Add parallel Print Page Options

Li Dios quixsiqˈueb ru laj Israel

Yo̱quin chixyebal li xya̱lal xban nak ninpa̱b li Jesucristo. Incˈaˈ ninticˈtiˈic. Nacuecˈa saˈ lin chˈo̱l nak ya̱l li ninye ut li Santil Musikˈej nacˈutuc chicuu nak ya̱l. Ra nacuecˈa ut nayotˈeˈ inchˈo̱l xban nak eb laj judío lin tenamit incˈaˈ nequeˈraj xpa̱banquil li Cristo. Tinqˈue raj cuib chi tzˈekta̱na̱c ut chi isi̱c riqˈuin li Cristo cui ta riqˈuin aˈan ta̱ru̱k tebintenkˈa re teˈcolekˈ. Aˈan eb li ralal xcˈajol laj Israel. Li Dios quixsiqˈueb ru ut quixcˈuleb chokˈ ralal xcˈajol, ut quixcˈut lix lokˈal chiruheb retalil nak cuan riqˈuineb. Quixba̱nu li contrato riqˈuineb ut quixqˈue lix chakˈrab reheb. Quicˈuteˈ chiruheb chanru teˈxlokˈoni li Dios saˈ xya̱lal ut cuan cˈaˈ re ru quixyechiˈi li Dios reheb. Aˈaneb li ralal xcˈajol li kaxeˈto̱nil yucuaˈ laj Abraham, laj Isaac ut laj Jacob. Ut saˈ xya̱nkeb aˈan quiyoˈla li Cristo nak quitzˈejcualoˈ ut quicˈulun saˈ ruchichˈochˈ. Lokˈoninbil taxak chi junelic li Cristo li kˈaxal nim xcuanquil saˈ xbe̱neb chixjunileb. Joˈcan taxak. Li Dios quixqˈue li quixyechiˈi reheb laj Israel. Aban moco chixjunileb ta queˈxcˈul li yechiˈinbil xban li Dios xban nak moco chixjunileb ta tzˈakaleb aj Israel. Aban incˈaˈ ninye nak li Dios incˈaˈ quixqˈue li quixyechiˈi reheb laj Israel. Cuanqueb li ralal xcˈajol laj Abraham incˈaˈ queˈxcˈul li quixyechiˈi li Dios xban nak ma̱cuaˈeb aˈan li ralal xcˈajol li yechiˈinbil re laj Abraham najter xban li Dios nak quixye re: Saˈ xcˈabaˈ laj Isaac teˈcua̱nk la̱ cualal a̱cˈajol li xinyechiˈi a̱cue. Aˈin naraj naxye nak moco chixjunileb ta li ralal xcˈajol laj Abraham sicˈbileb ru xban li Dios. Caˈaj cuiˈ li yechiˈinbil re xban li Dios, aˈaneb li tzˈakal ralal xcˈajol li Dios. Aˈan aˈin li quixyechiˈi li Dios re laj Abraham nak quixye re: Nak toline̱lk saˈ li chihab jun chic, lix Sara cua̱nk chic lix cˈulaˈal te̱lom. 10 Lix Rebeca quicuan cuib lix cocˈal ut junaj lix yucuaˈeb. Lix yucuaˈeb aˈan, aˈan laj Isaac li kaxeˈto̱nil yucuaˈ. 11 Toj ma̱jiˈ nequeˈyoˈla lix cocˈal lix Rebeca nak quisiqˈueˈ ru li jun xban li Dios. Moco riqˈuin ta lix yehom xba̱nuhom nak quisiqˈueˈ ru xban nak ma̱jiˈ nequeˈxba̱nu li us chi moco li incˈaˈ us. Riqˈuin aˈan nakanau nak li Dios incˈaˈ naxsicˈ ru junak riqˈuin lix yehom xba̱nuhom. Naxsicˈ ban ru joˈ naraj aˈan. 12 Li Dios quia̱tinac riqˈuin lix Rebeca ut quixye re nak li asbej ta̱cˈanjelak chiru li i̱tzˈinbej. 13 Tzˈi̱banbil saˈ li Santil Hu li ra̱tin li Dios li quixye: La̱in xinsicˈ ru laj Jacob, ut laj Esaú xintzˈekta̱na. 14 ¿Cˈaˈru takaye chirix aˈan? ¿Ma takaye nak ma̱cuaˈ ti̱quilal li naxba̱nu li Dios? Ma̱ jokˈe takaye chi joˈcan. 15 Incˈaˈ naru takaye aˈan xban nak aˈin li quixye li Dios re laj Moisés: La̱in tincuil xtokˈoba̱leb ru li ani nacuaj xtokˈobanquil ru, ut tincuuxta̱na ajcuiˈ ru li ani nacuaj ruxta̱nanquil ru. 16 Li sicˈbil ruheb moco sicˈbileb ta ru xban nak joˈcan nequeˈraj eb aˈan chi moco riqˈuin ta xyehom xba̱nuhomeb. Yal riqˈuin ban xnimal ruxta̱n li Dios nak sicˈbil ruheb. 17 Joˈcaˈin nak tzˈi̱banbil saˈ li Santil Hu li a̱tin li quixye li Dios re laj Faraón: Xatinxakab chokˈ xreyeb laj Egipto re nak ta̱cˈutu̱nk lin cuanquilal a̱ban. Chi joˈcan ta̱yema̱nk cuesilal yalak bar saˈ chixjunil li ruchichˈochˈ. 18 Joˈcan nak li Dios naril xtokˈoba̱l ru li ani naraj xtokˈobanquil ru ut naxcacuubresi xchˈo̱l li ani naraj xcacuubresinquil xchˈo̱l saˈ li ma̱usilal.

Li Dios naqˈuehoc saˈ tojba ma̱c ut na‑uxta̱nan u

19 Ma̱re nacaye chi joˈcaˈin, Cui li Dios naxcacuubresi xchˈo̱l junak saˈ li ma̱usilal, ¿chanru nak li Dios tixye nak cuan xma̱c junak? Cui joˈcan naraj li Dios, ¿ani ta̱ru̱k ta̱poˈok ru li cˈaˈru naraj li Dios? ma̱re chancat. 20 Aban la̱in tinye a̱cue, ¿anihat la̱at nak ta̱cuechˈi rix li cˈaˈru naxba̱nu li Dios? Junak li cuc incˈaˈ ta̱ru̱k tixye re laj pacˈol re, ¿Cˈaˈut nak xina̱yi̱b chi joˈcaˈin? 21 Aˈ yal re laj pacˈonel chanru nak tixyi̱b li tixpacˈ. Cui naraj naru tixyi̱b cuib chi ucˈal riqˈuin junaj chi seb. Naru tixpacˈ junak secˈ cha̱bil, sicˈbil ru lix cˈanjel, ut li jun chic ma̱re re ta̱cˈanjelak re yalak cˈaˈru. 22 Chanchan aˈan li naxba̱nu li Dios. Aˈan yal re cˈaˈru tixba̱nu. Xcˈulubeb raj li cuanqueb saˈ ruchichˈochˈ li rakba a̱tin ut li ca̱mc. Li Dios quixcˈut raj lix joskˈil ut lix cuanquilal. Abanan kˈaxal nim xcuyum saˈ xbe̱neb. 23 Ut riqˈuin lix nimal rusilal quiruxta̱na ku ut quixcˈut chiku lix lokˈal. Junxil sicˈbil chak ku xban re nak totzˈako̱nk saˈ lix lokˈal. 24 La̱o sicˈbil ku xban li Dios. Cuan sicˈbileb chak ru saˈ xya̱nkeb laj judío ut cuan sicˈbileb chak ru saˈ xya̱nkeb li ma̱cuaˈeb aj judío. 25 Joˈcaˈin quixye li Dios joˈ tzˈi̱banbil saˈ li Santil Hu xban laj Oseas:

Ta̱cuulak xkˈehil nak la̱in tinye “cualal incˈajol” reheb li ma̱cuaˈeb cualal incˈajol. Eb aˈan incˈaˈ sicˈbileb chak ru inban. Anakcuan tinye reheb: “raro̱quex inban”.
26 Ut saˈ li naˈajej bar quiyeheˈ cuiˈ reheb: “La̱ex ma̱cuaˈex cualal incˈajol”, aran ajcuiˈ ta̱yehekˈ reheb: “La̱ex tzˈakal ralal xcˈajol li yoˈyo̱quil Dios”.

27 Joˈcaˈin quixye laj Isaías chirixeb laj Israel:
    Usta nabaleb li ralal xcˈajol laj Israel joˈ xqˈuial li samaib chire li palau, aban moco qˈuiheb ta li teˈcolekˈ.
28     Xban nak li Ka̱cuaˈ chi se̱b ta̱rakok a̱tin chi tzˈakal saˈ xbe̱neb li ralal xcˈajol laj Israel.

29 Quixye ajcuiˈ laj Isaías chi joˈcaˈin:
    Cui ta incˈaˈ quixcanab kalal kacˈajol nak quixsach ru li katenamit li Ka̱cuaˈ Dios, li kˈaxal nim xcuanquil, joˈ raj li Sodoma ut li Gomorra nak co‑osoˈ.

Eb laj judío ut li colba‑ib

30 Aˈan aˈin xya̱lal li yo̱co chixyebal: Eb li ma̱cuaˈeb aj judío incˈaˈ yo̱queb chix‑sicˈbal li ti̱quil chˈo̱lej riqˈuin xba̱nunquil li naxye li chakˈrab, ut xban nak queˈpa̱ban, queˈti̱cobresi̱c xchˈo̱leb. 31 Ut eb laj judío yo̱queb chixsicˈbal li ti̱quil chˈo̱lej riqˈuin xba̱nunquil li naxye li chakˈrab, aban incˈaˈ queˈxtau. 32 ¿Cˈaˈut nak incˈaˈ queˈxtau? Xban nak moco yo̱queb ta chixsicˈbal li ti̱quil chˈo̱lej riqˈuin xpa̱banquil li Cristo. Queˈxsicˈ ban li ti̱quilal riqˈuin xba̱nunquil li naxye li chakˈrab. Ut xban aˈan, chanchan queˈxtich rib chiru jun li pec. Ut li pec aˈan retalil li Cristo. Ut li nequeˈxtich rib chiru, aˈan li nequeˈtzˈekta̱nan re li Cristo. 33 Tzˈi̱banbil saˈ li Santil Hu li quixye li Dios:

Qˈuehomak retal xban nak la̱in tinqˈue jun li pec aran Sión. Nabaleb li tenamit teˈxtich rokeb chiru ut teˈtˈanekˈ. Abanan li ani ta̱pa̱ba̱nk re aˈan, incˈaˈ ta̱rahokˈ xchˈo̱l mokon xban nak tixcˈul li cˈaˈru yechiˈinbil re xban li Dios.

Deus é soberano

Digo a verdade em Cristo, não estou a mentir. A minha consciência é minha testemunha e o Espírito Santo o confirma. O meu coração está profundamente abatido dentro de mim e entristeço dia após dia. Pois eu até preferia ser separado de Cristo, se isso pudesse ser condição para a salvação dos meus irmãos, da gente do meu povo. Eles são os Israelitas. Deus adotou-os como filhos e revelou-lhes a sua glória. Com eles fez alianças e deu-lhes a sua Lei; ensinou-os a adorá-lo e deu-lhes promessas. A este povo pertencem os patriarcas e o próprio Cristo, no que diz respeito à sua natureza humana, ele que é Deus sobre tudo, para sempre louvado! Amém!

Pois bem, terá Deus falhado no cumprimento da sua promessa aos judeus? Naturalmente que não! O que acontece é que nem todos os que descendem de Israel pertencem a Israel. O simples facto de serem da descendência de Abraão não os torna filhos de Abraão. As Escrituras dizem: “Só através de Isaque é que a minha promessa terá cumprimento”,[a] embora Abraão tivesse outros filhos.

Isto significa que nem todos os filhos de Abraão são necessariamente filhos de Deus. São os filhos da promessa que são considerados filhos de Abraão. Porque Deus prometeu: “No próximo ano virei e Sara terá um filho.”[b]

10 Não foi caso único. Este filho é Isaque, nosso pai. A sua mulher, Rebeca, estava para ter dois gémeos. 11 Ainda antes que as crianças tivessem nascido e feito fosse o que fosse, bem ou mal, e para que o propósito de Deus prevalecesse, na escolha que ele próprio fez, 12 sem depender de obras, mas daquele que chama, foi dito a Rebeca: “o mais velho terá de submeter-se ao mais novo.”[c] 13 Como está escrito:

“Mostrei-vos o meu amor amando o vosso pai Jacob.
Rejeitei o seu próprio irmão Esaú.”[d]

14 Haverá então injustiça da parte de Deus? Claro que não! 15 Porque Deus tinha dito a Moisés:

“Terei compaixão de quem eu quiser
e serei misericordioso para com quem eu entender.”[e]

16 Assim pois as bênçãos de Deus não são dadas só porque alguém decide recebê-las, ou porque tenha feito muitas obras para as alcançar. Elas dependem de Deus que tem misericórdia de quem quiser.

17 O Faraó, o rei do Egito, é um exemplo desse facto. Deus disse: “Para isto te levantei como rei do Egito, para por ti mostrar o meu poder, a fim de que em toda a Terra seja honrado o meu nome.”[f] 18 Como veem, Deus é benigno para com uns, mas endurece o coração de outros, conforme a sua vontade.

19 Bem, podem perguntar: “Por que razão Deus culpa as pessoas por não o ouvirem? Não estão elas a fazer simplesmente o que ele manda?” 20 Não, não digam isso! Quem é o homem, um pobre mortal, para criticar Deus? Um objeto fabricado dirá àquele que o fabricou: “Porque me fizeste desta forma?”[g] 21 Quando um oleiro faz um jarro de barro não terá o direito de usar o mesmo barro para fazer um belo objeto de ornamentação e um outro para uso corrente? 22 Então não teria Deus o direito de manifestar a sua cólera e dar a conhecer o seu poder contra aqueles que estão debaixo da sua cólera e que se encaminham para a perdição, mas cuja maldade ele tem suportado com paciência? 23 Ele fez isto para dar a conhecer as riquezas da sua glória àqueles de quem ele tem misericórdia e que ele previamente preparou para receberem a sua glória. 24 Somos nós aqueles que ele chamou, quer sejamos judeus ou gentios.

25 Lembram-se do que está escrito no profeta Oseias:

“Direi àqueles que não são meus: agora são meu povo;
e amarei aqueles que estavam fora do meu amor”?[h]

26 E diz ainda:

“Em vez de lhes dizer: ‘Não são meu povo’,
serão chamados ‘filhos do Deus vivo.’ ”[i]

27 E Isaías, o profeta, proclamava, acerca de Israel:

“Ainda que o número dos filhos de Israel
seja como a areia das praias,
        apenas um pequeno número será salvo.
28 Porque o Senhor dará execução à sua palavra na Terra,
de uma forma integral,
e no seu devido momento, sem alterações.”[j]

29 E noutro lugar o mesmo profeta já havia dito:

“Se não fosse a misericórdia do Senhor dos exércitos,
poupando descendência, teríamos sido destruídos,
tal como aconteceu com as cidades de Sodoma e Gomorra.”[k]

A descrença de Israel

30 Que diremos então destas coisas? Só isto: que Deus deu a justiça aos gentios, que antes não procuravam a justiça. E foi uma justiça obtida pela fé. 31 Israel, que tinha procurado observar a Lei de Deus, não conseguiu fazê-lo. 32 E porque não? Porque tentava ser salvo através do cumprimento da Lei, em vez de fazer depender da fé a sua salvação. Tropeçou na pedra 33 de que fala a Escritura:

“Eis que ponho em Sião uma pedra de tropeço,
e uma rocha que os fará cair.
Aquele que nele crer não será envergonhado.”[l]