14 Maðurinn, af konu fæddur, lifir stutta stund og mettast órósemi.

² Hann rennur upp og fölnar eins og blóm, flýr burt eins og skuggi og hefir ekkert viðnám.

³ Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér!

⁴ Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn!

⁵ Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist,

⁶ þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður.

⁷ Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp.

⁸ Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni,

⁹ þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu.

¹⁰ En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá?

¹¹ Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp,

¹² þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum.

¹³ Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín!

¹⁴ Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi.

¹⁵ Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna.

¹⁶ Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni.

¹⁷ Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit.

¹⁸ En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum,

¹⁹ eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu.

²⁰ Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott.

²¹ Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var.

²² Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.

15 Þá svaraði Elífas frá Teman og sagði:

² Skyldi vitur maður svara með vindkenndri visku og fylla brjóst sitt austanstormi _

³ sanna mál sitt með orðum, sem ekkert gagna, og ræðum, sem engu fá áorkað?

⁴ Auk þess rífur þú niður guðsóttann og veikir lotninguna, sem Guði ber.

⁵ Því að misgjörð þín leggur þér orð í munn og þú velur þér lævísra tungu.

⁶ Þinn eigin munnur sakfellir þig, ekki ég, og varir þínar vitna í gegn þér.

⁷ Fæddist þú fyrstur manna og ert þú í heiminn borinn fyrr en hæðirnar?

⁸ Hefir þú hlustað í ráði Guðs og hrifsað til þín spekina?

⁹ Hvað veist þú, er vér eigi vissum, hvað skilur þú, er oss væri ókunnugt?

¹⁰ Til eru og öldungar, gráhærðir menn, vor á meðal, auðgari að ævidögum en faðir þinn.

¹¹ Er huggun Guðs þér lítils virði og mildileg orðin sem þú heyrir?

¹² Hvers vegna hrífur gremjan þig og hví ranghvolfast augu þín,

¹³ er þú snýr reiði þinni gegn Guði og lætur þér slík orð um munn fara?

¹⁴ Hvað er maðurinn, að hann geti verið hreinn, og sá verið réttlátur, sem af konu er fæddur?

¹⁵ Sjá, sínum heilögu treystir Hann ekki, og himinninn er ekki hreinn í augum hans,

¹⁶ hvað þá hinn andstyggilegi og spillti, maðurinn, sem drekkur ranglætið eins og vatn.

¹⁷ Ég vil fræða þig, heyr þú mig, og það sem ég hefi séð, frá því vil ég segja,

¹⁸ því er vitringarnir kunngjörðu _ og duldu ekki _ svo sem arfsögn frá feðrum sínum,

¹⁹ en þeim einum var landið gefið, og enginn útlendingur hafði enn farið um meðal þeirra.

²⁰ Alla ævi sína kvelst hinn óguðlegi og öll þau ár, sem geymd eru ofbeldismanninum.

²¹ Skelfingarhljóð óma í eyrum honum, á friðartímum ræðst eyðandinn á hann.

²² Hann trúir því ekki, að hann komist út úr myrkrinu, og hann er kjörinn undir sverðið.

²³ Hann reikar um til þess að leita sér brauðs _ hvar er það? _ hann veit að ógæfudagurinn bíður hans.

²⁴ Neyð og angist skelfa hann, hún ber hann ofurliði eins og konungur, sem búinn er til atlögu,

²⁵ af því hann útrétti hönd sína gegn Guði og reis þrjóskur í móti hinum Almáttka,

²⁶ rann í móti honum illvígur undir þykkum bungum skjalda sinna.

²⁷ Hann þakti andlit sitt spiki og safnaði fitu á lendar sér,

²⁸ settist að í eyddum borgum, í húsum, er enginn átti í að búa og ákveðið var, að verða skyldu að rústum.

²⁹ Hann verður ekki ríkur, og eigur hans haldast ekki við, og kornöx hans svigna ekki til jarðar.

³⁰ Hann kemst eigi undan myrkrinu, frjóanga hans mun loginn svíða, og fyrir reiðiblæstri hans ferst hann.

³¹ Hann skyldi ekki reiða sig á hégóma; hann villist, því að hégómi verður umbun hans.

³² Það rætist fyrir skapadægur hans, og pálmagrein hans grænkar eigi.

³³ Hann hristir af sér súr berin eins og vínviðurinn og varpar af sér blómunum eins og olíutréð.

³⁴ Því að sveit hinna óguðlegu er ófrjó, og eldur eyðir tjöldum mútugjafanna.

³⁵ Þeir ganga þungaðir með mæðu og ala ógæfu, og kviður þeirra undirbýr svik.

16 Þá svaraði Job og sagði:

² Ég hefi heyrt nóg af slíku, hvimleiðir huggarar eruð þér allir saman.

³ Er orðavindurinn nú á enda? eða hvað knýr þig til andsvara?

⁴ Ég gæti líka talað eins og þér, ef þér væruð í mínum sporum, gæti spunnið saman ræður gegn yður og hrist yfir yður höfuðið,

⁵ ég gæti styrkt yður með munni mínum, og meðaumkun vara minna mundi lina þjáning yðar.

⁶ Þótt ég tali, þá linar ekki kvöl mína, og gjöri ég það ekki, hvaða létti fæ ég þá?

⁷ Miklu fremur hefir Guð nú örþreytt mig, _ þú hefir eytt öllu ættliði mínu,

⁸ hefir hremmt mig, og það er vitni í móti mér. Sjúkdómur minn rís í gegn mér, ákærir mig upp í opið geðið.

⁹ Reiði hans slítur mig sundur og ofsækir mig, hann nístir tönnum í móti mér, andstæðingur minn hvessir á mig augun.

¹⁰ Þeir glenna upp ginið í móti mér, löðrunga mig til háðungar, allir saman gjöra þeir samtök í móti mér.

¹¹ Guð gefur mig á vald ranglátra og varpar mér í hendur óguðlegra.

¹² Ég lifði áhyggjulaus, þá braut hann mig sundur, hann þreif í hnakkann á mér og molaði mig sundur og reisti mig upp sér að skotspæni.

¹³ Skeyti hans fljúga kringum mig, vægðarlaust sker hann sundur nýru mín, hellir galli mínu á jörðu.

¹⁴ Hann brýtur í mig skarð á skarð ofan og gjörir áhlaup á mig eins og hetja.

¹⁵ Ég hefi saumað sekk um hörund mitt og stungið horni mínu ofan í moldina.

¹⁶ Andlit mitt er þrútið af gráti, og svartamyrkur hvílir yfir hvörmum mínum,

¹⁷ þótt ekkert ranglæti sé í hendi minni og bæn mín sé hrein.

¹⁸ Jörð, hyl þú eigi blóð mitt, og kvein mitt finni engan hvíldarstað!

¹⁹ En sjá, á himnum er vottur minn og vitni mitt á hæðum.

²⁰ Vinir mínir gjöra gys að mér _ til Guðs lítur auga mitt grátandi,

²¹ að hann láti manninn ná rétti sínum gagnvart Guði og skeri úr milli mannsins og vinar hans.

²² Því að senn eru þessi fáu ár á enda, og ég fer burt þá leiðina, sem ég aldrei sný aftur.

²² En Sál efldist æ meir og gjörði þá Gyðinga, sem bjuggu í Damaskus, rökþrota, er hann sannaði, að Jesús væri Kristur.

²³ Að allmörgum dögum liðnum réðu Gyðingar með sér að taka hann af lífi.

²⁴ En Sál fékk vitneskju um ráðagjörð þeirra. Þeir gættu borgarhliðanna nótt og dag til að ná lífi hans.

²⁵ En lærisveinarnir tóku hann um nótt og komu honum út fyrir borgarmúrinn með því að láta hann síga ofan í körfu.

²⁶ Þá er hann kom til Jerúsalem, reyndi hann að samlaga sig lærisveinunum, en þeir hræddust hann allir og trúðu ekki, að hann væri lærisveinn.

²⁷ En Barnabas tók hann að sér, fór með hann til postulanna og skýrði þeim frá, hvernig hann hefði séð Drottin á veginum, hvað hann hefði sagt við hann og hversu einarðlega hann hefði talað í Jesú nafni í Damaskus.

²⁸ Dvaldist hann nú með þeim í Jerúsalem, gekk þar út og inn og talaði einarðlega í nafni Drottins.

²⁹ Hann talaði og háði kappræður við grískumælandi Gyðinga, en þeir leituðust við að ráða hann af dögum.

³⁰ Þegar bræðurnir urðu þessa vísir, fóru þeir með hann til Sesareu og sendu hann áfram til Tarsus.

³¹ Nú hafði kirkjan frið um alla Júdeu, Galíleu og Samaríu. Hún byggðist upp og gekk fram í ótta Drottins og óx við styrkingu heilags anda.

³² Svo bar við, er Pétur var að ferðast um og vitja allra, að hann kom og til hinna heilögu, sem áttu heima í Lýddu.

³³ Þar fann hann mann nokkurn, Eneas að nafni, er í átta ár hafði legið rúmfastur. Hann var lami.

³⁴ Pétur sagði við hann: "Eneas, Jesús Kristur læknar þig, statt upp og bú um þig." Jafnskjótt stóð hann upp.

³⁵ Allir þeir, sem áttu heima í Lýddu og Saron, sáu hann, og þeir sneru sér til Drottins.

³⁶ Í Joppe var lærisveinn, kona að nafni Tabíþa, á grísku Dorkas. Hún var mjög góðgerðasöm og örlát við snauða.

³⁷ En á þeim dögum tók hún sótt og andaðist. Var hún lauguð og lögð í loftstofu.

³⁸ Nú er Lýdda í grennd við Joppe, og höfðu lærisveinarnir heyrt, að Pétur væri þar. Sendu þeir tvo menn til hans og báðu hann: "Kom án tafar til vor."

³⁹ Pétur brá við og fór með þeim. Þegar þangað kom, fóru þeir með hann upp í loftstofuna, og allar ekkjurnar komu til hans grátandi og sýndu honum kyrtla og yfirhafnir, sem Dorkas hafði gjört, meðan hún var hjá þeim.

⁴⁰ En Pétur lét alla fara út, féll á kné og baðst fyrir. Síðan sneri hann sér að líkinu og sagði: "Tabíþa, rís upp." En hún opnaði augun, sá Pétur og settist upp.

⁴¹ Og hann rétti henni höndina og reisti hana á fætur, kallaði síðan á hina heilögu og ekkjurnar og leiddi hana fram lifandi.

⁴² Þetta varð hljóðbært um alla Joppe, og margir tóku trú á Drottin.

⁴³ Var Pétur um kyrrt í Joppe allmarga daga hjá Símoni nokkrum sútara.

Read full chapter