Pagbangotan 3
Ang Pulong Sa Dios
3 Nakasinati ako sa pagsilot sa Ginoo tungod sa iyang kasuko. 2 Giabog niya ako ug gipalakaw sa kangitngit imbis sa kahayag. 3 Tibuok adlaw gayod niya akong gisigihag silot. 4 Gipaluya niya ang tibuok kong lawas, ug gibali niya ang akong mga bukog. 5 Gisulong niya ako ug gipalibotan sa labihan nga kalisod ug kasakit. 6 Gipapuyo niya ako sa kangitngit sama niadtong mga tawong dugay nang nangamatay. 7 Gipakadenahan niya ako ug gipalibotan ug paril aron dili ako makaikyas. 8 Bisag nagpakitabang ako, wala niya ako paminawa. 9 Gibabagan niya sa tinapok nga bato ang akong agianan, ug gipaliko-liko ang akong ginaagian. 10 Sama siya sa oso o liyon nga nagahulat sa pag-ataki kanako. 11 Giguyod niya ako pahilayo sa dalan, unya gikunis-kunis ug gibiyaan. 12 Gibinat niya ang iyang pana ug gipunting kanako. 13 Gipataop niya ang pana sa akong kasingkasing.
14 Nahimo akong kataw-anan ngadto sa akong mga katawhan. Gibugalbugalan nila ako tibuok adlaw pinaagi sa awit. 15 Pulos kapaitan ang gihatag niya kanako. 16 Nangapungil ang akong mga ngipon kay gipausap niya ako ug grabas, ug gimumò niya ako sa yuta. 17 Gihikawan niya ako sa kalinaw,[a] ug wala na ako makasinati sa kalamboan.
18 Nahanaw ang akong kadungganan ug ang tanang gilaoman ko sa Ginoo. 19 Pait kaayong pamalandongon ang akong pag-antos ug paglatagaw. 20 Kon hunahunaon ko kini kanunay, mawad-an ako ug kadasig. 21 Apan mobalik ang akong paglaom kon mahinumdoman ko nga 22 ang gugma ug kalooy sa Ginoo walay kataposan. Mao kana nga wala kita malaglag sa hingpit. 23 Matinumanon gayod ang Ginoo. Gipakita niya ang iyang kalooy matag adlaw. 24 Miingon ako sa akong kaugalingon, “Ang Ginoo mao ang tanan alang kanako, busa molaom ako kaniya.” 25 Ang Ginoo maayo sa mga nagalaom ug nagadangop kaniya. 26 Maayo nga maghulat kita nga mapailubon sa kaluwasan nga ihatag sa Ginoo kanato. 27 Maayo alang sa usa ka tawo ang madisiplina[b] samtang batan-on pa siya. 28 Kon gidisiplina kita sa Ginoo, manglingkod kita nga mag-inusara ug mamalandong. 29 Magpaubos kita sa atong kaugalingon atubangan sa Ginoo, ug dili magpakawala sa paglaom. 30 Dawata ang mga pagsagpa ug pagpanginsulto sa imong mga kaaway. 31 Kay ang Ginoo dili mosalikway kanato hangtod sa kahangtoran. 32 Bisan tuod hatagan niya kitag mga kalisod, kaloy-an gihapon niya kita tungod sa iyang dako ug matinud-anong gugma. 33 Kay dili niya tuyo ang pagpaantos ug pagsakit kanato.
34-35 Dili buot sa Labing Halangdong Dios nga daog-daogon ang mga binilanggo o hikawan ang usa ka tawo sa iyang katungod. 36 Dili usab gusto ang Ginoo nga tuison ang hustisya diha sa mga hukmanan. Nakita niya kining tanan.
37 Walay bisan unsa nga mahitabo nga walay pagtugot sa Ginoo. 38 Dili ba nga ang Labing Halangdong Dios ang nagabuot kon mahitabo ang usa ka butang—daotan man o maayo kini? 39 Nganong moreklamo man kita kon silotan kita tungod sa atong mga sala? 40 Kinahanglang susihon nato ang atong mga binuhatan ug mobalik kita sa Ginoo. 41 Ablihan nato ang atong mga kasingkasing ug ibayaw ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa langit ug moingon, 42 “Nakasala kami ug mirebelde, Ginoo, ug wala mo kami pasayloa. 43 Nasuko ka pag-ayo ug gigukod mo kami, ug gipamatay sa walay kalooy. 44 Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa panganod, aron dili mo madungog ang among pag-ampo. 45 Gihimo mo kaming daw basura sa panan-aw sa ubang mga nasod. 46 Gibiaybiay kami sa tanan namong mga kaaway. 47 Nagaantos kami sa kahadlok, katalagman, kapildihan, ug kalaglagan.”
48 Daw nagabaha ang luha sa akong mga mata tungod kay nalaglag ang akong katawhan. 49 Dili moundang pag-agas ang mga luha sa akong mga mata 50 hangtod nga modungaw ang Ginoo gikan sa langit ug makita ang nahitabo kanato. 51 Gikaguol ko ang nakita ko nga gidangatan sa mga kababayen-an sa akong siyudad.
52 Daw langgam ako nga gigukod sa akong mga kaaway bisan ug wala akoy nahimong sala kanila. 53 Nagtinguha sila sa pagpatay kanako pinaagi sa paghulog kanako sa bangag ug pagbato kanako. 54 Nalapawan ako sa tubig, ug abi kog mamatay na ako.
55 Nanawag ako kanimo, O Ginoo, gikan sa kinahiladman sa bangag. 56 Gidungog mo ang akong pagpakilooy ug pagpakitabang. 57 Miduol ka sa dihang nanawag ako kanimo, ug miingon ka nga dili ako mahadlok. 58 Gitabangan mo ako, Ginoo, sa akong kaso ug giluwas mo ang akong kinabuhi. 59 Nakita mo, Ginoo, ang daotang gibuhat sa akong mga kaaway kanako, busa hatagi akog hustisya. 60 Nahibalo ka sa ilang tinguha sa pagpanimalos kanako ug sa tanan nilang daotang plano batok kanako. 61 O Ginoo, nadungog mo ang pagpanginsulto nila kanako ug ang tanan nilang daotang mga plano batok kanako. 62 Nagahisgot sila ug nagaplano ug daotan batok kanako tibuok adlaw. 63 Tan-awa sila! Bisan ug unsay ilang buhaton tibuok adlaw, kanunay nila akong gibiaybiay pinaagi sa awit. 64 Balosi sila, Ginoo, sumala sa ilang binuhatan. 65 Pagahia ang ilang kasingkasing, ug tungloha sila. 66 Gukda sila ug laglaga sa imong kasuko aron mahanaw sila sa kalibotan.
Klagelieder 3
Hoffnung für Alle
Hoffnung in der größten Not
3 Seht mich an – wie viel Elend muss ich ertragen!
Ich bin der Mann, den Gott mit seiner Rute schlägt.
2 Voller Zorn hat er mich fortgejagt
und immer tiefer in die Finsternis getrieben.
3 Gegen mich sind seine Hiebe gerichtet,
den ganzen Tag trifft mich seine strafende Hand.
4 Davon bin ich abgemagert und krank geworden;
all meine Knochen hat er mir zerschlagen.
5 Bitteres Leid und Trauer haben mich überwältigt,
Gott selbst hat mich darin eingeschlossen.
6 In völliger Dunkelheit lässt er mich zurück,
als wäre ich schon lange tot.
7 Mit schweren Ketten hat er mich gefesselt
und mein Gefängnis mit hohen Mauern umgeben.
8 Wenn ich schreie und um Hilfe rufe,
so verschließt er sich meinem Gebet.
9 Wohin ich mich wende, jeder Weg ist versperrt –
Gott lässt mich nicht entkommen!
10 Er hat mir aufgelauert wie ein Bär,
wie ein Löwe in seinem Versteck.
11 Er hat mich vom Weg abgedrängt,
mich zerfleischt und hilflos liegen lassen.
12 Er spannte seinen Bogen
und zielte mit seinen Pfeilen auf mich.
13 Immer wieder griff er in seinen Köcher
und schoss mir mitten durchs Herz.
14 Mein Volk verlacht mich Tag für Tag,
sie singen Spottlieder auf mich.
15 Gott reicht mir bittere Kräuter zu essen
und füllt mir den Becher mit Wermut.
16 Er gibt mir Steine statt Brot,
er tritt mich tief in den Staub.
17 Was Frieden und Glück ist, weiß ich nicht mehr.
Du, Herr, hast mir alles genommen.
18 Darum sagte ich: »Meine Kraft ist geschwunden,
und meine Hoffnung auf den Herrn ist dahin.
19 Meine Not ist groß, ich habe keine Heimat mehr.
Schon der Gedanke daran macht mich bitter und krank.
20 Und doch muss ich ständig daran denken
und bin vor lauter Grübeln am Boden zerstört.«
21 Aber eine Hoffnung bleibt mir noch,
an ihr halte ich trotz allem fest:
22 Die Güte des Herrn hat kein Ende,[a]
sein Erbarmen hört niemals auf,
23 es ist jeden Morgen neu!
Groß ist deine Treue, o Herr!
24 Darum setze ich meine Hoffnung auf ihn,
der Herr ist alles, was ich brauche[b].
25 Denn der Herr ist gut zu dem, der ihm vertraut
und ihn von ganzem Herzen sucht.
26 Darum ist es das Beste, geduldig zu sein
und auf die Hilfe des Herrn zu warten.
27 Und es ist gut für einen Menschen,
wenn er schon früh lernt, Schweres zu tragen.
28 Wenn Gott ihm die Last auferlegt,
soll er es annehmen und nicht aufbegehren.
29 Demütig beuge er sich tief in den Staub,
vielleicht gibt es ja noch Hoffnung für ihn.
30 Wenn man ihn schlägt, soll er die Wange hinhalten
und die Demütigung still ertragen.
31 Denn wenn der Herr einen Menschen verstößt,
dann tut er es nicht für immer und ewig.
32 Er lässt ihn zwar leiden, aber erbarmt sich auch wieder,
denn seine Gnade und Liebe ist groß.
33 Wenn er strafen muss, hat er keine Freude daran,
sondern das Leid seiner Kinder schmerzt ihn auch selbst.
34 Es gibt so viel Unrecht in diesem Land:
Die Gefangenen werden mit Füßen getreten,
35 vor den Augen des höchsten Gottes
bringt man Unschuldige um ihr Recht.
36 Vor Gericht wird gelogen und betrogen –
meint ihr etwa, der Herr sieht das nicht?
37 Wer kann etwas geschehen lassen,
wenn der Herr es nicht befiehlt?
38 Alles Glück haben wir ihm zu verdanken,
und genauso kommt das Unglück aus seiner Hand.
39 Solange wir leben, brauchen wir uns nicht zu beklagen.
Sind es nicht unsere Sünden, für die Gott uns bestraft?
40 Kommt, wir wollen unser Leben sorgfältig prüfen
und wieder zurückkehren zum Herrn!
41 Ihm wollen wir unsere Herzen öffnen,
zu unserem Gott im Himmel die Hände erheben:
42 »Herr, wir haben gesündigt und dir die Treue gebrochen –
und das hast du uns nicht vergeben!
43 Stattdessen hast du dich in Zorn gehüllt,
du hast uns verfolgt und erbarmungslos getötet!
44 In einer dichten Wolke hast du dich verborgen,
kein Gebet konnte mehr zu dir durchdringen.
45 Du hast dafür gesorgt, dass die Völker uns wie Dreck behandeln,
zum Abschaum der Menschheit sind wir geworden.
46 Unsere Feinde stecken die Köpfe zusammen
und zerreißen sich das Maul über uns.
47 Angst und Schrecken haben uns gepackt,
überall erlebten wir Zerstörung und Tod.«
48 Mein geliebtes Volk ist dem Untergang nahe,
darum muss ich hemmungslos weinen.
49 Unaufhörlich fließen meine Tränen.
Ich werde so lange keine Ruhe finden,
50 bis der Herr vom Himmel herabschaut
und unser Schicksal endlich beachtet.
51 Mir bricht das Herz, wenn ich sehe,
wie es den Frauen in der Stadt ergeht.
52 Ich habe meinen Feinden nichts getan,
doch sie haben mich gefangen wie einen Vogel.
53 Sie stürzten mich lebend in einen Brunnen
und warfen Steine auf mich herab.
54 Das Wasser schlug über mir zusammen,
und ich dachte schon: »Das ist das Ende!«
55 Da schrie ich zu dir um Hilfe, o Herr,
tief unten aus der Grube flehte ich dich an,
56 deine Ohren nicht vor mir zu verschließen.
Und wirklich: Du hast mich erhört!
57 Als ich rief, kamst du mir ganz nahe
und sprachst: »Fürchte dich nicht!«
58 Herr, du bist für mich eingetreten
und hast mein Leben gerettet.
59 Du weißt, wie viel Unrecht ich erleiden musste.
Herr, schaffe du mir nun Recht!
60 Du kennst die Rachsucht meiner Feinde
und die Pläne, die sie gegen mich schmieden.
61 Herr, du hast gehört, wie sie mich schmähen,
ihre finsteren Intrigen sind dir nicht verborgen.
62 Tagein, tagaus verhöhnen sie mich,
immer ziehen sie über mich her.
63 Sieh sie dir an und hör doch die Spottlieder,
die sie von früh bis spät über mich singen!
64 Ich bitte dich: Vergelte es ihnen, o Herr!
Gib ihnen den gerechten Lohn für ihre Taten!
65 Lass ihre Herzen hart und verblendet sein,
ja, möge dein Fluch über sie kommen!
66 Verfolge sie, bis dein Zorn sie trifft,
und lass sie von deiner Erde verschwinden!
Copyright © 2011 by Geneva Bible Society
Ang Pulong Sa Dios (Cebuano New Testament) Copyright © 1988, 2001 by International Bible Society® Used by Permission. All rights reserved worldwide.
Hoffnung für Alle® (Hope for All) Copyright © 1983, 1996, 2002 by Biblica, Inc.®