Postulasagan 8
Icelandic Bible
8 Sál lét sér vel líka líflát hans. Á þeim degi hófst mikil ofsókn gegn söfnuðinum í Jerúsalem. Allir dreifðust út um byggðir Júdeu og Samaríu nema postularnir.
2 Guðræknir menn greftruðu Stefán og höfðu sorgarathöfn mikla.
3 En Sál gjörði sér allt far um að uppræta söfnuðinn. Hann óð inn í hvert hús, dró þaðan bæði karla og konur og lét setja í varðhald.
4 Þeir sem dreifst höfðu, fóru víðs vegar og fluttu fagnaðarerindið.
5 Filippus fór norður til höfuðborgar Samaríu og prédikaði Krist þar.
6 Menn hlýddu með athygli á orð Filippusar, þegar þeir heyrðu hann tala og sáu táknin, sem hann gjörði.
7 Margir höfðu óhreina anda, og fóru þeir út af þeim með ópi miklu. Og margir lama menn og haltir voru læknaðir.
8 Mikill fögnuður varð í þeirri borg.
9 Maður nokkur, Símon að nafni, var fyrir í borginni. Hann lagði stund á töfra og vakti hrifningu fólksins í Samaríu. Hann þóttist vera næsta mikill.
10 Allir flykktust til hans, háir og lágir, og sögðu: "Þessi maður er kraftur Guðs, sá hinn mikli."
11 En því flykktust menn um hann, að hann hafði lengi heillað þá með töfrum.
12 Nú trúðu menn Filippusi, þegar hann flutti fagnaðarerindið um Guðs ríki og nafn Jesú Krists, og létu skírast, bæði karlar og konur.
13 Meira að segja Símon tók trú. Hann var skírður og gjörðist mjög fylgisamur Filippusi. Og er hann sá tákn og mikil kraftaverk gjörast, var hann frá sér numinn.
14 Þegar postularnir í Jerúsalem heyrðu, að Samaría hefði tekið við orði Guðs, sendu þeir til þeirra þá Pétur og Jóhannes.
15 Þeir fóru norður þangað og báðu fyrir þeim, að þeir mættu öðlast heilagan anda,
16 því að enn var hann ekki kominn yfir neinn þeirra. Þeir voru aðeins skírðir til nafns Drottins Jesú.
17 Nú lögðu þeir hendur yfir þá, og fengu þeir heilagan anda.
18 En er Símon sá, að heilagur andi veittist fyrir handayfirlagning postulanna, bauð hann þeim fé og sagði:
19 "Gefið einnig mér þetta vald, að hver sá, er ég legg hendur yfir, fái heilagan anda."
20 En Pétur svaraði: "Þrífist aldrei silfur þitt né sjálfur þú, fyrst þú hugðist eignast gjöf Guðs fyrir fé.
21 Eigi átt þú skerf né hlut í þessu, því að hjarta þitt er ekki einlægt gagnvart Guði.
22 Snú því huga þínum frá þessari illsku þinni og bið Drottin, að þér mætti fyrirgefast hugsun hjarta þíns,
23 því ég sé, að þú ert fullur gallbeiskju og í fjötrum ranglætis."
24 Símon sagði: "Biðjið þér fyrir mér til Drottins, að ekkert komi það yfir mig, sem þér hafið mælt."
25 Er þeir höfðu nú vitnað og talað orð Drottins, sneru þeir aftur áleiðis til Jerúsalem og boðuðu fagnaðarerindið í mörgum þorpum Samverja.
26 En engill Drottins mælti til Filippusar: "Statt upp og gakk suður á veginn, sem liggur ofan frá Jerúsalem til Gasa." Þar er óbyggð.
27 Hann hlýddi og fór. Þá bar að mann frá Eþíópíu. Hann var hirðmaður og höfðingi hjá Kandake, drottningu Eþíópa, og settur yfir alla fjárhirslu hennar. Hann hafði farið til Jerúsalem til að biðjast fyrir
28 og var á heimleið, sat í vagni sínum og las Jesaja spámann.
29 Andinn sagði þá við Filippus: "Gakk að þessum vagni og vertu sem næst honum."
30 Filippus skundaði þangað og heyrði manninn vera að lesa Jesaja spámann. Hann spurði: "Hvort skilur þú það, sem þú ert að lesa?"
31 Hinn svaraði: "Hvernig ætti ég að geta það, ef enginn leiðbeinir mér?" Og hann bað Filippus stíga upp í og setjast hjá sér.
32 En orð þeirrar ritningar, sem hann var að lesa, voru þessi: Eins og sauður til slátrunar leiddur, og sem lamb þegir hjá þeim, er klippir það, svo lauk hann ekki upp munni sínum.
33 Í niðurlægingunni var hann sviptur rétti. Hver getur sagt frá ætt hans? Því að líf hans var hrifið burt af jörðinni.
34 Hirðmaðurinn mælti þá við Filippus: "Seg þú mér: Um hvern segir spámaðurinn þetta, sjálfan sig eða einhvern annan?"
35 Filippus tók þá til orða, hóf máls á ritningu þessari og boðaði honum fagnaðarerindið um Jesú.
36 Þegar þeir fóru áfram veginn, komu þeir að vatni nokkru. Þá mælti hirðmaðurinn: "Hér er vatn, hvað hamlar mér að skírast?"
38 Hann lét stöðva vagninn, og stigu báðir niður í vatnið, Filippus og hirðmaðurinn, og Filippus skírði hann.
39 En er þeir stigu upp úr vatninu, hreif andi Drottins Filippus burt. Hirðmaðurinn sá hann ekki framar og fór fagnandi leiðar sinnar.
40 En Filippus kom fram í Asdód, fór um og flutti fagnaðarerindið í hverri borg, uns hann kom til Sesareu.
Acts 8
The Message
Simon the Wizard
8 1-2 That set off a terrific persecution of the church in Jerusalem. The believers were all scattered throughout Judea and Samaria. All, that is, but the apostles. Good and brave men buried Stephen, giving him a solemn funeral—not many dry eyes that day!
3-8 And Saul just went wild, devastating the church, entering house after house after house, dragging men and women off to jail. Forced to leave home base, the followers of Jesus all became missionaries. Wherever they were scattered, they preached the Message about Jesus. Going down to a Samaritan city, Philip proclaimed the Message of the Messiah. When the people heard what he had to say and saw the miracles, the clear signs of God’s action, they hung on his every word. Many who could neither stand nor walk were healed that day. The evil spirits protested loudly as they were sent on their way. And what joy in the city!
9-11 Previous to Philip’s arrival, a certain Simon had practiced magic in the city, posing as a famous man and dazzling all the Samaritans with his wizardry. He had them all, from little children to old men, eating out of his hand. They all thought he had supernatural powers, and called him “the Great Wizard.” He had been around a long time and everyone was more or less in awe of him.
12-13 But when Philip came to town announcing the news of God’s kingdom and proclaiming the name of Jesus Christ, they forgot Simon and were baptized, becoming believers right and left! Even Simon himself believed and was baptized. From that moment he was like Philip’s shadow, so fascinated with all the God-signs and miracles that he wouldn’t leave Philip’s side.
14-17 When the apostles in Jerusalem received the report that Samaria had accepted God’s Message, they sent Peter and John down to pray for them to receive the Holy Spirit. Up to this point they had only been baptized in the name of the Master Jesus; the Holy Spirit hadn’t yet fallen on them. Then the apostles laid their hands on them and they did receive the Holy Spirit.
18-19 When Simon saw that the apostles by merely laying on hands conferred the Spirit, he pulled out his money, excited, and said, “Sell me your secret! Show me how you did that! How much do you want? Name your price!”
20-23 Peter said, “To hell with your money! And you along with it. Why, that’s unthinkable—trying to buy God’s gift! You’ll never be part of what God is doing by striking bargains and offering bribes. Change your ways—and now! Ask the Master to forgive you for trying to use God to make money. I can see this is an old habit with you; you reek with money-lust.”
24 “Oh!” said Simon, “pray for me! Pray to the Master that nothing like that will ever happen to me!”
25 And with that, the apostles were on their way, continuing to witness and spread the Message of God’s salvation, preaching in every Samaritan town they passed through on their return to Jerusalem.
The Ethiopian Eunuch
26-28 Later God’s angel spoke to Philip: “At noon today I want you to walk over to that desolate road that goes from Jerusalem down to Gaza.” He got up and went. He met an Ethiopian eunuch coming down the road. The eunuch had been on a pilgrimage to Jerusalem and was returning to Ethiopia, where he was minister in charge of all the finances of Candace, queen of the Ethiopians. He was riding in a chariot and reading the prophet Isaiah.
29-30 The Spirit told Philip, “Climb into the chariot.” Running up alongside, Philip heard the eunuch reading Isaiah and asked, “Do you understand what you’re reading?”
31-33 He answered, “How can I without some help?” and invited Philip into the chariot with him. The passage he was reading was this:
As a sheep led to slaughter,
and quiet as a lamb being sheared,
He was silent, saying nothing.
He was mocked and put down, never got a fair trial.
But who now can count his kin
since he’s been taken from the earth?
34-35 The eunuch said, “Tell me, who is the prophet talking about: himself or some other?” Philip grabbed his chance. Using this passage as his text, he preached Jesus to him.
36-39 As they continued down the road, they came to a stream of water. The eunuch said, “Here’s water. Why can’t I be baptized?” He ordered the chariot to stop. They both went down to the water, and Philip baptized him on the spot. When they came up out of the water, the Spirit of God suddenly took Philip off, and that was the last the eunuch saw of him. But he didn’t mind. He had what he’d come for and went on down the road as happy as he could be.
40 Philip showed up in Azotus and continued north, preaching the Message in all the villages along that route until he arrived at Caesarea.
by Icelandic Bible Society
Copyright © 1993, 2002, 2018 by Eugene H. Peterson