqim i neveritshëm.

⁸ Ah sikur të mund të kisha atë që kërkoj, dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

⁹ Dashtë Perëndia të më shtypë, të shtrijë dorën e tij dhe të më shkatërrojë!

¹⁰ Kam megjithatë këtë ngushëllim dhe ngazëllehem në dhembjet që nuk po më kursehen, sepse nuk i kam fshehur fjalët e të Shenjtit.

¹¹ Cila është forca ime që ende të mund të shpresoj, dhe cili është fundi im që të mund ta zgjas jetën time?

¹² Forca ime a është vallë ajo e gurëve, ose mishi im është prej bronzi?

¹³ A s’jam fare pa ndihmë në veten time, dhe a nuk është larguar nga unë dituria?

¹⁴ Për atë që është i pikëlluar, miku duhet të tregojë dhembshuri, edhe në qoftë se ai braktis frikën e të Plotfuqishmit.

¹⁵ Por vëllezërit e mi më kanë zhgënjyer si një përrua, si ujërat e përrenjve që zhduken.

¹⁶ Ato turbullohen për shkak të akullit dhe në to fshihet bora,

¹⁷ por gjatë stinës së nxehtë ato zhduken; me vapën e verës ato nuk duken më në vendin e tyre.

¹⁸ Ato gjarpërojnë në shtigjet e shtretërve të tyre; futen në shketëtirë dhe mbarojnë.

¹⁹ Karvanet e Temas i kërkojnë me kujdes, udhëtarët e Shebës kanë shpresa tek ata,

²⁰ por ata mbeten të zhgënjyer megjithë shpresat e tyre; kur arrijnë aty mbeten të hutuar.

²¹ Tani për mua ju jeni e njëjta gjë, shikoni tronditjen time të thellë dhe keni frikë.

²² A ju kam thënë vallë: "Më jepni diçka" o "më bëni një dhuratë nga pasuria juaj,"

²³ ose "liromëni nga duart e armikut," ose "më shpengoni nga duart e personave që përdorin dhunën"?

²⁴ Më udhëzoni, dhe do të hesht; më bëni të kuptoj ku kam gabuar.

²⁵ Sa të frytshme janë fjalët e drejta! Por çfarë provojnë argumentet tuaja?

²⁶ Mos keni ndërmend vallë të qortoni ashpër fjalët e mia dhe fjalimet e një të dëshpëruari, që janë si era?

²⁷ Ju do të hidhnit në short edhe një jetim dhe do të hapnit një gropë për mikun tuaj.

²⁸ Por tani pranoni të më shikoni, sepse nuk do të gënjej para jush.

²⁹ Ndërroni mendim, ju lutem, që të mos bëhet padrejtësi! Po, ndërroni mendim, sepse bëhet fjalë për drejtësinë time.

³⁰ A ka vallë paudhësi në gjuhën time apo qiellza ime nuk i dallon më ligësitë?".

7 "A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

² Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

³ kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

⁴ Sa shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

⁵ Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

⁶ Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

⁷ Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

⁸ Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

⁹ Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

¹⁰ nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

¹¹ Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

¹² A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

¹³ Kur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

¹⁴ ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

¹⁵ kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

¹⁶ Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

¹⁷ Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

¹⁸ dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

¹⁹ Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

²⁰ Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

²¹ Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".