Przewodnikowi chóru. Dawidowy.

14 Głupi powiedział w swoim sercu: Nie ma Boga. Są zepsuci, popełniali obrzydliwe czyny. Nie ma nikogo, kto by czynił dobro.

² PAN spojrzał z niebios na synów ludzkich, aby zobaczyć, czy jest ktoś rozumny i szukający Boga.

³ Wszyscy zboczyli z drogi, wszyscy jednakowo znikczemnieli. Nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.

⁴ Czyż są nierozumni wszyscy czyniący nieprawość, którzy pożerają mój lud, jakby chleb jedli, a PANA nie wzywają?

⁵ Tam ogarnie ich strach, gdyż Bóg jest pośród pokolenia sprawiedliwych.

⁶ Szydzicie z rady ubogiego, ale PAN jest jego ucieczką.

⁷ Oby przyszło z Syjonu zbawienie Izraela! Gdy PAN odwróci niewolę swego ludu, Jakub się rozraduje i Izrael się rozweseli.

Przewodnikowi chóru. Psalm pouczający dla synów Korego.

44 Boże, słyszeliśmy na własne uszy, nasi ojcowie opowiadali nam o tym, czego dokonałeś za ich dni, w czasach dawnych.

² Ty własną ręką wypędziłeś pogan, a ich osadziłeś; wyniszczyłeś narody, a ich rozprzestrzeniłeś.

³ Nie zdobyli bowiem ziemi swym mieczem ani ich nie wybawiło własne ramię, lecz twoja prawica i twoje ramię, i światło twego oblicza, bo upodobałeś ich sobie.

⁴ Ty jesteś moim Królem, o Boże; daj wybawienie Jakubowi.

⁵ Dzięki tobie pokonamy naszych wrogów, w twoje imię zdepczemy naszych przeciwników.

⁶ Nie zaufam bowiem mojemu łukowi i nie wybawi mnie mój miecz;

⁷ Lecz ty nas wybawiłeś od naszych wrogów i zawstydziłeś tych, którzy nas nienawidzą.

⁸ Każdego dnia chlubimy się Bogiem, a twoje imię będziemy sławić na wieki. Sela.

⁹ Teraz jednak odrzuciłeś nas i zawstydziłeś, i nie wyruszasz z naszymi wojskami.

¹⁰ Sprawiłeś, że cofnęliśmy się przed wrogiem, a ci, którzy nas nienawidzą, złupili nas.

¹¹ Wydałeś nas na rzeź jak owce i rozproszyłeś nas wśród pogan.

¹² Sprzedałeś swój lud za bezcen i nie zyskałeś na jego sprzedaży.

¹³ Wystawiłeś nas na wzgardę naszym sąsiadom, na szyderstwo i pośmiewisko tym, którzy nas otaczają.

¹⁴ Uczyniłeś nas tematem przysłowia wśród pogan, tak że narody kiwają głowami nad nami.

¹⁵ Mój wstyd wciąż jest przede mną, a hańba mi twarz okrywa;

¹⁶ Na głos tego, który gardzi i bluźni, z powodu wroga i mściciela.

¹⁷ To wszystko nas spotkało, a jednak nie zapomnieliśmy o tobie ani nie naruszyliśmy twojego przymierza.

¹⁸ Nasze serce się nie odwróciło ani nasze kroki nie zboczyły z twej ścieżki;

¹⁹ Chociaż powaliłeś nas w miejscu smoków i okryłeś nas cieniem śmierci.

²⁰ Gdybyśmy zapomnieli imienia naszego Boga i wyciągnęli ręce do obcego boga;

²¹ Czyż Bóg by się o tym nie dowiedział? Przecież on zna tajniki serca.

²² Lecz z powodu ciebie przez cały dzień nas zabijają, uważają nas za owce przeznaczone na rzeź.

²³ Ocknij się; czemu śpisz, Panie? Obudź się, nie odrzucaj nas na wieki.

²⁴ Czemu ukrywasz swoje oblicze i zapominasz o naszym utrapieniu i ucisku?

²⁵ Nasza dusza bowiem pogrążyła się w prochu, nasz brzuch przylgnął do ziemi.

²⁶ Powstań nam na pomoc, odkup nas ze względu na twoje miłosierdzie.

Pieśń pouczająca. Asafa.

74 Boże, dlaczego odrzuciłeś nas na zawsze? Czemu płonie twój gniew przeciwko owcom twego pastwiska?

² Wspomnij na swoje zgromadzenie, które dawno nabyłeś; na szczep twego dziedzictwa, który odkupiłeś; na górę Syjon, na której mieszkasz.

³ Pospiesz na miejsce ciągłych spustoszeń; o, jak wróg zburzył wszystko w świątyni!

⁴ Ryknęli twoi wrogowie pośrodku twego zgromadzenia, a na znak zatknęli swoje sztandary.

⁵ Za sławnego uważano tego, który wznosił wysoko siekierę na gęste drzewo.

⁶ A teraz już jego rzeźby rąbią siekierami i młotami.

⁷ Oddali na pastwę ognia twoją świątynię i obaliwszy na ziemię, zbezcześcili przybytek twego imienia.

⁸ Mówili w swym sercu: Zburzmy ich razem! Spalili wszystkie miejsca zgromadzeń Bożych na ziemi.

⁹ Nie widzimy naszych znaków; już nie ma proroka i nikt spośród nas nie wie, jak długo to ma trwać.

¹⁰ Jak długo, Boże, przeciwnik będzie urągać? Czy wróg będzie wiecznie bluźnił przeciwko twemu imieniu?

¹¹ Dlaczego cofasz swoją rękę i swojej prawicy z zanadrza nie wyjmujesz?

¹² Przecież ty, Boże, jesteś moim Królem od dawna, ty dokonujesz zbawienia na ziemi.

¹³ Ty swoją mocą rozdzieliłeś morze, zmiażdżyłeś głowy smoków w wodach.

¹⁴ Ty skruszyłeś głowy Lewiatana, dałeś go na pokarm mieszkańcom pustyni.

¹⁵ Ty rozszczepiłeś źródła i potoki, ty osuszyłeś potężne rzeki.

¹⁶ Twój jest dzień, twoja i noc, ty ustanowiłeś światło i słońce.

¹⁷ Ty wyznaczyłeś wszystkie granice ziemi, ty ustanowiłeś lato i zimę.

¹⁸ Pamiętaj o tym, że wróg zelżył ciebie, PANIE, a głupi lud urągał twemu imieniu.

¹⁹ Nie wydawaj tej zgrai duszy twojej synogarlicy, nie zapominaj nigdy o stadku twoich ubogich.

²⁰ Zważ na twoje przymierze, bo ciemne zakątki ziemi pełne są siedlisk przemocy.

²¹ Niech uciśniony nie wraca ze wstydem, niech ubogi i potrzebujący chwali twoje imię.

²² Powstań, Boże, broń swojej sprawy; pamiętaj o zniewadze, którą co dzień wyrządza ci głupiec.

²³ Nie zapominaj krzyku twoich wrogów, wciąż rosnącej wrzawy tych, którzy powstają przeciwko tobie.

104 Błogosław, moja duszo, PANA. PANIE, mój Boże, jesteś bardzo wielki; odziałeś się w chwałę i majestat.

² Okryłeś się światłością jak szatą, rozciągnąłeś niebiosa jak zasłonę.

³ Zbudowałeś na wodach swoje komnaty, czynisz obłoki swym rydwanem, chodzisz na skrzydłach wiatru.

⁴ Czynisz swoich aniołów duchami, swe sługi ogniem płonącym.

⁵ Założyłeś fundamenty ziemi, tak że się nigdy nie zachwieje.

⁶ Okryłeś ją głębią jak szatą, wody stanęły nad górami.

⁷ Na twoje zgromienie rozbiegły się, a na głos twego grzmotu szybko pouciekały.

⁸ Wzniosły się ponad góry, zniżyły się w doliny, na miejsce, które dla nich założyłeś.

⁹ Wyznaczyłeś im granicę, aby jej nie przekroczyły ani nie powróciły, by okryć ziemię.

¹⁰ Wypuszczasz źródła po dolinach, aby płynęły między górami;

¹¹ I napoiły wszystkie zwierzęta polne, dzikie osły gaszą w nich swoje pragnienie.

¹² Przy nich mieszka ptactwo niebieskie i śpiewa pośród gałęzi.

¹³ Nawadniasz góry ze swoich komnat, owocami twoich dzieł syci się ziemia.

¹⁴ Sprawiasz, że rośnie trawa dla bydła i zioła na użytek człowieka, żeby dobywał chleb z ziemi;

¹⁵ I wino, które rozwesela serce człowieka, i oliwę, od której rozjaśnia się twarz, i chleb, który krzepi serce ludzkie.

¹⁶ Nasycone są drzewa PANA, cedry Libanu, które zasadził;

¹⁷ Na których ptaki mają swe gniazda; jedliny, na których bocian ma swój dom.

¹⁸ Wysokie góry są dla górskich kozłów, a skały są schronieniem dla królików.

¹⁹ Uczynił księżyc, aby odmierzał czas; słońce zna swój zachód.

²⁰ Sprowadzasz ciemność i nastaje noc, w której wychodzą wszystkie zwierzęta leśne.

²¹ Lwiątka ryczą za łupem i szukają swego pokarmu od Boga.

²² Słońce wstaje, schodzą się razem i kładą się w swoich jamach.

²³ Wtedy wychodzi człowiek do swojej roboty i do swojej pracy aż do wieczora.

²⁴ O, jak liczne są twoje dzieła, PANIE! Wszystkie je uczyniłeś mądrze, ziemia jest pełna twego bogactwa.

²⁵ Oto morze wielkie i szerokie, w nim niezliczone istoty pełzające, zwierzęta małe i wielkie.

²⁶ Po nim pływają okręty i Lewiatan, którego stworzyłeś, aby w nim igrał.

²⁷ Wszystko to czeka na ciebie, abyś dał im pokarm we właściwym czasie.

²⁸ Gdy dajesz im, zbierają; gdy otwierasz swą rękę, sycą się dobrami.

²⁹ Lecz gdy ukrywasz swe oblicze, trwożą się; gdy odbierasz im ducha, giną i obracają się w proch.

³⁰ Gdy wysyłasz twego ducha, zostają stworzone i odnawiasz oblicze ziemi.

³¹ Niech chwała PANA trwa na wieki, niech się raduje PAN swymi dziełami.

³² Patrzy na ziemię, a ona drży, dotyka gór, a dymią.

³³ Będę śpiewał PANU, póki żyję; będę śpiewał memu Bogu, póki istnieję.

³⁴ Moje rozmyślanie o nim wdzięczne będzie, rozraduję się w PANU.

³⁵ Niech zostaną wytraceni z ziemi grzesznicy i niech nie będzie już niegodziwych! Błogosław, moja duszo, PANA. Alleluja.

Pieśń stopni.

134 Oto błogosławcie PANA, wszyscy słudzy PANA, którzy nocami stoicie w domu PANA.

² Wznieście wasze ręce ku świątyni i błogosławcie PANA.

³ Niech cię błogosławi z Syjonu PAN, który stworzył niebo i ziemię.

14 Mądra kobieta buduje swój dom, a głupia burzy go własnymi rękami.

² Kto postępuje w sposób prawy, boi się PANA, a przewrotny na swoich drogach gardzi nim.

³ W ustach głupiego jest rózga pychy, a mądrych strzegą ich wargi.

⁴ Gdzie nie ma wołów, żłób jest pusty, lecz dzięki sile wołów mnoży się obfitość zboża.

⁵ Wierny świadek nie kłamie, a fałszywy świadek mówi kłamstwa.

⁶ Szyderca szuka mądrości, a nie znajduje, lecz rozumnemu wiedza przychodzi łatwo.

⁷ Odsuń się od głupiego, gdyż nie znajdziesz u niego warg rozumnych.

⁸ Mądrość roztropnego to poznanie swojej drogi, a głupotą głupich jest oszustwo.

⁹ Głupcy szydzą z grzechu, a u prawych jest przychylność.

¹⁰ Serce zna własną gorycz, a obcy nie wtrąca się w jego radość.

¹¹ Dom niegodziwych będzie zgładzony, a mieszkanie prawych zakwitnie.

¹² Jest droga, która człowiekowi wydaje się słuszna, lecz końcem jej jest droga do śmierci.

¹³ Nawet w śmiechu serce boleje, a końcem takiej wesołości jest smutek.

¹⁴ Serce odstępcy nasyci się jego drogami, a dobry człowiek – swoimi.

¹⁵ Prosty wierzy każdemu słowu, a roztropny zważa na swoje kroki.

¹⁶ Mądry boi się i odwraca się od zła, ale głupi w swym szaleństwie jest pewny siebie.

¹⁷ Człowiek porywczy popełnia głupstwa, a podstępny jest znienawidzony.

¹⁸ Prości ludzie dziedziczą głupotę, a roztropni są koronowani wiedzą.

¹⁹ Źli kłaniają się przed dobrymi, a niegodziwi u bram sprawiedliwego.

²⁰ Ubogi jest znienawidzony nawet przez swego bliźniego, a bogaty ma wielu przyjaciół.

²¹ Kto gardzi swym bliźnim, ten grzeszy, a kto lituje się nad ubogimi, jest błogosławiony.

²² Czyż nie błądzą ci, którzy obmyślają zło? Ale miłosierdzie i prawda są z tymi, którzy obmyślają dobro.

²³ Każda praca przynosi pożytek, a puste słowa prowadzą do nędzy.

²⁴ Koroną mądrych jest ich bogactwo, ale głupota głupich pozostaje głupotą.

²⁵ Prawdomówny świadek ocala dusze, a fałszywy mówi kłamstwa.

²⁶ W bojaźni PANA jest mocne zaufanie, a jego synowie będą mieć ucieczkę.

²⁷ Bojaźń PANA jest źródłem życia, by uniknąć sideł śmierci.

²⁸ Liczny lud to chwała króla, a brak ludu to zguba władcy.

²⁹ Nieskory do gniewu jest bardzo roztropny, lecz porywczy wywyższa głupotę.

³⁰ Zdrowe serce jest życiem ciała, a zazdrość jest zgnilizną kości.

³¹ Kto gnębi ubogiego, uwłacza jego Stwórcy, a czci go ten, kto lituje się nad ubogim.

³² Niegodziwy zostaje wygnany z powodu swojego zła, a sprawiedliwy ma nadzieję nawet w czasie swojej śmierci.

³³ Mądrość spoczywa w sercu rozumnego, a co jest w sercu głupich, wychodzi na jaw.

³⁴ Sprawiedliwość wywyższa naród, a grzech jest hańbą narodów.

³⁵ Król jest przychylny dla roztropnego sługi, lecz gniewa się na tego, który przynosi hańbę.