Postulasagan 4
Icelandic Bible
4 Meðan þeir voru að tala til fólksins, komu að þeim prestarnir, varðforingi helgidómsins og saddúkearnir.
2 Þeir voru æfir af því að postularnir voru að kenna fólkinu og boða upprisu dauðra í Jesú.
3 Lögðu þeir hendur á þá og settu þá í varðhald til næsta morguns, því að kvöld var komið.
4 En margir þeirra, er heyrt höfðu orðið, tóku trú, og tala karlmanna varð um fimm þúsundir.
5 Næsta morgun komu höfðingjarnir, öldungarnir og fræðimennirnir saman í Jerúsalem.
6 Þar voru Annas, æðsti prestur, Kaífas, Jóhannes, Alexander og allir, sem voru af æðsta prests ættum.
7 Þeir létu leiða postulana fram og spurðu þá: "Með hvaða krafti eða í hvers nafni gjörðuð þið þetta?"
8 Þá sagði Pétur við þá, fylltur heilögum anda: "Þér höfðingjar lýðsins og öldungar,
9 með því að við eigum í dag að svara til saka vegna góðverks við sjúkan mann og gera grein fyrir því, hvernig hann sé heill orðinn,
10 þá sé yður öllum kunnugt og öllum Ísraelslýð, að í nafni Jesú Krists frá Nasaret, þess er þér krossfestuð, en Guð uppvakti frá dauðum, í hans nafni stendur þessi maður heilbrigður fyrir augum yðar.
11 Jesús er steinninn, sem þér, húsasmiðirnir, virtuð einskis, hann er orðinn hyrningarsteinn.
12 Ekki er hjálpræðið í neinum öðrum. Og ekkert annað nafn er mönnum gefið um víða veröld, sem getur frelsað oss."
13 Þegar þeir sáu djörfung Péturs og Jóhannesar og skildu, að þeir voru ólærðir leikmenn, undruðust þeir. Þeir könnuðust og við, að þeir höfðu verið með Jesú.
14 Og er þeir sáu manninn, sem læknaður hafði verið, standa hjá þeim, máttu þeir ekki í móti mæla.
15 Þeir skipuðu þeim að ganga út frá ráðinu, tóku saman ráð sín og sögðu:
16 "Hvað eigum vér að gjöra við þessa menn? Því að augljóst er öllum Jerúsalembúum, að ótvírætt tákn er orðið af þeirra völdum. Vér getum ekki neitað því.
17 Þetta má ekki berast frekar út meðal lýðsins. Vér skulum því hóta þeim hörðu, að þeir tali aldrei framar í þessu nafni við nokkurn mann."
18 Síðan kölluðu þeir þá fyrir sig og skipuðu þeim að hætta með öllu að tala eða kenna í Jesú nafni.
19 Pétur og Jóhannes svöruðu: "Dæmið sjálfir, hvort það sé rétt í augum Guðs að hlýðnast yður fremur en honum.
20 Vér getum ekki annað en talað það, sem vér höfum séð og heyrt."
21 En þeir ógnuðu þeim enn frekar og slepptu þeim síðan, þar sem þeir sáu enga leið vegna fólksins að hegna þeim, því allir lofuðu Guð fyrir þennan atburð.
22 En maðurinn, sem læknast hafði með þessu tákni, var yfir fertugt.
23 Er þeim hafði verið sleppt, fóru þeir til félaga sinna og greindu þeim frá öllu því, sem æðstu prestarnir og öldungarnir höfðu við þá talað.
24 Þegar þeir heyrðu það, hófu þeir einum huga raust sína til Guðs og sögðu: "Herra, þú sem gjörðir himin, jörð og haf og allt, sem í þeim er,
25 þú, sem lést heilagan anda mæla af munni Davíðs, föður vors, þjóns þíns: Hví geisuðu heiðingjarnir, og hví hugðu lýðirnir á hégómleg ráð?
26 Konungar jarðarinnar risu upp, og höfðingjarnir söfnuðust saman gegn Drottni og gegn hans Smurða.
27 Því að sannarlega söfnuðust saman í borg þessari gegn hinum heilaga þjóni þínum, Jesú, er þú smurðir, þeir Heródes og Pontíus Pílatus ásamt heiðingjunum og lýðum Ísraels
28 til að gjöra allt það, er hönd þín og ráð hafði fyrirhugað, að verða skyldi.
29 Og nú, Drottinn, lít á hótanir þeirra og veit þjónum þínum fulla djörfung að tala orð þitt.
30 Rétt þú út hönd þína til að lækna og lát tákn og undur verða fyrir nafn þíns heilaga þjóns, Jesú."
31 Þegar þeir höfðu beðist fyrir, hrærðist staðurinn, þar sem þeir voru saman komnir, og þeir fylltust allir heilögum anda og töluðu orð Guðs af djörfung.
32 En í þeim fjölda, sem trú hafði tekið, var eitt hjarta og ein sál, og enginn þeirra taldi neitt vera sitt, er hann átti, heldur höfðu þeir allt sameiginlegt.
33 Postularnir báru vitni um upprisu Drottins Jesú með miklum krafti, og mikil náð var yfir þeim öllum.
34 Eigi var heldur neinn þurfandi meðal þeirra, því að allir landeigendur og húseigendur seldu eign sína, komu með andvirðið
35 og lögðu fyrir fætur postulanna. Og sérhverjum var úthlutað eftir því sem hann hafði þörf til.
36 Jósef levíti, frá Kýpur, sem postularnir kölluðu Barnabas, það þýðir huggunar sonur,
37 átti sáðland og seldi, kom með verðið og lagði fyrir fætur postulanna.
Acts 4
The Message
Nothing to Hide
4 1-4 While Peter and John were addressing the people, the priests, the chief of the Temple police, and some Sadducees came up, indignant that these upstart apostles were instructing the people and proclaiming that the resurrection from the dead had taken place in Jesus. They arrested them and threw them in jail until morning, for by now it was late in the evening. But many of those who listened had already believed the Message—in round numbers about five thousand!
5-7 The next day a meeting was called in Jerusalem. The rulers, religious leaders, religion scholars, Annas the Chief Priest, Caiaphas, John, Alexander—everybody who was anybody was there. They stood Peter and John in the middle of the room and grilled them: “Who put you in charge here? What business do you have doing this?”
8-12 With that, Peter, full of the Holy Spirit, let loose: “Rulers and leaders of the people, if we have been brought to trial today for helping a sick man, put under investigation regarding this healing, I’ll be completely frank with you—we have nothing to hide. By the name of Jesus Christ of Nazareth, the One you killed on a cross, the One God raised from the dead, by means of his name this man stands before you healthy and whole. Jesus is ‘the stone you masons threw out, which is now the cornerstone.’ Salvation comes no other way; no other name has been or will be given to us by which we can be saved, only this one.”
13-14 They couldn’t take their eyes off them—Peter and John standing there so confident, so sure of themselves! Their fascination deepened when they realized these two were laymen with no training in Scripture or formal education. They recognized them as companions of Jesus, but with the man right before them, seeing him standing there so upright—so healed!—what could they say against that?
15-17 They sent them out of the room so they could work out a plan. They talked it over: “What can we do with these men? By now it’s known all over town that a miracle has occurred, and that they are behind it. There is no way we can refute that. But so that it doesn’t go any further, let’s silence them with threats so they won’t dare to use Jesus’ name ever again with anyone.”
18-20 They called them back and warned them that they were on no account ever again to speak or teach in the name of Jesus. But Peter and John spoke right back, “Whether it’s right in God’s eyes to listen to you rather than to God, you decide. As for us, there’s no question—we can’t keep quiet about what we’ve seen and heard.”
21-22 The religious leaders renewed their threats, but then released them. They couldn’t come up with a charge that would stick, that would keep them in jail. The people wouldn’t have stood for it—they were all praising God over what had happened. The man who had been miraculously healed was over forty years old.
One Heart, One Mind
23-26 As soon as Peter and John were let go, they went to their friends and told them what the high priests and religious leaders had said. Hearing the report, they lifted their voices in a wonderful harmony in prayer: “Strong God, you made heaven and earth and sea and everything in them. By the Holy Spirit you spoke through the mouth of your servant and our father, David:
Why the big noise, nations?
Why the mean plots, peoples?
Earth’s leaders push for position,
Potentates meet for summit talks,
The God-deniers, the Messiah-defiers!
27-28 “For in fact they did meet—Herod and Pontius Pilate with nations and peoples, even Israel itself!—met in this very city to plot against your holy Son Jesus, the One you made Messiah, to carry out the plans you long ago set in motion.
29-30 “And now they’re at it again! Take care of their threats and give your servants fearless confidence in preaching your Message, as you stretch out your hand to us in healings and miracles and wonders done in the name of your holy servant Jesus.”
31 While they were praying, the place where they were meeting trembled and shook. They were all filled with the Holy Spirit and continued to speak God’s Word with fearless confidence.
32-33 The whole congregation of believers was united as one—one heart, one mind! They didn’t even claim ownership of their own possessions. No one said, “That’s mine; you can’t have it.” They shared everything. The apostles gave powerful witness to the resurrection of the Master Jesus, and grace was on all of them.
34-35 And so it turned out that not a person among them was needy. Those who owned fields or houses sold them and brought the price of the sale to the apostles and made an offering of it. The apostles then distributed it according to each person’s need.
36-37 Joseph, called by the apostles “Barnabas” (which means “Son of Comfort”), a Levite born in Cyprus, sold a field that he owned, brought the money, and made an offering of it to the apostles.
by Icelandic Bible Society
Copyright © 1993, 2002, 2018 by Eugene H. Peterson