Modlitwa Dawida.

17 Wysłuchaj, PANIE, mojej słusznej sprawy, zważ na moje wołanie, nakłoń ucha na modlitwę moich nieobłudnych ust.

² Niech wyrok o mnie wyjdzie sprzed twego oblicza, niech twoje oczy widzą to, co słuszne.

³ Doświadczyłeś moje serce, nawiedziłeś mnie nocą, wypróbowałeś mnie ogniem, ale nic nie znalazłeś. Postanowiłem, że moje usta nie zgrzeszą.

⁴ Co się tyczy spraw ludzkich, dzięki słowom twoich ust wystrzegałem się dróg okrutnika.

⁵ Zatrzymaj moje kroki na twoich drogach, aby nie zachwiały się moje nogi.

⁶ Wzywam cię, Boże, bo mnie wysłuchasz. Nakłoń ku mnie swe ucho, wysłuchaj moich słów.

⁷ Okaż swoje miłosierdzie, ty, który wybawiasz ufających tobie od tych, którzy powstają przeciwko twojej prawicy.

⁸ Strzeż mnie jak źrenicy oka, ukryj mnie w cieniu swych skrzydeł;

⁹ Przed niegodziwymi, którzy mnie gnębią, przed wrogami mojej duszy, którzy mnie osaczyli.

¹⁰ Okryli się swoim tłuszczem, zuchwale mówią swymi ustami.

¹¹ Gdziekolwiek idziemy, otaczają nas, wytężają swój wzrok, aby nas powalić na ziemię.

¹² Podobni są do lwa żądnego łupu, do lwiątka siedzącego w ukryciu.

¹³ Powstań, PANIE, wystąp przeciwko niemu i powal go, swoim mieczem ocal moją duszę od niegodziwego;

¹⁴ A swoją ręką, PANIE, od ludzi, od ludzi tego świata, których udziałem jest to życie, a których brzuchy napełniasz swymi skarbami, tak że nasyceni są nawet ich synowie, a resztę zostawiają ich dzieciom.

¹⁵ Ja zaś w sprawiedliwości ujrzę twe oblicze, a gdy się obudzę, nasycę się twoim podobieństwem.

Przewodnikowi chóru. Psalm dla synów Korego.

47 Klaszczcie w dłonie, wszystkie narody, wykrzykujcie Bogu radosnym głosem.

² Gdyż PAN Najwyższy budzi grozę, jest wielkim Królem nad całą ziemią.

³ Podda nam ludzi i narody pod nasze stopy.

⁴ Wybrał nam nasze dziedzictwo, chlubę Jakuba, którego umiłował. Sela.

⁵ Wstąpił Bóg wśród okrzyków, PAN przy dźwięku trąby.

⁶ Śpiewajcie Bogu, śpiewajcie; śpiewajcie naszemu Królowi, śpiewajcie.

⁷ Bóg bowiem jest Królem całej ziemi, śpiewajcie pieśni pouczające.

⁸ Bóg króluje nad narodami, Bóg zasiada na swym świętym tronie.

⁹ Władcy narodów zebrali się z ludem Boga Abrahama, bo do Boga należą tarcze ziemi; on jest wielce wywyższony.

Przewodnikowi chóru, dla Jedutuna. Psalm Asafa.

77 Wzniosłem swój głos do Boga i zawołałem; wzniosłem swój głos do Boga i mnie wysłuchał.

² W dniu mego utrapienia szukałem Pana, moje ręce wyciągałem w nocy nieustannie, moja dusza nie dała się pocieszyć.

³ Gdy wspominałem Boga, byłem strwożony; rozmyślałem, a mój duch był ogarnięty utrapieniem. Sela.

⁴ Ty zatrzymujesz otwarte powieki mych oczu, jestem tak zaniepokojony, że nie potrafię mówić.

⁵ Rozpamiętuję dni przeszłe i dawne lata.

⁶ Przypominam sobie mój śpiew; nocą rozmyślam w sercu i mój duch docieka:

⁷ Czy Pan odrzuci na wieki i już więcej nie okaże łaski?

⁸ Czy jego miłosierdzie ustało na zawsze i jego obietnica nigdy się nie spełni?

⁹ Czy Bóg zapomniał o litości? Czy w gniewie stłumił swoją łaskawość? Sela.

¹⁰ I powiedziałem: To jest moja niemoc; jednak będę wspominał lata prawicy Najwyższego.

¹¹ Będę wspominał dzieła PANA, będę wspominał twoje dawne cuda.

¹² Będę rozmyślał o wszystkich twoich dziełach i o twoich czynach będę mówił.

¹³ Boże, święta jest twoja droga; który bóg jest tak wielki, jak nasz Bóg?

¹⁴ Ty jesteś Bogiem, który czyni cuda; dałeś poznać narodom swoją moc.

¹⁵ Odkupiłeś swoim ramieniem twój lud, synów Jakuba i Józefa. Sela.

¹⁶ Widziały cię wody, o Boże, widziały cię wody i ulękły się, poruszyły się głębiny.

¹⁷ Chmury spłynęły wodą, niebiosa wydały gromy i poleciały twoje strzały.

¹⁸ Huk twego grzmotu wśród obłoków, błyskawice oświetliły świat, ziemia poruszyła się i zatrzęsła.

¹⁹ Twoja droga wiodła przez morze, twoje ścieżki przez wielkie wody i nie było znać twoich śladów.

²⁰ Prowadziłeś swój lud jak stado owiec ręką Mojżesza i Aarona.

107 Wysławiajcie PANA, bo jest dobry, bo jego miłosierdzie trwa na wieki.

² Niech to mówią odkupieni przez PANA, ci, których odkupił z ręki wroga;

³ I zgromadził z ziem, ze wschodu i zachodu, z północy i południa.

⁴ Błądzili po pustyni, po bezdrożnym pustkowiu, nie znajdując miasta, gdzie mogliby zamieszkać.

⁵ Byli głodni i spragnieni, aż omdlewała w nich dusza.

⁶ A gdy zawołali do PANA w swoim utrapieniu, uwolnił ich z ucisku;

⁷ I prowadził ich prostą drogą, aby doszli do miasta, w którym mogliby zamieszkać.

⁸ Niech wysławiają PANA za jego miłosierdzie i cudowne dzieła wobec synów ludzkich;

⁹ Bo napoił spragnioną duszę, a głodną duszę napełnił dobrami.

¹⁰ Siedzieli w ciemności i w cieniu śmierci, spętani nędzą i żelazem;

¹¹ Bo buntowali się przeciw słowom Boga i pogardzili radą Najwyższego.

¹² Dlatego upokorzył ich serce trudem, upadli, a nie było nikogo, kto by im pomógł.

¹³ A gdy wołali do PANA w swoim utrapieniu, wybawił ich z ucisku;

¹⁴ Wyprowadził ich z ciemności i z cienia śmierci, a ich pęta rozerwał.

¹⁵ Niech wysławiają PANA za jego miłosierdzie i za cudowne dzieła wobec synów ludzkich.

¹⁶ Bo skruszył bramy miedziane i połamał żelazne zasuwy.

¹⁷ Głupcy z powodu swej występnej drogi i nieprawości doznają utrapień.

¹⁸ Ich dusza brzydzi się wszelkim pokarmem i zbliżają się do bram śmierci.

¹⁹ A gdy wołają do PANA w swoim utrapieniu, wybawia ich z udręczeń.

²⁰ Posłał swoje słowo i uzdrowił ich, i wybawił ich z grobu.

²¹ Niech wysławiają PANA za jego miłosierdzie i cudowne dzieła wobec synów ludzkich;

²² I niech składają ofiary dziękczynienia, i głoszą z radością jego dzieła.

²³ Ci, którzy na statkach wyruszają w morze, handlujący na wielkich wodach;

²⁴ Widzą dzieła PANA i jego cuda w głębinach.

²⁵ Gdy daje rozkaz, powstaje wicher i podnoszą się fale morskie.

²⁶ Oni wstępują aż do nieba i zstępują w głębiny, tak że ich dusza mdleje w niebezpieczeństwie.

²⁷ Chwieją się i zataczają jak pijany, a cała ich mądrość zanika.

²⁸ Gdy wołają do PANA w swoim utrapieniu, wybawia ich z udręczeń.

²⁹ Zamienia burzę w ciszę, tak że uspokajają się jej fale.

³⁰ Wtedy oni weselą się, że ucichły; i tak przyprowadza ich do upragnionego portu.

³¹ Niech wysławiają PANA za jego miłosierdzie i cudowne dzieła wobec synów ludzkich.

³² Niech go wywyższają w zgromadzeniu ludu i w radzie starszych niech go chwalą.

³³ Zamienia rzeki w pustynię, a źródła wód w suchą ziemię;

³⁴ Ziemię urodzajną zamienia w jałową z powodu niegodziwości tych, którzy w niej mieszkają.

³⁵ Pustynię zamienia w jezioro, a suchą ziemię w źródła wód.

³⁶ I osadza tam głodnych, aby zakładali miasta do zamieszkania;

³⁷ I obsiewali pole, sadzili winnice i zbierali obfity plon.

³⁸ Błogosławi im tak, że bardzo się rozmnażają, i nie zmniejsza liczebności ich bydła.

³⁹ Ale potem maleje ich liczba i upokorzeni są uciskiem, nędzą i utrapieniem;

⁴⁰ On wylewa wzgardę na władców i sprawia, że błądzą po bezdrożach pustkowia.

⁴¹ Lecz podnosi nędznego z utrapienia i rozmnaża jego rodzinę jak stado.

⁴² Widząc to, prawi rozweselą się, a wszelka nieprawość zamknie swe usta.

⁴³ Kto jest tak mądry, aby tego upatrywał i rozumiał litość PANA?

137 Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

² Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

³ Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, mówiąc: Śpiewajcie nam którąś z pieśni Syjonu.

⁴ Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

⁵ Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

⁶ Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

⁷ Pamiętaj, PANIE, synów Edomu i dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie je aż do jego fundamentu.

⁸ O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci za zło, jakie nam uczyniłaś.

⁹ Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

17 Lepszy jest kęs suchego chleba, a przy tym spokój, niż dom pełen bydła ofiarnego z kłótnią.

² Sługa roztropny będzie panował nad synem, który przynosi hańbę, i wraz z jego braćmi będzie miał udział w dziedzictwie.

³ Tygiel dla srebra, piec dla złota, ale serca bada PAN.

⁴ Zły zważa na wargi fałszywe, a kłamca słucha przewrotnego języka.

⁵ Kto naśmiewa się z ubogiego, uwłacza jego Stwórcy, a kto się cieszy z nieszczęścia, nie uniknie kary.

⁶ Koroną starców są synowie synów, a chlubą synów są ich ojcowie.

⁷ Poważna mowa nie przystoi głupiemu, tym mniej kłamliwe usta dostojnikowi.

⁸ Dar jest jak drogocenny kamień w oczach tego, kto go posiada; gdziekolwiek z nim zmierza, ma powodzenie.

⁹ Kto kryje grzech, szuka miłości, a kto wyjawia sprawę, rozdziela przyjaciół.

¹⁰ Nagana lepiej działa na rozumnego niż sto razów na głupiego.

¹¹ Zły szuka jedynie buntu; dlatego zostanie wysłany przeciw niemu okrutny posłaniec.

¹² Lepiej człowiekowi spotkać się z niedźwiedzicą, której zabrano młode, niż z głupim w jego głupocie.

¹³ Kto odpłaca złem za dobro, temu zło z domu nie ustąpi.

¹⁴ Kto zaczyna kłótnię, jest jak ten, co puszcza wodę; dlatego zaniechaj sporu, zanim wybuchnie.

¹⁵ Kto usprawiedliwia niegodziwego i kto potępia sprawiedliwego, obaj budzą odrazę w PANU.

¹⁶ Na cóż w ręku głupiego pieniądze, by zdobyć mądrość, skoro nie ma rozumu?

¹⁷ Przyjaciel kocha w każdym czasie, a brat rodzi się w nieszczęściu.

¹⁸ Nierozumny człowiek daje porękę i ręczy na oczach przyjaciela.

¹⁹ Kto kocha grzech, kocha spór, a kto podwyższa swoją bramę, szuka zagłady.

²⁰ Przewrotny w sercu nie znajduje dobra, a kto ma przewrotny język, wpadnie w zło.

²¹ Kto spłodzi głupca, zrobi to na swój smutek, a ojciec głupiego nie doznaje radości.

²² Wesołe serce działa dobrze jak lekarstwo, a przygnębiony duch wysusza kości.

²³ Niegodziwy bierze dar z zanadrza, aby wypaczać ścieżki sądu.

²⁴ Mądrość jest przed obliczem rozumnego, a oczy głupca są aż na krańcu ziemi.

²⁵ Głupi syn jest zmartwieniem dla ojca i goryczą dla rodzicielki.

²⁶ Zaprawdę to niedobrze wymierzyć karę sprawiedliwemu ani bić władców za prawość.

²⁷ Kto ma wiedzę, powściąga swoje słowa, człowiek roztropny jest zacnego ducha.

²⁸ Nawet głupi, gdy milczy, uchodzi za mądrego, a kto zamyka swoje wargi – za rozumnego.