Add parallel Print Page Options

Mga Kapanglawan ng Jerusalem

Kaylungkot na nakaupong nag-iisa ang lunsod
    na dating punô ng mga tao!
Siya'y naging parang isang balo,
    siya na dating dakila sa gitna ng mga bansa!
Siya na dating prinsesa ng mga lalawigan
    ay naging alipin!

Siya'y umiiyak nang mapait sa gabi,
    may mga luha sa kanyang mga pisngi;
sa lahat ng kanyang mangingibig
    ay wala ni isa mang sa kanya'y umaliw,
lahat ng kanyang mga kaibigan sa kanya ay nagtaksil,
    sila'y naging mga kaaway niya.

Ang Juda ay dinalang-bihag sa ilalim ng pagdadalamhati
    at mabigat na paglilingkod.
Siya'y naninirahan sa gitna ng mga bansa,
    ngunit walang natagpuan na mapagpapahingahan,
inabutan siya ng lahat ng humahabol sa kanya
    sa gitna ng pagkabalisa.

Ang mga daan patungo sa Zion ay nagluluksa,
    sapagkat walang dumarating sa kapistahang itinakda.
Lahat ng kanyang pintuan ay giba,
    ang mga pari niya'y dumaraing;
    ang kanyang mga dalaga ay pinahihirapan,
    at siya'y mapait na nagdurusa.

Ang kanyang mga kalaban ay naging kanyang mga pinuno,
    ang kanyang mga kaaway ay nagtatagumpay,
sapagkat pinagdusa siya ng Panginoon
    dahil sa dami ng kanyang mga pagsuway;
ang kanyang mga munting anak ay umalis
    bilang bihag sa harapan ng kaaway.

Mula sa anak na babae ng Zion ay naglaho
    ang lahat niyang karilagan.
Ang kanyang mga pinuno ay naging parang mga usa
    na hindi makatagpo ng pastulan;
sila'y tumakbong walang lakas sa harapan ng humahabol.

Naaalala ng Jerusalem
    sa mga araw ng kanyang paghihirap at kapaitan
ang lahat ng kanyang mahahalagang bagay noong una.
Nang ang kanyang bayan ay mahulog sa kamay ng kalaban,
    ay walang sumaklolo sa kanya,
    tiningnan siya na may kasiyahan ng kanyang mga kalaban,
    na tinutuya ang kanyang pagbagsak.

Ang Jerusalem ay nagkasala nang mabigat,
    kaya't siya'y naging isang maruming bagay;
lahat ng nagparangal sa kanya ay humahamak sa kanya,
    sapagkat kanilang nakita ang kanyang kahubaran.
Oo, siya'y dumaraing
    at tumatalikod.

Ang kanyang karumihan ay nasa kanyang mga damit;
    hindi niya inalintana ang kanyang wakas;
kaya't ang kanyang pagbagsak ay malagim,
    siya'y walang mang-aaliw.
“O Panginoon, masdan mo ang aking pagdadalamhati;
    sapagkat ang kaaway ay nagmamalaki!”

10 Iniunat ng kaaway ang kanyang kamay
    sa lahat ng kanyang mahahalagang bagay.
Oo, nakita niyang sinakop ng mga bansa
    ang kanyang santuwaryo,
yaong mga pinagbawalan mong pumasok
    sa iyong kapulungan.

11 Ang buong bayan niya ay dumaraing
    habang sila'y naghahanap ng tinapay;
ipinagpalit nila ng pagkain ang kanilang mga kayamanan
    upang ibalik ang kanilang lakas.
“Tingnan mo, O Panginoon, at masdan mo;
    sapagkat ako'y naging hamak.”

12 “Wala bang anuman sa inyo, kayong lahat na nagdaraan?
    Inyong masdan at tingnan
kung may anumang kapanglawan na gaya ng aking kapanglawan,
    na ibinigay sa akin,
na ipinabata sa akin ng Panginoon
    sa araw ng kanyang mabangis na galit.

13 “Mula sa itaas ay nagsugo siya ng apoy;
    sa aking mga buto ay pinababa niya ito;
nagladlad siya ng lambat para sa aking mga paa,
    pinabalik niya ako;
iniwan niya akong natitigilan
    at nanghihina sa buong araw.

14 “Iginapos sa isang pamatok ang aking mga pagsuway,
    binigkis niya itong sama-sama ng kanyang kamay;
ang mga ito ay inilagay sa leeg ko,
    pinapanghina niya ang lakas ko;
ibinigay ako ng Panginoon sa mga kamay
    ng mga taong hindi ko matagalan.

15 “Tinawanan ng Panginoon
    ang lahat ng aking mga magigiting na lalaki sa gitna ko;
siya'y nagpatawag ng pagtitipon laban sa akin
    upang durugin ang aking mga binata;
niyapakan ng Panginoon na parang pisaan ng ubas
    ang anak na dalaga ng Juda.

16 “Dahil sa mga bagay na ito ay umiiyak ako;
    ang mga mata ko ay dinadaluyan ng luha;
sapagkat ang mang-aaliw na dapat magpanumbalik ng aking katapangan
    ay malayo sa akin.
Ang mga anak ko ay mapanglaw,
    sapagkat nagwagi ang kaaway.”

17 Iniunat ng Zion ang kanyang mga kamay;
    ngunit walang umaliw sa kanya.
Nag-utos ang Panginoon laban sa Jacob,
    na ang kanyang mga kalapit ang dapat maging mga kalaban niya;
ang Jerusalem ay naging maruming bagay sa gitna nila.

18 “Ang Panginoon ay matuwid;
    sapagkat ako'y naghimagsik laban sa kanyang salita;
ngunit inyong pakinggan, ninyong lahat ng bayan,
    ang aking paghihirap ay inyong masdan,
ang aking mga dalaga at mga binata
    ay nasa pagkabihag.

19 “Tinawagan ko ang aking mga mangingibig,
    ngunit dinaya nila ako;
ang aking mga pari at matatanda ay napahamak sa lunsod,
habang nagsisihanap sila ng pagkain
    upang ang lakas nila'y panumbalikin.

20 “Masdan mo, O Panginoon; sapagkat ako'y nahahapis,
    ang aking kaluluwa ay naguguluhan,
ang aking puso ay nagugulumihanan;
    sapagkat ako'y lubhang naghimagsik.
Sa lansangan ang tabak ay pumapatay;
    ito'y gaya ng kamatayan sa bahay.

21 “Nabalitaan nila na ako'y dumaraing;
    walang sinumang umaliw sa akin;
narinig ng lahat ng aking mga kaaway ang aking kabagabagan;
    sila'y natutuwa na iyong ginawa iyon.
Paratingin mo ang araw na iyong ipinahayag,
    at sila'y magiging gaya ko.

22 “Dumating nawa ang lahat nilang kasamaan sa harapan mo;
    at gawin mo sa kanila
ang gaya ng sa akin ay ginawa mo,
    dahil sa lahat kong mga pagsuway;
sapagkat marami ang mga daing ko,
    at nanghihina ang puso ko.”

[a]How deserted(A) lies the city,
    once so full of people!(B)
How like a widow(C) is she,
    who once was great(D) among the nations!
She who was queen among the provinces
    has now become a slave.(E)

Bitterly she weeps(F) at night,
    tears are on her cheeks.
Among all her lovers(G)
    there is no one to comfort her.
All her friends have betrayed(H) her;
    they have become her enemies.(I)

After affliction and harsh labor,
    Judah has gone into exile.(J)
She dwells among the nations;
    she finds no resting place.(K)
All who pursue her have overtaken her(L)
    in the midst of her distress.

The roads to Zion mourn,(M)
    for no one comes to her appointed festivals.
All her gateways are desolate,(N)
    her priests groan,
her young women grieve,
    and she is in bitter anguish.(O)

Her foes have become her masters;
    her enemies are at ease.
The Lord has brought her grief(P)
    because of her many sins.(Q)
Her children have gone into exile,(R)
    captive before the foe.(S)

All the splendor has departed
    from Daughter Zion.(T)
Her princes are like deer
    that find no pasture;
in weakness they have fled(U)
    before the pursuer.

In the days of her affliction and wandering
    Jerusalem remembers all the treasures
    that were hers in days of old.
When her people fell into enemy hands,
    there was no one to help her.(V)
Her enemies looked at her
    and laughed(W) at her destruction.

Jerusalem has sinned(X) greatly
    and so has become unclean.(Y)
All who honored her despise her,
    for they have all seen her naked;(Z)
she herself groans(AA)
    and turns away.

Her filthiness clung to her skirts;
    she did not consider her future.(AB)
Her fall(AC) was astounding;
    there was none to comfort(AD) her.
“Look, Lord, on my affliction,(AE)
    for the enemy has triumphed.”

10 The enemy laid hands
    on all her treasures;(AF)
she saw pagan nations
    enter her sanctuary(AG)
those you had forbidden(AH)
    to enter your assembly.

11 All her people groan(AI)
    as they search for bread;(AJ)
they barter their treasures for food
    to keep themselves alive.
“Look, Lord, and consider,
    for I am despised.”

12 “Is it nothing to you, all you who pass by?(AK)
    Look around and see.
Is any suffering like my suffering(AL)
    that was inflicted on me,
that the Lord brought on me
    in the day of his fierce anger?(AM)

13 “From on high he sent fire,
    sent it down into my bones.(AN)
He spread a net(AO) for my feet
    and turned me back.
He made me desolate,(AP)
    faint(AQ) all the day long.

14 “My sins have been bound into a yoke[b];(AR)
    by his hands they were woven together.
They have been hung on my neck,
    and the Lord has sapped my strength.
He has given me into the hands(AS)
    of those I cannot withstand.

15 “The Lord has rejected
    all the warriors in my midst;(AT)
he has summoned an army(AU) against me
    to[c] crush my young men.(AV)
In his winepress(AW) the Lord has trampled(AX)
    Virgin Daughter(AY) Judah.

16 “This is why I weep
    and my eyes overflow with tears.(AZ)
No one is near to comfort(BA) me,
    no one to restore my spirit.
My children are destitute
    because the enemy has prevailed.”(BB)

17 Zion stretches out her hands,(BC)
    but there is no one to comfort her.
The Lord has decreed for Jacob
    that his neighbors become his foes;(BD)
Jerusalem has become
    an unclean(BE) thing(BF) among them.

18 “The Lord is righteous,(BG)
    yet I rebelled(BH) against his command.
Listen, all you peoples;
    look on my suffering.(BI)
My young men and young women
    have gone into exile.(BJ)

19 “I called to my allies(BK)
    but they betrayed me.
My priests and my elders
    perished(BL) in the city
while they searched for food
    to keep themselves alive.

20 “See, Lord, how distressed(BM) I am!
    I am in torment(BN) within,
and in my heart I am disturbed,(BO)
    for I have been most rebellious.(BP)
Outside, the sword bereaves;
    inside, there is only death.(BQ)

21 “People have heard my groaning,(BR)
    but there is no one to comfort me.(BS)
All my enemies have heard of my distress;
    they rejoice(BT) at what you have done.
May you bring the day(BU) you have announced
    so they may become like me.

22 “Let all their wickedness come before you;
    deal with them
as you have dealt with me
    because of all my sins.(BV)
My groans(BW) are many
    and my heart is faint.”

Footnotes

  1. Lamentations 1:1 This chapter is an acrostic poem, the verses of which begin with the successive letters of the Hebrew alphabet.
  2. Lamentations 1:14 Most Hebrew manuscripts; many Hebrew manuscripts and Septuagint He kept watch over my sins
  3. Lamentations 1:15 Or has set a time for me / when he will