Add parallel Print Page Options

Psalm 139

For the choir director: A psalm of David.

O Lord, you have examined my heart
    and know everything about me.
You know when I sit down or stand up.
    You know my thoughts even when I’m far away.
You see me when I travel
    and when I rest at home.
    You know everything I do.
You know what I am going to say
    even before I say it, Lord.
You go before me and follow me.
    You place your hand of blessing on my head.
Such knowledge is too wonderful for me,
    too great for me to understand!

I can never escape from your Spirit!
    I can never get away from your presence!
If I go up to heaven, you are there;
    if I go down to the grave,[a] you are there.
If I ride the wings of the morning,
    if I dwell by the farthest oceans,
10 even there your hand will guide me,
    and your strength will support me.
11 I could ask the darkness to hide me
    and the light around me to become night—
12     but even in darkness I cannot hide from you.
To you the night shines as bright as day.
    Darkness and light are the same to you.

13 You made all the delicate, inner parts of my body
    and knit me together in my mother’s womb.
14 Thank you for making me so wonderfully complex!
    Your workmanship is marvelous—how well I know it.
15 You watched me as I was being formed in utter seclusion,
    as I was woven together in the dark of the womb.
16 You saw me before I was born.
    Every day of my life was recorded in your book.
Every moment was laid out
    before a single day had passed.

17 How precious are your thoughts about me,[b] O God.
    They cannot be numbered!
18 I can’t even count them;
    they outnumber the grains of sand!
And when I wake up,
    you are still with me!

19 O God, if only you would destroy the wicked!
    Get out of my life, you murderers!
20 They blaspheme you;
    your enemies misuse your name.
21 O Lord, shouldn’t I hate those who hate you?
    Shouldn’t I despise those who oppose you?
22 Yes, I hate them with total hatred,
    for your enemies are my enemies.

23 Search me, O God, and know my heart;
    test me and know my anxious thoughts.
24 Point out anything in me that offends you,
    and lead me along the path of everlasting life.

Read full chapter

Footnotes

  1. 139:8 Hebrew to Sheol.
  2. 139:17 Or How precious to me are your thoughts.

Ang Hingpit nga Kahibalo ug Pag-atiman sa Dios

139 Ginoo, gisusi mo ako ug nakaila ka kanako.
Nahibalo ka kon kanus-a ako molingkod o motindog.
Bisan anaa ikaw sa halayo nasayod ka sa tanan kong ginahunahuna.
Ginabantayan mo ako sa akong paglakaw ug pagpahulay.
Nahibalo ka sa tanan kong ginahimo.
Ginoo, bisan wala pa ako makasulti, nahibaloan mo nang daan ang akong isulti.
Anaa ka sa akong palibot,
ug gipanalipdan mo ako sa imong gahom.
Ang imong kaalam labihan gayod ka katingalahan alang kanako;
dili ko kini matugkad.
Asa man ako moadto aron makaikyas sa imong Espiritu?[a]
Makatago ba ako sa imong presensya?
Kon mosaka ako sa langit, atua ka;
kon moadto ako sa dapit sa mga patay, atua ka usab.
Kon molupad ako paingon sa sidlakan o mopuyo sa kinalayoan nga dapit sa kasadpan,
10 atua ka gihapon didto sa pag-agak ug pagtabang kanako.

11 Kon hangyoon ko ang kangitngit sa pagtabon kanako,
ug ang kahayag nga naglibot kanako nga mahimong gabii,
12 apan bisan ang kangitngit dili ngitngit alang kanimo,
ug ang gabii sama ra kahayag sa adlaw.
Kay ang kangitngit ug ang kahayag managsama ra alang kanimo.

13 Nakaila ka kanako kay ikaw ang naghimo kanako.
Ikaw ang nagaumol kanako didto sa tagoangkan sa akong inahan.
14 Gidayeg ko ikaw kay katingalahan gayod ang pagkahimo mo kanako.
Katingalahan ang imong mga buhat, ug nasayod gayod ako niini.
15 Nakita mo ang akong mga bukog sa dihang gihimo ako sa tago sulod sa tagoangkan sa akong inahan.[b]
16 Nakita mo na ako sa wala pa ako maporma.
Ang gitagal nga mga adlaw sa akong kinabuhi nahisulat na sa imong libro, bisan wala pa kini magsugod.
17 O Dios, dili ko matugkad ang imong hunahuna;[c]
labihan kini kadaghan.
18 Kon ihapon ko kini, daghan pa kini kay sa balas.
Sa akong pagmata ang akong hunahuna anaa gihapon kanimo.[d]

19 O Dios, hinaut nga pamatyon mo ang mga tawong daotan!
Hinaut nga magpalayo kanako ang mga tawong motapos sa kinabuhi sa uban.
20 Nagasulti sila ug daotan batok kanimo.
Gipanamastamasan nila ang imong ngalan.
21 Ginoo, gikasilagan ko ang mga nasilag kanimo.
Gikapungtan ko ang nakigbatok kanimo.
22 Labihan gayod ang akong kapungot kanila;
giisip ko silang akong mga kaaway.

23 Susiha ako, O Dios, aron mahibaloan mo kon unsay anaa sa akong kasingkasing.
Sulayi ako, aron mahibaloan mo kon unsay anaa sa akong hunahuna.
24 Tan-awa kon may nahimo ba akong daotan,
ug agaka ako sa dalan nga angay kong agian hangtod sa kahangtoran.

Read full chapter

Footnotes

  1. 139:7 Espiritu: o, espiritu; o, gahom.
  2. 139:15 sulod… inahan: sa literal, sa kinahiladman sa yuta.
  3. 139:17 dili… hunahuna: o, bililhon kaayo alang kanako ang imong mga katuyoan.
  4. 139:18 Sa akong pagmata… kanimo: o, Kon ihapon ko man gayod kining tanan, kinahanglan mabuhi ako ug sama kanimo kadugay.