Psalm 78
GOD’S WORD Translation
A maskil by Asaph.
78 Open your ears to my teachings, my people.
Turn your ears to the words from my mouth.
2 I will open my mouth to illustrate points.
I will explain what has been hidden long ago,
3 things that we have heard and known about,
things that our parents have told us.
4 We will not hide them from our children.
We will tell the next generation
about the Lord’s power and great deeds
and the miraculous things he has done.
5 He established written instructions for Jacob’s people.
He gave his teachings to Israel.
He commanded our ancestors to make them known to their children
6 so that the next generation would know them.
Children yet to be born ⌞would learn them⌟.
They will grow up and tell their children
7 to trust God, to remember what he has done,
and to obey his commands.
8 Then they will not be like their ancestors,
a stubborn and rebellious generation.
Their hearts were not loyal.
Their spirits were not faithful to God.
9 The men of Ephraim, well-equipped with bows ⌞and arrows⌟,
turned ⌞and ran⌟ on the day of battle.
10 They had not been faithful to God’s promise.[a]
They refused to follow his teachings.
11 They forgot what he had done—
the miracles that he had shown them.
12 In front of their ancestors he performed miracles
in the land of Egypt, in the fields of Zoan.
13 He divided the sea and led them through it.
He made the waters stand up like a wall.
14 He guided them by a cloud during the day
and by a fiery light throughout the night.
15 He split rocks in the desert.
He gave them plenty to drink, an ocean of water.
16 He made streams come out of a rock.
He made the water flow like rivers.
17 They continued to sin against him,
to rebel in the desert against the Most High.
18 They deliberately tested God by demanding the food they craved.
19 They spoke against God by saying,
“Can God prepare a banquet in the desert?
20 True, he did strike a rock,
and water did gush out,
and the streams did overflow.
But can he also give us bread or provide us, his people, with meat?”
21 When the Lord heard this, he became furious.
His fire burned against Jacob
and his anger flared up at Israel
22 because they did not believe God
or trust him to save them.
23 In spite of that, he commanded the clouds above
and opened the doors of heaven.
24 He rained manna down on them to eat
and gave them grain from heaven.
25 Humans ate the bread of the mighty ones,
and God sent them plenty of food.
26 He made the east wind blow in the heavens
and guided the south wind with his might.
27 He rained meat down on them like dust,
birds like the sand on the seashore.
28 He made the birds fall in the middle of his camp,
all around his dwelling place.
29 They ate more than enough.
He gave them what they wanted,
30 but they still wanted more.
While the food was still in their mouths,
31 the anger of God flared up against them.
He killed their strongest men and slaughtered the best young men in Israel.
32 In spite of all this, they continued to sin,
and they no longer believed in his miracles.
33 He brought their days to an end like a whisper in the wind.
He brought their years to an end in terror.
34 When he killed ⌞some of⌟ them, ⌞the rest⌟ searched for him.
They turned from their sins and eagerly looked for God.
35 They remembered that God was their rock,
that the Most High was their defender.
36 They flattered him with their mouths
and lied to him with their tongues.
37 Their hearts were not loyal to him.
They were not faithful to his promise.
38 But he is compassionate.
He forgave their sin.
He did not destroy them.
He restrained his anger many times.
He did not display all of his fury.
39 He remembered that they were only flesh and blood,
a breeze that blows and does not return.
40 How often they rebelled against him in the wilderness!
How often they caused him grief in the desert!
41 Again and again they tested God,
and they pushed the Holy One of Israel to the limit.
42 They did not remember his power—
the day he freed them from their oppressor,
43 when he performed his miraculous signs in Egypt,
his wonders in the fields of Zoan.
44 He turned their rivers into blood
so that they could not drink from their streams.
45 He sent a swarm of flies that bit them
and frogs that ruined them.
46 He gave their crops to grasshoppers
and their produce to locusts.
47 He killed their vines with hail
and their fig trees with frost.
48 He let the hail strike their cattle
and bolts of lightning strike their livestock.
49 He sent his burning anger, rage, fury, and hostility against them.
He sent an army of destroying angels.
50 He cleared a path for his anger.
He did not spare them.
He let the plague take their lives.
51 He slaughtered every firstborn in Egypt,
the ones born in the tents of Ham when their fathers were young.
52 But he led his own people out like sheep
and guided them like a flock through the wilderness.
53 He led them safely.
They had no fear while the sea covered their enemies.
54 He brought them into his holy land,
to this mountain that his power had won.
55 He forced nations out of their way
and gave them the land of the nations as their inheritance.
He settled the tribes of Israel in their own tents.
56 They tested God Most High and rebelled against him.
They did not obey his written instructions.
57 They were disloyal and treacherous like their ancestors.
They were like arrows shot from a defective bow.
58 They made him angry because of their illegal worship sites.
They made him furious because they worshiped idols.
59 When God heard, he became furious.
He completely rejected Israel.
60 He abandoned his dwelling place in Shiloh,
the tent where he had lived among humans.
61 He allowed his power to be taken captive
and handed his glory over to an oppressor.
62 He let swords kill his people.
He was furious with those who belonged to him.
63 Fire consumed his best young men,
so his virgins heard no wedding songs.
64 His priests were cut down with swords.
The widows ⌞of his priests⌟ could not even weep ⌞for them⌟.
65 Then the Lord woke up like one who had been sleeping,
like a warrior sobering up from ⌞too much⌟ wine.
66 He struck his enemies from behind
and disgraced them forever.
67 He rejected the tent of Joseph.
He did not choose the tribe of Ephraim,
68 but he chose the tribe of Judah,
Mount Zion which he loved.
69 He built his holy place to be like the high heavens,
like the earth which he made to last for a long time.
70 He chose his servant David.
He took him from the sheep pens.
71 He brought him from tending the ewes that had lambs
so that David could be the shepherd of the people of Jacob,
of Israel, the people who belonged to the Lord.
72 With unselfish devotion David became their shepherd.
With skill he guided them.
Footnotes
- 78:10 Or “covenant.”
Psalmet 78
Albanian Bible
78 Kushtoji kujdes, o populli im, ligjit tim; dëgjo fjalët e gojës sime.
2 Do të hap gojën time për të thënë shëmbëlltyra, dhe kam për të paraqitur misteret e kohërave të lashta.
3 Atë që ne kemi dëgjuar dhe kemi njohur, dhe që etërit tanë na kanë treguar,
4 nuk do t’ua fshehim bijve të tyre, por do t’i tregojmë brezit të ardhshëm lavdet e Zotit, fuqinë e tij dhe mrekullinë që ai ka bërë.
5 Ai ka vendosur një dëshmi te Jakobi dhe ka vënë një ligj në Izrael, dhe ka urdhëruar etërit tanë që t’ua bëjnë të njohura bijve të tyre,
6 me qëllim që brezi i ardhshëm t’i njohë së bashku me bijtë që do të lindin; dhe këta nga ana e tyre t’ua tregojnë bijve të tyre,
7 dhe të vendosin te Perëndia besimin e tyre dhe të mos harrojnë veprat e Perëndisë, por të respektojnë urdhërimet e tij;
8 dhe të mos jenë si etërit e tyre, një brez kokëfortë dhe rebel, një brez me zemër të paqëndrueshme dhe me një frymë jo besnike ndaj Perëndisë.
9 Bijtë e Efraimit, njerëz të luftës, harkëtarë të zotë, kthyen shpinën ditën e betejës,
10 nuk respektuan besëlidhjen e Perëndisë dhe nuk pranuan të ecnin sipas ligjit të tij,
11 harruan veprat e tij dhe mrekullitë që u kishte treguar.
12 Ai bëri mrekulli në prani të etërve të tyre, në vendin e Egjiptit dhe në fushën e Tsoanit.
13 Ai e ndau detin dhe i bëri të kalojnë në mes të tij, dhe i mblodhi ujërat si një grumbull.
14 Ditën drejtoi me anë të resë dhe tërë natën me një dritë zjarri.
15 I çau shkëmbinjtë në shkretëtirë dhe i bëri të pijnë boll, si të ishte uji i humnerës së madhe.
16 Nxori rrëket nga shkëmbi dhe bëri që të rridhnin ujëra si lumenj.
17 Por ata vazhduan të mëkatojnë kundër tij dhe të ngrejnë krye kundër Shumë të Lartit në shkretëtirë,
18 dhe e tunduan Perëndinë në zemër të tyre, duke kërkuar ushqim sipas dëshirave të tyre.
19 Dhe folën kundër Perëndisë, duke thënë: "A mund të shtrojë Perëndia një sofër në shkretëtirë?
20 Ja, ai e goditi shkëmbin dhe prej tij dolën ujëra dhe vërshuan përrenj. A mund t’i japë bukë dhe mish popullit të tij?
21 Dhe kështu Zoti i dëgjoi dhe u zemërua fort, dhe një zjarr u ndez kundër Jakobit dhe zemërimi kundër Izraelit u ndez,
22 sepse nuk i kishin besuar Perëndisë dhe nuk kishin pasur besim në shpëtimin prej tij.
23 Megjithatë ai i urdhëroi retë e sipërme dhe hapi dyert e qiellit,
24 dhe bëri që mbi ta të binte mana për të ngrënë dhe u dha atyre grurin e qiellit.
25 Njeriu hëngri bukën e engjëjve; ai u dërgoi atyre ushqime sa të ngopeshin.
26 Ai bëri të ngrihet në qiell era e lindjes dhe në sajë të fuqisë së tij bëri të ngrihet era e jugut,
27 bëri të binin mbi ta mish si pluhuri dhe zogj si rëra e detit.
28 Bëri që këto të binin në mes të kampit të tyre, rreth çadrave të tyre.
29 Kështu ata hëngrën sa u ngopën, sepse Perëndia u kishte siguruar atyre atë që ata kishin dëshiruar.
30 Ata nuk kishin akoma kënaqur pangopësinë e tyre dhe kishin akoma ushqim në gojë,
31 kur zemërimi i Perëndisë shpërtheu kundër tyre, vrau më të fuqishmit prej tyre dhe rrëzoi më të mirët e Izraelit.
32 Megjithatë ata vazhduan të mëkatojnë dhe nuk u besuan mrekullive të tij.
33 Atëherë ai harxhoi ditët e tyre në kotësi dhe vitet e tyre në tmerre të papritura.
34 Kur i vriste, ata e kërkonin dhe ktheheshin të kërkonin Perëndinë me zell.
35 Kujtoheshin që Perëndia ishte Kështjella e tyre dhe që Perëndia shumë i larti ishte Shpëtimtari i tyre.
36 Por ata e mashtronin me gojën e tyre dhe e gënjenin me gjuhën e tyre.
37 Në fakt zemra e tyre nuk ishte e qëndrueshme ndaj tij dhe ata nuk ishin besnikë ndaj besëlidhjes së tij.
38 Por ai, që është i mëshirshëm, ua fali paudhësinë e tyre dhe nuk i shkatërroi, dhe shumë herë përmbajti zemërimin e tij dhe nuk e la indinjatën e tij të shpërthejë,
39 duke mbajtur mend që ata ishin mish, një frymë që kalon dhe nuk kthehet më.
40 Sa herë provokuan indinjatën e tij në shkretëtirë dhe e hidhëruar në vetmi!
41 Po, ata iu drejtuan Perëndisë shumë herë dhe përsëri e provokuan të Shenjtin e Izraelit.
42 Nuk e kujtuan më fuqinë e tij as ditën që i kishte çliruar nga armiku,
43 kur ai kishte bërë mrekullitë e tij në Egjipt dhe në fushën e Tsoanit;
44 i kishte shndërruar lumenjtë dhe rrjedhat e ujit të Egjiptasve në gjak, me qëllim që të mos pinin dot.
45 Kishte dërguar kundër tyre mizëri mizash që t’i hanin dhe bretkosa që t’i shkatërronin.
46 Ua kishte dhënë të korrat e tyre krimbave dhe frytin e mundit të tyre karkalecave.
47 I kishte shkatërruar vreshtat e tyre me breshër dhe fiqtë e tyre të Egjiptit me ngrica.
48 Kishte braktisur bagëtinë e tyre në mëshirë të breshërit dhe kopetë e tyre në mëshirë të rrufeve.
49 Kishte lëshuar mbi ta zjarrin e zemërimit të tij, indinjatën, inatin dhe fatkeqësinë, një turmë lajmëtarësh të fatkeqësisë.
50 I kishte hapur udhën zemërimit të tij dhe nuk i kishte kursyer nga vdekja, por ia kishte braktisur jetën e tyre murtajës.
51 I kishte goditur në Egjipt gjithë të parëlindurit dhe prodhimet e para në çadrat e Kamit.
52 Por e kishte bërë popullin e tij të ikte si bagëtia dhe e kishte çuar nëpër shkretëtirë sikur të ishte një kope.
53 I kishte udhëhequr me siguri dhe ata nuk patën frikë, por deti i kishte përpirë armiqtë e tyre.
54 Dhe ai i solli kështu në tokën e tij të shenjtë, në malin që dora e djathtë e tij kishte pushtuar.
55 I dëboi kombet para tyre dhe u caktoi atyre me short trashëgiminë, dhe bëri që fiset e Izraelit të banonin në çadrat e tyre.
56 Por ata u orvatën dhe provokuan indinjatën e Perëndisë shumë të lartë dhe nuk respektuan statutet e tij.
57 U tërhoqën madje prapa dhe u suallën në mënyrë të pabesë ashtu si etërit e tyre, dhe devijuan si një hark që gabon;
58 provokuan zemërimin e tij me vendet e tyre të larta dhe e bënë ziliqar me skulpturat e tyre.
59 Perëndia dëgjoi dhe u zemërua, dhe ndjeu një neveri të madhe për Izraelin.
60 Kështu ai braktisi tabernakullin e Shilohut, çadrën që kishte ngritur midis njerëzve;
61 dhe e la forcën e tij të bjerë rob dhe lavdinë e tij në dorë të armikut.
62 Ia braktisi popullin e tij shpatës dhe u zemërua shumë kundër trashëgimisë së tij.
63 Zjarri i konsumoi të rinjtë e tyre dhe virgjëreshat e tyre nuk patën asnjë këngë dasme.
64 Priftërinjtë e tyre u vranë nga shpata dhe gratë e reja nuk mbajtën zi.
65 Pastaj Zoti u zgjua si nga gjumi, ashtu si një trim që bërtet nën ndikimin e verës.
66 I goditi armiqtë e tij në kurriz dhe i mbuloi me një turp të përjetshëm.
67 Hodhi poshtë çadrën e Jozefit dhe nuk zgjodhi fisin e Efraimit,
68 por zgjodhi fisin e Judës, malin e Sionit, që ai e do.
69 Ndërtoi shenjtëroren e tij, ashtu si vëndet shumë të larta, ashtu si tokat që ka krijuar përjetë.
70 Dhe zgjodhi Davidin, shërbëtorin e tij, dhe e mori nga vatha e dhenve,
71 dhe e mori nga delet që mëndnin për të kullotur Jakobin, popullin e tij dhe Izraelin, trashëgiminë e tij.
72 Dhe ai bëri që të kullosnin me ndershmërinë e zemrës së tyre dhe i udhëhoqi me shkathtësinë e duarve të tij.
Copyright © 1995, 2003, 2013, 2014, 2019, 2020 by God’s Word to the Nations Mission Society. All rights reserved.